| Title | : | How to Read Lacan |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0393329550 |
| ISBN-10 | : | 9780393329551 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 144 |
| Publication | : | First published January 1, 2006 |
Lacan’s motto of the ethics of psychoanalysis involves a profound paradox. Traditionally, psychoanalysis was expected to allow the patient to overcome the obstacles which prevented access to "normal" sexual enjoyment; today, however, we are bombarded by different versions of the injunction "Enjoy!" Psychoanalysis is the only discourse in which you are allowed not to enjoy.
Slavoj Žižek’s passionate defense of Lacan reasserts Lacan’s ethical urgency. For Lacan, psychoanalysis is a procedure of reading and each chapter reads a passage from Lacan as a tool to interpret another text from philosophy, art or popular ideology.
How to Read Lacan Reviews
-
Slavoj Žižek - Slovenian psychoanalytic philosopher, cultural critic and all around Marxist bad boy. You might not agree with his philosophy or politics but one thing is certain - he has the uncanny ability to explain difficult theories and concepts in vivid, comprehensible language.
Since one of my own areas of interest in Jungian psychology, I thought it wise to gain at least a basic understanding of another major theorist in the world of psychoanalysis - Jacques Lacan. To this end I tried reading an introductory text but had no luck since technical, obscure language filled the pages right from the first chapter. So I tried this introduction by Slavoj Žižek. Bingo! I enjoyed reading the entire book and now I have at least a modest grasp of the great French analyst’s thinking. To share some of the flavor of Slavoj Žižek’s instruction on how to read Lacan, here are several quotes from the book coupled with my comments:
“Lacan started his ‘return to Freud’ with the linguistic reading of the entire psychoanalytic edifice, encapsulated by what is perhaps his single best-known formula: ‘The unconscious is structured as a language.’ The predominant perception of the unconscious is that it is the domain of irrational drives, something opposed to the rational conscious self. For Lacan, this notion of the unconscious belongs to the Romantic philosophy of life and has nothing to do with Freud.” ---------- To illustrate this point, Slavoj Žižek gives the example of how there was a factory worker accused of stealing every evening when he left the factory. Night after night, the guards would very carefully check the wheelbarrow he was pushing to make sure he wasn’t hiding anything belonging to the factory. But then one night the guards finally got the point – he was stealing wheelbarrows. “This is the first thing to bear in mind about the way the unconscious works according to Lacan; it is not hidden in the wheelbarrow, it is the wheelbarrow itself.”
“For Lacan, psychoanalysis at its most fundamental is not a theory and technique of treating psychic disturbances but a theory and practice that confronts individuals with the most radical dimension of human existence. It does not show an individual the way to accommodate him- or herself to the demands of social reality; instead it explains how something like ‘reality’ constitutes itself in the first place." ---------- Perhaps this is why nowadays Lacan is encountered more in academic departments of philosophy, linguistics and literature rather than actual clinical practice: his theory isn’t about curing sickness or improving people’s ability to function in society; rather, his psychoanalytic framework can provide a more penetrating approach to the ways in which we construct the building blocks of our perception and understanding of the world.
“For Lacan, the goal of psychoanalytic treatment is not the patient’s well-being, successful social life or personal fulfillment, but to bring the patient to confront the elementary coordinates and deadlocks of his or her desires.” ---------- This statement gives a hint that Lacan is not overly optimistic about the human capacity to have all our desires satisfied – at best, we reach a more complete awareness of the structure of our psyche and why our dissatisfaction is a very human reality.
“In order to unlock the secret treasures of Freud, Lacan enlisted a motely tribe of theories, some from the linguistics of Ferdinand de Saussure, through Claude Levi-Strauss’s structural anthropology, up to mathematical set theory and the philosophies of Plant, Kant, Hegel and Heidegger." ----------- Slavoj lets us know right in his introduction that he will not delve into the details of linguistics or anthropological theory as it is used in psychoanalytic treatment. He takes a different tact, linking a passage from Lacan to areas we are all more familiar, such as film and current day politics. This is the beauty of this introduction – you learn a good bit about Lacanian theory and have fun along with way.
“It is clear that none of these versions (of toilets) can be accounted for in purely utilitarian terms: a certain ideological perception of how the subject should relate to the unpleasant excrement that comes from within the body is clearly discernible in it." ---------- Here Slavoj is talking about the difference between a French toilet, an American toilet and a German toilet and how each culture betrays its ideology and vision of life with their respective design of this bathroom gadget.
“When a judge speaks, there is in a way more truth in his words than in thee direct reality of the person of that judge; if one limits oneself to what one sees, one simply misses the point. . . . What is missed by the cynic who believes only his eyes is the efficiency of the symbolic fiction, the way this fiction structures reality.” ----------- Slavoj Žižek provides a lucid explanation of how a society and nation’s legal institution with its body of law forms this ‘effective symbolic fiction’ to make sure the judge’s words have much more punch than simply those pronounced by a single individual. The author also ties in this example with Lacan’s psychoanalytic theory.
-
How to read Lacan,2007, Slavoj Žižek
The How to Read series provides a context and an explanation that will facilitate and enrich your understanding of texts vital to the canon.
These books use excerpts from the major texts to explain essential topics, such as Jacques Lacan's core ideas about enjoyment, which re-created our concept of psychoanalysis.
عنوانها: چگونه لاکان بخوانیم؛ لاکان به روایت ژیژک؛ نویسنده: اسلاوی ژیژک؛ تاریخ نخستین خوانش روز بیست و هفتم ماه ژوئن سال 2011میلادی
عنوان: لاکان به روایت ژیژک؛ نویسنده: اسلاوی ژیژک؛ مترجم: فتاح محمدی؛ مشخصات نشر تهران، هزاره سوم؛ 1390، در 178ص، فروست روانکاوی؛ شابک 9789649698526؛ موضوع نوشته های روانکاوی از نویسندگان اسلوونی - سده 21 م
عنوان: چگونه لاکان بخوانیم؛ نویسنده: اسلاوی ژیژک؛ مترجم علی بهروزی؛ مشخصات نشر تهران، رخداد نو؛ 1392، در 157ص، فروست روانکاوی؛ شابک 9786006457314؛
ژاک لاکان: نام پزشک، فیلسوف، و روانکاو برجسته ی فرانسوی بود، که برای ایده ی: «بازگشت به فروید»، و رساله ای که در آن، ناخودآگاه را به صورت یک زبان، ساختاربندی کرده، شهره شد؛ «لاکان»، از تأثیرگذاران بر فلسفه، در فرانسه بودند؛ ایشان گذشته از «زیگموند فروید»، از زبانشناسی ساختارگرای «فردینان دو سوسور»، و قومشناسی ساختاری «کلود لوی-استروس» نیز، تأثیر پذیرفتند؛ «لاکان» از آن متفکرانی بوده است که احاطه بر آموزه هایش، با وجود ارجاعات به «ریاضیات»، «فلسفه»، «منطق»، «زبان شناسی» و ...؛ و رفت و آمدهایش بین حوزه های گوناگون دانش از یکسو، و آفرینشهای غریبش در دایره ی لغات و واژگان، از سوی دیگر، به آسانی شدنی نیست؛ «اسلاووی ژیژک» نیز، دست کمی از «لاکان» ندارند! خیال کنید قرار است «لاکان» را از لابلای نگاره های «ژیژک» بشناسید، که خود، به پیچیده نگاری شهره هستند، اکنون به بازگشتن به نگاره های دشوار «لاکان»، هالیوود و تلویزیون را هم بیفزایید؛
تاریخ بهنگام رسانی 07/04/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
A terrific summary of Zizek's reading of Lacan. It could be more appropriately called "How to Read Zizek's Reading of Lacan" than simply "How to Read Lacan". An impressive number of his examples are familiar from his other works, especially The Parallax View. Having Zizek's Lacan illustrations published in one book makes it a lot easier to make sense of his reading of Lacan.
There is just this one "but". Zizek does not really read Lacan. Rather, he uses his reading of Lacan to read something else, notably films or novels, which he in turn uses to illustrate something else, such as the conservatives' wrongheaded response to some problem in society. Actually the book should be called "How to Read Zizek's Reading of Lacan to Read X". X refers to the Kubrick film "Eyes Wide Shut" or the Ridley Scott film "Alien" etc.
Even if more limited in scope than its title suggests, "How to Read Lacan" is good enough to be more than just good enough. -
Εδώ φαίνεται πώς ο Ζιζεκ χρησιμοποιεί το Λακάν για να παρουσιάσει τις δικές του θέσεις, και το κάνει με πολύ αριστουργηματικό τρόπο. Βέβαια ο αμετάφραστος τίτλος του βιβλίου είναι "How to read Lacan" πράγμα που δεν είμαι σίγουρος ότι επαλη��εύεται στη πράξη. Μέσα από τις προσωπικές του αναζητήσεις ο Ζιζεκ χρησιμοποιεί το Λακάν για να αναλύσει κάποιες ταινίες και λογοτεχνικά αποσπάσματα και να σχολιάσει το κοινωνικό-πολιτικό πεδίο. Σίγουρα δίνει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις σε όποιον έχει μια εξοικείωση με τα εννοιολογικά εργαλεία της λακανικής θεωρίας. Θεμελιακές έννοιες της λακανικής θεωρίας όπως το Φαντασιακό, το Συμβολικό και το Πραγματικό, αντιστοιχούνται παράλληλα με το Ιδεώδες Εγώ, το Ιδεώδες του Εγώ και το Υπερεγώ. Με πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα και χιούμορ ο Ζιζέκ κάνει αναγωγές στο δικό του γλωσσικό σύμπαν. Ένα από τα συγκλονιστικότερα αποσπάσματα είναι το παρακάτω: "Στη Φροϋδική ανάλυση για τον Άνθρωπο με τους Λύκους, τον διάσημο Ρώσο ασθενή του, ο Freud απομόνωσε ως το πρώιμο τραυματικό γεγονός ότι, ως παιδί ενάμιση έτους, είδε τους γονείς του σε σεξουαλική πράξη κατά την οποία ο άνδρας διεισδύει στη γυναίκα από πίσω. Ωστόσο, αρχικά, όταν συνέβη το γεγονός, δεν υπήρχε τίποτα το τραυματικό σε αυτό: δεν συντάραξε πραγματικά το παιδί, απλώς εγγράφηκε στη μνήμη του ως ενα γεγονός του οποίου το νόημα δεν του ήταν διόλου ξεκάθαρο. Χρόνια αργότερα όταν το ερώτημα «από που έρχονται τα παιδιά;» του έγινε έμμονη ιδέα και άρχισε να αναπτύσσει παιδικές θεωρίες για τη σεξουαλικότητα, μονάχα τότε ανέσυρε αυτή την ανάμνηση ως τραυματική σκηνή που δίνη μορφή στο μυστήριο της σεξουαλικότητας. Η σκηνή δεν πήρε τη θέση τραύματος, δεν εξελίχθηκε σε τραυματικό Πραγματικό, παρά μονάχα αναδρομικά, για να βοηθήσει το παιδί να αντιμετωπίσει το αδιέξοδο στο συμβολικό του σύμπαν (την αδυναμία του να βρει απαντήσεις στο αίνιγμα της σεξουαλικότητας). Συντονιζόμενος με τη μεταστροφή του Einstein, ο Freud ορίζει ότι το αρχικό γεγονός εν προκειμένω είναι το συμβολικό αδιέξοδο και ότι το τραυματικό συμβάν αναβιώνεται για να γεμίσει τα κενά στο σύμπαν της σημασίας."
Και ένα τελευταίο απόσπασμα που χαρακτηρίζει το βιβλίο αλλά και την ταινία του Ζιζεκ "The Pervert's Guide to Ideology" (2012) με κεντρική σημασία την έννοια της ιδεολογίας: "Η απόλαυση σήμερα λειτουργεί παραδόξως κατ' ουσίαν ως ηθικό καθήκον: οι άνθρωποι αισθάνονται ένοχοι όχι επειδή παραβιάζουν ηθικές απαγορεύσεις επιδιδόμενοι σε παράνομες απολαύσεις, αλλά επειδή αδυνατούν να απολαύσουν." -
It does not merely enable a human being to accept the repressed truth about him- or herself; it explains how the dimension of truth emerges in human reality.
It is a testament to my sloth and stupidity that I reaped so much from this text as well as Z's other primer
Event. Telling, how much Žižek utilizes the Bard here, as opposed to his "typical" Hitchcock. (anyone want to ponder the skeletons in Dakota Johnson's baggage claim?). No, Shakespeare is placed beside Stalin, while the "true" defendants in these proceeding are the Bush (41) Administration --and their circle of disaster. Honestly, Lacan remains as impenetrable as ever, but I found both a vitality and a questioning spirit which both humbles and cleanses. That last sentence wasn't intended to be so Jesuit, it must be the Imaginary and the Symbolic at cross purposes. -
کتاب با چیره دستی تمام، تفسیری انحصاری ژیژک از لکان را با ارجاعات مکرر به فیلم ها، رمان ها و نمایشنامه را نمایندگی می کنند. درون کتاب از عبارات های ثقیل خالی نیست ولی راحت فهمی نوشته های ژیژک در نهایت معنایی رو منتقل میکنه.
کتاب رو با دوستی خوندیم و برای همین قدری طول کشید ولی قطعا اونقدر جدی نیست. تلاش ژیژک برای پرده برداری از مفاهیم کلیدی اندیشه لکان قابل تقدیره؛ مفاهیمی مثل دیگری بزرگ و کوچک، امر واقعی و امر نمادین و ...
به هرحال گویا سری "چگونه ... را بخوانیم" اونقدرم دم دستی نیست و شدیدا مشتاقم نسخه کیرکگاردش رو به قلم کاپیوتو بخونم. -
داستان کارگری را به خاطر بیاورید که مشکوک به دزدیش بوند : هر روز غروب، وقتی که کارخانه را ترک می کرد، گاری دستی اش را با نهایت دقت وارسی می کردند، اما نگهبان ها نمی توانستند چیزی پیدا کنند، و گاری همیشه خالی بود. عاقبت فهمیدند قضیه چیست : اموال مسروقه چیزی نبود مگر همین گاری ها. همین نوع چرخش خود بازتابنده را در امر ارتباط نیز می توان مشاهده کرد : نباید از خاطر برد که محتوای یک عمل ارتباطی شامل خود آ�� هم می شود، زیرا معنای هر عمل ارتباطی در عین حال، به شیوه ای بازتابنده اعلام می کند که یک عمل ارتباطی است.
این نخستین نکته ای ست که باید درباره ی طرز کار ناخودآگاه بیاموزیم : ناخودآگاه محتوای گاری دستی نیست، بلکه خود آن گاری است. -
How ToRead Lacan -
This is a pleasurable book to read about Lacan, but it does not even begin to give the reader what it purports to offer, namely instruction on how to read (or understand) Lacan. Like all of Zizek's writing on Lacan, it does not actually do a very good job communicating what Lacan is really all about. Rather, we're getting Zizek-on-Lacan with a pretty heavy emphasis on Zizek. For readers new to Lacan, the book as a whole should be taken with a grain of salt.
This can function as a great first book on Lacan if the novice reader understands that this is not really a Lacan primer. It's more to whet the appetite and see if you're interesting in getting more into this stuff. Zizek does a fantastic job of showing just how intensely fascinating Lacan's work can be, and incorporates it into a whole host of modern pop cultural and political contexts. It's all great, but eventually it becomes clear that Zizek is more interested in incorporating Lacan into these different things than just explaining to the reader the real fundamentals of Lacan (incidentally, it's likely that Lacan himself would've supported Zizek's technique.)
But it's a fun read that can serve as a real "gateway drug" into further study of Lacan. If you're intrigued by this book and want to learn the real basics in a clear way, read Lionel Bailly's Lacan: A Beginner's Guide. -
Ler Lacan não é uma tarefa fácil, mas Zizek faz uma boa introdução ao pensamento lacaniano. Recorrendo essencialmente ao cinema e à literatura, Zizek faz uma aplicação prática dos conceitos de Lacan. Para quem tem uma noção do pensamento de Pierre Daco, Freud, Carl Jung, talvez seja mais fácil dispensar a leitura esta introdução , mas é sempre enriquecedor conhecer a visão de Zizek sobre este assunto (que,aliás, ele domina muito bem). Uma viagem aos arquétipos da condição humana.
-
I got nothing from this. Slavoj simply didn't know how else to justify publishing thoughts on his political climate or his take on the movie Alien, why yes, Lacan and Alien in the same sentence, ground-breaking. This isn't a book on how to read Lacan, this is a booklet on how Slavoj reads Lacan, his own recipe that he moulded into his own para-psychoanalytic babble.
There is no recipe on how to read Lacan and anyone who tries to claim otherwise is just talking through their hat. Lacan's system of thought has always been much too undefined even to himself, for someone else to come along and pretend they got him figured out. According to Slavoj:
“For Lacan, the goal of psychoanalytic treatment is not the patient’s well-being, successful social life or personal fulfilment, but to bring the patient to confront the elementary coordinates and deadlocks of his or her desires.”
This is Slavoj talking through his own arrogance instead of psychoanalysing himself out of it.
To this reader, what stands out most upon reading Lacan's case-studies, is that through his psychoanalytic treatment, he exhibits almost an uninhibited desire to study.
And for that, there is no recipe. One simply has to read, be confused and frustrated, read some more and more until things start to come together.
It's a fabulous feeling.
Almost as good as... what was it again.... confronting the deadlocks of one's desires. -
The book is divided in seven chapters each of which start with a text from Lacan and then dwell upon the concept it contains. We are given the notions (in no particular order here) of the big Other, the small Other, fantasy, perversity, the unconsciousness of God, intersubjectivity, the other as an unknown behind the wall of language, et cetera. Zizek's extrapolation of Lacan's view of psychoanalysis as a method of reading ends at finding a Lacanian method of reading everything. Zizek also mentions the uncanny solidarity between pshychoanalysis and marxism - the proof of which is in the redoubtable merging of Lacanian pshychoanalysis and Marxian dialectical materialism as is apparent in works of Zizek, Badiou, and to some extent in all new Communists.
This book might help you less in readings of Lacan and more in readings of Zizek and Badiou. Zizek's effervescent intelligence finds it tough to stick to the premise of the book. But you don't get anything new of Zizek in it either. If you've already been reading Zizek you might find some of his examples repeated here (like the one that pounds on the difference between German, French and English toilets heaps of ideological tidbits a la - admittedly - Claude Levi-Strauss)
The little benefit of reading this is bound to be lost if one doesn't go on to read, in reasonably quite time, a seminar paper of Lacan's. I'm going there soon. -
What's great about Zizek is also the answer to the question people always ask about critical theory ("that's interesting and all but what do I do with it?"). Zizek is the master of practical illustration and application of theory. He doesn't stop at showing you where the water is or what conditions of epistemic knowledge make it possible for said water to be constituted as such, or whatever; rather, he points to the water, leads you to the water, helps you understand the possible consequences of being made to drink the water might be, and then he shows you how to build your own goddamn pond where water tastes like rainbows and gets you birthday-style drunk. Which is the point of theory in the first place: how can we make the world one big happy birthday party at the drunk pond? Don't be fooled by the title of this book (Lacan is only a background figure throughout) because Zizek could have written it without mentioning Lacanian principles even once. This book is about getting you to the mindset where you understand what is at stake in the world today socially, politically, and interpersonally. It teaches you how to unthink and unlearn, and then it leads you to the traumatic moment of your first thought where now you may learn, all over again, how to think.
-
لکان از آن متفکرانی است که احاطه بر آموزه هایش به راحتی ممکن نیست. ارجاعات مکرر وی به ریاضیات، فلسفه، منطق، زبان شناسی و ... و رفت و آمدهایش بین حوزه های گوناگون دانش از یک طرف و ابداعات غریبش در حوزه لغات و واژگان از سوی دیگر، سبب می شود ترجمه تحت اللفظی آثارش چندان مفید نباشد.
اسلاووی ژیژک نیز دست کمی از لکان ندارد! تصور کنید قرار است لکان را از خلال مقالات ژیژک بشناسید که خودش به پیچیده نویسی شهره است و به ارجاعات مکرر و غامض لکان، هالیوود و تلویزیون را هم اضافه می کند.
به نظرم مطالعه این کتاب بدون اطلاع قبلی از آموزه های لکان چندان مفید نیست و مقصود نویسنده چنان که باید برآورده نشده.
ترجمه اثر از مشکل دامنه دار همه ترجمه های این روزگار رنج می برد: لغات من درآوردی
مترجم محترم برای برخی اصطلاحات مورد استفاده، از معادل هایی استفاده می کند که لااقل من تا کنون ندیده ام. برگردان «سوژه» به «خودوند» ، «اگو» به «منخود»، «سوپراگو» به «ابرمنخود» ، «فیکشن» به «بافمان» ممکن است جالب یا حتی صحیح باشد، اما سبب سردرگمی خواننده می شود.
خلاصه آنکه در خواندن این کتاب باید در آن واحد با فهم مقاصد سه نفر سر و کله زد: لکان، ژیژک و مترجم! -
Zizek não gosta de café descafeinado. Com razão.
-
цікаві порівняння - ось за, що я люблю Жижека. складні терміни через прості поширені ситуації. це той випадок, коли не хочеться, щоб книжка закінчувалась.
-
Книга не про те, як читати Лакана, а проте, як через Лакана читати що завгодно, від Шекспіра та Голлівуду до конструкцій унітазів (так, саме з цієї книжки легендарний жижеків аналіз взаємозв’язку ідеологій та унітазів, через це ставлю на одну зірочку більше, ніж варто було). Цікава і часом корисна інтелектуальна вправ��, не варто тільки забувати, що Шекспір, кінорежисери та дизайнери унітазів насправді не мислили таким чином, принаймні, свідомо. З іншого боку, тут не про свідоме й мова.
-
Truly – regardless of what this might say on the cover – this is a book about Zizek. That's OK, Zizek is a Lacanian, so we're getting to Lacan through the filter of Zizek (should have been titled 'How Zizek Reads Lacan'). Anyway, for most readers - those not hoping to walk away with a thorough understanding of Lacan's philosophy - that won't really matter. In fact, it'll be a bonus, Zizek is fun, clear and observable and Lacan is boring, difficult and obscure. Also, to this reader, Zizek takes the best of Lacan and leaves out the rest. He takes our deepest held assumptions and beliefs and turns them upside down. He picks apart some of the underlying structures that govern our reality and deflates them with a maniacal grin.
Is this philosophy? By definition only. It's more of a wry reevaluation of the world. From the CIA, the Nuremberg trials and the shapes of European toilet bowls, Zizek asks us to ponder what's going on under the surface. Or – more accurately perhaps – What's going on in the subconscious. As he discusses in the introduction, there's certainly been a lot of Freud bashing going on in the past fifty years, and it might take the ultimate contrarian in philosophy today to put that trend to rights. Lacanian or not, any thinking person would enjoy this book. Just don't expect to come out with less questions when you put it down. Looking forward to reading some more Zizek in the future. -
Read this for a second time before giving it to a friend and found myself wanting to lower it by a star so I did. Still enjoyed it quite a bit overall, but now that I have a little more Lacan under my belt I felt a little less enthralled by Zizek's treatment of his themes and concepts. Ironically, or perhaps completely logically, Zizek seems to be using Lacan in a bit of a fast and loose manner much like Lacan has been accused of using Freud similarly. Harold Bloom I suppose would approve but it rubbed me a bit as self-aggrandizement this go around. Or maybe I'm just feeling grumpy...
-
Muy a su estilo, Zizek nos enseña unas lecciones introductorias al pensamiento Lacaniano, a través de las referencias a la cultura (pop o no), películas, acontecimientos, teatro, literatura... los conceptos básicos del psicoanálisis lacaniano se van desplegando y más o menos entendiendo: el Otro, el fantasma, la pulsión, la perversión... Sobre todo me confirma lo que algunas veces había pensado: a veces uno lee y dice "¿Cómo no le entendí antes?", pero es que antes no estabas suficientemente embebido para entender alguna cosa.
-
ik haat lacan nu, maar wel goed uitgelegd
-
لَکان و «معلم پیانو »ی هانکه
در فیلمِ « معلم پیانو »ی هانکه ، کاراکتر زن/معلم فیلم که موهوماتی سادومازوخیستی دارد ، و در خیالات/اوهام خود گمان میبرد که تنها از طریق خشونتِ جنسی و تجاوز به ارگاسم میرسد ، پس از رسیدن به این مهم و تجربه کردن عمل تجاوز توسط کاراکتر مرد/شاگرد فیلم ، از این عمل منزجر میشود و در نیمهٔ راه از شریک جنسیِ خود میخواهد این عمل را متوقف کند ؛ و پس از آن دچار فروپاشی روانی میشود و به گریه میافتد .
در تحلیل روانکاویِ این عمل ، باید به آرای فروید/لکان نقب بزنیم .
فروید میگوید : « اگر آنچه اشخاص در واهمههای خود با شور و شوق خواهانش هستند در واقعیت به آنها عرضه شود ، از آن روی برمیگردانند »
لکان متذکر میشود که علت این امر نزدیک شدن به هستهٔ وهمِ خود است ؛ چرا که چنین مهمی برای ما غیرقابل تحمل است . لکان تحقق زوریِ هستهی وهمانیِ هستیِ من در برابر خودِ واقعیت اجتماعی را ، تحقیرآمیزترین نوع خشونت میداند . خشونتی که بنیانِ هویتِ من ( تصویر من از خودم ) را تحلیل میبرد .
همانند ایکاروس که وقتی به هستهٔ مرکزی خورشید ( هستهٔ مرکزیِ وهم ) نزدیک شد ، بالهایش ( هویتاش ) از بین رفت و همین امر باعث تباهیِ او شد .
___
« رابطهی جنسی وجود نداردِ » لَکان و تفسیر درخشان ژیژک
اسلاوُی ژیژک برای تفسیر رهیافتِ درخشانِ لَکان مبنی بر اینکه « رابطهٔ جنسی وجود ندارد » ، به یک آگهیِ تبلیغاتی تلویزیون نقب میزند :
در این آگهی دختری جوان در کنار رودخانهای ، قورباغهای میبیند ، او را بغل میکند و میبوسد ؛ قورباغه به مردی جوان و زیبا تبدیل میشود . مرد نگاه حریصانهای به دختر میاندازد ، او را به سمت خود میکشد ، و او هم تبدیل به میشود به بطریِ نوشابهای که مرد جوان پیرزومندانه در دست میگیرد .
« برای زن نکته این است که عشق و عاطفهٔ او (که بوسه مظهر آن است) قورباغه را به مردی زیبا یعنی یک حضور فالوسیِ تمامعیار تبدیل میکند . برای مرد ، نکته عبارت است از فروکاستن زن به یک ابژهٔ جزئی ، به علت میلِ مرد . به علت این عدم تقارن است که رابطهی جنسی وجود ندارد : ما یا زنی با یک قورباغه داریم و یا مردی را با یک بطری نوشابه . آنچه هیچوقت نمیتوانیم داشته باشیم ، زوج طبیعی یک زن و مرد زیباست : قرینهی وهمانی این زوج آرمانی عبارت خواهد بود از فیگور قورباغهای که یک بطری نوشابه را بغل کرده است _ تصویری ناهمخوان که بهجای تضمین هماهنگی رابطهی جنسی ، ناهمخوانی مضحک آن را برجسته میکند » -
З третього разу я дочитала нарешті цей текст. З одного боку, він легкий і - в перших главах - захопливий, з іншого - це легкість оманлива. Мені кільк�� глав мені дуже подобалися, бо здавалися дуже, якщо чесно, застосовними до мого повсякденного життя (а більшого я, мабуть, і не хотіла, зважаючи на те, що психоаналіз - ето нє научно). Скажімо, концепт Великого Іншого, символічного поля є дуже зручним для розуміння явищ навколо. Втім, трохи згодом мене почав дратувати сам виклад Жижека. Він будується приблизно так: теза з Лакана, потім приклади (якщо спочатку це були анекдоти, і часом досить влучні, то потім це, наприклад, був риторичний аналіз листа терориста-вбивці з властивим відхиленням в жижеківську ідеологію), потім трохи пояснення, потім ще приклади, висновку зазвичай чіткого нема. Тобто це справді така дещо розважальна література, яка прагне дати пробойову теорію, що пояснює все - починаючи від любові й закінчуючи Бен Ладеном.
Сам психоаналіз у викладі Жижека надзвичайно дратує, бо він пропонує теорію, яка, мовляв, здатна пояснити абсолютно все в людському житті. Людина за замовчуванням травмована й має проблеми, коли ж винятково психоаналіз може позбавити їх. Якщо супер-его змушує нас насолоджуватися й все навколо наполягає на насолоді, то лише психоаналіз - те укриття, де можна втекти від насолоди. І таке інше. Не знаю, чи Жижек відзвітовував собі аналогію між фундаменталізмом, який віддає перевагу не вірі, а знанню, і власне психоаналізу, який займається тим самим.
Книга не тягне на пролегомени до вивчення Лакана, а перетворюється в такий собі розіграш, власне, в протилежність Лакану, який писав зашифровано й двозначно - тут шифру нема, все на поверхні завдяки аналізу явищ масової культури, але сенс усе одно невловний. -
A useful but limited introduction to Lacan
Zizek is such a sui generis intellectual that it is inevitable that any “How to read” manual will be tainted by his worldview. In this book, he doesn’t even try to be objective, and uses most of his “library” of examples to illustrate Lacan. A lot of these illustrations are also found in his movie “The Pervert's Guide to Cinema”, for instance. At the same time, Zizek favorites strategies—dialectic reversals, paradoxes and outright provocation—are inconspicuous in this book.
The bottom line is that you get to learn some Lacan through this book. The concept that permeates across the whole work is the Big Other (the anonymous symbolic order). Zizek explains it in different contexts, with some of its subjectivization in God, History, or Cause. This piece can easily be called “A short introduction to the Big Other”.
Other Lacanian concepts (some adapted from Freud, others Lacanians in nature) are only mentioned in passing or in short isolated chapters. The Id, the Ego, Super Ego, and others are not sufficiently explained or illustrated to really absorb them. There is not a structured buildup that makes the theory coherent (maybe it is incoherent, I don’t know). While Zizek is a great entertainer/philosopher, he fails in this book to present a complete basic picture of Lacan. -
The great Slavoj Zizek, the sage of Lubjana, writing about something he knows inside and out. It's illuminating, engaging, vibrant and complex.
A lot of what's in here has really made sense of some of my own observations about life and human psychology come into clearer focus. I'm going to refer back to it again and again.
Part of what I really appreciate about Zizek's writing is that he is master of the accessible, anecdotal pop culture reference to illustrate what term or insight Lacan has to offer.
It isn't always easy but Zizek makes it worth your while as a reader. -
Being one of Zizek's more accessible works, this is a well-argued, condensed version of some of Lacan's key insights, made reader-friendly by the numerous references to cinema and popular culture. Although sometimes repetitive, Zizek's presentation here makes complete sense and is full of aha moments and I'm now a firm believer in that psychoanalysis still has much to offer in this modern (post-modern, or post-post-modern?) age.
-
متاسفانه آن چیزی که قرار بود نکتهی قوت کتاب باشد(مثال های ژیژک)، آنقدر حجمش زیاد بود که عملا هیچ جایی برای خود لاکان نمانده بود. انگار ژیژک لاکان را حتی در کتابی که در مورد لاکان نوشته، کاملا تصرف کرده و نای نفس کشیدن به خود لاکان نمیدهد. اما همچنان به خواندن دیگر کتاب های ژیژک در مورد لاکان امیدوارم!
-
اولین کتابی بود که کامل از ژیژک خواندم و تا حدی شگفتزدهام کرد. ژیژک بنیادیترین مفاهیم لاکانی را با تسلط حیرتآورش بر روی فرهنگ عامه قرائت میکند. در مورد ترجمه هم، اگر از انتخاب عجیب–و–غریب برخی معادلها بگذریم، با متن نسبتا روانی مواجهیم
-
ιδανικό για εισαγωγή στον Λακάν, ιδανικότερο για εισαγωγή στον Ζίζεκ
