| Title | : | Cris |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 225310860X |
| ISBN-10 | : | 9782253108603 |
| Language | : | French |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 128 |
| Publication | : | First published March 1, 2001 |
| Awards | : | Prix Atout Lire de la ville de Cherbourg-Octeville (2001) |
Cris Reviews
-
فریادها، یک کتاب سطحی نیست، یک کتاب عمیق هم نیست! فریادها، یک کتاب خاصه، یک نقاشی از چهره‌ی واقعی جنگه!
فریادها، کتابیه که نویسنده‌اش سعی نکرده با هزار و یک ترفند و تکنیک نویسندگی، چهره‌ی جنگ رو زیبا و حماسی جلوه کنه یا بخواد خیلی ادبی جنگ رو نقد کنه!
در کتاب فریادها، نویسنده اومده متن تلخ و خشکی نوشته، که شاید هیچ ارزش و اصول ادبی‌ای هم نداشته باشه، ولی مخاطب رو تا توی سنگرهای خیس و نم گرفته‌ی خط مقدم می‌بره!
کتابی که بدون هیچ تلاش اضافی‌ای، فضاسازی میکنه!
کتابی که برای انتقال ترس و وحشت و درد سربازان به خواننده، نمیاد شخصیت پردازی و مقدمه چینی کنه و مستقیم ذهن و تفکرات و حتی زمزمه‌های زیر لب اون سرباز رو می‌ذاره جلوی چشم خواننده!
یک ویژگی جالب کتاب، تعویض تند تند راوی‌ها بود.
مثلا در جایی، خمپاره‌ای به زمین می‌خوره، یک سرباز از ترس فریاد می‌کشه، پاراگراف بعدی از زبان هم‌رزم این سرباز بیان میشه که از این ترس رفیقش، دچار تزلزل شده و داره به زور جلوی گریه‌اش رو می‌گیره، پاراگراف بعدی، ما توی ذهن فرمانده‌ایم، که این دو سرباز رو می‌بینه و می‌خواد آرومشون کنه، پس بلند میشه! پاراگراف بعدی ما یک توی ذهن یک سرباز دیگه‌ایم که این حرکت فرمانده رو دیوونگی می‌دونه و نمی‌پسنده! ... و الی آخر.
کتاب چندین راوی مختلف داره، بعضا چند خط و گاهی هم چند صفحه از زبان این راوی‌ها می‌خونیم کتاب رو... که خب شاید بعضی‌ها این رو نپسندن! ولی من به شخصه دوس داشتم.
در کل، فریادها کتاب خوبیه که حجم کمش باعث میشه هیچ بهونه‌ای برای نخوندنش نداشته باشین!
بخونین، پشیمون نمی‌شین.
از متن کتاب:
نزدیک می‌شوند. به‌زودی به ما می‌رسند. به تمام آدم‌هایی نگاه میکنم که سمت ما حجوم می‌آورند. سرنیزه در تفنگ، می‌دوند و فریاد می‌کشند تا به‌هم روحیه بدهند. فکرش را نمیکردم که این‌قدر آدم خواهان مرگم باشند. -
در عین اختصار به‌خوبی تونست حس و حال جنگ و سربازان جنگی رو به من، که زیر باد خنک کولر نشسته‌ام و تا به‌حال صدای شلیک گلوله رو از نزدیک هم نشنیدم، منتقل کنه.
داستان های زیادی درباره هیولای جنگ نوشته شده تا سرشت حقیقی اون رو نمایان کنه، تا مردمی که در خانه نشستند و از طریق اخبار تلویزیون و اینترنت فقط آواهای گنگ ونامفهومی از جنگ می‌شنون، با حقیقت چرک و عفونت زیر پوست این هیولا به‌درستی آشنا بشن.
کتاب لوران گوده هم برای من در لیست آثار حقیقی و ملموسِ جنگ قرار گرفت و همیشه یادآور خوک صفتی و پستیِ جنگ خواهد بود. -
یه کتاب زیبا و پر حس که به خوبی درد و ترس رو به تصویر کشید.
پوچی جنگ رو خیلی خوب نشون داد. سربازهایی که نمیدونن چرا! ولی باید همنوعای خودشون رو بکشن.
یه جایی از قول یکی از سربازا میگه هیچوقت فکر نمیکردم اینهمه آدم دلشون بخواد منو بکشن...
تصویرسازی صحنه های نبرد خیلی خوب انجام شده بود. جملات پرمغز هم در متن کتاب زیاد به چشم میخوردو به نظرم فقط یک داستان سطحی نبود.
فقط شاید آخرش رو میتونست بهتر تموم کنه.
خوندنش رو توصیه میکنم. کم حجمه و خیلی زود تموم میشه. -
در طول خوندن کتاب به این فکر میکردم که چه ریویوویی برای این باید نوشت، ولی به تنها نتیجه ای که رسیدم این بود که من از خوندن این کتاب لذت نبردم، جنگ خوب نیست، بده و... ولی این کتاب از نظر من تلاش بیهوده ای بود که میخواست با مظلوم نمایی از مفهوم جنگ استفاده کنه و خواننده رو تحت تاثیر قرار بده، داستانی که روایتی نداشت، از نگاه چند سرباز یک اتفاق مرتب تکرار میشد، با هیچکدوم از شخصیت ها نمیشد ارتباط برقرار کرد، چون هیچ شناختی ازشون نبود، مگه میشه با دوتا خط تفکر یک نفر در یک موقعیت مثلا سخت اونو شناخت؟ شاید نویسنده تلاش کرده بود از catch 22 الگو بگیره و با تغییراتی ناشیانه نو آوری کرده باشه، در هر صورت این نوشته نظر شخصی منه، البته که دوستانی که از خوندن این کتاب لذت بردن قابل احترام هستن، در آخر اینکه من هیچوقت نخوندن هیچ کتابی رو توصیه نمیکنم.
-
اسمشان ماریوس، بوریس، ریپول، رنیه، باربونی یا مبوسولو است. توی سنگرها پناه می‌گیرند، خودشان را با شروع حمله در گودال‌ها می‌اندازند، اما برادریِ ناممکن جنگ جهانی اول را فراموش نمی‌کنند. کمی جلوتر، یک شیمیایی در حال مرگ است. از دوردست، فریادهای وحشتناک سربازی دیوانه که نامش را مردِ خوکی گذاشته‌اند و تصور می‌کنند بین خطوط پرسه می‌زند، در فضا می‌پیچد. پشت جبهه، ژول، برگه‌ی مرخصی در دست، طرف زندگی عادی میرود، اما صداهای همسنگرانش باسماجت در گوشش می‌پیجد. این صداها مانند یک آواز، مانند خاطره‌ای از همبستگی‌های دردآور و سوزناک، باهم جمع می‌شوند و روایت مجسمی می‌سازند و ما را نیز، با جدیتی گیرا، در لحظه‌های پرهیاهوی این نبرد، غرق می‌کنند
-
Des phrases rythmées comme des salves de fusils. Le recit nous embourbe au fond des tranchées dans un recit polyphonique et assourdissant. On oublie l'esprit martial fantasmé, l'héroïsme viril à la place on rampe dans la boue, transi de peur et de pluie.
C'était exactement ce qu'il me fallait après une pause dans la lecture : un court roman poignant. -
جمله‌های درخشان کم‌تر داشت. و اتفاقا همین تاثیرگذاری‌اش را چندبرابر کرده‌بود.
-در حیرتم که چرا به رغم این همه غوطه خوردن در بدن مجروحان، دست‌هایش برای همیشه قرمز نشده‌اند.
-تو صورت زندگی با گونه‌های برآمده هستی. -
واقعیت جنگ چیه؟ ناامیدی؟ جنون؟ ترس؟ کشتن؟
نویسنده به اختصار و خیلی خوب تونسته فضای تلخ، ناراحت کننده، هراس انگیز و کثیف جنگ رو به ت��ویر بکشه، و ما رو به لایه های درونی و پر التهاب جنگ ببره
.
داستان از زبان راوی های مختلف بازگو میشه و باعث میشه از زاویه دید اونها به داستان نگاه کنیم و خیلی عمیق واردش اون بشیم. سربازهایی که برای دفاع از وطن از همه چیز خودشون گذشتن و در خط مقدم جبهه میجنگن، در حالی که هیچ کس اونها رو به یاد نمیاره.
داستان کاملا نشون میده که جنگ چطور آدم ها رو تغییر میده، فرسوده میکنه و در نهایت داخل خودش حل میکنه
.
با توجه به متن کوتاه و داستان جالب کتاب بنظرم ارزش یکبار خواندن رو داره -
"Cris" de Laurent Gaudé (185p)
Ed. Le Livre de Poche
Bonjour les fous de lectures....
C'est toujours avec un réel plaisir que je me plonge dans un livre de Laurent Gaudé.
Voici un roman polyphonique dont l'histoire se déroule pendant la première guerre mondiale.
Il y a Jules et ses compagnons d'infortunes.
Ils sont treize.
Chacun nous raconte l'absurdité, ce qu'il vit, ce qu'il ressent.
Il n'y a que les voix de ces 13 soldats envoyés à la boucherie, paumés, effrayés, devenus inhumains presque fous.
On vit à côté de ces hommes à la bestialité acérée le temps d'une attaque.
Ces hommes enterrés au fond des tranchées, isolés, obéissant aux ordres.
Ces hommes blasés qui ne sortiront pas vivant de cette boucherie ou alors chamboulés à jamais.
Voici un rendez-vous avec la mort, la folie, la peur
Ce livre est poignant et se lit en apnée comme on pousse un cri, un hurlement de désespoir.
Les mots choisis sont simples, les paragraphes aérés mais que la lecture est dense et puissante !!!!!
Il ne fallait pas une page de plus, j'en suis sortie à bout de souffle.
Du tout grand Gaudé. -
Bouleversant !
-
La pile des romans contemporains qui reviennent sur la première guerre mondiale a décidément plus d'un rapport avec un gratte-ciel. Laurent Gaudé trouve le moyen d'apporter une note toute personnelle à ce concert de grand orchestre. Son récit polyphonique, à la manière de Faulkner, où la parole circule très vite d'un personnage à l'autre, constitue une sorte de choeur des poilus, quand bien même le récit se concentrerait sur un point très particulier du front. L'absence de repérage spatial et temporel précis (on est en pleine guerre de positions, c'est tout ce que l'on sait) accentue le caractère de fable universelle de ce court roman. Au bout du compte l'action n'est pas frénétique ni extrêmement originale : les caractères prennent le dessus et surtout les réactions individuelles à la violence insoutenable du conflit. Certains gardent la pleine maîtrise de leur raison : ironiquement, ce sont ceux-l�� que la fiction fait périr. D'autres se réfugient dans diverses formes de folie, dont une sublime : l'art d'un permissionnaire pris pour un déserteur et trahi par son manque d'éloquence. La première page m'a un peu inquiété, tant la brièveté des phrases empêchait la fiction de se déployer, mais au bout du compte il n'y a là que l'évocation du souffle qui manque à un combattant épuisé, et le style de Laurent Gaudé s'avère beaucoup plus ample et divers qu'il n'y paraissait. Voilà donc une vraie réussite romanesque, dont je dois la découverte à ma collègue S. : on ne dira jamais assez de bien des descriptifs du baccalauréat.
-
پزشک: مرده ها را باندپیچی میکنم و زنده ها رو قطع عضو. دوروبرم پر از داد و فریاد است. صداها را دیگر نمیشونم. از خودم میپرسم خدای آن بالا چه شکلی است و در هر دستش چند انگشت برای شمردن این همه مرده دارد. اعضا را با شریان بند میبندم و بین دندان ها تکه چوب میگذارم. اما دست های بی شکل او، با هزاران هزار انگشتش، هنوز میل به شمردن دارند.
اسمشان ماریوس، بوریس، ریپول، رنیه، باربونی یا مبوسولو است. توی سنگرها پناه می‌گیرند، خودشان را با شروع حمله در گودال‌ها می‌اندازند، اما برادری ناممکن جنگ جهانی اول را فراموش نمی‌کنند. کمی جلوتر، یک شیمیایی در حال مرگ است. از دوردست، فریادهای وحشتناک سربازی دیوانه که نامش را مرد خوکی گذاشته‌اند و تصور می‌کنند بین خطوط پرسه می‌زند، در فضا می‌پیچد. پشت جبهه، ژول، برگه مرخصی در دست، طرف زندگی عادی میرود، اما صداهای همسنگرانش با سماجت در گوشش می‌پیچد. این صداها مانند یک آواز، مانند خاطره‌ای از همبستگی‌های دردآور و سوزناک، با هم جمع می‌شوند و روایت مجسمی می‌سازند و ما را نیز، با جدیتی گیرا، در لحظه‌های پر هیاهوی این نبرد، غرق می‌کنند. (از کتاب) -
مان فریادها نوشته لوران گوده داستان مقطعی کوتاه از جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند که لشکری از سربازان فرانسوی مورد هجوم سربازان آلمانی قرار می‌گیرند. تقریبا اکثرا کشته شده و تنها چند نفرشان زنده به عقب باز می‌گردند. چیزی که این رمان را خواندنی می‌کند زاویه دیدهای متفاوت از چند شخصیت مهم در این مقطع است. شخصیت‌هایی که نویسنده تا آخرین تلاش‌هایشان را به تصویر میکشد. ....
نگاه سمبولیک به جنگ و گاه تصاویر شاعرانه‌ای که از دید سربازان روایت می‌شود هر کدام از بخش‌های جذاب این رمان است که در نهایت نگاه متفاوت‌تری به مقوله جنگ ارائه می‌دهد. به هر حال خواندن این رمان چند پاره با زاویه‌های دید متفاوت به علاقمندان به ادبیات داستانی مخصوصا علاقمندان به داستان‌های کوتاه پیشنهاد می‌شود. هر کدام از این روایت‌ها دست کمی از یک داستان کوتاه ندارند. -
من بر اساس امتیازش تو گودریدز تصمیم گرفتم بخونمش ولی واقعا بی سر و ته بود. داستان کشش نداشت، پر از دیالوگ‌های حوصله‌سر‌بر بود و فضای شلوغی داشت.
شاید شما دوست داشته باشین
https://taaghche.com/book/37743/ -
Je l’ai lu il y a quelques années mais je me souviens d’un livre poignant où la douleur et l’horreur sont palpables à chacune des pages
-
Ce livre est magnifique, les mots me manquent, et je crois que si il était plus lu, alors il y aurait moins de pourritures pour encore désirer la guerre.
-
Vraiment sympa mais sans fil conducteur malheureusement. Intimement persuadé que Castellac et Messart étaient des lovers ✌️❤️
-
beautiful book, you can never be disappointed with laurent gaude’s prose. (i actually do hope he is translated in english else there is no point for me to write in this language.)
anyway.
the only disappointing point i noticed, though i will not linger over it, is the development of the story. common to gaude there always is a development of the story and a mythical, religious, mad and abstract concept (here represented by the figure of l’homme-cochon) and there always is a necessity for the story to have a conclusive development and ending (very notable in another of his book, and probably most famous, La mort du toi Tsongor). not a happy ending but a conclusive one, near philosophical or moral (however when i say moral i do not mean XVIIth cent. moral, i mean moral as in the mind, as in the soul, moral as in art.)
and here those aspect of the story development + conclusive ending and mythical figure seem displaced and do not serve the historical event well.
indeed, this story is an account of WW1 following numerous soldiers from all social classes and ethnicity in the french trenches (with a form of demonizing of the german soldiers/army as a hole but yet again it’s for the “gaude atmosphere”).
and although it presents this minor defect it does not take away the breathtaking beauty of gaude’s quick short yet empowered sentences and retraces admirably the evolution of those soldiers, their route to death or madness.
overall a five star read because lower would be a crime to literature and no other book would ever be able to afford more than two stars.
updating : “cris” is not available (yet) in english so this was pointless really, but all his other books, plays and poetry are. -
Ce livre, c'est une pépite d'un auteur incomparable. Lire Laurent Gaudé, c'est la certitude de bien lire: un style d'écriture à la fois simple et percutant, des sujets travaillés avec soin, des personnages psychologiquement riches.
« Cris » se lit vite (phrases courtes, mots simples) et alterne plusieurs voix. L'histoire se construit en les mêlant. On découvre la guerre sous ses facettes effroyables, bien sûr, mais on y retrouve aussi l'espoir et la solidarité. On avance de tranchée en tranchée, d'horreur en horreur. Ce n'est pas un récit à volonté historique, mais bien littéraire et, je vous rassure, aucune description sanglante et écoeurante n'est à déplorer.
On se focalise sur les émotions pures et brutes de ces soldats, mais aussi sur celles de Jules: le chanceux qui obtient une permission et s'éloigne du champ de bataille. C'est ce qui attache le lecteur, selon moi: le contraste entre bataille et liberté. L'horreur et la bouffée d'air que prend
Jules... on souffle en même temps que lui, même si le répit est de courte durée.
Dès le début de ce roman « choral », j'ai été parcourue de frissons. J'ai découvert chaque voix du plus profond de mon coeur, forcée de regarder la vérité en face. Il y a 10 ans comme aujourd'hui, j'en ai été bouleversée. Ces cris, ils résonnent dans ma tête et mon âme et le feront encore bien des années.
Comment ne pas vous conseiller une telle (re) découverte ?
D'ailleurs, je remercie Anne-Cécile P. pour ce livre lu en rhéto/terminale qui m'a ouverte à une littérature très différente et faite tomber amoureuse d'un auteur extraordinaire.
⭐️Vous l'avez lu ?
✨Il vous fait envie ? -
Dernier livre de ma première sélection sur la guerre.
Gaudé nous fait entrer dans la tête de poilus, de soldats de différentes hiérarchies, au sein même d'une tranchée de premier plan dont les personnes sont Ripoll, Marius, Barconi, M'Bossolo, le lieutenant Rénier ou encore le mystérieux homme-cochon, oscillant dans le no man's land, entre les Français et les Allemands, sans craindre à sa vie.
La force de leur témoignage in vivo, des actions dans lesquelles nous sommes propulsés à la manière d'offensive, d'obus etc... m'a submergée et m'a fait petit à petit prendre goût au devenir de ces héros hors du commun, dont l'humanité est saisissante, criante et normale.
Le seul témoin hors de la guerre est Jules, envoyé dans le "monde normal" mais qui sera la figure du traumatisé de guerre, qui vivra sans cesse à travers ses souvenirs de guerre qu'il devra, à sa manière, exorciser.
Malgré un début chaotique pour ma part et la difficulté à saisir chaque personnage, la "magie" opère et je me suis attachée à chacun de ces destins ! -
چهارمین کتابی بود که از لوران گوده میخوندم، نشر چشمه با ترجمه اقای حسین سلیمانی نژاد کتاب فریادها چاپ کرده بود، کیفیت چاپ و ترجمه بدون ایراد بود.
روایت در سنگرهای جنگ جهانی اول هست، تعدادی از سربازهای خط مقدم در حال مواجه با آلمان ها هستند و با چشم این راویان ما به زشتی، پلیدی و دهشتناکی جنگ پی میبریم.
کتاب کوتاه ولی گیراست، خواننده در چشم سربازی میرود که گلوله میخورد، بلافاصله در چشم سرباز کناری میرود که گلوله خوردن دوستش را میبیند و این گونه گوده با جملاتی کوتاه همچون یک فیلم لحظه به لحظه سیاهی جنگ را تصویر میکشد، پیشتر در کتاب تندباد گوده هم این دقت در تصویرگری به چشمم آمده بود و برای این سبک گوده کلاه از سر برداشته بودم.
لوران گوده، نویسنده ایست چیره دست که با توصیفات دقیقش خواننده را به دل ماجرا میبرد.
کتاب کوتاهست و باارزش برای خواندن -
C'est un super roman court, à la forme originale, le premier de Laurent Gaudé. Je crois que j'aime beaucoup cet écrivain, qui ne parle pas souvent de choses très joyeuses, mais qui a de très bonnes idées pour nous faire vivre ce que ressentent les personnages.
Nous sommes dans la tête des acteurs français de cette guerre de tranchées destructrices qui rend fou, et nous en vivons tous les aspects, jusqu'à nous amener à la limite du fantastique.
Les phrases sont courtes, les paragraphes aussi, c'est très facile à lire, et on est facilement plongé dans ce monde sans pitié. Merci Laurent Gaudé ! -
J'ai été de nouveau convaincue par les mots de Laurent Gaudé.
Le livre est rythmé par les voix des différents hommes que nous suivons. C'est court, c'est dur, c'est angoissant. Ce court récit suffit à donner un aperçu de l'horreur de la guerre, de la déshumanisation des soldats. J'ai trouvé les mots justes et crus, ne tombant pas dans le mélodramatique. Et puis, il y a ce côté un peu fantastique, cette personnification de la guerre, qui m'a vraiment glacé le sang. Et enfin, il y a Jules et sa mission pour que personne n'oublie ses camarades.
C'est tout de même difficile de noter et de faire une chronique pour ce type de livres... -
Ça faisait une éternité que je n’avais pas autant pleuré pour un livre.
Gaudé offre une vision très personnelle, et pourtant certainement réelle, de la guerre à travers une polyphonie maîtrisée, même si ça peu paraître perturbant au début.
Le style est compliqué à décrire, les "chapitres" sont courts, les phrases sont concises et rythmées ce qui rend le livre très accessible.
Les personnages sont touchants, honnête, bien développés. J’ai vécu leurs incompréhensions et leur fraternité avec eux.
J’ai finit ce livre autant essoufflé que les soldats. -
A story of a French unit during the Great War; It falls into different points of views of several characters. Although the novel was slow for me at the beginning, as it progressed, it became more interesting and the tales each character had made more sense. All in all, Cris is a good book to show you how dirty and nerve-wracking war is and people going through it would never be the same.
-
شیوه داستان گوییش رو دوست داشتم ...اما شخصیت پردازی نداشت که البته با توجه به حجم کتاب هم نمیشد داشته باشه
حس درد و ترس و وحشتی که رزمنده ها قبل از کشته شدنشون داشتن از زبان خودشون برام خیلی جالب بود ...
