Fuzzie by Hanna Bervoets

Fuzzie Reviews

• 
  Marcia

  Zeker in een wereld doorspekt van sociale media, waarop mensen hun perfecte leven etaleren, is een boek als deze nodig. Niet alleen doen de filosofische vragen van Fuzzie je nadenken over je eigen leven, je beseft ook maar weer dat niet iedereen elk moment van de dag gelukkig is, wat zijn/haar social media profiel ook mag beweren. En zo’n pluizig bolletje dat je vol liefde met je neus op de feiten drukt? Dat kan iedereen zo nu en dan wel eens gebruiken!
  Mijn complete recensie lees je op
  Boekvinder.be.
• 
  Mira123

  Wo fange ich bei der Handlung dieses Buchs bloß an? Vielleicht mit den Bällchen auf dem Cover, um die sich die gesamte Geschichte dreht. Sie tauchen bei verschiedenen Menschen plötzlich einfach auf. Wo genau sie herkommen, wissen die wenigsten der Figuren. Aber das ist auch eigentlich gar nicht so wichtig, denn die Bällchen sind nicht einfach bloß irgendein Spielzeug, sondern lebensverändernd. Sie flüstern ihren Besitzer:innen Botschaften zu, erzählen ihnen Geschichten. Und irgendwie sagen sie genau die Dinge, die die Besitzer dringend hören müssen. Und oft auch Dinge, die ich hören musste. Und allein schon deswegen habe ich dieses Buch genossen: Wegen den Monologen der Bällchen. Die haben mich zum Nachdenken angeregt, oft auch noch nachdem ich das Buch geschlossen habe. Wegen ihnen habe ich mich zum Beispiel auf die Suche nach einem Kinderfoto gemacht, auf dem ich einfach lächle und das ohne, dass es die Reaktion auf einen anderen Menschen wäre. Und ich habe wirklich ein paar gefunden!
  
  Die Figuren sind alle sehr realistisch gezeichnet. So richtige Sympathieträger sind da eigentlich nicht dabei, aber doch einige interessante Persönlichkeiten, wegen denen ich einfach weiterlesen musste. Sie sind unglücklich und einsam, suchen nach Liebe und Anerkennung, und für jeden von ihnen schaut die ein bisschen anders aus. Gemeinsam ist ihnen eigentlich nur, dass sie diese Bällchen in die Hände bekommen. Zu sehen, wie sie auf die Nachrichten der Bällchen reagieren, war für mich spannend. Vor allem, weil ich mir natürlich sofort vorstellen versuchte, wie ich wohl darauf reagieren würde und ob ich diesem Ball überhaupt zuhören würde.
  
  Der Schreibstil ist nicht einfach. Wenn ihr eine einfache Lektüre wollt, die ihr in einem Rutsch und ohne Wiederstände weglesen könnt, dann ist dieser Roman nichts für euch. Wenn ihr aber eine Herausforderung sucht, die sich lohnt, dann könnte euch das gefallen. Mich hat der Roman lange nicht losgelassen - im positiven Sinne! Und das passiert nicht bei jedem Buch, das ich lese.
  
  Mein Fazit? Klare Empfehlung für alle, die eine besondere Lektüre suchen, die euch nicht so schnell loslassen wird.d
• 
  Anniek

  Hanna Bervoets is one of my favorite Dutch authors, so I'm always excited when she releases a new book! She usually examines interesting hypotheses, and this time she wrote about little furry balls that talk to people in a way that seems like they understand them. It is a very interesting premisse, I think, because it questions what people look for in a relationship and what they need to not feel lonely. Bervoets is a great writer and she's especially good at writing from different POVs. Her characters feel real, and I love how not everything is explicitly put into words, because it gives the reader the opportunity to interpret things in their own way. There were, however, two things I missed in this book. The first is suspense. Some of Bervoets' other books are almost thriller-like and this premisse could have combined well with that! Secondly, I missed more detail about the fuzzy balls. In the end, they're not the book's central point, but more of a means to follow the different characters. This is done well, but I still would have liked to see more of the balls themselves.
• 
  Odette

  Dit boek was wat ik nodig had. Het bolletje stelt de vragen die prikkelen en vertel je precies wat je wel en wat je niet wil horen. Ontzettend confronterend op momenten. Het is tijden geleden dat ik zo opging in een boek dat het me bijna tot tranen roerde.
• 
  Irene Jurna

  Een “normale” roman over iets dat niet kan: kleine, pluizige, pratende bolletjes (‘Fuzzies’). Het gaat namelijk niet zozeer om die bolletjes, maar om hoe de personages ermee omgaan.
  
  “Kun je iemand missen die je gauw weer zult zien? vraagt het bolletje. Of is het missen dan geen missen maar voorpret? (…) Kun je iemand missen die je nooit meer zult zien? vraagt het. Of is het missen dan geen missen maar rouwverwerking?”
  
  Deze en veel meer vragen over missen, genegenheid en affectie. En zoete woorden: “Ja, ga, ga, ga maar lief, en, o, weet dat ik je zal missen. En dat ik een banaan in je rugtas heb gedaan.”
  
  - - -
  Een hele mooie review over Fuzzie lees je op De Groene Amsterdammer:
  https://www.groene.nl/artikel/in-de-b...
• 
  Esther

  Verwarrend boek. Een verhaal wat irritatie oproept vanwege de korte stukjes met drammerige herhalingen maar ook een verhaal wat vraagt om herlezen te worden. Het gaat natuurlijk over de liefde. Wat anders dan de liefde? Bervoets beschrijft het echter (voor mij) op een verrassende en andere manier. Die manier is "Fuzzie", het pluizige bolletje wat het gezelschap wordt van een aantal verschillende mensen. We volgen deze mensen in hun zoektocht naar liefde en het verwerken van hun liefdesverdriet.
  
  "Zo is volwassen worden niet zozeer de hoop opgeven als wel illusies loslaten: je neerleggen bij de discrepantie tussen wat je hebt en zou willen hebben, tussen wie je bent en zou willen zijn. Welk weldenkend mens doet dat zonder eerst te strijden, die discrepantie zo veel mogelijk te verkleinen? Jong zijn we zolang we nog vechten om het gat te dichten". (193)
  
  "Ja, er ontbreekt iets. Het doorschijnende masker dat over hun ogen, neus en lippen lag, dat maakte dat ze naar elkaar konden blijven kijken, elkaar maar wilden blijven aanraken, voelen, bevragen - dat is er niet meer. Ze hebben het bij elkaar afgekrabd, en wat eronder zit doet hun bruisende bloed doodslaan". (239).
  
  "En misschien, kleine, misschien voelt het soms of dat niet genoeg is, dat het geschijn en gegooi en het zwaaien naar elkaar de pijn en de zorgen niet waard zijn, en als het dat niet waard is, waarom ervaar je het dan; is het niet diep verdrietigen oneindig frustrerend dat het allemaal zo weinig voorstelt niet veel méér oplevert dan een doorgebrande lamp of een stel vruchtjes in het water, aardbeien die zinken, frambozen die drijven en door kleine, hongerige waterbeestjes worden aangevreten. Daar sta je dan, met je liefde onder de arm. En daar staat de ander, met haar liefde onder de arm. Maar klein, o kleine.. Wat wil je dán?" (279)
• 
  Lalagè

  Ik houd van de schrijfstijl van Hanna Bervoets en daarom blijf ik haar lezen, boek na boek. Het lijkt wel of haar verhalen steeds filosofischer worden, met minder concrete gebeurtenissen.
  De gedachten in Fuzzie gaan van de hak op de tak, net zoals in je eigen hoofd. Het leest wel makkelijk weg en daarom ga ik door.
  
  
  https://lalageleest.wordpress.com/201...
• 
  Lesereien

  In Hanna Bervoets Roman “Flauschig” tauchen kleine flauschige Bällchen im Leben der Menschen auf. Sie fangen plötzlich an zu reden, beteuern den Menschen, dass sie für sie da sind, stellen philosophische Fragen, erzählen Geschichten und gehen auf die Psyche der Menschen ein.
  
  Da ist zum Beispiel Maisie, eine Masterstudentin, die an Selbstzweifeln leidet, nicht genug an sich glaubt und deren Beziehung zu Florence vor Kurzem in die Brüche gegangen ist. Als Florence ihr ein Knäuel zukommen lässt, fühlt sie sich weniger einsam und “sie merkt, dass sie immer unruhiger wird, wenn das Knäuel ein paar Stunden hintereinander nichts sagt”. 
  Diek ist ein Mann um die sechzig, der mit seinem Hund Maxie lebt. Seine Beziehungen zu Frauen bricht er stets nach kurzer Zeit wieder ab. Er will und kann sich nicht binden. Aber “was er selbst sucht, weiß er eigentlich nicht”. Auch bei ihm landet einer der Bälle. 
  Im Laufe der Geschichte werden zahlreiche weitere Personen zum Besitzer der Bälle. 
  
  Der Roman erzählt von der Distanz, die zwischen den Menschen herrscht. Er erzählt von Verlust, von Trennungen, vom Vermissen und der Einsamkeit. Das Verhalten der Charaktere zeichnet sich oft dadurch aus, dass sie anderen aus dem Weg gehen, obwohl sie sich nach Nähe sehnen. Die Bälle treten in das Leben dieser Menschen ein und bringen das, was sie voneinander und von sich selbst trennt, zum Vorschein. Sie füllen die Leere und Stille, die durch fehlende oder fehlerhafte Beziehungen zu Mitmenschen entstanden sind. Sie geben ihren Besitzern das Gefühl, dass sie ihnen zuhören, dass sie sich um sie sorgen, für sie da sind und sprechen sie stets mit “Geliebtes Wesen” an.
  
  Der Begriff des Ideenromans ist eine treffende Beschreibung für Bervoets Buch. Allerdings erweitert der Roman nicht, wie das Zitat auf dem Cover verspricht, die Grenzen der Literatur. Er bietet abwechslungsreiche Innenansichten, dringt in das Bewusstsein seiner Figuren ein, aber bleibt stets im Rahmen einer zugänglichen Literatur, die keine übermäßig hohen Anforderungen an den Leser stellt. Der Roman liest sich leicht, ist gekonnt geschrieben und macht Lust darauf, weitere Bücher der Autorin zu entdecken.
• 
  Kaj Peters

  Net als bij 'Ivanov' (2016) vind ik Bervoets sterker uit de verf komen met haar neurotische, filosofische, analytische beschouwingen dan met de personages die ze er uiteindelijk mee schetst. De passages waarin 'de bolletjes' aan het woord komen zijn het sterkst. Die dromerige, verleidelijke en sensueel lispelende vertelstem die ook ons, de lezer, meeneemt in 'hun' te zoeterige obsessie om de romantische liefde mee te kaderen en te begrijpen. Ze analyseren het gevoelsleven kapot van die aandoenlijk zielige mensensoort, terwijl ze net zo goed gedweeë volgzaamheid afdwingen met hun beloftes van geborgenheid, veiligheid en levensgeluk. Alles binnen handbereik: als het innerlijke kwartje een keer valt. Toch contrasteert het sterke proza in die passages te scherp met de verwikkelingen rond - ik kan het niet anders zeggen- bloedirritante personages. Misschien zit de ironische ondertoon 'Fuzzie' (2017) ergens in de weg in dat het meer voelt als een artificiële trukendoos, dan dat de schrijfster er een gelaagd palet aan menselijke emoties/gedragingen mee beschrijft. Maar ik blijf het zeggen: Bervoets gaat ooit een meesterwerk schrijven.
• 
  Wilte

  Mooi geschreven, soms wat onsamenhangend. Paar prachtige scenes (Diek die balletje naar teckel Max gooit in een woonwijk om maar van Olga af te raken). Boek doet naam eer aan, gaat over fuzzies en is ook fuzzie. Als je de mooie scenes en zinnen over je heen laat spoelen is het een prima boek, mist alleen wel urgentie, drang om meer te lezen. Soort suikerspin.
  
  Mooi zinnen/stukjes:
  De twee belangrijkste dingen die je leert als kind: wat je ’s nachts ziet is er niet en wat je overdag niet ziet is er wel
  
  Het plezier van het prikken en het proeven van die zoete deegsmaak haalde het vervolgens niet bij de kracht van het smachten ernaar
  
  en design is ontwerp om het ontwerp, design is, kortom, als die doorgefokte rashondjes die nog nauwelijks kunnen slikken, zo’n hennepstoel om naar te kijken, niet om op te zitten
  
  wanneer de omelet op is en de chocopasta weer in het keukenkastje staat, dan geven ze elkaar een afscheidszoen om ieder naar hun werk te gaan.
  
  Lara keek naar de schaduwen die Desi’s ledematen op de muur maakten. Opeens vroeg ze zich af wie er naast haar lag. En miste ze de jongen die ze zo gemist had
  
  Douchegel, handzeepjes, toiletblokken: ze hoeven niet te schuimen om te reinigen en we hoeven ze niet te ruiken, maar mensen hebben kleine belletjes en een zweempje eucalyptus nodig om te geloven dat ze werken. Gas heeft ook geen geur, wist je dat? Wat je ruikt is tetrahydrothiofeen, vanaf de jaren zestig toegevoegd op last van de overheid, en aardbeienkwark is oorspronkelijk wit, de rode tint komt van verpulverde luizenvleugeltjes en zonder verpulverde luizenvleugeltjes verkoopt die kwark niet, want mensen willen waarnemen wat ze meemaken, ze willen het gevaar kunnen ruiken en hun huiselijke hygiëne kunnen aanwijzen
  
  Foto’s waarop jouw glimlach geen blauw spoelwater is.
  
  Hij zou het lijstje op de magnetron kunnen zetten. Op de eettafel, in de vensterbank, of daar: op het houten kruidenkastje. Ja, daar past het. Op het kruidenkastje staat het nog net in het laatste zonlicht. Stephan zet zijn lijstje neer. Hij doet een stap naar achteren, steekt zijn handen in zijn zakken. En kijk, daar staat hij, vijf jaar oud, met een zelfgemaakte hengel aan het kanaal, gewoon maar een beetje lachend naar het water te staren.
  
  Jong zijn is geloven dat verwerven volwassen maakt, of, in ieder geval, dat volwassenheid met verwerven gepaard gaat, met het verzamelen van een baan, een huis, een dier, een grote liefde, misschien – wie jong is ziet volwassen als de beloning voor een volle spaarkaart
  
  Ik wil misschien wat van de wereld zien,’ had Maisie gezegd. Dat was een juist antwoord, haar ouders hadden immers geknikt. Maar helemaal waar was het niet. De drang om naar een bloedheet land af te reizen – alleen een extra broek en vier hemdjes bij zich – om aldaar elke paar dagen op de bonnefooi een bus of trein te nemen die haar van het ene arme oord naar het andere arme oord zou brengen (waar ze ongetwijfeld nieuwe mensen zou leren kennen, zij het vooral mensen die hetzelfde als zij deden met hooguit minder hemdjes bij zich) was haar vreemd.
  
  Ja, ga, ga, ga maar lief, en, o, weet dat ik je zal missen. En dat ik een banaan in je rugtas heb gedaan.
  
• 
  Terra Van Dorst

  4,5
  Nog nooit eerder had ik ook maar iets gelezen wat hier op leek. Het leek me geniaal en absurd. Kortom; ik moest het lezen. Er ging van alles door mijn hoofd maar vooral dat dit mijn nieuwe lievelingsboek zou worden. Ik had in eerste instantie niet veel verwachtingen van dit boek omdat ik nog nooit eerder iets van Bervoets had gelezen, ik hoopte wel dat het mooi zou zijn. Én dat is precies wat het was, sterker nog het was prachtig. Het boek greep bij mij de eerste zin ‘Hé jij, ben je daar eindelijk?’ en liet mij niet meer los. Terwijl ik op mijn bed in mijn kamer zat, zat ik midden in het boek omringd door letters en leestekens die samen mijn nieuwe lievelingsverhaal vormde.
  De verhaallijn zelf was niet heel bijzonder, zonder Fuzzie zou het nergens zijn geweest maar dat beestje, dat beestje maakte alles goed. Hij/zij/het (daar zijn ze in het boek ook niet over uit) zou volle zalen trekken. Met de prachtige verwoording en wijzen lessen zorgde het ervoor dat ik niet meer terug wilde naar de realiteit en dat ik ook zo’n beestje wilde. “Eenzaamheid is een discrepantie, het gat tussen behoefte en bevrediging, tussen de vraag van het gemoed en het aanbod van de omgeving, eenzaamheid is tevens het eindpunt van de evolutie: het resultaat van een o zo ontwikkeld zelfbewustzijn, van het constante besef dat je bestaat - eenzaamheid geen verlangen naar gezelschap, maar een hang naar erkenning, misschien zelfs herkenning, een hunkering naar iemand die jou ziet zoals je jezelf ziet zodat je niet langer bang hoeft te zijn dat je er grandioos naast zit wanneer je je een voorstelling van jezelf maakt.” Het boek staat vol metaforen. Het bolletje staat voor genegenheid, en dat op de meest absurde manier, de eigenaars zijn eenzaam en precies wanneer ze de genegenheid voor een gek bolletje niet meer nodig hebben omdat ze het in iemand anders hebben gevonden, verdwijnt het. Het boek heeft me veel geleerd over eenzaamheid en bestaan, het heeft me aan het denken gezet en dat is precies wat een boek moet doen, vind ik. ‘Hé jij’, fluistert Florence, ‘ben je daar eindelijk?’ is hoe het eindigt, het cirkeltje is rond, het boek is uit. Ik zou het boek aan iedereen aanraden maar het liefst zou ik het voor mezelf houden.
• 
  Renee van Eijk

  Wat een lief verhaal! Op de achterkant wordt het vergeleken met een sprookje en daar kan ik me wel in vinden.
  
  Verschillende mensen hebben een klein en pluizig bolletje dat tegen ze praat. En dat voelt heel persoonlijk. Het bolletje stelt ze vragen en vertelt ze verhalen. En ergens raakt het volgens mij allemaal de liefde, misschien omdat alles stiekem wel een beetje de liefde raakt.
  
  Heerlijke metafoor over mensen bij je achterop de fiets meenemen en een zacht kussentje op je bagagedrager voor ze hebben op bladzijde 272 en 273. Over tempo houden maar niet bang zijn te vertragen. Over na een hobbel in de weg altijd even vragen hoe het met de ander gaat, maar let ook op jezelf. En je mag soms ook best een tijdje alleen fietsen.
  
  
• 
  Carlijn Maas

  Makkelijk boek om te lezen. Ook ontspannend, maar had wel meer willen weten over bepaalde dingen.
• 
  Janines Bücher und Diy Zauber

  Rezensionsexemplar
  
  Fuzzie, ein flauschiges kleines Bällchen, dass seinem Besitzer nette Dinge sagt und über das Leben philosophiert.
  So philosophiert es über Verhaltensweisen von Menschen und deren Entwicklung, über die Beobachtung alltäglicher Dinge und Situationen, wie es ist jemanden zu vermissen und über Äußerlichkeiten.
  Es stellt ihnen interessante Fragen und kleine Aufgaben.
  
  Ihre Besitzer wie zb. Florence, ist Designerin und in Maisie verliebt.
  Maisie wiederum ist nicht sehr festgelegt und arbeitet an ihrem Master.
  Diek, geschieden, lebt recht zufrieden mit seinem Hund und ist auf der Suche nach seinem Glück.
  Außerdem gibt es noch Stephan, er lebt in einer glücklichen Beziehung mit Angelica, diese jedoch trifft sich auch gerne mal mit anderen Frauen.
  
  Alle vier sind begeistert und leicht besessen von ihren Bällchen und nehmen sie überall mithin. Niemand kennt sie so gut wie ihr Bällchen. Und sie hören ihren kleinen Freund gerne zu und beschützen ihn.
  Das Leben der Protagonisten entschlüsselt sich dem Leser Schichtweise, genauso wie sie an ihr Bällchen gekommen sind und was es damit überhaupt auf sich hat.
  
  Es ist locker, leicht geschrieben, eine Art Sciencefictionroman. Die Geschichte zieht einen gleich in ihren Bann. Es gibt Schicksalshafte Wendungen und Verstrickungen. Mir hat es sehr gut gefallen!
  Jedoch eine kleine Triggerwarnung: ein Tier kommt zu schaden.
• 
  Sanne Beej

  Niet gedacht dat ik een boek van Hanna Bervoets maar met twee sterren zou beoordelen. Maar helaas kreeg ik zelf maar bar weinig gevoelens bij dit, ik quote: 'troostrijke moderne sprookje over gemis, genegenheid en affectie'.
  
  Het verhaal gaat over een aantal eenzame mensen. Twee personages hebben elkaar net verlaten, een ander heeft z'n vrouw verloren, de vierde zit vast in een uitzichtloze relatie.
  
  Ieder krijgt ze een klein fluffig bolletje in handen dat tegen hen praat. Het bolletje stelt vragen, vertelt en zet de personages aan het denken. Allemaal ontwikkelen ze een vreemde intimiteit met het pluizige bolletje. Ze hechten zich er aan en beschermen het. Door deze soort van surrogaatrelatie gaan zij anders tegen hun eigen leven en de liefde aankijken.
  
  Hoewel ik het idee interessant vind, viel de uitwerking me nogal tegen. Ik vond de filosofieën in dit boek nogal overdadig. Er worden veel ideeën geponeerd, soms meerdere in één zin, en lang niet altijd uitgewerkt of onderling verbonden. Daardoor komt deze ideeënstroom wat gekunsteld en soms zelfs wat pedant over. Ik kreeg bij tijd en wijle het idee dat filosoferen een doel op zichzelf was.
  
  Ondanks dat er rijkelijk met filosofische ideeën wordt gestrooid, behield het verhaal verder een bepaalde mate van oppervlakkigheid. Ik kwam er niet in. Eerdere boeken van Hanna Bervoets spraken me aan door de rake observaties en de geloofwaardige personages die ze neerzet. In dit boek kreeg ik zelden gevoel bij de personages. De verhaallijnen waren ook vaak onsamenhangend. Als ik eindelijk interesse kreeg voor een personage, werd de verhaallijn alweer onderbroken.
  
  Eindconclusie: tweeënhalve ster voor dit verhaal dat helaas bij mij niet beklijft, noch door inhoud noch door sfeer.
• 
  Hester

  FYI, I read this for Dutch literature:)
  I thought the writing at some points was really really strong, and at others it was a bit too cryptic to my liking. When I had about fifty pages left I was leaning more towards giving 3 stars, but then the ending really lifted the whole book up. I thought the last part was bloody fantastic, hence the increase to 4 stars!
• 
  Fay Van Kerckvoorde

  Sinds ik 'Wat wij zagen' las, ben ik geïntrigeerd door Hanna Bervoets. En net omdat ze met 'Fuzzie' een heel andere vertelstem aanhoudt, is mijn literaire crush op haar flink aangegroeid. Zo benieuwd naar de rest van haar oeuvre!
  
  Dit boek begint met een simpele aanleiding: een pluizig bolletje dat spreekt belandt in de handen van enkele eenzame mensen, waaronder Maisie die liefdesverdrietig is en een leven zonder haar ex Florence probeert te (her)verzinnen. Het bolletje stelt filosofisch getinte vragen, maar stelt vooral gerust. Het verhaal wordt volgeschonken met verwonderlijke observaties en inspirerende reflecties, en is bovenal troostrijk en teder geschreven. Het ideale liefdesverdrietboek, lijkt me.
  
  "al te lang missen is gevaarlijk: hoe langer je mist, hoe meer tijd je hebt de ander naar wens aan te passen. En voor je het weet verwar je missen met liefhebben, zie je missen als bewijs van liefde waar het vooral een kwestie van creativiteit is. Volgens mij ben je erg creatief. Ik weet dat ik erg creatief ben. Wat dat betreft kunnen we maar beter dicht bij elkaar blijven, zodat we elkaar niet te veel gaan missen. Want missen is van elkaar wegdrijven, elkaar een vreemde jurk aantrekken en een raar hoedje met een veer opzetten. Ik zal je dus proberen niet te missen, kleine, ik zal je proberen louter lief te hebben. Maar och... vergeef me wanneer ik toch aan je denk wanneer je weg bent. Wanneer ik je stem en je gezicht voor de geest haal en ermee aan de haal ga, je blik nog vriendelijker maak, je woorden nog liever, je gelaat... - o nee hoor, dat kan haast niet mooier. Ik hoop ook dat je niet te veel van mij maakt. Niet teleurgesteld raakt wanneer we een volgende keer tegenover elkaar staan. Jij op die mooie, perfect gevormde benen van je. Ik op mijn kleine, pluizige haartjes."
• 
  Suze Geuke

  een bolletje een klein bolletje dat tegen je praat en met je mee op pad gaat en zodoende aanwakkert om uit die kolkende massa van je eigen herhaaldelijke patronen weg te dromen
  
  de meer beschouwelijke stukken deden me erg denken aan nachtwandelgesprekken uit een ver verleden. de romantische delen vrij overtuigend in hun werkelijkheid, maar ook wel doordrongen van maar enkele speerpunten, ben ik ook zo gebrand op specifieke vragen? of antwoorden?
• 
  Nicole

  Read September 2019
  3 - 3,5 sterren?
  Fijne schrijfstijl en het eerste 1/3 vond ik ook echt heel goed, daarna miste ik wat verhaal. Had Maisie & Florence graag beter leren kennen, maar Diek had van mij weggelaten mogen worden. Hij ging me steeds meer tegen staan.
  Hoewel ik ook meer van de Fuzzies had gewild vond ik het wel echt een leuke toevoeging aan het boek.
• 
  Eline Strik

  Bijzonder. Een mijmerend pluisje dat mij niet ergert, maar ontroert. Mooie zinnen en beelden over kennen, liefhebben en missen.
• 
  Leo

  Een bijzonder en mooi boek.
• 
  Judith

  Yeah, whatever it is that I look for in a book, this wasn’t it // 2,5 stars
• 
  Marjolijn

  Er is dus een reden waarom ik (nog) niet alle boeken voor de mondelingen heb gelezen.
  
  Wat een pretentieus,oeverloos, plotloos gewauwel.
• 
  Nicole

  Heerlijk boek! Prachtig geschreven, intrigerend verhaal en alle characters een voor een mijn hart veroverd. Nu al 1 van mijn favorieten van dit jaar!
• 
  Liesbeth Withaar-D'Haens

  3,5
• 
  Heleen Vellekoop

  Net herlezen (om een Pecha Kucha bij te maken, als voorbeeld voor mijn studenten)
  
• 
  Emma

  Normaal ben ik een grote Bervoets fan, maar dit boek greep me gewoon niet helemaal. Een paar interressante personages, maar helaas gebeurt er wel erg weinig qua verhaal.
• 
  Miriam

  Abandoned reading, can't handle animal deaths rn
• 
  Marjanneke

  Een leuk boek waar ik eigenlijk wat meer van verwacht had. De schrijfstijl is fijn en leest lekker weg. Het concept van een sprekend pluizig bolletje wat je de weg wijst leek me interessant en het bolletje had ook zeker mooie boodschappen, maar voor mijn gevoel zijn niet alle verhaallijnen aan het eind van het boek in gelijke maten afgerond. De moeite van het lezen zeker waard, maar niet te topper die ik verwacht had dat het zou zijn.