| Title | : | Lettre à un otage |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 207031703X |
| ISBN-10 | : | 9782070317035 |
| Language | : | French |
| Format Type | : | Mass Market Paperback |
| Number of Pages | : | 73 |
| Publication | : | First published January 1, 1944 |
Lettre à un otage Reviews
-
Lettre à un Otage = Letter to a Hostage, Antoine de Saint-Exupéry
Saint-Exupéry originally wrote this text for the preface to a novel by his best friend, Léon Werth: Thirty-three days.
The latter then took refuge in the Jura in the fall of 1940 because of his Jewish origins.
His book will not appear, however, and the writer then considerably revised his preface by removing any direct reference to his friend, who then becomes anonymous in the text, and thus symbolizes the French "hostage" of the occupier. This version was released in June 1943 on its own.
The work is made up of six short chapters, taking up recent elements of the writer's life (trip to Portugal, evocation of the Sahara, stay in the United States, etc.), including references to his friendship for the Dedicate and his attachment to his country.
تاریخ نخستین خوانش روز پنجم ماه جولای سال 2005میلادی
عنوان: نامه به یک گروگان؛ نویسنده آنتوان دو سنت-اگزوپری؛ مترجم ک‍اوه ن‍ق‍وی؛ تهران: نشر و پ‍ژوه‍ش ف‍رزان روز، 1382؛ در ده صفحه و 38ص؛ شابک 9643211401؛ چاپ دیگر تهران، کتاب روشن، 1385، در 64ص؛ شابک 964909018؛ چاپ دوم 1389؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 20م
عنوان: خ‍ل‍ب‍ان ج‍ن‍گ‍ی - نامه به یک گروگان (دو داستان)؛ نویسنده: آنتوان دو سنت-اگزوپری؛ مترجم م‍ح‍م‍ود م‍ش‍رف آزاد ت‍ه‍ران‍ی، ل‍ی‍لا ح‍دادی؛ تهران، درینوش، 1383؛ در 200ص؛ شابک 9647865481؛
عنوان: پرواز شبانه و نامه به یک گروگان؛ نویسنده آنتوان دو سنت-اگزوپری؛ برگردان از پرویز شهدی؛ تهران: انتشارات مجید: نشر به سخن، 1392؛ در157ص؛ شابک 9789644530968؛ چاپ دوم زمستان 1394؛
آنتوان این داستان‌ها را به عنوان پیش نگاره ای برای رمان «سی و سه روز» دوست خود «لئون ورت» نوشته بودند؛ اما در پاییز 1940میلادی «لئون» به برهان «یهودی» بودنشان به «جورا» در شرق «فرانسه» پناه برد، و اثر ایشان به چاپ نرسید؛ برای همین «آنتوان» پیش نگاره ی خویش را دوباره ویراستند و اشاره هایشان به دوست خویش را حذف کردند، و دوستش در کتاب بی‌نام شد، و به نوعی وی را گروگانی «فرانسوی» در دست اشغالگران نشان داد؛ این اثر از شش فصل کوتاه تشکیل گردیده، و ترکیبی از عنصرهای زندگی است
شخصیت‌های اصلی کتاب عبارت‌اند از: نویس��ده، «چریک‌های اسپانیولی»، «دوست یهودی نویسنده» که در اضطراب حمله ی نازی‌ها به کشور به سر می‌برد، «فرانسویان مهاجر مقیم پرتغال»، و «مهاجمان به وطن نویسنده» هستند؛ نویسنده در این صحنه، فردی «روزنامه نگار» است که با آگاهی و استقلال، وضعیت و خطرات شغلی خود را پذیرفته، و به رغم آنکه در زندان چریک‌هاست، قادر است با زندان‌بان خود، روابط انسانی برقرار کند؛ به تصریح مترجم: (سراسر این کتاب، کوششی در تبیین و دفاع از حقوق و حریم و حرمت انسان‌هاست؛ بدین لحاظ، مفهوم این کتاب، هیچ‌گاه کهنه نمی‌شود؛ احترام به حقوق، حریم و حرمت انسان از اصول خدشه ناپذیر تطور جوامع بشری است؛ دوران حکومت‌های تمامیت‌خواه سپری شده است؛ دموکراسی به مثابه ی آن غولی است که از داخل شیشه آزاد شده و دیگر محبوس کردن دوباره ی آن امکان‌پذیر نیست؛ تثبیت دموکراسی در جوامع مختلف شاید هنوز راهی طولانی در پیش داشته باشد ولی روندی غیر قابل برگشت و زمینه‌ساز شرایط عینی فرو ریختن هرگونه سرکرده‌طلبی در سراسر جهان است)؛ پایان نقل
نقل از متن: (چنان از این جدل‌ها، انحصار طلبی‌ها و تعصب‌ها خسته شده ام، که حد ندارد؛ بی آنکه اونیفورمی به تن داشته باشم، بی آنکه ناچار به خواندن آیه‌هایی از کتاب آسمانی باشم، بی آنکه از کوچکترین چیزی که درونم دارم، هرچه میخواهد باشد، چشم بپوشم، به خانه ی تو می‌آیم؛ کنار تو نیازی به تبرئه کردن خویش، اثبات چیزی، و یا دفاع از خودم ندارم؛ [...] تو فراتر از واژه های ناشیانه ام هستی که به کار میبرم، فراتر از استدلال‌هایم، که میتوانند مرا بفریبند، خیلی ساده تو مرا یک انسان در نظر می‌گیری)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 14/04/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
Prior to reading this very short work, my only exposure to the writing of Antoine de Saint-Exupéry was
The Little Prince. (I spent a number of years in the French education system and no child gets out of a French school without reading that book. At least, that was the case when I was a child.) Now I really want to read more of his work.
Saint-Exupéry wrote the book as a tribute to his close friend Léon Werth, a French Jewish writer and art critic to whom The Little Prince was dedicated*. At the time, France was under German occupation. At the beginning of the war, Saint-Exupéry, a well known commercial pilot and author, joined the French air force. He flew missions over Germany and when France fell to the Nazis, Saint-Expupéry escaped via Lisbon and spent more than two years in New York. There he encouraged the United States to enter the war against the Nazis. For the whole period of the war, Werth remained in France, living in hiding in a village in the Jura.
The work is an ode to friendship and to love of country. While Werth is the hostage of the title, Saint-Exupéry saw all French people living under occupation as hostages and the work speaks of the strength of his feeling for them and for France. The prose is beautiful and the sentiments it expresses powerful. This is one of those books that has something to underline on every page. The French edition that I read includes an introduction by Françoise Gerbod, which provides an excellent overview and analysis of the work.
I love this book. It took less than an hour to read and never was an hour better spent. Thank you to my GR friend Chaymâa, whose review alerted me to the existence of the work.
* The English translation of the dedication to Werth in The Little Prince reads:
To Leon Werth
I ask children to forgive me for dedicating this book to a grown-up. I have a serious excuse: this grown-up is the best friend I have in the world. I have another excuse: this grown-up can understand everything, even books for children. I have a third excuse: he lives in France where he is hungry and cold. He needs to be comforted. If all these excuses are not enough then I want to dedicate this book to the child whom this grown-up once was. All grown-ups were children first. (But few of them remember it.) So I correct my dedication:
To Leon Werth,
When he was a little boy -
That is impressive, the age of a man! That summarises all his life. This maturity of his has taken a long time to achieve. It has grown through so many obstacles conquered, so many serious illnesses cured, so many griefs appeased, so many despairs overcome, so many dangers unconsciously passed. It has grown through so many desires, so many hopes, so many regrets, so many lapses, so much love. The age of a man, that represents a good load of experience and memories. In spite of decoys, jolts, and ruts, you have continued to plod like a horse drawing a cart.
*
THAT IS UNDOUBTEDLY why, my friend, I need your friendship so badly. I long for a companion who, above the disputes of reason, will respect in me the pilgrim of that light. I need to feel sometimes, in advance, the promised warmth, and to rely, beyond myself, upon that rendezvous which will be ours. I am so weary of polemics, exclusiveness and fanaticism. I can come to you without having to wear a uniform, without having to recite the Koran, without denying anything of my inmost world. With you I do not have to justify myself, to plead or to prove; I find peace as I did at Tournus. Beyond awkward words, beyond deceiving statements, you only consider the man in me. You honour in me the ambassador of special beliefs, customs and lore. If I am different from you, far from depriving you, I augment you. You question me as one questions a traveller.
As, like anyone else, I need to be appreciated, I feel pure in you and come to you. I need to go where I am pure. Neither my sayings nor my doings have taught you who I am. But because you have accepted me as I am, you are indulgent, when necessary, towards those doings and sayings. I know that you are prepared to accept me as I am. What could I do with a friend who would judge me? When I welcome a friend, if he is lame, I invite him to sit down and do not ask him to dance.
My friend, I need you as one needs a space where one can breathe. I need to sit by you, once more, on the banks of the Saône, with my elbows on the table of a little old wooden inn, and to invite two bargees, and to drink with them in the peace of a smile like the day. -
A beautiful letter to all that he loved and left behind. It's about friends and humanity, and what holds all of us together, and respect of men.
Part II touched me the most. We all need someone to return to, and if we have lost them, the city becomes empty. We don't miss a place, we miss the people left there; and if this link with the homeland disappears, what is left?
Sait-Exupery reminds us of the importance of diversity. The Nazis had a human ideal and they exterminated those who differed from it. But if all humans were the same, progress would be impossible, creative thought would disappear. We need conflicts of thought and word to fulfil ourselves and the world. Being different is not only okay, it is good. Even nowadays we all need someone to remind us that. -
Au lieu de vous faire des éloges sur notre très cher Exupéry et sa fantastique manière de me déchirer le cœur à chaque fois que je le lis, je me permettrai simplement de vous joindre quelques citations ci-dessous :
« Je me disais : je veux bien être un voyageur, je ne veux pas être un émigrant. J'ai appris tant de choses chez moi qui ailleurs seront inutiles. »
« Il faut longtemps cultiver un ami avant qu'il réclame son dû d'amitié. Il faut s'être ruiné durant des générations à réparer le vieux château qui croule, pour apprendre à l'aimer. »
« Un silence même n'y ressemble pas à l'autre silence. »
J'ai décidé de mettre 4 au lieu de 5 étoiles à cause de l'énorme peine que je ressens et cela n'a rien à voir avec l'auteur. Donc, c'est personnel et biais. -
“Είν’ εντυπωσιακή η ηλικία ενός ανθρώπου!! Συνοψίζει τη ζωή του. Η ωριμότητα του του παίρνει καιρό ν’ αποκτηθεί. Χτίζεται κόντρα σε τόσα εμπόδια που υπερνικήθηκαν, κόντρα σε τόσες βαριές αρρώστιες που γιατρεύτηκαν, κόντρα σε τόσες λύπες που καταπραΰνθηκαν, κόντρα σε τόση απελπισία που ξεπεράστηκε, κόντρα σε τόσους κινδύνους που οι περισσότεροι ανεπίγνωστα παρήλθαν. Χτίζεται μεσ’ από τόσες επιθυμίες, από τόσες ελπίδες, από τόση μεταμέλεια, από τόση λησμονιά, από τόση αγάπη. Τι φορτίο εμπειρίας κι αναμνήσεων αντιπροσωπεύει στ’ αλήθεια η ηλικία ενός ανθρώπου! Παρά τις παγίδες, τα εμπόδια, τις λακκούβες, συνεχίζεις να βαδίζεις με κόπο, σαν άλογο που σέρνει ένα κάρο. Και τώρα, χάρη σε μια επίμονη σύγκλιση ευτυχών συγκυριών να σαι. Είσαι 37 χρονών. Και, Θεού θέλοντος, η καλή αυτή σούστα θα κουβαλήσει και παραπέρα το φορτίο της από αναμνήσεις”.
Σ’ ένα λιγό��ερο προβεβλημένο κείμενο του, ο δημιουργός του Μικρού Πρίγκιπα του ήρωα των παιδικών μας χρόνων, στέλνει το δικό μου συμβολικό μήνυμα για τη φιλία. Ένα βιβλίο για όσους και όσα αγάπησε, ένα σύντομο γράμμα ύμνος στην ανθρώπινη ζωή και τα δικαιώματα της, ένα κείμενο που θα θυμίσει σε όλους την ανάγκη που έχουμε να επιστρέφουμε σε κάποιον, την ανάγκη να διατηρούμε δεσμούς άρρηκτους μέσα στο χρόνο.
“Αναμφίβολα γι’ αυτό, φίλε μου χρειάζομαι τόσο τη φιλία σου. Διψώ για έναν σύντροφο που, που πάνω από τις διαφορές και τις έριδες της λογικής, θα σέβεται σ’ εμένα τον οδοιπόρο που βαδίζει προς αυτή την φωτιά. Έχω ανάγκη που και που πέρα από την υπόσχεση της ζέστης, να νιώθω εκ των προτέρων και την ίδια τη ζέστη, και να μη βασίζομαι σ’ εμένα μόνο, αλλά και στη συνάντηση αυτή που θα’ ναι δικιά μας….. Δεν είναι ούτε τα λόγια μου ούτε τα βήματα μου που σου’ χουνε δείξει ποιος είμαι. Είναι η αποδοχή αυτού που είμαι που σ’ έχει κάνει επιεική, όταν χρειάζεται, απέναντι σ’ αυτά τα βήματα και σ’ αυτά τα λόγια. Σε ευγνωμονώ που με δέχεσαι όπως είμαι. Τι να τον κάνω έναν φίλο που θα μ’ έκρινε; Όταν υποδέχομαι έναν φίλο στο τραπέζι μου, τον προσκαλώ να καθίσει, αν είναι κουτσός, και δεν του ζητώ να χορέψει”. -
#2019ReadingChallenge
#6.0diem3sao
Thư gửi một con tin - Ơ rồi con tin là ai vậy nhỉ, mình đọc xong rồi mà vẫn chưa biết nữa
https://thuvienthaodien.wordpress.com...
Tập sách nhỏ gồm hai bức thư, một bức thư gửi cho con tin, và một bức gửi cho tướng X. Nhưng Antoine chỉ viết thư vậy thôi, chứ hông gửi bức nào cả, có lẽ ông tự gửi cho chính mình cũng nên. Cuốn sách thể hiện những triết lý nhân sinh của tác giả, và thực sự chúng quá tầm với mình. Mình đọc bản dịch của Bửu Ý, một dịch giả có tiếng, mà vẫn chả hiểu rốt cuộc mình đang đọc cái gì, chứ đọc bản gốc chắc điếc luôn quá.
Chắc cuốn sách sẽ hợp với những bạn thích triết học, thích cái gì đó phức tạp. Chứ đầu óc mình đơn giản lắm, cảm tưởng như đang đọc bản thu nhỏ của môn Mác Lênin vậy. Mình đọc bản cũ trước 1975 nhé, nhưng chắc những cuốn tái bản cũng sẽ giống vậy thôi, vì chả có nội dung gì nhạy cảm đâu.
------
Thư Gửi Một Con Tin | Antoine de Saint-Exupéry (1944)
Sài Gòn, 18/01/2019
Đánh giá: 6.0/10 điểm -
A memorable book written by Antoine Saint-Exupéry.
INDICE
Nota Introdutória: breve história da Carta a um Amigo
Carta a um Refém
Posfácio: Uma vida entre o deserto e as estrelas -
«چنان از این جدل‌ها، انحصارطلبی‌ها و تعصب‌ها خسته شده‌ام که حد ندارد. بی آنکه اونیفورمی به تن داشته باشم، بی آنکه ناچار به خواندن آیه‌هایی از کتاب آسمانی باشم، بی آنکه از کوچکترین چیزی که درونم دارم، هرچه میخواهد باشد، چشم بپوشم، به خانه‌ی تو می‌آیم. کنار تو نیازی به تبرئه کردنم، اثبات چیزی و یا دفاع از خودم ندارم؛ [...] تو فراتر از واژه‌های ناشیانه‌ای که به کار میبرم، فراتر از استدلال‌هایم که میتوانند مرا بفریبند، خیلی ساده در من یک انسان را در نظر می‌گیری.»
-
Εκείνος, για τον οποίον το να πετάς και το να γράφεις είναι ένα και το αυτό, έγραψε ένα τρυφερό έργο.
Ένας δεύτερος τίτλος του βιβλίου θα μπορούσε να είναι Σεβασμός προς τον Άνθρωπο, αφού αυτό επαναλαμβάνει ξανά και ξανά.
Να όμως που σήμερα ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, η προϋπόθεση για την εξύψωσή μας, κινδυνεύει. Οι ρωγμές του σύγχρονου κόσμου μας έχουν παγιδέψει στο έρεβος.
Αναγνωρίζουμε ως δικούς μας αυτούς ακριβώς που διαφέρουν από εμάς. Ο ένας για τον άλλον, είμαστε οδοιπόροι που βαδίζουμε με κόπο, από διαφορετικά μονοπάτια, προς τον ίδιο τόπο συνάντησης.
Θέλω να'μαι ταξιδιώτης, αλλά όχι και πρόσφυγας.
Σεβασμός προς τον Άνθρωπο! -
چه شادی هایی در دیوار های محافظ و محصور این کودکی نهفته است ! من به خوبی می دانم چه اتفاقی می افتد : اول کودکی ، مدرسه، دوستان هم مدرسه ای و سپس امتحاناتی که باید گذراند یک جور دیپلم به ما داده می شود. فشردگی قلب، از ورودی ای می گذریم که قریب الوقوع مرد هستیم.
رد پاهایمان وزن بیشتری را بر زمین تحمیل می کند -
یادداشتی کوتاه از اگزوپری در مورد وطن و مهاجران از وطن که بخاطر جنگ کشور خود را رها کرده‌اند
در این نوشته عمیق، به خوبی به همدلی و کنار هم قرار گرفتن انسان‌ها در شرایط مختلف پرداخته شده و انسان ترک کننده وطن در سختی، مورد نکوهش قرار گرفته -
Antoine de Saint-Exupery's "Letter to a Hostage" is one of many literary classics that I for a long time neglected until now, my 2021 reading challenge being a motivation to read as many of them as possible. This book is an odd reading experience as well, being a non-fiction polemical and philosophical work by the author of
The Little Prince about the plight of Europeans living under fascist regimes in World War Two and what it says about the human condition in general. The "Hostage" referred to in the title refers both in a concrete sense to Saint-Exupery's Jewish friend and correspondent Leon Werth, who was in hiding at the time under the German occupation... as well as the entire countries of France under Pétain, Portugal under Salazar and Spain under Franco.
The very incident that inspired "The Little Prince", where his plane crashed in the North African desert, is referenced in detail. The thoughts about humanity's place in the universe he made while marooned in the desert, which he wrote "The Little Prince" to express in a fantastical allegorical form, appear here as well in a more dry and academic fashion.
There are also plenty of picturesque descriptions of Brittany, Portugal and Spain to be found in here, as well as the author's thoughts on such fantastic subject matter as leylines. (I find that endearing, other readers might find it cringeworthy) One of my favourite chapters revolves not around WW2 proper as much as the European theatre's dress rehearsal namely the Spanish Civil War. During that conflict, Saint-Exupery himself was taken prisoner by Catalan anarchist guerrilla fighters whom he got along with much better than expected. Indeed, Saint-Exupery comes across here as a man with faith in the human spirit but not so much faith in utopian modern ideologies like anarchism, fascism, Leninism and so on.
This impression of Saint-Exupery as a man disenchanted with 20th century civilisation, but not humanity overall, is reinforced by another short text included in the edition I read: "Letter to a General". The General whom the letter is directed to is NOT Philippe Pétain as the reader might expect, but instead one of his superiors on the Allied side. In that letter Saint-Exupery laments the dehumanising and industrialised nature of modern warfare, where the sense of chivalric honour that at least existed in pre-modern warfare becomes rarer and rarer.
People who read "The Little Prince" as children and would like to know more about the man behind the story from an adult perspective would do wisely to read "Letter to a Hostage" and "Letter to a General". I would also recommend both texts to people interested in philosophical musings on the human condition written in the shadow of World War 2. -
Đọc không thích bằng mấy cuốn khác của Antoine de Saint-Exupéry, bản dịch cũng rườm rà quá, không có cảm giác trong sáng, nên thơ như những cuốn trước. Và giá bìa quá mắc :)). 65k cho sách 78 trang luôn bìa 😑😑
-
I found many striking similarities to the general situation in Lebanon, and loved the descriptions!
-
Ενα υπέροχο συντομο γραμμα. Ενας υμνος στην φιλία. Είναι επικαιρο θα έλεγα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
-
Sin palabras...
Una carta que me llegó al alma. -
I can't tell if this is fictitious or not, but it does reference a pilot who also appeared in Flight to Arras.
-
« Que l'on soit absent dans la pièce voisine, ou sur l'autre versant de la planète, la différence n'est pas essentielle. La présence de l'ami qui en apparence s'est éloigné, peut se faire plus dense qu'une présence réelle. »
« Au-dessus de mes mots maladroits, au-dessus des raisonnements qui me peuvent tromper, tu considères en moi simplement l'Homme. Tu honores en moi l'ambassadeur de croyances, de coutumes, d'amours particulières. Si je diffère de toi, loin de te léser, je t'augmente. Tu m'interroges comme l'on interroge le voyageur. » -
Το γράμμα σ' έναν όμηρο, είναι στην πραγματικότητα ένα γράμμα που γράφει ο ίδιος ο Εξυπερύ (συγγραφέας του Μικρού Πρίγκιπα) προς τους υπόδουλους Γάλλους, στη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου.
Επίκαιρο όσο ποτέ το έργο που θεωρείται ως ύμνος στη φιλία, καθώς εκφράζει την αγωνία εκείνων που έφυγαν πρόσφυγες στην Αμερική όταν η χώρα τους κατακτήθηκε από τους ναζιστές.
Ξεχωρίζει η φράση... μαχόμαστε τους ναζί, γιατί εκείνοι σέβονται (ως ανθρώπους) μόνο τους όμοιούς τους. -
يبدو أن هذا الكتاب لم يترجم ككتاب منشور في العربية، وإنما وجدته مقالًا ورد في مجلة "نزوى". قرأت الأصل بالفرنسية، ولأن لغة اكزوبيري شعريّة جدا استعنت بالترجمة العربية كذلك. أفكاره لطيفة، إنسانية وعميقة كما هو اكزوبيري دائما.
هنا المقال بالعربية:
http://www.nizwa.com/رسالة-الى-رهينة/ -
Για όλους τους φίλους μου που θέλουν να φύγουν έξω:
"Θέλω να είμαι ταξιδιώτης. Όχι πρόσφυγας." -
D'une sagesse infinie, je recommande vivement.
-
سنت اگزوپری مدتهاست برای من در دسته آن نگاه های ناب و متفاوت به هستی قرار گرفته. این است که به ندرت نوشته هایش را دوست نداشته باشم. حتی اگر به عنوان داستان بخوانم شان و داستان نباشند.
نامه به یک گروگان هم از همین قبیل است و باز هم نگاه خاص اگزوپری از هر سطرش پیداست. اما چیزی که منحصر به این کتاب بود نکوهش مهاجرانی است که کشورهایشان را در حالی که با آتش جنگ می سوزد ترک میکنند؛ و یا کشورهایی که در سایه امن نقشه دور از جنگ ادای خوشی را در می آورند. دسته اول به عنوان یک شهروند. و گروه دوم را به عنوان یک انسان. اگزوپری در مورد هر کدام آنها تعابیر جالب و نابی دارد.
ضرورت دفاع از انسان و انسانیت جوهره این کتاب است.
حتی انسانی که هم زبان ما نیست ولی انسان است.
به قول اگزوپری:
«ما به سادگی برای نجات یک نوع کیفیت لبخند مبارزه میکردیم، برای لبخند تو»
«ما فراتر از زبانها، طبقات، احزاب و گروه ها در یک لبخند به هم می پیوندیم»
اگر دیگر کتاب های اگزوپری هر کدام نمودار گوشه ای از نگاه شاعرانه و متعالی او به بخشی از زندگی باشند. نامه به یک گروگان این کتاب مختصر و جمع و جور مانیفست کوتاه ولی عمیقی است از سرمنشاء و علت این نگاه ستودنی و دوست داشتنی و به شدت انسانی.
پ ن: کاش کتابسازان به خصوص مترجم ها بدونند که امکانی وجود داره به عنوان "کتاب بدون مقدمه" و این بزرگواران مجبور نیستن حتما و به هر ضرب و زوری شده یه چیزی سرهم کنن بچسبونن اول کتاب که بعله اینم مقدمه و ما هم بلدیم و این حرفا. -
this letter was a fascinating read. antoine saint-exupery adresses his old companion, but rather than this particular 55-year-old hostage, antoine adresses his writing to the forty million hostages in France during the German invasions in WWII.
speaking of the human spirit, our condition, moral values, respect and the essence of living, saint exupery shows an interesting duality (im referring to the striking differences between his entail of his philosophy in “the little prince” versus in this letter).
i will not blabber on since this is a short read one can finish sooner than my review but before i go ahead and leave some memorable quotes, i want to mark my appreciation of the key moment in this read: the bonding between the autor, the future hostage and two strangers over the invisibility of the essence of living, sharing a moment of unspeakable harmony. ultimately this is a similar moral as “the little prince”.
"The real miracles make no noise. The crucial events in a life are unobtrusive.”
“everything remained as it was. But everything was transformed in its essence. That smile released me. […] Nothing had changed, everything had changed. The paper-strewn table came to life. The oil lamp came to life. The walls came to life. As though an invisible blood supply had begun to circulate again, reconnecting all things as part of the same
body, and restoring significance to them.”
“They emerged, into an existence continuous with mine. I felt an extraordinary sensation of presence.”
“Is not this capacity for joy the most precious fruit of the civilization that is ours?”
…
“If I differ from you, far from wronging you,
I add something to you […] I am grateful to you for taking me as you find me.” -
“One must have ruined oneself for generations keeping a crumbling chateau in repair before one learns to love it”
Dedicated to humanity, the occupied French and a Jewish friend of the author, “Letter to a Hostage” is an enthralling glance at the thoughts and musings of Antoine de Saint-Exupéry shortly after his escape from war-torn France. A powerful and beautifully constructed exploration of human connection.
Made me think about world war 2 and how people (particularly immigrants, refuges and ally Europeans) were feeling at the time, losing loved ones, the instability of assets, friendship, humanity, connections and smiles.
Made me feel hopeful, contemplative, mesmerized, reverent, sentimental, appalled sad and melancholic.
Decided to read it because it was included after another of the authors works, “The Little Prince”. -
"...Tıpkı aşk hatıralarının da en başta olduğu gibi. Aşk mektuplarını bir araya toplayıp bir deste yaparsınız. Bunlara birkaç hatıra eklersiniz. Hepsini büyük bir özenle birbirine tutturursunuz. Ve bu yadigârlar önce hüzünlü bir cazibe yaratır. Sonra mavi gözlü, sarı saçlı bir güzel geçer ve yadigârlar ölür. Zira arkadaş da, meslek de, memleket de, eve dair hatıralar da artık bir işe yaramadıkları taktirde renklerini kaybeder."
Exupéry'nin dostuna dair bir hasret mektubu aslında ve aslında, asıl güzel kısım en sonunda (ama uzun, alıntılamaya üşendim o yüzden). Fakat hatıralar ve onların temelleri söz konusu olduğunda ben bambaşka bir kafaya geliyorum.
Kısacık ama harika bir anlatı. -
Me ha parecido una historia de mucho simbolismo y un tanto utópica, con una prosa bastante filosófica, donde se van expresando sentimientos y comparándolos según el entorno donde se desarrolla, en este caso con un país en conflicto bélico o sin él y demostrando a través de reflexiones que un hombre es el que es, y así debe respetarse, esté donde esté, sea cual sea su credo, venga de donde venga y que sólo son las circunstancias las que lo hacen ver como aliado o enemigo
También nos habla del efecto de regalar una sonrisa, de hablar y ser escuchados y de compartir así sea con otros los recuerdos o un simple cigarrillo más allá de ideologías
Me ha costado mucho leer este libro a pesar de sus apenas treinta páginas y pienso que se me han quedado muchas ideas por el camino
