| Title | : | Lieve Céline |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 9020410482 |
| ISBN-10 | : | 9789020410488 |
| Language | : | Dutch; Flemish |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 204 |
| Publication | : | First published January 1, 2011 |
| Awards | : | Opzij Literatuurprijs (2012) |
Lieve Céline Reviews
-
Horrifyingly tragic and the worst part is, you're not even aware of that until you're halfway through. Masterfully constructed. -
Heb ooit de film al gezien dus het verhaal was niet nieuw maar vond het alsnog een boek dat onder je huid gaat zitten.
-
I read a whole book in Dutch 😱 it was good, although it got way darker than I expected it to go...
-
recensie binnenkort op
www.leesendroom.jouwweb.nl! -
Dit was heel tragisch, en geen slecht boek, maar ik ben toch meer fan van Bervoets' latere werk. Op sommige momenten werd het wel een beetje voorspelbaar, ook door de standaard opbouw eindigend in een grote climax (die je eigenlijk ook wel ziet aankomen). Er is goed nagedacht over de structuur, wanneer welke brief aan bod komt, en hoe dat aansluit op het lopende verhaal. Maar toch stoort het me dat er aan andere dingen dan juist weinig aandacht wordt besteed (spoiler alert): waarom heeft niemand (zelfs de maatschappelijk werker) iets gezegd over het feit dat Johan de vader is en doorgevraagd om te weten dat ze verkracht is? Waarom lijkt niemand hulp te bieden wanneer duidelijk is dat ze in haar eentje overblijft met een baby en daar niet goed voor kan zorgen?
Het is echt niet een slecht boek, maar af en toe gewoon wat voorspelbaar. Het is heel tragisch en gevoelig geschreven, maar toch stoor ik me aan een paar ontbrekende punten wat het voor mij gewoon vooral heel frustrerend maakt om het verhaal te blijven volgen. (En als dit een boek was geweest van een andere schrijver, had ik het misschien wel meer sterren gegeven. Maar nu ik fan ben van Bervoets latere boeken, en hoe goed die zijn, lag de lat voor mij misschien ook wat hoger toen ik hier aan begon.)
3.5* -
Mooi. Precies. Tragisch. En heel veel gaaf detail. Knap hoe je OOK goeie grappen erin kan schrijven zonder dat het de karakters bagatelliseert.
Hmmm.Het is niet echt logisch maar ik vond het soms lastig dat een superslimme auteur vanuit iemand schrijft die minderbegaafd is. Maar dat is natuurlijk nomaal: de schrijver leeft zich in in de personages. Maar hier had ik er soms last van.
Ik ga Efter ook lezen want dit is weer zo'n auteur waarbij je weet dat je in goede handen bent en dat is zo prettig. Kom maar op! -
Toen ik hoorde dat het boek verfilmd zou worden, moest ik het boek nu eindelijk eens gaan lezen. Nu met ik zeggen dat het boek ook erg filmisch leest, Hanna schrijft erg beeldend, en je krijgt een kijkje in een wereld waar je eigenlijk niet zoveel vanaf weet. En ik zie nu overal Canta's rijden.
-
Heel mooi boek met een typische onbetrouwbare verteller: gaandeweg bouwde ik zoveel sympathie op voor Brooke die zo'n naïeve brieven schrijft aan haar grote idool Céline dat ik boos werd op hoe haar omgeving haar behandelde, uit onwetenheid, irritatie of andere frustraties - het was schrijnend, je weet als lezer dat het niet goed kan aflopen. Het beklijvende is dat dit verhaal zo in het echt kan gebeuren, want ons systeem, onze maatschappij is niet toereikend om mensen met dit soort problemen voldoende te ondersteunen en effectief te helpen.
-
Ongemakkelijk en mooi geschreven boek wat me achter liet met een open mond van verbazing!
-
Heerlijke schrijfstijl. Tragikomisch en rechttoe rechtaan.
-
Heel aangrijpend.
-
Spannend boek, maar zwak einde, vond ik helaas.
-
Prachtig hoe je in de belevingswereld van de laagbegaafde Brooke stapt en ziet dat alles haar overkomt; sommige keuzes voor haar heel logisch lijken.
-
Pakkend verhaal en leest als een trein! Echte aanrader.
-
Tragikomisch verhaal over een fan van Celine Dion. Erg leuk bedacht en precies de goede toon getroffen.
-
Door Bakrim Meryem, 6/11/2017
Als student, had ik nooit een boek gelezen dat werd geschreven door Hanna Bervoets, daarom intrigeerde het me. Wat me aantrok, was de titel ‘’Lieve Céline”, omdat ik er eerder nooit van gehoord had en omdat ik me ook af vroeg over wat het zou kunnen gaan, over een meisje dat Céline heet, over een liefdesverhaal of over vriendschap? Mijn redeneringen waren helemaal fout. Nu zal ik het verhaal zo duidelijk en kort mogelijk samenvatten. Na mijn korte samenvatting zal ik dus een kleine beoordeling van het boek opstellen.
Het verhaal gaat over een meisje dat Brooke heet. Ze is een jong,dik meisje. Ze heeft een erg sterke band met haar moeder(Pamela), met wie ze samen alleen maar films en series kijkt. Door dit is Brooke dik, maar ze geeft er niet veel om. Ze heeft tevens ook een zus dat Sue noemt. Ze wonen samen in Amsterdam-Noord. Later wordt er gezegd dat Brooke laagbegaafd is. Ze is, naar eigen zeggen, de grootste fan van Céline Dion. Na het overlijden van haar moeder heeft Brooke er erg veel moeite mee om verder te gaan. Brooke vindt dus steun bij het muzikale werk van Céline Dion.
Ten eerste is het verhaal in 3 delen verdeeld, dit is al een heel positieve punt. De titel van het eerste deel is wachten, omdat Brooke op Schiphol zit en aan het wachten is op haar vlucht naar Las Vegas, waar ze haar idool Céline Dion hoop te ontmoeten. In het eerste deel begint ze brieven te schrijven aan haar idool en in haar brieven begint ze altijd met “Lieve Céline”. In die brieven trekt ze steeds een lijn naar haar eigen leven.
De tweede deel gaat over het vlucht,waarvan de titel ‘’vliegen’’ is. Tijdens de vlucht schrijft Brooke verder aan haar brieven voor Céline. Waarin ze nog veel schrijft over haar eigen leven. Er wordt in dit deel, veel gezegd over haar problemen, dat het in 2008 de eerste keer kerst was zonder hun moeder Pamela, dat Johan( de vriend van Sue) nu samen woont bij Brooke en Sue en er wordt tevens gezegd dat Brooke zwanger is.
Vervolgens, kom het derde deel en het laatste deel van het boek, waarvan de titel ‘’Las Vegas” is. Brooke komt aan in Las Vegas en stapt uit het vliegtuig. Ze schrijt zich in bij een hotel. Daarna krijgt, in een korte flashback, de lezer te zien dat Brooke met Céline (de docher van Brooke) in een reistas naar de Bijenkorf gaat en daar de tas met baby van de bovenste verdieping naar beneden gooit. Daarna gaat ze in Las Vegas weer naar een concert van Céline Dion. Ze gaat staan wachten bij de artiestenuitgang om haar grote wens te vervullen.
Dit verhaal is mooi, goed bedacht en meeslepend. Een reden waarom het meeslepend is , is omdat de brieven die Brooke schreef, vanuit de ik-persoon werden geschreven. Je beleeft de gebeurtenissen precies samen met Brooke mee. Het is een onverwachts sterk verhaal en het is geschreven op een makkelijke, begrijpelijke manier. Je pikt alles snel op en leest er makkelijk doorheen. Het bestaat niet uit te lange zinnen en er worden geen onbekende woorden gebruikt, waardoor het boek heel aangenaam is om te lezen. Ik kon het tevens vlot uitlezen het gebruik van makkelijke woordenschat.
Vervolgens, kon ik het boek snel uitlezen, omdat je in het verhaal getrokken werd. Het verhaal is tevens heel goed gestructureerd dankzij de drie delen, omdat je wist heel goed waar je u moest situeren in het vehaal en je kon zo het verhaal ook goed meevolgen. Er zit namelijk een beetje humor in het roman, wat het lezen van het boek leuker maakt, maar het is tegelijkertijd ook tragisch met al die gebeurtenissen dat aan Brooke voorkwam. Met het lezen van deze roman, leert je ook tamelijk veel bij, namelijk over het leven van Céline Dion, over haar albums, enz. Wanneer je het boek leest, gebeuren er telkens nieuwe dingen, daarom levert het boek veel spanning en is het verhaal ook schokkend. De geheimen van Brooke worden onthuld en dit is ook een belangrijke reden waarom het schokkend is. Wat betreft de auteur, zoals ik zei in het begin, was voor mij Hanna Bervoets een onbekende auteur. Ik wist helemaal niet of ik het boek ging leuk vinden, maar ik wou het risico toch nemen. Om het feit dat ik eerder geen boek van Hanna Bervoets had gelezen, vond ik na het uitlezen van de roman, dat het een hele creatieve auteur is met vol ideeën. Als ik nog de kans heb om een boek van Hanna bervoets te lezen, dan zou ik het zonder twijfelen doen, omdat het eerste boek echt geen teleurstelling was.
Ten laatste raad ik deze roman aan mensen, die psychologische roman graag hebben en die ontroerende boeken graag lezen. In tegendeel, als je een persoon bent dat niet graag boeken leest over het leven van bekende personen, boeken met korte zinnen leest en ontroerende boeken niet graag leest, dan raad ik dit boek niet aan. Persoonlijk, denk ik dat de meerderheid het boek heel mooi zal vinden en dat het zeker en vast geen teleurstelling zal zijn voor diegene die het boek willen lezen.
Bibliografsich adres :
Titel : Lieve Céline
Auteur : Hanna Bervoets
Verschijningsdatum : 2011
Aantal blz : 204
Uitgeverij : L.J Veen
Biografie :
Hanna Marleen Bervoets (Amsterdam, 14 februari 1984) is een Nederlandse schrijfster, journaliste en columniste. Bervoets volgde een bacheloropleiding Media en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam, met als specialisatie Televisie en Populaire Cultuur. In 2008 voltooide zij vervolgens een duale Master Journalistiek en Research, eveneens aan de Universiteit van Amsterdam.
Tijdens haar studie schreef Hanna Bervoets filmrecensies en korte columns over het Amsterdamse uitgaansleven voor stadsmagazine NL20. Sindsdien publiceert zij in verschillende media, waaronder Elsevier, Nrc.next, Volkskrant Magazine, De Correspondent en Das Magazin.
In 2009 verscheen Bervoets debuutroman Of Hoe Waarom (uitgeverij L.J. Veen), waarvoor ze in datzelfde jaar de ScriptPlus HvA Debutant van het Jaar-prijs won.
Tussen 2009 en 2015 had Bervoets een vaste column in Volkskrant Magazine. Haar columns werden gebundeld in de boeken Leuk zeg doei(2010), Opstaan, aankleden, niet doodgaan (2013) en En alweer bleven we ongedeerd (2015).
In 2010 schreef Hanna Bervoets in opdracht van de Haagse toneelgroep Firma MES haar eerste toneelstuk: Roes.
In 2011 publiceerde Bervoets haar tweede roman, Lieve Céline, bij uitgeverij L.J. Veen. Ook schreef zij dat jaar het scenario voor de televisiefilm Bowy is binnen.
Haar derde roman Alles Wat Er Was verscheen januari 2013 en werd genomineerd voor de Opzij Literatuurprijs 2013. In oktober 2014 verscheen haar vierde roman Efter. Efter werd genomineerd voor de BNG Nieuwe Literatuurprijs 2014 en werd in januari 2015 geplaatst op de longlist voor de Libris Literatuur Prijs. Op 4 februari 2015 verscheen deze roman tevens op de longlist voor de Gouden Boekenuil. In januari 2016 verscheen Ivanov, in 2017 de roman Fuzzie[1].
Dichter en essayist Anton van Duinkerken (1903-1968) was haar oudoom.
( Bron :
https://nl.wikipedia.org/wiki/Hanna_B... ) -
Voordat ik dit boek ging lezen keek ik er heel erg naar uit. Ik dacht dat het een simpel positief verhaal zou worden die je ontspannen kan lezen. Dat verwachte ik vooral omdat op de achterkant van het boek recensies stonden over hoe grappig het boek was. Niets is minder waar! Het is een tijd geleden dat ik zo een raar, onsamenhangend en nutteloos deprimerend boek heb gelezen en ik zal proberen kort uit te leggen waarom ik dat vind. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo dicht in de buurt geweest een boek uit het raam te gooien uit frustratie. Het enige wat me tegenhield was dat ik het boek geleend heb.
Het boek springt over van de hak op de tak zonder logisch verband. Gebeurtenissen gebeuren, maar worden niet meer terug naar verwezen en lijken soms niet eens een impact op de hoofdpersoon en het verhaal te hebben. Een voorbeeld daarvan is het ongeluk op haar werk. Ook kwamen alle dramatische gebeurtenissen te gemaakt over. Er leek gene logica achter te zitten, maar alleen maar te gebeuren zodat het verhaal nog dramatischer wordt. Ik heb niets tegen dramatische gebeurtenissen in boeken, maar dan moet het wel verklaarbaar zijn door wat er verder in het boek gebeurd.
Een ander groot kritiekpunt dat daar mee te maken heeft is dat het personage Brooke erg vlak blijft. Nooit gaat de schrijfster verder in op waarom ze dingen doet of juist niet. Daardoor zijn haar acties ook niet duidelijk.
Al met al was ik erg teleurgesteld in dit boek. Misschien dat het beter was geweest als de schrijfster meer de tijd had genomen de gebeurtenissen in context te zetten door meer pagina's aan het boek te wijden. Of dat had ze kunnen doen door minder te late gebeuren en meer tijd te nemen voor de cruciale drama's. Het idee voor het boek is namelijk absoluut niet slecht. -
Geweldig mooi boek! Het is in wezen een heel schrijnend verhaal maar het leest als een trein. Ik snap niet dat ik Hanna Bervoets zo lang over het hoofd heb gezien: aanrader!
-
Prachtig boek, onwijs bijzonder verhaal en heel sterk geschreven. Slechts een minpuntje: ik had het boeiender gevonden als alles vanuit Brookes ik-perspectief geschreven zou zijn geweest.
-
wow
-
Ik vond het boek wel vreemd omdat vanuit de gedachtenwereld van het hoofdpersonage Brooke ziet men hoe een laag begaafd individu, door het leven gaat. Nadat haar moeder sterft, zoekt Brooke steun bij de liedjes van een popster namelijk, Céline Dion. Het feit dat ze reist met een beperkt bedrag om Céline Dion te zien en daarbij steun te vinden, is persoonlijk verterderend. Het is eveneens een goed voorbeeld, zelfs als men een probleem ondervindt, of zoals Brooke, iemand sterft in onze familie moet men toch proberen om het hoofd boven water te houden. Brooke’s beslissingen toont dat er altijd hoop is, zeker wanneer men denkt dat er geen hoop meer is. Wat goed bedacht is, is het evenwicht tussen drama en komedie binnen het verhaal. Het is zeker tragisch wat Brooke overkomt maar het wordt geschaduwd met veel humor en zo wordt het verhaal nooit melodramatisch. Toen ik begon met het lezen van het boek, dacht ik eerder dat het zeer saai ging zijn. Na een tiental minuten vond ik het meeslepend en er is een zekere spanning die voortdurend aanwezig is in het boek. Al vanaf het begin weet je dat er iets ergs gebeurd is, maar je moet zelf uitzoeken wat er gebeurd is. Er zijn ook gebeurtenissen waardoor ik even gechoqueerd werd, bijvoorbeeld : wanneer Brooke in Amsterdam, in een shoppingcentrum (Bijenkorf) haar kind onbarmhartig naar beneden gooit. Wat ik minder leuk vond, is dat de schrijfster een afbeelding plakt op hoe laaggeschoolden uitzien. Ze zijn in het boek, breed, kijken alleen maar naar soaps en films en hebben niet zo veel geld. Ik ga niet akkoord met wat betreft het uiterlijk van een laaggescholde individu en hoe hij/zij zich gedraagd. Ze zijn niet allemaal ezelachtig, breed, kijken niet de hele dag naar soaps of films. Persoonlijk, vind ik dat de auteur een slecht beeld geeft van laaggescholden mensen en dat is jammer. Een andere minpunt is dat het personage vlak blijft. Nooit vertel de schrijfster waarom Brooke bepaalde dingen doet of juist niet. Hierdoor zijn haar acties niet duidelijk. Het boek leest men in twee à drie dagen niet meer. Het is wel lang want er bestaan maar drie dikke hoofdstukken, er is geen « mogelijkheid » om zomaar binnen een hoofdstuk te stoppen met lezen. Het best is één hoofdstuk per dag te lezen en over na te denken. Het boek doet nadenken over de minder kansrijke personen binnen onze maatschappij die elke dag tegen armoede moeten strijden en dat de overheid niet altijd hulp kan aanbieden. Er zijn twee perspectieven in het boek, het ik-perspectief wanneer Brooke brieven schrijft aan Celine en personale verteller. Ik had het boeiender gevonden indien het geheel vanuit Brookes ik-perspectief geschreven zou zijn geweest. De stijl van het boek is zeer eenvoudig, soms wel onvolwassen wanneer Brooke briefjes schrijft maar ja, het is wel normaal aangezien Brooke laagbegaafd is en zeker ook door haar jonge leeftijd. Het boek zou ik aan iedereen aanraden, het is meer voor volwassenen geschikt maar jongeren kunnen het makkelijk begrijpen en lezen dankzij de simpele taal die gebruikt wordt.
-
Brooke is laagbegaafd, iets dat ze maar half doorheeft. Haar wereld is klein - niet in de laatste plaats omdat ze pleinvrees ontwikkeld -, maar haar dromen zijn groter, zeker nadat ze tijdens een snorkelsessie in Egypte ontdekt hoe je in een klap in een andere wereld terecht kunt komen.
Haar eigen wereld in Amsterdam voldoet niet meer. Haar moeder is er niet meer, haar zus Sue en schoonbroer Johan maken ruzie en kunnen/willen haar niet blijven verzorgen en haar sociaal-werkster Masja blijkt niet de hartsvriendin die Brooke in haar ziet. Ze heeft alleen nog een per ongeluk verwekte baby, Céline; het enige dat haar nog tegenhoudt om haar idool/obsessie op te zoeken: Céline Dion.
Het verhaal speelt zich eigenlijk in twee dagen af; we lezen brieven die Brooke aan Céline Dion schrijft terwijl ze op weg is naar Dions concert in Las Vegas. Ondertussen ontvouwt zich via een personale vertelinstantie de jeugd van Brooke, tot en met het moment waarop ze in Las Vegas aankomt.
Waar het boek begint als een soort Man Bijt Hond-aflevering, even oprecht ontroerend (mooi) als elitair-neerbuigend (stiekem toch grappig), blijkt steeds meer hoe moeilijk het leven is als er niet met je, maar over je wordt gepraat. Daarbij geeft Bervoets niemand direct de schuld; zelfs (of: juist) de karakters die de gruwelijkste dingen doen, hebben ook veel goede kanten en zitten in situaties waarvanuit er nog enig begrip voor ze is op te wekken.
In bedrieglijk eenvoudige taal weet Bervoets een heel mooi, ontroerend drama neer te zetten. -
Wow. Wat ontzettend goed geschreven. Ik denk dat mijn review geen recht kan doen aan hoe Bervoets dit verhaal vorm heeft gegeven.
Het boek gaat over Brooke, een zwakbegaafd meisje voor wie de wereld erg ingewikkeld is. Het boek heeft een heel erge show-don't-tell aanpak, waardoor ik het zelf soms ook lastig vond om te begrijpen wat er nou beschreven werd. Hierdoor kon ik me goed kon inleven in hoe ingewikkeld de wereld is voor mensen met een lager IQ. Dit vond ik heel sterk aan dit verhaal, aangezien de meeste literatuur zich toch centreert rondom de hogeropgeleiden bubbel waar de schrijver zelf vaak uit komt.
In het begin leek het voor mij nog een heel nuchter verhaal van iemand die ontzettend fan is van Celine Dion, maar naarmate het boek vordert wordt steeds meer duidelijk door welke traumatische gebeurtenis(sen) Brooke zo'n obsessie heeft ontwikkeld voor Dion. Ik vond het boek dan ook veel afschuwelijker om te lezen dan ik had verwacht. Mijn god, wat heeft Brooke een narigheid meegemaakt, terwijl het haar steeds maar niet lukt om dit in woorden om te zetten of om bij de juiste persoon aan de bel te trekken.
Het boek bouwt rustig op met enerzijds de verhaallijn dat Brooke eindelijk onderweg is naar een concert van Celine Dion in Las Vegas, en anderzijds tussendoor de verhaallijn van alles wat zich daarvoor heeft afgespeeld, waarbij het je als lezer steeds duidelijker wordt dat het concert waar Brooke uiteindelijk dan echt bij is, verre van een happy ending is. -
Bervoets is als schrijfster erg goed in het neerzetten van een bepaalde sfeer. In de twee boeken die ik van haar las was er altijd iets unheimisch. Bij Lieve Céline komt dat deels door de onwetendheid van Brooke die geuit wordt in dat niet alles helemaal wordt toegelicht, het blijft vaak een insinuatie. Daarnaast hangt er ook een bepaalde dreiging: Waarom is Brooke het land ontvlucht? Waar is haar moeder gebleven? Dit betekent voor mij als lezer echter ook dat niet alles wordt uitgelegd en ik sommige delen vaker heb gelezen: is wat ik denk nu echt gebeurd? Ook blijf ik na het lezen achter met een aantal vragen. Nou hou ik daar persoonlijk niet van. Maar wat me nog meer stoort is de schrijfstijl. Aan de ene kant schrijft Brooke brieven aan Celine (Dion) en door die schrijfstijl zouden wij als lezer moeten begrijpen dat ze zwakbegaafd is, wat er voor mij te dik bovenop ligt. Daarnaast wordt er verder altijd in de derde persoonsvorm over de gebeurtenissen gesproken. Die derde persoonsvorm moet er misschien voor zorgen dat het verhaal zakelijk lijkt of dat we als lezer afstand houden van de hoofdpersoon? Of simpelweg het verschil tussen hoe Brooke de wereld ziet en beleeft benadrukken. Voor mij werd de afstand te groot gecombineerd met de insinuaties was er teveel voor mij als lezer in te vullen. Het boek is inderdaad vrij filmisch geschreven, misschien is de verfilming meer mijn stijl.
-
Het mooiste aan dit verhaal vind ik het perspectief. Brooke is zowel de ik-verteller als de focalisator van het personale perspectief. Knap gedaan! Want alleen de brieven van Brooke in zeer eenvoudige taal waren al snel een beetje gaan vevelen, juist door de afwisseling bleef ik doorlezen.
Het is geen vrolijk verhaal, maar sommige dingen in het leven - en zeker in het leven van Brooke - zijn nou eenmaal niet zo vrolijk.
Op het eind herinnerde ik mij ineens een krantenbericht van tien jaar geleden (een goed gemikte zoekactie op google leverde inderdaad meteen het juiste bericht op). Een gebeurtenis met waarschijnlijk een heel andere context werd zo - vermoed ik - de aanleiding voor dit boek. -
Hanna Bervoets - Lieve Céline
Het tweede boek van Bervoets dat ik gelezen heb. Ik vond hem beter dan ‘Alles wat er was’. Vooral de hoofdpersoon vind ik goed gekozen: de zwakbegaafde Brooke, op weg met het vliegtuig naar Las Vegas, waar ze een concert van Céline Dion wil bezoeken en haar grote idool wil ontmoeten. De hoofdpersoon is goed neergezet, heeft het qua intelligentie en achtergrond niet getroffen. Dit wordt op een manier geschreven waarop je je goed in haar kunt verplaatsen. Brooke schrijft haar belevenissen op in briefvorm. De brieven zijn geadresseerd aan haar grote held Céline Dion.
Leest gemakkelijk, maar bevat een aantal best schrijnende stukken. -
Zoooo heftig! Mijn wenkbrauwen staan nog steeds omhoog, ik voel m’n hart kloppen en m’n ademhaling blijft in m’n keel zitten. In één adem uitgelezen dit boek!
Brooke is verstandelijk beperkt, woont bij haar moeder met haar zus en diens vriend. Als haar moeder overlijdt, richt ze al haar aandacht op idool Celine Dion en maar een plan om haar echt te zien. Maar het loopt allemaal niet zo soepel.
Zo pijnlijk goed geschreven. We leven echt allemaal in zulk andere werelden binnen hetzelfde land en dezelfde stad. Wat een treurnis, simpelheid en tragiek omschrijft Hanna Bervoets in dit boek. Knap! -
Het is een beetje een vreemd boek. In het begin moest ik heel erg aan de stijl wennen. Die is wat kinderlijk. Toch past het goed bij het verhaal. Het verhaal wordt namelijk verteld vanuit het perspectief van een zwakbegaafde vrouw. Haar grote droom is om Céline Dion een keer in het echt te zien. Door de brieven die de hoofdpersoon schrijft aan Céline Dion kom je steeds meer over haar leven te weten. De invalshoek van het verhaal is goed gekozen.
