The Wall by Jean-Paul Sartre

The Wall Reviews

• 
  Glenn Russell

  
  “I wanted my own words. But the ones I use have been dragged through I don't know how many consciences.”
  ― Jean-Paul Sartre, The Wall
  
  The focus of this review is on the book's title piece - The Wall. This existentialist story has the feel of a film shot in stark black and white; the prose is as hard boiled as it gets and is told in first-person. The opening scene takes place in a large bare room with white walls where the narrator, Pablo Ibbieta, a man we can visualize with a thin, chiseled face, slick back hair and looking a bit like Albert Camus or Humphrey Bogart - a visualization in keeping with the tone of one of those 1940s black and white films - is interrogated, and, along with two other men, sentenced to be shot dead. The three condemned are taken to a cellar with bench and mats, a room shivering cold and without a trace of warmth or humanity. The story unfolds in this hard, dank, ugly cellar room. Absurdity and despair, anyone?
  
  Sartre has us live through the evening and night with Pablo and the two other convicted men: Tom, who has a thick neck and is fat around the middle (Pablo imagines bullets or bayonets cutting into his flesh), and Juan, who is young and has done nothing, other than being the brother of someone wanted by the authorities. We watch as Pablo and Tom and Juan turn old and gray; we smell urine when Tom unconsciously wets his pants; we hear Tom speaking of men executed by being run over by trucks to save ammunition.
  
  A doctor enters the room and offers cigarettes and asks if anyone wants a priest. No one answers. Pablo falls asleep and wakes, having no thought of death or fear - what he is confronting is nameless; his reaction is physical - his cheeks burn and his head aches. Meanwhile, the doctor, referred to as the Belgian by Pablo, takes Juan's pulse and writes in his notebook. All is clinical; all is calculating. The cold penetrates - the doctor looks blue. Pablo sees that he himself is drenched in sweat. Sartre has written philosophical works such as Being and Nothingness where he addresses the meaninglessness of life and the reality of death in conceptual terms but in this story his ideas are given flesh and blood.
  
  The core of the tale is all three men dealing with their own death. Juan sobs. Tom talks so he can recognize himself, that is, talk as a way of anchoring his sense of self in the world. He says something is going to happen he doesn't understand: death is a blank for Tom. And also for Pablo, who observes how the doctor entered the cellar to watch bodies, bodies dying in agony while still alive.
  
  Pablo remembers living as if immortal and reflects he spent his life counterfeiting eternity, although he missed nothing, he understood nothing. Meanwhile, Tom touches the wooden bench as if touching death. Now that Pablo is looking at things through the lens of death, objects appear less dense - several hours or several years are all the same when you have lost the illusion of being eternal. Pablo feels a horrible calm, a distance from his body; his feeling of being with his body is as if he is tied to an enormous vermin. Feeling your body as an enormous vermin - how disgusting and alienating. Just in case if you are wondering if this is existentialism, this is existentialism.
  
  The Doctor lets everyone know it is 3:30. At the mention of the time, Juan loses it and become hysterical but Pablo simply wants to die cleanly. After some agonizing minutes, the guards come in and take away Tom and Juan. Pablo hears shots fired out in the yard and wants to scream, but simply grits his teeth and pushes his hands in his pockets to stay clean. What does it mean to die cleanly? We are not given anything more specific.
  
  Pablo is taken to the first floor where he is given a chance to live by revealing the whereabouts of one Ramon Gris. What happens from this point offers a twist, a twist, that is, for a tale soaking in absurdity, dread, alienation and death. Please read The Wall. You will be chilled; you will have an existentialist experience, you just might laugh so hard at the end you will start to cry.
  
  
• 
  فايز غازي Fayez Ghazi

  - خمس رحلات في غياهب النفس البشرية يأخذنا اليها سارتر في هذا الكتاب:
  الجدار - الغرفة - إروسترات - أُلفة - طفولة قائد
  
  - يمتلك سارتر القدرة على ضخ كمية هائلة من المشاعر الصادقة في لحظة معينة وإيصالها للقارئ، رغم ان الترجمة تفقدها البعض من زخمها.
  
  - "طفولة قائد"،برأيي، هي الأفضل بين القصص الخمسة واقلها شهرة، لأنها تأخذ المجرى النفسي لصبي من صغره (تأنيثه من امه بالإسم واللبس) الى مابين الطفولة والمراهقة (عقدة أوديب)، الى المراهقة وتغييراتها النفسية (مخالفة القواعد، رأي الأكبر سناً في المراهق)، الى الشباب والحركات السياسية، الى النضوج وفهم الحياة، الى المعرفة الذاتية للشخص لذاته، وعدم الإكتراث الى آراء الناس بشأنه (الثقة بالنفس ومعرفتها)... هذه القصة، ورغم عدم اقتناعي يوماً بتفسيرات فرويد في علم النفس، الا انها اسطورة في الروايات النفسية، في التفاصيل الدقيقة للنفس وتطلعاتها....
• 
  Luís

  The first (undoubtedly the best) gives its title to the collection. "The Wall" is an impeccable and gripping text of around thirty pages, which accounts for human reactions to an extreme existence situation.
  The plot has set in the Spanish Civil War of 1936, between republicans and nationalists. Francoist troops took three Republicans prisoner. After a botched interrogation, they had locked in a hospital's cellar. A commander comes to tell them the sentence: they will be shot the next day at dawn. A Belgian doctor is introduced to the prisoners to note their reactions to the idea of ​​death.
  From there, while imbuing his text with a ghastly atmosphere, Sartre extracts the pure ore of anguish. The condemned cannot escape their situation; they perceive their death as almost material. They are confined and stuck in a fixed attitude, which no longer relates to existence but the essence because the end, very close, will justify them.
  Sartre brilliantly exploits this extraordinary metaphor of the wall. The symbol then accesses a great philosophical power. In the proper sense, the wall section against which the condemned had placed to adjust and bring it down. The barrier prevents the cannons of pointed rifles from escaping. But figuratively, the wall is infinite, impenetrable; it prevents us from fleeing our existence and the present situation we have to face.
  Death is just one of many cases. It is impossible to flee its existence, freedom, and responsibility because an opaque invisible, omnipresent wall stops any attempt to escape. The impasse of reality will never allow us to escape. You can never run away from yourself.
  A great text.
• 
  Mohammed-Makram

  
  ليس جدارا واحدا بل عدة جدران
  ربما خمسه بعدد قصص الرواية
  
  جدار بين الموت و الحياه
  و جدار بين العقل و الجنون
  و اخر بين الجريمة و السلام
  و جدار بين الحرية و التضحية
  و اخيرا جدار بين الرذيلة و الفضيلة
  
  بعض الجدران التى تبدوا احيانا صلبة و احيانا رخوه
  جدران معتمة و لكنها شفافه سميكة فى غير غلظه رقيقة في صلابة
  جدران نصنعها و تصنعنا و عندما نتخطاها لا نعود ابدا الى الوراء
  
  لولا الترجمة غير البليغه لاستحقت نجمة أخرى.
• 
  سيد محمد

  لذكرى الصديقة التي كانت تحدثني عن ترجمات سارتر
  سأظل أستمع إلى أعماله في البرنامج الثقافي
  مستعيدا حواراتك الرصينة العميقة
  التي كانت طريقا ممهدا كي أفهم ذاك العالم
  كي أحاول أن أرى عمق الأحاسيس التي تتدفق في نهر الشعور
  بلا حيطان ولا أبواب ولا مزاليج
  الكلمات لها منابع مائية حين تكون صادقة
  ربما تمتزج بدموع ما لحزن أو فرح
  المعاني التي تسكن الكلمات
  نرسمها معا في لوحة الإبداع
  في معرض التواصل المضاء برغبتنا الحقيقية أن نلتقي
  عبر الحوار والصمت
  في قصيدة طويلة
  لما يقال وما لايقال
  نستعيد الحذف الذي حجب عنا التعبير
  بلا إنشائية ولا عناصر ولا مقدمات
  الجدار الوحيد الذي نحتاجه
  هو الصفحة التي تستشف
  ما نود أن يطالعه كل من يعرفنا
  صفحة نبحث عنها في كل مكتبات العالم
  من حارتنا الصغيرة
  إلى الحارة الفضائية
  تجد نفسك فقط
  حين تكتشف أنك تحدثت مع أحد بلا جدار
  لم تضع في اعتبارك بروتوكول الحوار
  لم تتردد في إعلان موقفك الصادق
  لم تتحفّز ضد ما تظن أنه سيقوله
  لم تشك في صفائه
  الجدار الذي في مخيلتنا
  من مورورث التشأة والتكوين
  وعبارات الزجر وسلطة الكبار
  ووهم امتلاك اليقين
  والتنمّر بالمختلفين
  قليل هم من تحدثهم بلاجدار
  ويتجلّى وجودك بلا حصار
• 
  Ahmad Sharabiani

  The Wall and Other Stories, Jean-Paul Sartre, Kafka, Alexander Lange Kielland, Anton Chekhov, Gaston Chérau, Arthur Schnitzler
  
  A collection of short stories published in 1939.
  
  The Wall
  Before the Law
  Jackals and Arabs
  ...
  
  تاریخ نخستین خوانش: سال 1974میلادی
  
  عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: صادق هدایت؛ نخستین بار، 1324؛ چاپ دیگر تهران، امیرکبیر، 1351؛ در 131ص؛ همراه چند داستان از نویسندگان دیگر؛ این ترجمه بارها منتشر شده است
  
  عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: داریوش سیاسی؛ تهران، 1349؛ انتشارات شهریار، در 350ص
  
  عنوان: دیوار؛ نویسنده: ژآن پل سارتر؛ مترجم: پرویز شکیب؛ تهران، انتشارات شهریار، در 320ص؛ انتشارات دنیای کتاب در سال 1382، در 320ص، شابک 9643462145؛
  
  مجموعه داستان کوتاه «دیوار»، گنجینه ‌ای باارزش از نویسندگان «فرانسه»، «آلمان»، «اتریش» و ...، که در روزهای تیره و تاریک نخستین سالهای سده ی چهاردهم هورشیدی به قلم توانای روانشاد «صادق هدایت» برکردان و گردآوری شده است؛ این اثر پلی میان ادبیات فارسی، و ادبیات جهان است، که پس از انتشار تأثیر شگرفی بر نویسندگان و اهل ‌قلم آن دوران گذاشت
  
  نخستین داستان کوتاه این اثر، با نام «دیوار» نوشته‌ ی «ژان پل سارتر» فیلسوف، اگزیستانسیالیست، و رمان‌نویس اهل فرانسه است که در سده ی بیستم میلادی می‌زیستند؛ این نویسنده آثار بسیار ارزشمندی از خویش در حوزه‌ های فلسفه و ادبیات به ارث گذاشته اند، و یکی از چهره ‌های ادبی و تأثیرگذار فرانسه بوده اند؛ «صادق هدایت» با ترجمه ‌ی داستان کوتاه «دیوار»، در سال 1324هجری خورشیدی این نویسنده را به خوانشگران فارسی ‌زبان معرفی کردند؛ این داستان درباره‌ ی زندانی محکوم‌ به اعدامی است، که در لحظه‌ های پایانی عمر خویش به سر می‌برد؛ معنا و مفهوم زندگی برای این زندانی دچار تغییر و تحول می‌شود، و او تصمیم می‌گیرد، پیش از مرگش سربازان و بازجویان را دست بیندازد که منجر به اتفاقی دور از ذهن می‌شود
  
  داستان‌های «جلو قانون» و «شغال و عرب» از دیگر داستان‌های کوتاه این کتاب، نوشته‌ ی «فرانتس کافکا» یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان آلمانی ‌زبان است؛ این نویسنده استاد آفرینش داستان‌های شاهکار، در فضایی نامعقول و فراواقع‌گرایانه بوده اند؛ که در آن‌ها نشانه ‌هایی از ناامیدی و پوچی دیده می‌شوند؛ داستان‌ «جلو قانون» از این نویسنده در سال 1914میلادی به نگارش درآمده که درباره‌ ی مردی روستایی است، که در برابر قانون می‌ایستد؛ این داستان روایت زندگی مردمان جوامعی است که تن به هر قانون و بایدی می‌دهند و تلاشی برای تغییر وضع زندگی‌شان نمی‌کنند
  
  داستان کوتاه «کلاغ پیر» چهارمین داستان کتاب، نوشته‌ ی «الکساندر لانژکیلاند» نویسنده‌ ی نروژی است؛ این داستان روایت خشم و تنفر افراد پیر نسبت به زندگی است، که در سال‌های پایانی عمرشان، به دلیل نداشتن شور و حال جوانی، احساس می‌کنند
  
  داستان «تمشک تیغ‌دار» داستان پنجم این کتاب نوشته‌ ی «آنتوان (آنتون) چخوف» پزشک، داستان‌نویس و طنزنویس برجسته‌ ی «روسیه» است که از خودش بیش از صدها اثر به ارثیادگار بگذاشته اند؛ این نویسنده لقب مهم‌ترین داستان کوتاه نویس همه ی اعصار را از آن خودش کرده؛ او در فضایی واقعی بدون توصیف و بسط اضافی، دیالوگ‌های ماندگار، و تأمل ‌برانگیزی آفریده است؛ داستان «تمشک تیغ‌دار» از ایشان مربوط به زمانی است که رعیت و ارباب در روسیه وجود داشته، و اشراف بر زمین‌های کشاورزی حکمرانی می‌کرده‌ اند؛ این نویسنده در این اثر جماعت مرفه اربابان را به ‌نقد کشیده اند؛
  
  داستان «مرداب حبشه» داستان ششم اثر «گاستون شرو»، نویسنده و روزنامه ‌نگار فرانسوی است؛ این داستان را «صادق هدایت» در سال 1310هجری خورشیدی، به فارسی ترجمه کرده اند، که درباره‌ ی طبیعت و قانون تنازع بقا است؛
  
  داستان «کور و برادرش» داستان آخر این مجموعه اثر «آرتور شنیتسلر» رمان نویس و نمایش‌نامه ‌نویس اتریشی سده ی نوزدهم میلادی است که در سال 1902میلادی منتشر شده است
  
  تاریخ بهنگام رسانی 15/07/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
• 
  Dream.M

  من این داستان کوتاه رو قبلا خونده بودم
  الان اد میکنم به یاد اونایی که دارن اعدام میشن، اونایی که نمیشناسم شون و هیچوقت ندیدم شون، اما الان توی سلول انفرادی ان و منتظرن فردا صبح طناب دار به گردنشون انداخته بشه.
• 
  Firdevs

  Varoluşçuluk, ölüm, eylem eylemsizlik. İnsana dair ne varsa sosyoekonomik düzeyde insan öyküleriyle karşımızda. En çarpıcı öyküsü ise Kitapla aynı ismi taşıyan "Duvar".
• 
  Fatema Hassan , bahrain

  كلما قرأت لسارتر مؤلف ما كهذه القصص المختارة مثلاً، يجعلني الأمر أتساءل هل أزال سارتر الجدار بيننا و بين أفكاره حقًا بهذه المحاولات، أم أقام جدارًا آخر أكثر صلابة و ممتلئ بشقوق معقدة؟
  أعلم ان حشريتي للإطلاع على أفكاره شيء لا يتوقف وخاصة بطريقة تعامله مع شخوصه و كيف يعذبهم و يعدهم بالأمل، لعلّ سارتر هذا غثيان فلسفة عصره بالفعل لأنّه يرى البشر غثيان الوجود.
  
  ذكروني مجددًا .. لماذا هنالك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم؟
• 
  Fergus, Quondam Happy Face

  When I first read this so many years ago - back in 1968 - I thought I was close to beginning my first year at university.
  
  I was wrong. The Lord was about to enrol me at his Graduate Centre of Hard Knocks. Upon reading this, He saw me as fit for accelerated adulthood.
  
  Folks were having fun in those heady years of awakening, but for me, my fun was in burrowing closer to the Heart of Darkness. Why? I had forever been asleep at the switch. I was playing catch-up.
  
  This book was an apt beginning to my waking up, along with Joyce's Ulysses, which I had just finished with the help of a Skeleton Key. In that book, Joyce advised me that adulthood is really Nightworld, or at least was becoming that to myself and poor old James.
  
  The other kids did what came naturally, but being unnaturally shy I didn't.
  
  My Sun wasn't shining, so I couldn't make Hay. A stunted mess.
  
  So Sartre made it worse. Ever the showman, he wanted to dramatically foist on North Americans the same kinda anguished pain he had felt - while they kept positive - during the German Occupation.
  
  So he gave it to us with both barrels: "death isn't fun. It is long-drawn agony."
  
  While he was never averse to making as much hay on the side as he pleased, he saw himself as a saint manqué, and like his idol Jean Genet, a Martyr to Brute Reality. So he pads the envelope. Overplays it.
  
  Yes, he overplayed his hand with this story. But he was bluffing, playing the macho wiz kid. He too loved his fun, no matter how ugly he made it look.
  
  God save the guy! The first of the wokes - and the first to fall on his sword.
  
  Or was he only, in his pride, seated under the overhanging Sword of Damocles?
  
  The Gleaming Sharp Sword of the Void...
  
  I only wish the Lord had saved Sartre from the nattering self that drove him into that emptiness - just as He has saved me from mine!
• 
  Obied Alahmed

  (( كانت حياتي أمامي مغلقة مطبقة كالحقيبة ومع ذلك فإن كل ما في داخلها لم يكن منتهيا ...
  لقد كانت رسما .. لم أفهم شيئا ولم أكن آسفا على شيء وكانت هناك عدة أشياء يمكن أن آسف عليها .... ولكن الموت أفسد كل شيء ))
  
  
  عبقري و مجنون هذا السارتر
  
  تجاوز مرحلة الابحار إلى الغوص العميق في جنبات النفس البشرية في خمس حالات مختلفة
  
  لقد انتزع النجمات الخمس انتزاعا
• 
  فؤاد

  دو داستان دیوار و کور و برادرش، خیلی عالی بودن.
  دیوار، به خاطر تأمل های بی نظیر سارتر در مورد مرگ، و نقش اون در بی اهمیت شدن همه ی شؤون روزانه ی ما.
  و کور و برادرش، به خاطر توصیف ریزبینانه ی رابطه ی توأم با احساس گناه دو برادر و حالات روحی برادر بزرگ تر.
  
  داستان های دیگه هم بد نبودن.
• 
  Steven Godin

  Sartre has applied his existential depth to perhaps the most basic of themes here, but it works. This collection of 5 short stories written in late 1940's are a worthy read for any Sartre fan. The first story 'The Wall' is set during the Spanish Civil War with Pablo, one of the prisoners, being the protagonist. The story is one about the absurdity of life and how Pablo coincidentally and accidentally causes one of his comrades to be caught even though Pablo was not aware of it at all. The second story 'The Room' is much more spookier and the stereotypical bourgeois values are criticised with a woman who chooses to share the absurd world of her psychopathic husband. 'Erostratus' again sees the protagonist reject the accepted values of society and decides to go against society by randomly shooting people on the street. There is an autobiographical element in this book too as the main character is very much portrayed as Sartre. The stories are demanding in terms of engaging the reader emotionally and thoughtfully, and are extremely rewarding if you are willing to open to your mind to Sartre's way of thinking of people, and of the world. Should have read in French though, as the translation on my copy wasn't the greatest. I also can't help thinking he was a better writer of non-fiction and essays than he was of fiction.
• 
  Pamela W

  Oh you know those whacky existentialists . . . just a typical beach read, really. Early chick-lit. Love the stories, they are colorful and fairly realistic in the way they depict the ridiculous, repetitive or futile behaviors people exhibit (other peeps, not me, of course). I'm guessing that Sartre must have been hella good times at cocktail parties. Wonder who would have won in a death match between Jean-Paul, Al Camus and lil' Freddie Nietzsche? (I'm betting Nietzsche, he was uber-efficient.)
• 
  Chia

  وقتی که آدم خیلی موهوم ابدیت را از دست داده، چند ساعت یا چند سال انتظار فرقی نمی کند.
• 
  Makis Dionis

  Η απόσταση του εσωτερικού μας γίγνεσθαι, από αυτό που τελικά εκφράζουμε για να είμαστε εντάξει με το κοινωνικά αποδεκτό. Θέλει πολλή δύναμη η διαχείριση της
• 
  Hossein Sharifi

  چون متن این ریویوو خیلی طولانی شد و در سایت گودریدز نمیتوان بیشتر از حدی مشخص نوشت، ریویوو را به صورت فایل پی دی اف آپلود کردم که میتوانید از لینک زیر دانلود کنید :
  
  نقد کتاب دیوار
  
  
  نقد کتاب دیوار لینک کمکی
  
  نقد رو به صورت فایل ورد اگر پی دی اف مشکل داشت:
  
  
  نقد کتاب دیوار فایل ورد
• 
  Mahdi

  داستان کوتاه دیوار از ژان – پل سارتر طی جنگ داخلی اسپانیا رخ می دهد. داستان، درباره سه زندانی است که یک شب در سلولی کنار هم قرار گرفته و قرار است فردا صبح اعدام شوند. سارتر هیچ گاه نمی گوید جنگ داخلی اسپانیا منصفانه بود یا خیر. هیچ گاه نمی گوید آیا این سه زندانی یعنی خوان، تام و پابلو را باید شخصیت هایی تحسین برانگیز در نظر بگیریم یا خائن؟ آن ها تنها چند انسان هستند با افکار و احساسات انسانی.
  
  چند صفحه که از داستان می گذرد، یک پزشک به این سلول فرستاده می شود تا این شب آخر را در کنار آن ها بماند. به زندانی ها گفته می شود که این پزشک به منظور آرام کردن آن ها کنارشان می ماند. اما در حقیقت وظیفه او این است که بررسی واکنش های روانی افرادی بپردازد که در شرف اعدام هستند.
  
  در طول شب پابلو، قهرمان اصلی داستان، متوجه می شود که توجه به خشونت دامن گیری که در اثر این مرگ قریب الوقوع به سراغ او می آید، باعث بروز تغییراتی در او و دو زندانی دیگر شده است. تغییراتی که نمی توان با پزشک در میان گذاشت. عنوان دیوار علاوه بر این که اشاره به دیواری دارد که صبح روز بعد آن ها قرار است پشت به آن بایستند و در مقابل جوخه اعدام قرار بگیرند، هم چنین نشان دهنده دیواری است که میان آن ها و امید قرار دارد. برای مثال، پزشک می گوید این سلول بسیار سرد است و احساس گرسنگی می کند. اما پابلو نه احساس سرما می کند و نه گرسنگی. چرا که گرم ماندن یا سیر بودن نشانه های ادامه حیات هستند. او می داند که توجه به این موارد فایده ای ندارد چرا که برای او حیاتی در کار نیست.
  
  به شکل طعنه آمیزی، صبح روز بعد تام و خوان اعدام می شوند اما پابلو به اتاق بازجویی برده شده و از او درباره مخفی گاه یک رهبر شورشی به نام رامون گریس پرس و جو می شود. او به صورت سرسری و فی البداهه به دروغ ادعا می کند که رهبر شورشی در یک گورستان پنهان شده است. در کمال تعجب معلوم می شود که رهبر شورشی واقعا در آن گورستان قرار دارد و به همین دلیل، حکم اعدام پابلو لغو می شود. اما در هر صورت پابلو را باید یک مرده در نظر گرفت. چرا که از نظر روانی او در دیواری فرو رفته است که مرگ را از زندگی جدا می کند و بازگشت از چنین دیواری غیرممکن است.
  
  شاید چنین به نظر بیاید که سارتر در این داستان می خواسته همان کاری را تکرار کند که پزشک در سلول در حال انجام است (بررسی واکنش های روانی افراد در حال مرگ). او در این مسیر خواننده را هم با خود همراه می کند. ما هم به بررسی رفتارهای روان شناختی سه نفری می پردازیم که می دانیم قرار است صبح روز بعد اعدام شوند. اما سارتر معتقد است تنها کاری که از دست ما برمی آید همین است. می توانیم مشاهده کنیم، هر کمکی که از دستمان بر می آید ارائه دهیم، اما نمی توانیم به قضاوت کردن یا بررسی اخلاقی این مسائل بپردازیم. چرا که ما فاقد صلاحیت لازم برای قضاوت هستیم. سارتر در پایان ادعا می کند که هیچ هدفی وجود ندارد. نبود یک رابطه علت و معلولی در زندگی انسان و عدم وجود یک نیروی برتر در جهان، ما را به این نتیجه می رساند که هر انسانی خودش باید به دنبال پیدا کردن معنایی برای زندگیش باشد. کاری که قهرمان این داستان از انجام آن عاجز است.
  
  در دیوار، سارتر چندان در قید روایت تاریخ اسپانیا نیست، او بیش تر به تشریح دقیق و روانشناختی تحول ذهنی انسان می پردازد. انسانی که تلاش می کند به درک یک موضوع غیرقابل درک مثل مرگ و به طبع آن، زندگی بپردازد. در مورد زندگی هیچ کدام از شخصیت ها به درک درستی نمی رسند. پابلو در قالب یک راوی به نوعی آرامش دست پیدا می کند. اما می دانیم که او هم اسیر ترس های معمولی شده است که در هر انسانی به وجود می آید. خوان، کم سن ترین زندانی، از رنج فیزیکی این اعدام می ترسد و به گریه می افتد. تام، زندانی دیگر، تلاش می کند مرگ را بپذیرد. پابلو می خواهد با بزرگی به پیشواز مرگ رفته و پیش از پایان زندگی خود، نسبت به هدف هستی به درکی برسد. سه شخصیت این داستان نشان دهنده سه شناخت مختلف نسبت به مرگ هستند: بعضی بدون بلوغ و تجربه لازم تلاش می کنند رنج ناشی از آن را فراموش کنند (خوان)؛ بعضی کاملا شفاف و آگاهانه به استقبال آن می روند (تام)؛ و بعضی دیگر هم فعالانه و متفکرانه می خواهند حقیقت ماجرا را درک کنند (پابلو).
  
  گلاویز شدن با مرگ به شخصیت اصلی داستان کمک می کند که به شناخت بهتری از زندگی برسد. سارتر ترس از مرگ در شرف وقوع را ابتدا با تغییرات فیزیکی و سپس با تغییرات روانی شخصیت ها نشان می دهد. آن ها به محض این که متوجه می شوند که قرار است بمیرند، رنگ پوست شان خاکستری می شود. از دریچه چشمان پابلو، ما تام و خوان را به این صورت می بینیم. شخصیت اصلی داستان به یک باره متوجه می شود که پوست او هم شبیه هم سلولی هایش شده است. آن ها شبیه هم می شوند، همچون بازتاب های مختلف یک آینه.
  
  پابلو با نگاه به پزشک متوجه می شود که این فرد، موجودی دارای هستی است. او هم چنین به این باور می رسد که واقعیت اطرافش در حال محو شدن است. اشیا دچار تغییر شده اند، از او فاصله گرفته اند و از نعمت زندگی بهره مندند. پزشک هم یک موجود زنده به نظر می رسد. به همین دلیل خوان تلاش می کند دست پزشک را گاز بگیرد. پزشک با فضای سلول نمی خواند. در او حس زندگی دیده می شود.
  
  پابلو زمان را درک می کند، متوجه می شود که محیط اطرافش از بقیه دنیا جدا شده است. قدم بعدی برای او این است که بیهودگی زندگی را درک کند. او دیگر اهمیتی به عشق معشوقه اش کونچه نمی دهد. دیگر به رامون گریس توجهی ندارد. هیچ کدام از این مسائل برای پابلو مهم نیست چرا که او متوجه می شود مرگ در انتظار همه انسان هاست، بنابراین این که کی قرار است بمیریم اهمیتی ندارد. آگاهی از پایانی که در حال نزدیک شدن است، هرگونه احساس نسبت به زندگی را از بین می برد. پابلو در پایان داستان زنده می ماند. اما آیا او با وجود رسیدن به چنین شناختی نسبت به زندگی، باز هم به ادامه حیات خود اهمیت می دهد؟ این پرسشی است که سارتر بی پاسخ باقی می گذارد.
  Story Bites / Lit Helper
• 
  ميقات الراجحي

  ثيمة الخوف بصفة عامة الخوف من الغد .. الخوف من القادم هو المحتوى العام لهذه المجموعة القصصية التي تتكون من خمس قصص وفق النسخ العربية لجون سارتر ولا أدري إن كان قد تم إنتقائها من أعمال مختلفة. أقوى هذه القصص وأكثرها بقاءًا في نفسك قصة الجدار وأنت تعيش الخوف من إنتظار الموت مع ثلاثة أشخاص قادمين من خلفيات سياسية محكوم عليهم بالإعدام في اليوم الذي يليه، تنصب هذه القصة على مكنونات النفس وأظن سارتر قدير علي تأدية هذه المهمة وإشعارك بأن أنت / أنتِ من سيعدم في الغد.. هذا هو سارتر "خبير المشاعير الساخبة" كما سماه أندريه موروا... يمثل الجدار في (مجموعة الجدار) السجن . لم يطلق سارتر مصطلح الجدار على القصة الذي لم يرد فيه�� غير مرتين أو ثلاث مرات – لا أذكر حقيقة – من فراغ بل عمد إلى أن يجعل القارئ يعي فقد السجناد الثلاثة للجدار الذي يتكأ على الآمان في البيت لجدار يتحول لسجن قبل الإعدام. إذا لم تأول النص مع سارتر فأنت تفقد روح ومتعة النص... عندما يتوغل سارتر في ذهنية هولاء السجناد ينقل دواخل كل شخص منفردًا بيئته وأفكاره ومخاوفه ونظرته المختلفة عن الآخر تكويناته لذا تعايش الثلاثة منفردين لهذا الجدار من أعظم ما كتب سارتر.
  
  عندما تقرأ لسارتر تحتاج تركيز عالٍ جدًا لأنك سوف تفقد هذا التركيز مبكرًا. هذا الرجل وضع كل خلاصة تجربته الحياتية والقراءات في علم نفس التطور البشري وتأثره بنظريان علماز النفس بين صفحات رواياته وقصصه الطويلة التي قد يعتبرها رواية مقارنة بعدد صفحاتها. لذا يتركك فارغًا من كل شيء ومشحونًا بكل شيء. أجمل مافي سارتر هو عدم بعده عن التجربة الروائية والقصصية الألمانية الغارقة في الوصف البشري وتحليل النفس. عندما تقرأ لسارتر تحمد الله أنه يتناول تفاصيل وتطورات النس البشرية وسلوكها ولو تناول تفاصيل بقية الأحداث المتعلقة بالزمان والمكان كأجزاء من بنية الرواية لأصبحت القصة القصيرة لدية مترهلة ومصابة بمرض الحشو. لكنه لا يفعل ذلك هو يعي قيمة الإنسان لذا يهتم به وإن كان الإنسان لديه ينظر له من زاوية الوجودية.
  
  الغرفة :
  قصة سيدة متزوجة من رجل مصاب بالجنون وتعتريه الكثير من حالات الخوف والهواجس طوال هذا المرض. الأٍقوي من تسجيل حالات واضطرابات الزوج هو التصوير الدقيق لنفسية الزوجة رغم سير القصة في تراجيديا رتيبة ومكررة متمثل في وقوف المرأة بجانب زوجها ومحاولات القربين في ثنيها عنه لكن شد انتباهي توغل سارتر في مزاجية الزوجة ونظرتها للجنون المتمثل في الزوج.
  
  الجدار : توجد في النسخ العربية بعدة ترجمات وهي هنا من ترجمة د. سهيل إدريس ووفق في ترجمته عندما قرأت الترجمة هنا مقارنة بترجمة (دار الحياة – بيروت). وهذه القصة الرائعة لسارتر هى مستلة من كتاب آخر حمل عنوانها وهنا اضيفت لقصص هذه المجموعة.
  
  ايروسترات : قصة مسدس الشاب الذي كان مكان إزدراء وكيف يساهم المجتمع بتحقيره لبعض النماذج في خلق التناقض وإخراج المارد النائم وايقاضه.
• 
  Adriana

  Un lucru e clar: Sartre isi construieste impecabil povestirile. Cuvintele te poarta pe nesimtite de la un cadru la altul si te scufunzi in poveste ca intr-o mare (mai limpede sau mai tulbure, dupa voia autorului). Si uneori mai ca nu-ti vine sa mai iesi de acolo :)
  
  Imi pare bine de cunostinta, Sartre! Ne mai vedem!
• 
  Gray Side

  ذكروني مجدداً.. لماذا هناك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم ؟ 
  سؤال الجميلة
  فاطمة كان محفزاً لي للتعرف على سارتر وتوصية مبتكرة لم استطع مقاومتها، المجموعة التي قرأتها تحت عنوان الغرفة وقصص أخرى ترجمة الدكتور سهيل أدريس، القصص هي : الغرفة، الجدار، ايروسترات، صميمية. راقت لي شخصيات سارتر وتفاصيلها الغريبة، الغرابة تأتي من تعمّق سارتر في أدق تفاصيلها الموحشة حتى للشخصية ذاتها، في قصة الجدار يظهر الانفصال جلياً بين الروح والجسد بردّات فعل متناقضة ويشوبها الوهم، جوان الصغير كان يسأل الطبيب عن عذابات الجسد لحظة الإعدام، بينما بابلو الناضج كان يتساءل : لم أكن أريد هذا، لم أريد أن أموت كحيوان، كنت أريد أن أفهم ! 
  
  المجموعة كانت بداية جميلة لي مع سارتر، وأحيل بدوري سؤال فاطمة لبقية أصدقاء القراءة : لماذا هناك من لم يقرأ لسارتر لحد اليوم ؟
  
  
• 
  qwerty

  Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο του Σαρτρ μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Μου άρεσε πολύ ο ιδιαίτερος τρόπος του να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και φυσικά το περιβόητο, και χαρακτηριστικό του, Παράλογο.
  Από το πρώτο διήγημα μου έμεινε ο ηρωισμός του κρατούμενου, η πολύ όμορφη περιγραφή της στάσης και της ψυχολογίας του μελλοθάνατου, αλλά κυρίως αυτή η τραγική επίδραση του Τυχαίου.
  Στο δεύτερο μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον ο κόσμος του ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου.
  Στο τρίτο με εντυπωσίασε το πόσο αδικαιολόγητο μίσος και πόσα συμπλέγματα μπορεί να κρύβει μέσα του ένας δολοφόνος εν πλήρει συνειδήσει.
  Το τέταρτο δεν το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ίσως να ήταν μια σκιαγράφηση ενός ανέμελου γυναικείου τρόπου σκέψης της εποχής.
  Στο τελευταίο, ο συγγραφέας κάνει μια αναδρομή στα παιδικά και νεανικά χρόνια ενός φασίστα. Ενός παιδιού που μεγάλωσε σε μια ευκατάστατη οικογένεια. Ένας νέος που, όπως όλοι, αναζητά τη σεξουαλικότητά του, καθώς και το νόημα της ύπαρξης και περνά από διάφορα στάδια, ώσπου καταλήγει να νιώσει ολοκληρωμένος, γινόμενος μέλος μιας παρέας ρατσιστών, μιας συμμορίας, η οποία δέρνει και προπηλακίζει αλλοεθνείς σε κάθε ευκαιρία. Είναι η περίοδος της ανόδου του Χίτλερ. Το διήγημα αυτό, για τα τότε δεδομένα, αποτέλεσε, φαντάζομαι, μια "γροθιά στο στομάχι" γιατί παρουσίασε το φασισμό εν τη γενέσει, υπό ένα πρωτότυπο και ψυχογραφικό πρίσμα. Για 'μένα, "τα Παιδικά χρόνια ενός αρχηγού" ήταν τροφή για σκέψη.
• 
  Okla Elliott

  Each of the pieces in this collection of short fiction has much to recommend it, but the final novella "Childhood of a Leader" stands out as one of finest novellas I've ever read. Even though the title story "The Wall" is considerably more famous, "Childhood of a Leader" is more ambitious and more groundbreaking. Written in the 1930s, this piece explores gender, class, sexuality, homo-eroticism, antisemitism, social-constructedness, and several key philosophical issues -- though it does all this in a prose that at once lyric and breezy. You can turn any page at random and find at least one passage that is beautiful merely on the level of sentence structure, imagery, or turn of phrase. I haven't been this impressed with a piece of short fiction in quite a while.
  
  [Side note: I read this collection several years ago when I was in undergrad, and I am now re-reading it for my PhD exams. I fell in love with the entire book back then, and I am enamored with it now, but interestingly, there are only a small handful of overlaps between my previous love and my current one. Of course, we change as we age, and that obviously explains this, but my point is that there was something for me in this book when I was in early twenties and even more now in my early thirties. Not many books age so well.]
• 
  Nadia Awadi

  Excuse my Frensh since I'm not that good at it.
  
  Aujourd'hui, Je vais parler du livre: Le mur écrit par le fameux philosophe Jean Paul-Sartre. Que j'ai lu en Français. Yaaay. Est qu'on peut dire yaay en français?
  
  Le mur est une collection de 5 nouvelles:
  ●Le mur: ☆☆☆
  ●La chambre:☆☆☆,5
  ●Erostrate:☆☆
  ●Intimité:☆☆,5
  ●L'enfance d'un chef:☆☆
  
  Chaque nouvelle était intéressante, alors pourquoi les 2,5 étoiles? Les personnages sont tous horribles. De manière qu'on ne peut pas vraiment aimer cette histoire.
  Parfois j'ai senti que quelques nouvelles n'ont aucun sens. C'est peut être parce que je suis pas forte en philosophie. Malgré tout, la langue est impéccable.
  
  Est ce que je recommande ce livre?
  Pour les gens de -17 ans: NON!
  Pour les autres: meh je sais pas.
  
  Je regrette la décision d'écrire cette critique en français. ¡Adios!
  
  
• 
  Nikola Jankovic

  Zid je jedna pripovetka u ovoj zbirci od četiri. Sartr je često koristio fikciju za plasiranje svoje filozofije, a ovde je prosto neverovatno koliko može stvari da stane na 16 strana. Tu je malo istorije: tri borca Republike, koje falangisti hapse i zatvaraju za vreme Španskog građanskog rata. Pa solidan dijalog. Dobra priča . I filozofija o smrti, ispričana iz tri različita ugla (njih trojica su u ćeliji, poslednju noć pre nego što će ih postaviti uza zid). Uz to, što se za Sartra ne može uvek reći, lepo se razume i brzo čita. Za mene, petica.
  
  Dobra je priča i Herostrat, Intimnost i Soba se ne bih usudio da preporučim.
• 
  Sophie

  "Υπάρχω" σκέφτηκε, "γιατί έχω το δικαίωμα να υπάρχω."
  
  Μια συλλογή αυτοτελών ιστοριών, η καθεμιά με διαφορετικό προσανατολισμό, με συγκεκριμένη οπτική, αλλά με κοινό παρονομαστή τη μοναξιά , την ανάγκη της ύπαρξης, του ανήκειν.
  
  
  "I exist," he thought, "because I have the right to exist."
  
  A collection of independent stories, each with a different orientation, with a particular view, but with a common denominator· loneliness, the need of existence, of belonging.
• 
  Nickolas the Kid

  Ο Σαρτρ είναι ο βασικός και κύριος εκπρόσωπος του υπαρξισμού και το αποδεικνύει μέσα από αυτή την δυνατή συλλογή διηγημάτων. Ο συγγραφέας μας θυμίζει και στα 5 διηγήματά του πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι του οποίου τους κανόνες εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε… Είμαστε υπεύθυνοι για όλες τις πράξεις μας και φυσικά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε όλες τις συνέπειες… Βιώνοντας την ελευθερία μας επιλέγουμε τη μορφή και τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μας ή αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι..
  
  Έτσι λοιπόν και οι βασικοί χαρακτήρες των 5 διηγημάτων κινούνται πάνω στις παραπάνω συντεταγμένες, αλλά και πάντα κοντά σε ένα τοίχο ο οποίος σε όλες τις ιστορίες μας θυμίζει πως η προσωπική μας ελευθερία είναι συνάρτηση της ελευθερίας των υπόλοιπών…
  
  Ο τοίχος: Μια ομάδα μελλοθάνατων φυλακισμένων την περίοδο του Ισπανικού εμφυλίου θα βιώσει την προσμονή του θανάτου, την παραμονή της εκτέλεσης τους. Τι σκέφτεται άραγε ένας άνθρωπος πριν πεθάνει; Πότε χάνει την ελπίδα του; 5/5
  
  Το δωμάτιο: Μια γυναίκα δεν θέλει να παραδεχτεί ότι ο ��ύζυγος της, ο οποίος πάσχει από μια ψυχική νόσο, πρέπει να νοσηλευτεί και να ουσιαστικά να μην ζει πια μαζί της… Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές; Πόσο απέχει η συμπόνια από την αγάπη; 4/5
  
  Ηρόστρατος: Για μένα το πιο απολαυστικό διήγημα… Θυμίζει κάτι από ταινία του Μπουνιουέλ και ο χαρακτήρας μοιάζει ελαφρώς με τον «Ταξιτζή» του Σκορσέζε! Πότε η ατομική ελευθερία καταντάει ασυδοσία;; 5/5
  
  Οικειότητα: Μάλλον ένα φεμινιστικό διήγημα… Μια γυναίκα (ή μήπως 2) προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά του γάμου της και να χωρίσει, μιας και πιστεύει πως δεν την συνδέει πια κάτι με τον σύζυγό της. Πόσο όμως εύκολα είναι αυτό;; 3/5
  
  Η παιδική ηλικία ενός αρχηγού: Το τελευταίο και εκτενέστερο διήγημα του βιβλίου. Το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση ενός μελλοντικού «αρχηγού»… Οι πρώτες «πονηρές» σκέψεις και η λανθάνουσα ομοφυλοφιλία, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και εν τέλει η ματαιότητα της ζωής θεωρώ πως κάνουν το συγκεκριμένο διήγημα το πιο «αιχμηρό» σχόλιο του Σαρτρ. 4/5
  
  Σε σύνολο θα βάλω 3,5/5* γιατί παρόλο που ο Σαρτρ θέλει να πιστέψει στην απόλυτη ελευθερία δεν μπορεί να αποφύγει μια μικρή μοιρολατρία, σε αντίθεση με τον Καμί ο οποίος όχι απλά πίστευε στην ανθρώπινη ελευθερία και είχε απαλλαχτεί από τον παράγοντα «μοίρα» αλλά είχε δώσει και τον ορισμό του παραλόγου που ουσιαστικά μας κάνει ανθρώπους…Γνωρίζοντας το παράλογο συνειδητοποιεί ότι η υψηλή αλήθεια της ύπαρξης που θέτει τις βάσεις για την αλήθεια δεν υπάρχει .
• 
  Ana-Maria Beșa

  "Viața mea se afla în fața mea, închisă, încheiată, ca un sac, și totuși, toate câte erau în ea erau neterminate. Am încercat o clipă să o judec. Aș fi vrut să pot să-mi spun: e o viață frumoasă. Nu putea fi însă judecată, era doar o schiță; îmi risipisem timpul semnând polițe pentru veșnicie, nu înțelesesem nimic." Zidul