| Title | : | Au Pair |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 9023461126 |
| ISBN-10 | : | 9789023461128 |
| Language | : | Dutch; Flemish |
| Format Type | : | Hardcover |
| Number of Pages | : | 415 |
| Publication | : | First published January 1, 1989 |
Au Pair Reviews
-
Luxury, peace, and pleasure
Of itself? What speaks for itself?
Reality is silent. It shows only what we see, and speak through it does not at all. She only gives answers to our questions that we put into words ourselves, and even those largely not in accordance with the truth.
Paulina is nineteen when she travels from Flushing to Paris to study French and art history. She plans to pay for her stay and studies by working as an au pair and, after a disconcerting experience with a family of lawyers, moves into the home of the De Lune family - an old general, his wife, their son Michel and their other son Armand and his wife Jacqueline. The De Lune family - the name is telling - is laughably rich and doesn't need an au pair in the ordinary sense of that word at all: there are no children (not under 30, anyway) and Paulina doesn't have to do a single chore. On the contrary, she is showered with luxuries, beauty products, clothes, taken to the opera and restaurants and has all the time she needs for her studies. A dream life becomes her part. As it is not at all clear what the family might need her for, the whole situation seems a bit peculiar to her, but she decides not to be suspicious even though the coincidence police would have to issue a lot of fines in this story.
At times, Hermans manages to capture Paulina's naivety endearingly and recognisably: for instance, in the enchanting effect that Paris (the books, the libraries, the Jardin du Luxembourg!) has on her as an idealistic and eager student:
She could not imagine that in this environment your mind was occupied with things other than what was beautiful and good for all time, and that you could have desires other than to enjoy it and know as much about it as possible.
Paulina, that beautiful, blonde giantess (1.92 metres)! With a daughter who also towers above 1 m 80, I constantly held my heart for the traps laid for her, apprehensive of the plans the family has in store for her. However, she is less fragile than she seems. She tumbles from one adventure into another, but manages to hold her own despite her naivety and otherworldliness and not let the strange events throw her off.
A fair proportion of the speeches made by the gentlemen of the house on Paulina's behalf might now be dismissed as long-winded mansplaining by the omniscient wisecracking author but I was only too happy to be carried away by the eccentric eloquent Parisians elaborating on the painter Constantin Guys, Kant, the composer Alkan, Flaubet, Chopin and Baudelaire's views on nature and art in
The Painter of Modern Life and Other Essays.
At times hilarious, this amusing, cleverly constructed and suspenseful novel proved to be an excellent way to stay in Parisian spheres a little longer. Although much more light-hearted in terms of themes than
The Darkroom of Damocles, Hermans dishes out a similar game of illusion and reality and real and supposed plots to the reader, in which, although he teases and regularly wrong-foots both the reader and his heroine Paulina, Hermans shows a gentler side than in earlier novels. Paulina may be his Emma Bovary but as her creator, he might just as well be magnanimous and withdraw from her life at the appropriate moment.
With this book, I can tick off two boxes in the 'reading resolutions' department at the same time - books with a link to Paris and reading more books in Dutch. It had been a while since I read another novel by Willem Frederik Hermans and I can only be grateful to Margot Dijkstra for reminding me of the existence of this latest novel by him via her
Met Parijse Pen. Of the 'big three', Hermans remains my favourite (sorry Harry).
Luxe, calme et volupté
Vanzelf? Wat spreekt vanzelf?
De werkelijkheid zwijgt. Zij toont alleen wat wij zien, en spreken door doet zij helemaal niet. Zij geeft op onze vragen alleen antwoorden die we zelf onder woorden brengen en ook die grotendeels niet overeenkomstig de waarheid.
Paulina is negentien wanneer ze vanuit Vlissingen naar Parijs afreist om Frans en kunstgeschiedenis te gaan studeren. Ze wil haar verblijf en studies bekostigen door te werken als au pair en neemt na een ontluisterende ervaring bij een advocatenfamilie haar intrek in het huis van de familie De Lune – een oude generaal, zijn vrouw, hun zoon Michel en hun andere zoon Armand en diens vrouw Jacqueline. De familie De Lune – de naam is veelzeggend – is lachwekkend rijk en heeft helemaal geen au Pair in de gewone betekenis van dat woord nodig: er zijn geen kinderen (toch geen kinderen onder de dertig) en Paulina hoeft geen enkel klusje op te knappen. Integendeel, ze wordt overladen met luxe, schoonheidsproducten, kleren, meegenomen naar de opera en op restaurant en heeft alle tijd voor haar studies. Een droomleventje wordt haar deel. Omdat het totaal niet duidelijk is waar de familie haar dan wel voor nodig zou kunnen hebben, komt de hele situatie komt haar wel wat eigenaardig voor, maar ze besluit niet achterdochtig te zijn ook al zou de toevalpolitie in dit verhaal wel veel bekeuringen moeten uitschrijven.
Hermans weet de naïviteit van Paulina bij momenten aandoenlijk en herkenbaar: te vatten, bijvoorbeeld in de betoverende uitwerking die Parijs (de boeken, de bibliotheken, de Jardin du Luxembourg!) op haar als weetgierige studente heeft:
Ze kon zich niet voorstellen dat je gedachten zich in deze omgeving met andere dingen bezighielden dan met wat mooi en goed was voor alle tijden en dat je nog andere verlangens kon hebben dan ervan te genieten en er zoveel mogelijk van te weten’
Paulina, die prachtige, blonde reuzin (1,92 meter)! Met een dochter die ook boven de 1 meter 80 uittorent hield ik voortdurend mijn hart vast voor de valstrikken die voor haar worden uitgezet, beducht voor de plannen die de familie voor haar in petto heeft. Ze is echter minder fragiel dan ze lijkt. Ze tuimelt van het ene avontuur in het andere, maar weet zich ondanks haar naïviteit en wereldvreemdheid toch staande te houden en zich door de vreemde gebeurtenissen niet uit het lood te laten slaan.
Een behoorlijk deel van de betogen die de heren des huizes ten behoeve van Paulina houden, zouden nu misschien weggezet worden als langdradige mansplaining door de alwetende wijsneuzige auteur maar ik liet me maar al te graag meevoeren door de excentrieke welbespraakte Parijzenaren die uitweiden over de schilder Constantin Guys, Kant, de componist Alkan, Flaubet, Chopin en Baudelaire’s opvattingen over natuur en kunst in
De schilder van het moderne leven.
Bij vlagen hilarisch bleek deze amusante, knap opgebouwde en spannende roman een uitstekend middel om nog even langer in Parijse sferen te vertoeven. Hoewel qua thema’s veel luchtiger dan de
De donkere kamer van Damokles, schotelt Hermans de lezer een gelijkaardig spel met illusie en werkelijkheid en reële en vermeende complotten voor, waarin hij zowel de lezer als zijn heldin Paulina weliswaar plaagt en regelmatig op het verkeerde been zet, maar Hermans zich van een zachtzinniger zijde toont dan in vroegere romans. Paulina mag dan wel zijn Emma Bovary zijn, als haar schepper kan hij zich net zo goed grootmoedig tonen en zich op het gepaste ogenblik uit haar leven terugtrekken.
Met dit boek kan ik dan tegelijk twee vakjes in het departement ‘goede leesvoornemens’ afvinken - boeken met een link naar Parijs én meer Nederlandstalig werk lezen. Het was al een poos geleden dat ik nog eens een roman van Willem Frederik Hermans las en ik kan Margot Dijkstra alleen maar dankbaar zijn dat ze me via haar
Met Parijse Pen aan het bestaan van deze laatste roman van hem herinnerde. Van de ‘grote drie’ blijft Hermans mijn favoriet (sorry Harry). -
The author is in love with his heroine. Being the author, he is capable making brief cameo appearances, placing her in attractive settings, involving her in interesting conversations and opening up a whole new world for her. Unfortunately he is but the author so he cannot spare her from her fate and neither is he capable of arousing her attractions. A marvelous experiment in literature and intelligent and entertaining dark thriller, a bit too lenghty at times but never boring.
-
Blijkbaar is de werkelijkheid niet te vertrouwen. Ik had altijd al zo'n vermoeden...
Goed verhaal met vooral diepzinninge dialogen en de geweldige zin: "Wie niet helemaal bereikt wat hij bereiken wil, raakt niet los van de vraag, of hij niet beter elke moeite iets te bereiken zou kunnen opgeven, in plaats van te doen of iets anders bereiken hem kan troosten voor het feit dat hij niet bereikt heeft, wat hij oorspronkelijk wou.". -
Mooie volzinnen, fijne details en een progressie in het zelfbeeld van de hoofdpersoon en een goede verhaallijn. De vele dialogen zijn leuk om te lezen, alleen worden soms wel erg langdradig
-
Dit boek stond al lang op mijn TBR. Ik las het ooit op de middelbare school. Ik vond het toen wel leuk en daarom wilde ik het herlezen. Een paar dingen van het verhaal kon ik me ook nog herinneren, maar het meeste niet meer. Ik vind het een leuk verhaal, maar er zat ook een taai stuk in. Toen heb ik zelfs even overwogen te stoppen. Gelukkig heb ik doorgezet, want daarna werd het weer leuker. Toch vind ik het in zijn geheel niet meer dan drie sterren waard. Hoewel het een boek uit 1989 is, vind ik het wat ouderwets overkomen. Maar wellicht ligt dat niet zozeer aan het boek, maar doordat we nu in een andere tijd leven.
-
Niet alleen vond ik het verhaal oninteressant (twintig pagina’s overpeinzingen over make-up zonder dat er meer dan drie argumenten naar boven komen verveelt wel snel) (plus, het overgrote deel van het verhaal bestaat uit Paulina die het vreemd vindt dat haar gastfamilie haar zo goed behandelt*, wat misschien wel een pagina of vijftig waard is, maar zeker geen driehonderd), de motieven en personages warrig (de karakterwhiplash tussen ijskoningin, Mary Sue en naïeve kleuter die Paulina maakt lijkt me eerder slordig dan doordacht) en het hoofdpersonage behalve amper boeiend ook nog eens onhebbelijk (oké, we snappen dat je stiekem echt heet bent wanneer je je voor de achtenvijftigste keer naakt in de spiegel bekijkt maar wat hebben we daaraan?).
En dan denk je, “het is Hermans, waarschijnlijk ben ik gewoon te dom voor dit boek”. Maar dan kijk je op DBNL en blijkt iedereen dit boek erg matig te vinden. Bovendien erg racistisch en reactionair, en normaal moet je dat in z’n tijd zien maar omdat ik nu toch al aan het shit talken ben ga ik dat toch nog even zeggen. Do better 💁♀️
*ik zou het ook vreemd vinden om iemand als Paulina zo goed te behandelen want ik had haar na week anderhalf er al buitengeknikkerd -
Au pair begint als een eenvoudig verhaaltje, maar het is en blijft een roman van Willem Frederik Hermans. Horlogemakersproza, zoals dat dan heet. Om het in de beroemde woorden van de auteur te zeggen: er mag geen mus van het dak vallen, zonder dat het een gevolg heeft. En zo vervloeit het 'kleine' verhaaltje van een jonge Nederlandse studente, die als au pair haar heil zoekt in Parijs, in een complot dat zo groot is dat niemand er echt vat op lijkt te hebben. Zoals meestal het geval is bij Hermans is niemand te vertrouwen en is de romanheld gedoemd om te falen, al schuilt er heldhaftigheid in diens pogingen om ondanks alles te blijven proberen.
Niets nieuws onder de zon. Wel verrassend in Au pair: er zit een mini-metalaagje in. Subtiel komt Hermans zijn roman tweemaal binnengewandeld (zoals er wel meer dingen tweemaal gebeuren). De eerste keer om zijn hoofdpersonage, Paulina, te vertellen dat alles vanaf nu beter zal worden voor haar. Een belofte die hij helaas niet waar kan maken. In het laatste hoofdstuk keert hij nog eens terug terwijl zij Madame Bovary van Flaubert leest. De bejaarde man spreekt Paulina aan en beweert dat Emma Bovary geen zelfmoord had gepleegd als haar schepper (Flaubert) een relatie met zijn personage was begonnen. De figuur die voor Hermans moet doorgaan lijkt juist dat te proberen: hij stapt (weliswaar weinig opzichtig) zijn eigen roman binnen en zoekt toenadering tot 'zijn' creatie. Maar die is eigenzinnig geworden; Paulina is een heel eigen leven gaan leiden. Ze vermoedt dat Emma Bovary niets van Flaubert had moeten weten, en net zo wijst zij haar schepper genadeloos af. Daarom is het zo symbolisch dat dit het laatste grote werk is van Hermans. In zijn hele oeuvre probeerde hij de chaotische werkelijkheid te ordenen in de literatuur. In deze laatste grote roman keert die literaire orde zich zonder pardon tegen hem. Hij aanvaardt dat en wandelt met een kleine zucht zijn roman weer uit. -
Over Hermans wordt vaak gezegd dat hij paranoïde was; protagonist van zijn roman 'Au Pair' Paulina is dat in ieder geval wel. De studente, werkzaam in Parijs als au pair bij een oude generaal, lijkt niet te kunnen geloven dat de welwillendheid jegens haar en het gebrek aan taken in haar functie als au pair zonder kwade bedoelingen zijn. De beschrijvingen van die paranoïde trekken kunnen hier en daar gaan vervelen, maar blijken, indachtig Hermans filosofie over de 'klassieke roman' waarin iedere passage een niet weg te denken functie vervult, cruciaal te zijn voor het plot. De roman is zeker een genot om te lezen, al worden de toevallige ontmoetingen die Paulina heeft met al dat niet belangrijke andere personages, die dan toevallig ook nog het plot aan elkaar rijgen, op een gegeven moment te toevallig, wat de geloofwaardigheid van de roman enigzins kwaad aandoet. Al zij Hermans dat vergeven, die verder een puik stuk literatuur heeft bewerkstelligd. Paulina groeit uit van een enigzins naïeve, onzekere student, naar iemand die, gepokt en gemazeld door de gebeurtenissen, zeker is van zichzelf, haar schoonheid, en haar kunnen. Daarbij heeft de roman, niet ongewoon voor Hermans, het kennistheoretische gehalte dat de werkelijkheid ten diepste onkenbaar is, het lot onvermijdelijk en moraliteit ambigue.
-
Read this book for school (Dutch). It was the first literature book that I've read and for literature, it was readable and quite enjoyable :)
-
De eerste roman van het jaar. Volledig voorgelezen: het was een plezier dit breed uitgesponnen verhaal samen te degusteren. Hermans is er sterk in aanwezig: zijn ietwat archaïsche maar steeds vloeiende stijl, zijn taalplezier, zijn gedachten over goed en kwaad, over kunst en literatuur, zijn fantasieën over jonge, blonde, lange, naïeve vrouwen.
-
Ondanks het feit dat hij compleet niet in staat is om de gedachten van een jonge vrouw te beschrijven, is deze roman meesterlijk. Centraal staat de relatie tussen het verhaal en de auteur. Hermans wordt verliefd op zijn eigen hoofdpersoon, Pauline. Hij is niet in staat om haar te redden van het onheil waar zij op afstevent. Hermans schrijft zichzelf zelfs het verhaal in om te vertellen dat alles goedkomt, maar zijn belofte blijkt een leugen te zijn. Hij probeert haar uit de onderwereld te redden maar hij faalt. Vervolgens maakt hij tegen het einde weer een cameo om haar te vertellen dat het zijn schuld was eigenlijk. Dit werd allemaal zo subtiel gedaan dat ik pas op de laatste pagina doorhad dat de oude man en mogelijk alle perverse mannen in dit verhaal Hermans zelf zijn.
-
Au pair (1989) is niet het bekendste boek van Hermans, maar verdient zijn plaats in diens oeuvre. Kort gesteld vertrekt "de negentienjarige, 1 meter 92 lange Paulina uit Vlissingen" naar Parijs om daar Frans en kunstgeschiedenis te gaan studeren. Om rond te komen, zoekt ze een functie als au-pair. Aanvankelijk komt ze in een huis terecht waaruit elk weldenkend mens – en zeker een jonge vrouw – gillend zou wegvluchten, maar wanneer Paulina daarna intrekt bij een oude generaal in de rue Guynemer, lijkt het geluk haar toch toe te lachen.
Het verhaal kent uiteindelijk zoveel plotwendingen, dat ik me als lezer geen verwachtingen meer durfde te maken. Ik waardeer het werk van Hermans juist daarom: het is in de eerste plaats een goed en spannend verhaal. Het perspectief van de au-pair is origineel en geloofwaardig. Voor de moderne lezer zal dit werk uit de jaren tachtig soms moeilijk te verteren zijn vanwege de vele #MeToo-momenten, maar desondanks kon ik moeiteloos vergeten dat de schrijver - toen de zestig al voorbij - zelf zo ver af stond van de wereld van zijn hoofdpersoon.
In de tweede plaats speelt Hermans met de Franse cultuur en toont hij de stad waarin hij woonde in al haar pracht. Dat een groot deel van de gebeurtenissen zich in mijn buurt – het zesde arrondissement van Parijs – afspeelde, bracht het verhaal voor mij dichtbij. Au pair is voorts een ode aan de kunst: van de dweepzucht met de componist Alkan door de zoon van de generaal, tot diens eigen voorliefde voor de vergeten Nederlandse journalist en schilder Constantin Guys, die geestig omschreven is. -
Er valt bij Hermans geen mus van het dak zonder dat het betekenis heeft; het zijn woorden van Hermans zelf. Het moge niet verrassend zijn dat dat ook voor Au pair geldt. Waar bijvoorbeeld De donkere kamer een meeslepend verhaal vertelt, gebeurt dat minder in Au pair. Het begin en middenstuk staat bol van de lange dialogen en filosofische uitweidingen, waarvan de relevantie niet meteen duidelijk is. Doorlezen loont, want op het einde komt - natuurlijk - alles bij elkaar. Vanwege het stugge karakter niet zo onderhoudend als de bekende werken van Hermans, maar voor een liefhebber smullen geblazen. Het boek verdient van mij mede vier sterren vanwege deze prachtige zin, waarin de gehele poëtica van Hermans vervat ligt:
"Wie niet helemaal bereikt wat hij bereiken wil, raakt niet los van de vraag, of hij niet beter elke moeite iets te bereiken zou kunnen opgeven, in plaats van te doen of iets anders bereiken hem kan troosten voor het feit dat hij niet bereikt heeft, wat hij oorspronkelijk wou." -
De karakters, hun ontwikkeling en vooral hoe de geschiedenis afloopt, zijn typerend voor Hermans. Ik voel mijn tenen krommen door het vooruitzicht hoe het lot van de hoofdpersonen wordt bezegeld. Door de hoeveelheid wendingen blijft het verhaal aantrekkelijk en op het laatst steeds spannender. Zeer geslaagd. JM
-
Niet het beste boek van Hermans. Het boek komt te laat op gang en gaat net iets te lang. Verhaallijn is daarom dan ook aan de dunne kant. De vele bijna filosofische monologen/dialogen die het eerste deel van het boek domineren worden op den duur erg vervelend. Interessante bespiegelingen af en toe tussendoor, maar een hoogvlieger is het niet.
-
3,5*
-
surprise (?) een Hermans' onverwachte wending
-
“De schrijver had haar kunnen redden door zijn eigen boek binnen te stappen en een verhouding met haar te beginnen.”
Dit citaat vat eigenlijk de meesterlijke klasse van Hermans wel samen. Hoe goed moet je zijn als je in je eigen boek stapt om het hoofdpersonage duidelijk te maken dat een schrijver in een boek kan binnenstappen.
In Au Pair, het laatste werk van Hermans zijn oeuvre, laat hij de lezer gewoonlijk weer met een knoop in de maag zitten. Op z’n Hermans. Dit 417 pagina lange boek vertelt het verhaal van Paulina, een au pair in Parijs. We mogen trouwens best vaststellen dat dit verhaal over redelijk wat ups en downs beschikt, voor Paulina en voor de lezer.
Het verhaal begint fris, een nieuw avontuur en een nieuwe levensfase voor het hoofdpersonage. Na 200 bladzijden kakt het verhaal naar mijn mening een beetje in. Vele dialogen nemen de overhand. Jammer, ik snap dat sommige lezers dan afhaken. Het boek krijgt na 300 bladzijden weer een beetje tempo en dat was zeker fijn.
Voor iemand die van herhaaldelijke motieven houdt is Au Pair zeker een aanrader, maar als je Hermans voor het eerst leest en nog niet bekend bent met zijn stijl, zal ik niet beginnen met Au Pair. Voor mij vergde het op sommige stukjes wat doorzettingsvermogen. Desalniettemin is de verhaallijn uitstekend. -
Grootsheid kan bij Hermans snel omslaan in iets kleins, als het om de personages gaat. Paulina, een Vlissingse studente die in Parijs gaat studeren en als bijverdienste en vorm van onderkomen au pair wordt, is een 'reuzin', vooral in de ogen van de kleine Fransen. Bij haar eerste gezin loopt het al snel fout af - de grote Paulina wordt voor het eerst gekleineerd. Onopvallend maakt Hermans gebruik van de spraakgewoonten van de Fransen - de vrouwelijke, Nederlandse -a- verdwijnt in Paulina's naam, en maakt plaats voor de stomme -e-. Een verkleining in spraak en tekst; Hermans op zijn best in de minieme onderdelen.
Het verhaal zelf valt overigens moeilijk te plaatsen. Is het een avonturenroman, een thriller, een psychologisch verhaal, of mag het een klucht genoemd worden? Misschien is het wel alles in één, waarbij de lezer vooral in het middengedeelte het gevoel krijgt in een klucht te zijn beland: een groot huis, vele kamers, trappen en deuren. Een variété aan kleurrijke doch troosteloze personages, die allen op hun eigen manier voortmijmeren, met Paulina als aanhorend middelpunt. Voor wie zij in deze familie au pair is, blijft de vraag. -
Twintig jaar later had een uitgever tegen Hermans gezegd: 'Kerel, leuk verhaal, maak er maar een literaire thriller van'. Waarschijnlijk was het dan wel een geslaagd boek geworden: nu was het lezen te vaak als ploegen in de permafrost.
-
Niets is wat het lijkt. Zelfs niet als je een 1.92 meter lange au pair in Parijs bent. Fraaie Hermans-dialogen. De verrassende wending doet er eigenlijk helemaal niet toe.
-
De werkelijkheid is een bos. Onduidelijk, chaotisch, misleidend en onvatbaar. Dat weet Hermans als geen ander met woorden te bespelen!
-
Volgens mij het eerste boek van Hermans dat ik lees, en ik kan niet zeggen dat ik onder de indruk ben. Je zou kunnen zeggen dat Hermans goed is in de lezer op het verkeerde been zetten, maar ik zou dat niet perse als pluspunt willen noemen..
Het uitgangspunt is niet geheel onaardig, van een Nederlandse studente Paulina die in Parijs bij de raarste types als au pair wordt geplaatst. Een slimme meid die niet wil verpieteren in een krakershol in Amsterdam, maar toch een beetje te bleu is voor het grote Parijs. Het begint al lekker met eerste stel, gesjeeste advocaten waarbij zij op de zolder moet wonen tussen illegalen zonder slot. Daar is ze snel weg, maar wel geld en een illusie armer. Daarna wordt ze geplaatst bij een oude generaal en overladen met kadootjes zonder dat ze er iets voor terug hoeft te doen. Je verwacht bij de generaal eenzelfde rariteiten, maar dat blijft volledig uit. Integendeel, al zijn kinderen en kleinkinderen, zijn vrouw, zijn butler, kamerdames, etc iedereen is superaardig tegen haar, zonder reden. Wat volgt zijn honderden pagina's met geouwehoer over onbekende kunstenaars, componisten, etc met verveelde rijke mensen, die niets anders doen dan zuipen.
Uiteindelijk blijkt dat ze een koffer met geld naar Luxemburg (toen nog met een grensovergang) moet brengen. Ook dat ontaard in een sof, want ALLES GAAT GEWOON GOED! Wat is dat nou weer. De generaal gaat daarna nog dood, en vlak daarna is het verhaal af met Paulina in een studentenkamer met een berg dure kleding en juwelen en een rijke erfgenaam waar ze altijd naar terug kan keren.
De moraal van dit verhaal? Geen flauw idee. Dit boek geeft de hele tijd opzetten tot drama, tot actie, tot een ontwikkeling van een persoon, maar levert niet meer dan een saai verhaal van een meid met heel veel geluk die uiteindelijk niets verandert. Slappe hap. -
Uiteindelijk tóch wel echt een goed boek, vanwege de spannende missie in het laatste deel en het mooie metathema in het slotstuk.
De boomlange Paulina treft het niet als ze au pair wordt bij een krenterig advocatenechtpaar met een onhandelbaar, verwend kind. Gelukkig laat ze niet met zich sollen, vertrekt ze en komt ze pardoes terecht in een niet te bevatten droompaleis. Een beetje vreemd is de familie wel, en waarom wordt ze zo verwend?
Het middenstuk van het verhaal duurt nogal lang. Ze ontmoet de familie en heeft soms ellenlange gesprekken met ze over vergeten schilders (Guys), filosofen, familiebanden, make-up etc. Ondertussen begint ze een beetje verliefd te worden op de nog langere zoon, Edouard, en heeft ze ergens ook wel gevoelens van sympathie voor de wat oudere amateurpianist Michel. En dan zijn er nog allemaal andere mannen, vaak klein, vaak oud, vaak onhandig, die zonder succes avances proberen te maken.
Het verhaal komt pas echt weer op gang als Paulina aanbiedt een koffer geld voor de familie over de grens te smokkelen. Maar het mooiste hoofdstuk is het laatste. De schrijver die verliefd wordt op zijn eigen personage. Het maakt Au pair vooral achteraf gezien een slim en grappig boek. -
It took me a very long time to go through this book as I read it in Dutch. However, the book itself is not unsatisfying as the protagonist has a very curious relation with the family she works for. I found the idea of all the different personalities in the book very much realistic, considering rich families usually have a lot of black sheeps. The literary skills of this book were fine, though I would say to quicken up the storyline a little bit. Sometimes it felt a little dragging.
-
Lievelingsquote:
“Toch denk ik,’ zei de meneer, ‘dat het de schrijver aan het hart ging haar te laten sterven. Schrijvers zijn net als andere mensen machteloos ten opzichte van de dingen die in de wereld gebeuren. Maar soms vragen ze zich af, of ze ook machteloos moeten toezien bij wat er gebeurt in de boeken die ze zelf verzinnen.”
[...]
“Ik hoef niet gered te worden. Ik heb daar geen tijd voor.”
