De tranen der acacia's by Willem Frederik Hermans

De tranen der acacia's Reviews

• 
  Martina

  Druhá svetová vojna - hoci otrasná a deštruktívna - bola v literatúre (aj mimo nej) vďačnou témou. Niektorí sa so svetom delili o vlastné príbehy, iní prinášali svedectvá zo zákopov a vyzdvihovali hrdinstvá vojakov, ďalší sa zamerali na obyčajných ľudí - na ich súženie spôsobené nedostatkom stravy, krutým zaobchádzaním zo strany nepriateľov či depresívnymi pocitmi a zúfalstvom, ktoré zo situácie vyplývali. Vojna, a najmä s ňou spojená okupácia a odbojové hnutie, výrazne ovplyvnila aj tvorbu nizozemského spisovateľa Willema Frederika Hermansa, ktorý o nej nepísal tak, ako zvyšok sveta, nevyzdvihoval hrdinské činy spojeneckých vojakov ani sa nezameral na osudy nevinných, skrz na skrz dobrých občanov, no tematiku poňal z hľadiska morálky a pravdy. Jej premenlivosti, nestálosti..
  
  V Hermansovej tvorbe sa stretávame s postavami i udalosťami, ktoré nie sú vždy sympatické či úprimné – klamú svojim telom, výrazom i rečou, spôsobujú zmätok, chaos v mysliach čitateľov, ktorí s každou obrátenou stránkou, s každou prečítanou vetou viac a viac spochybňujú, čo je pravda a čo výmysel, kto je ten dobrý a kto zlý. O vojne a "odvahe" tých, ktorí sa jej postavili, Hermans nespieva ódy, skôr upozorňuje na skutočnosť, že príslušníci odboja neboli vždy hrdinovia, ale neraz i zbabelci či zradcovia, ktorí skôr ako na blaho národa pozerali na to vlastné.
  
  Začítať sa do Sĺz je ako prísť do kina uprostred už bežiaceho filmu – príbeh sa vyvíja, no vy na plátno, v tomto prípade slová, hľadíte ako puk. Neviete, čo sa deje, kam to smeruje a čo je pravdivé – poznáte anotáciu, no aj napriek tomu tápate. Kým sa nájdete, chvíľu to trvá, no odmena, ktorú dostanete, keď sa v tých pomaly plynúcich, zmätočných vodách zorientujete, stojí za to. Naskytne sa vám pohľad na strasti štyridsiatych rokov minulého storočia pomaly predstavované mladým Holanďanom Arthurom – chlapcom, respektíve mladým mužom, ktorý sa už od malička snaží nájsť miesto vo svete. Práve prostredníctvom jeho melancholických myšlienok, sledujeme vývoj deja, ktorý v dôsledku Arthurových egoistických vsuviek pôsobí, ako by sa plazil a nič sa v ňom nedialo, no opak je pravdou.
  
  Kniha je priam liahňou chaosu a zmätku. Zmätku ohľadom vojny i aktov, ktoré sa uskutočnili v rámci hnutia odporu, zmätku ohľadom vlastného vnútorného rozpoloženia i vzťahov, no najmä zmätku ohľadom morálnych otázok – dobrého a zlého, humánneho a odsúdeniahodného. Nespoľahlivý rozprávač či pohľad na boj odporu bez hrdinov, bez víťazov, bez porazených, pohľad na ľudí zvábených vlastnými záujmami (uprednostňujúcich ich pred blahom spoločnosti), na ľudí zrádzajúcich priateľov a strácajúcich zo zreteľa svoj pôvodný cieľ... Inými slovami, pohľad na dobu až pričasto zobrazovanú čierno-bielo.
  
  Ak máte chuť na niečo jednoduché, niečo čo by vám svojou oddychovosťou spríjemňovalo posledné chvíle pred tým, ako vás premôže spánok, Slzy akácií vám to neponúknu. Naopak ak radi siahate aj po niečom hlbšom, viacvrstvovom, niečom, čo vás donúti zamýšľať sa nad ľudskou náturou či skutočnosťou, že svet nie je len čiernobiely, potom je Hermansov román pre vás to pravé orechové.
• 
  José Van Rosmalen

  Ik ben opnieuw begonnen aan De tranen der acacia’s , een roman van de toen nog jonge Willem Frederik Hermans. Een man die veertig wordt reist van Zwolle naar Kampen, met de trein. Het is oorlogstijd. Hij heet Oscar Ossegal en is chemicus. Hij heeft ook nog een andere identiteit, die van de goochelaar Rollinet. Het doet me even weer denken aan De donkere kamer van Damocles, met zijn dubbelgangers. Het is filmisch geschreven, terwijl ik niet weet of het boek ooit is verfilmd. De donkere kamer is dat wel, door Fons Rademakers, met als titel Als twee druppels water.
  De eigenlijke hoofdpersoon, Arthur wordt in het tweede hoofdstuk geïntroduceerd, een jonge man met een oudere zus, Carola, wonend in Amsterdam. Oscar heeft een verhouding gehad met deze Carola. Het boek speelt in het laatste deel van de tweede Wereldoorlog en de periode kort daarna. Hermans heeft deze periode als jong volwassene meegemaakt en de chaos van de oorlogsomstandigheden gezien en ervaren. Dit heeft hij in deze roman goed weten over te brengen. Arthur kampt met het gevoel dat hij afgewezen wordt en staat cynisch in de wereld. Hierin herken je trekken van de auteur die in een weinig liefdevol gezin opgroeide met een oudere zus die al jong om het leven kwam door zelfdoding dan wel moord. In dit boek pleegt Arthur een moord op een Duitser. Het lijk dumpt hij samen met zus Carola in een Amsterdamse singel. Hij vlucht naar Brussel, waar hij terechtkomt bij zijn vader en zieke stiefmoeder. Hij heeft in Amsterdam ook nog een oma die aan spiritisme doet. De roman blijft wel boeien, de oorlogsomstandigheden worden levendig beschreven. De overdaad aan gebeurtenissen draagt niet bij aan een heldere verhaallijn, de nog jeugdige en talentrijke auteur nam wel erg veel hooi op zijn vork. Een zwak punt vind ik bijvoorbeeld dat Oscar in de mist verdwijnt. Hij wordt gearresteerd maar daar stopt het verhaal. De titel van het boek vind ik heel poëtisch, die wordt pas in het laatste hoofdstuk duidelijk, na het overlijden van zijn stiefmoeder in Brussel en in een gesprek met zijn vader. De bladeren van de acacia blijven altijd groen, ze zijn het symbool van onsterfelijkheid. Die tranen zijn echt, het zijn de tranen van verdriet, van Arthur over de liefde die hij zocht en vaak niet vond. Zijn relaties met vrouwen waren vaak moeizaam, al wilde hij graag dat het anders was. Het is een tamelijk lijvig boek om te lezen, maar zeker wel de moeite waard. Wat me opvalt is dat in het boek obsessief veel wordt gerookt. Tegen het einde van de oorlog kocht je sigaretten op de zwarte markt, ze waren een belangrijk ruilmiddel. Hermans rookte zelf ook veel, ik herinner me zijn rokershoest op latere leeftijd, waardoor hij gehinderd werd. Een van zijn latere bundels heette ‘de laatste roker’.
• 
  lethe

  Mijn gedachten zijn te vinden in
  de discussiedraad in de Netherlands & Flanders Group, waar dit de huidige group read is.
  
  Maar kort gezegd vond ik dit boek erg tegenvallen. Ik ben veel beter van Hermans gewend.
• 
  Niels

  Ik was vastberaden om meteen een review te gaan schrijven als ik dit boek uit had. Maar toen ik het dichtsloeg, werd ik overvallen door een onbestemd gevoel. Had ik er wel echt van genoten? Was het wel zo goed als mijn verwachtingen? Ik had even wat tijd nodig om er goed over na te kunnen denken. Dus vandaar, een maandje later deze review.
  
  Na
  Nooit meer slapen en
  Onder professoren te hebben gelezen wist ik zeker dat ik meer van Hermans wilde. Zijn cynische, zwarte schrijfstijl en Kafkaesque verhalen pakten me, en ik wist zeker dat ik De Tranen der Acacia's moest lezen. Mijn verwachtingen waren redelijk hoog. Het spraakmakende debut, zijn meest existentialistische boek... Ik had zelfs een uitgave uit 1950 op de kop getikt voor een authentieke, nicotinegele, doorgerookte leeservaring. En?
  
  Het eerste deel van het boek pakte me direct. De verwarring, wisselende personages en troosteloze omschrijvingen van Nederland in de tweede wereldoorlog, zonder heldhaftigheid en hoogmoed, zijn prachtig om te lezen. Los van het ietwat trage verteltempo doet het nog steeds modern aan, en "echter" en minder afstandelijk dan bijvoorbeeld
  De Aanslag, naar mijn mening.
  
  En toch had ik moeite om de motivatie te houden om door te lezen. Waardoor? Na de eerste 100 pagina's zakt het verteltempo nog verder in. Maar een andere factor speelde nog sterker mee: Arthur Mutta. Waar het boek eerst lijkt te focussen op zijn vriend Oskar, verschuift de verteller steeds meer naar Arthur als enige middelpunt van het boek. Naar mijns inzien niet ten goede. Ik heb niet snel problemen met onsympathieke personages, maar Arthur is naast onsympathiek ook oppervlakkig, weinig uitgediept en weinig empathisch. Een verhaal over de ellende van de jaren veertig voelt een stuk ellendiger, en minder interessant, als het moeilijk is om in te leven in de hoofdpersoon. Als lezer merkte ik dat ik simpelweg weinig interesse noch sympathie kon opbrengen voor alles wat hij - al was het ten onrechte - meemaakte. Jammer, omdat ik meer had verwacht van Hermans (ik krijg soms nog steeds vlagen van medelijden voor Rufus Dingelam).
  
  En toch was het zeker geen kwestie van één of twee sterren. De aangrijpende situaties, inkijk in de troosteloze jaren 40, onbetrouwbare vertellers, en vooral de vragen over moraliteit tillen het boek naar een hoger niveau. Het boek is een aaneenschakeling van chaos en verwarring. Verwarring over wat er überhaupt is uitgevoerd bij een verzetsdaad. Verwarring over relaties onderling. Maar vooral verwarring over "goed en fout". Het boek laat een verzetsstrijd zien zonder helden, zonder winnaars en verliezers. Mensen worden eerder gedreven door eigenbelang dan landsbelang, verraden vrienden en verliezen hun oorspronkelijke doel uit het oog. Een prachtig perspectief op een tijd die maar al te vaak zwart-wit wordt afgebeeld.
• 
  Jan Douwe

  Dit was de laatste van de drie bekende oorlogsromans (naast
  Paranoia en
  De donkere kamer van Damokles) van
  Willem Frederik Hermans die ik nog moest lezen. Veel herkenbare zaken: hoofdpersoon Arthur stort zich van het ene ongeluk in het andere. Hij is op zoek naar zijn identiteit en het nut van oorlog. 'Waarom ben ik twintig jaar en is er een oorlog waar ik niets aan heb?' De bekende formule, in een mooi jasje.
  
  Hermans is in deze roman extra kritisch op het Nederlandse verzet: 'De illegaliteit had gestreden niet tegen V-wapens, maar tegen rancuneuze corsettenwinkeliers. Niet tegen brand en granaten, maar tegen het verbod om je radio te gebruiken.' Misschien niet helemaal waar, maar wel een mooie reactie op alle heldenlectuur die toen over de oorlog geschreven werd (en nu nog steeds over oorlogen geschreven wordt).
• 
  Sarah

  Moeizaam boek 1 van 3 is uit.
  
  De tranden der acacia's ben ik gaan lezen omdat ik doorgaans wel van Hermans houd en ik deze titel zo mooi vind. Maar man, wat een naar figuur is hoofdpersoon Arthur. Aan het begin is Oskar er nog, een figuur die me gelijk intrigeerde. Helaas wordt hij vrij snel weggeschreven. Arthur is een naargeestig mannetje zonder enige zelfreflectie. Dit had op zich nog wel fijne literatuur op kunnen leveren maar ik vond vooral het deel na de oorlog maar slepen en slepen. Waarom niet blijven schrijven over Oskar Ossegal? Alleen die naam al, episch. Zaten wel wat mooie zinnetjes in, maar dat kan niet het hele boek dragen voor mij, helaas.
  
  "Het is bijna een roman, daarom heb ik zo de pest aan romans, omdat er dingen met zóveel gemak gebeuren, dat je denk dat ze in werkelijkheid nooit gebeuren. Romans devalueren de werkelijkheid."
• 
  Daniëlle

  De tranen der acacia’s voor het eerst openslaan is alsof je Inception (2009) halverwege aanzet. Je hebt geen idee wat er aan de hand is, waar het naartoe gaat en waarom alles gebeurt. Dat alles duurt een tijdje. Maar als je doorzet ontvouwt zich uiteindelijk een prachtig geheel.
  De belangrijkste reden waarom het zo lastig is om in het boek te komen, is waarschijnlijk hoe ver het van de hedendaagse scholier staat. Je wordt als lezer zonder pardon in het diepe, koude water van de Tweede Wereldoorlog gegooid en moet jezelf maar zien te redden. Er is alleen één probleem: je moet ondertussen ook meeleven met problemen die van veraf misschien een beetje op de jouwe lijken (de middelbare school is immers bij uitstek de tijd om je identiteit te vinden), maar uiteindelijk toch best ver bij je vandaan blijken te staan.
  Aan Hermans stijl ligt het absoluut niet. Het mag misschien wat verouderd aandoen, maar hij is helder en exact: hoeveel raadsels er in het boek ook overblijven, je weet wel precies wat er steeds gebeurt.
  Toch is dit boek zonder meer één van de lastigste op niveau vijf. Dit komt niet alleen door hoe ver het van de huidige scholier staat, maar ook door de ingewikkeld te doorgronden titel en de diepe thematische laag. Ik durf zelfs wel te stellen dat ik het lastiger vond om hier doorheen te komen dan door veel van de boeken van niveau zes.
  Desondanks vond ik dit zeker geen slecht boek. Het afglijden van Arthur naar een steeds slechtere en gestoordere versie van zichzelf is enorm fascinerend om te lezen. Ook manier waarop Hermans de Tweede Wereldoorlog gebruikt om zijn ideeën over de mens weer te gevonden vond ik ontzettend interessant.
  Als je zin hebt in een gemakkelijk boek voor op je nachtkastje, moet je De tranen der acacia’s lekker in de boekenkast laten staan. Heb je echter zin in iets om je tanden flink in te zetten én houd je van psychologische romans? Dan zou ik hem zeker uitproberen.
  
• 
  Krijn

  De constante beklemming... Een keer gelezen voor mijn lijst, later nog een keer. En misschien zelfs nog een keer. Eigenlijk een vreselijk boek. Krijg weer zin hem nu uit de kast te halen.
• 
  Jason Callewaert

  Just like 'De donkere kamer van Damocles' is this one hard one to rate just after finishing it. It certainly enjoyed it less than DDKVD, but mostly because of the poor way it's been written. Especially during the first 100 pages, Hermans is really struggling to find a suitable language for writing. You can really feel he's only just started to write.
  
  It takes half of the book before you realise what it's about and once that idea takes a hold of you, you're in too deep to back out. The reader is being dragged into the depressing cynicism of Arthur and his bleak prospects on life take a hold of you.
  
  This is not a book that is meant to be nice or to enjoy. I totally get how this has been written right after the Second World War and it's striking how it already debunks the heroism and the myths that sparked from it. This, in combination with the fall of our protagonist, leaves you with a hollow feeling in the the pit of your stomach.
  
  The general philosophical ideas of the novel are explained during two interesting fragments, but they are the only guides through the story. Apart from them, the reader is left on his own to make up his mind about the legitimacy of the actions.
  
  The first part of the book was frustrating and hard to get through, the second part was way more enjoyable and fast paced, while the final chapters feel like you're in an elevator that's plunging down into the depths of humanity.
  
  I'll stick with 3/5, but I'm sure this book has way more secrets hidden inside of it than I can fathom at this point.
  
• 
  Katarína Pecháčková

  Nikomu by som nepriala ocitnúť sa v koži hlavnej postavy, mladého študenta Arthura, ktorého som si pre jeho citlivú povahu nesmierne obľúbila. Nemal to v živote ľahké, predsa len sa zrazu prebral vo svete zmietanom vojnou, no ani to ho neprimälo stratiť hlavu... aj keď je treba povedať, že sám je vo svojich myšlienkach stratený a netuší, komu môže veriť a kto je jeho najväčším nepriateľom.
  
  Mala som veľký problém sa v knihe orientovať, v autorom písaní prevládal chaos, zúfalstvo a ja som tak musela niektoré odstavce, dokonca strany, čítať viackrát, no aj napriek tomu mám pocit, že mi toho ešte veľa uniklo. Arthur je ako rozprávač pomerne nespoľahlivý, v myšlienkach sa venuje siahodlhým a miestami chaotickým dialógom, a tak je z času na čas ťažké ho nasledovať. Sama som prekvapená, ale aj napriek tomu ma bavilo v deji napredovať, spoznávať situáciu, samotného Arthura a pokúsiť sa mu porozumieť. Ak si trúfate na zložitý, nech sa páči, ja si ju prečítam určite opäť o pár rokov a verím, že tentoraz v nej nájdem oveľa viac ako na prvé prečítanie, je to jedna z tých kníh, ktoré treba prelúskavať po vrstvách, postupne odhaľovať ich hĺbku a hlavne sa nevzdávať už v úvode, ako som mala viackrát chuť ja – na písanie Willema Frederika Hermansa si prosto musíte urobiť chuť.
  
  Odporúčam naozaj ale naozaj len milovníkom náročnejšej literatúry.
• 
  Daniela

  Ťažká to kniha, zachytávajúca povojnový chaos a zmätok. Na začiatku sa ťažko orientuje, neviete, komu máte veriť, čo sa vlastne deje, kto hovorí pravdu, pomerne verne zachytené pocity, v akých sa asi zmietali aj postavy tých dní. Hermans má osobitý štýl, ktorý mi nie úplne sadol. Jeho slová sa však v mojej hlave prelievali priamo do obrazov a rada by som si to pozrela túto knihu sfilmovanú, jej chaos zachytený do obrazov.
• 
  Jelle Mostien

  Geen simpel boek om door te worstelen, maar wat een debuutroman van wie één van de grootste schrijvers van het Nederlandse taalgebied zou worden.
  
  Een magistraal debuut dat staat naast andere grote debuten als "De avonden", "Archibald Strohalm" en "De metsiers".
• 
  Julia

  3.5 *
  
  I still have to progress this book a little bit.. There was quite a bit of this book that I felt was unnecessary. And I know that Hermans is known for this kind of writing, some things were very trippy and confusing.
  After finishing this book I immediately went to read some analyses from literary experts, helping me trying to make sense of some passages. So what they said is that, considering this is Hermans second book that he published, this book was some sort of rough draft/ concept draft of Hermans most famous book, De Donkere Kamer van Damocles. Which made a lot of sense and I found myself, while I was reading, thinking about how similar the two books were. Okay not the whole book is similar, but the characters and most of all, their anger, despair, looking for adventure, failing, pessimism, etc.
  So most of this book I still have to progress, even though, I suspect this is written with the intention to be some sort of big mystery. Also I still have to find a way to make sense of the title. Hermans doesn't just give his book a certain title, as I noticed with some of his other works. I was thinking about what they said about acacia's in the book; they stay green and they are the symbol of immortality. Then tears... the Robinia pseudoacacia (a kind of acacia) is poisonous for humans and animals. Are the tears poison? Poison of immortality? I don't know yet, and I might never will...
  
  Overal, I think this book is essential for Hermans fans. It contains basically all the elements Hermans always uses and if it is a concept draft for De Donkere Kamer.. I find it interesting
• 
  Marianne

  Ik heb dit boek gelezen toen ik op de middelbare school zat en had het op een enorm voetstuk staan. Nu ik het heb herlezen valt het eerlijk gezegd wat tegen. Ik vond het boek chaotisch en de hoofdpersoon niet sympathiek.
  Het vorige boek dat ik las was chicklit en dat heb ik ook drie sterren gegeven. Dit boek is beter, maar van het vorige boek heb ik meer genoten. Dus na lang twijfelen toch voor 3 sterren gegaan, omdat het toch eigenlijk in mijn ogen niet meer waard is.
  Mochten leerlingen dit willen lezen, dan zou ik hen aanraden een woordenboek Frans (of Google translate) en een woordenboek Nederlands bij de hand te houden. Het boek geeft namelijk wel een mooi voorbeeld van het veranderen van onze taal.
• 
  Xroldx

  Hermans is wat mij betreft een van de beste Nederlandse schrijvers. Zijn Donkere Kamer is natuurlijk briljant, maar De tranen der acacia's kun je zeker zien als een meer dan goede vingeroefening voor De Donkere Kamer. Ook in dit boek gaat het over goed en kwaad tijdens de oorlog en is het voor de lezer continu afvragen wat waar is en wat niet.
• 
  Daan Savert

  Waar je bij Gerard Reve (wiens werk ik graag les, en die een van de andere "grote drie" van de Nederlandse literatuur is) te midden van alle leegheid en misère altijd nog iets van humor, tederheid en genade te vinden is, lijkt dat bij Hermans volledig te ontbreken. Ik moet nog een beetje bijkomen van deze "De tranen der acacia's". Soms heel mooi en pakkend, maar soms ook gewoon erg naar.
• 
  Svetlana Zakharova

  heb mezelf niet kunnen aanzetten om verder dan 20 pagina's te lezen. erg deprimerend.
• 
  Petra Hermans

  Robinia pseudoacacia.
• 
  Floor Pluijmers

  Moeilijk te lezen boek. Soms is het niet duidelijk wat er gebeurt.
• 
  Huub

  Typisch 'diep'ies Hermans. Psychologie, drama en oorlog. Goed is fout en v.v.
• 
  Barbara Schmitjes

  This was the firts book of Hermans I read, and i immediately fell in love woth his style. Also the fact that he tells the story of WO II, but not in the way everybody always talks about it. He tells that people who stood up weren't heroes.
• 
  Maarten Souw

  Een van de moeilijkere boeken van Hermans in mijn mening. Voor wie "De Donkere Kamer" gewend is, duurt het een tijdje voordat het besef doordringt dat in dit boek het ware drama niet in de oorlog schuilt.
• 
  Richard De jong

  Eindelijk Hermans ontdekt!
• 
  Bram De longhi

  whats the difference between this book and de donkere kamer van Damocles?
• 
  Jacco Hoekstra

  Wat een vreemd en heerlijk boek! Terwijl ik vaak over De donkere kamer hoor en lees, hoor ik eigenlijk zelden iemand over dit boek, dat daar in setting en stijl toch erg op lijkt. Het heeft een iets minder duidelijke verhaallijn, maar meer mooie beschouwingen van mens en maatschappij. Zeker een aanrader.
  
  Het enige wat ik over dit boek had gelezen, is dat men bij het verschijnen moeite had met het zedeloze gedrag van de personages in het boek! Dat zegt volgens mij meer over die tijd dan over het boek. En ik heb weer veel geleerd over hoe het dagelijks leven tijdens de laatste jaren van de bezetting en vlak na de bevrijding was.
  
  Hermans was tijdens de oorlog ongeveer zo oud als de hoofdpersoon. In dit boek zag ik dan ook hoe het cynisme van Hermans zijn oorsprong kan hebben gevonden in zijn moeilijke tijd tijdens de bezetting. Het diende wellicht om zichzelf te beschermen tegen de wanhoop en drama's om hem heen.