The Truth About Marie by Jean-Philippe Toussaint

The Truth About Marie Reviews

• 
  Semjon

  Diese Liebesgeschichte hat mich angesogen, wie schon lange kein Buch. Ich hatte noch nie etwas von diesem belgischen Autor gehört und einfach blind zugegriffen. Schon nach wenigen Seiten wurde mir die sprachlich Ausdrucks- und Beschreibungsfähigkeit in lang windenden Sätzen zum Genuss. Erst in der Recherche im Nachgang der Lektüre wurde mir bewusst, dass ich da den letzten Teil einer Trilogie, die die Beziehung zwischen dem Ich-Erzähler und der chaotischen Marie beschreibt, gelesen hatte. Marie und er hatten sich wohl im vorherigen Band getrennt, wie und warum bleibt unklar. Gewiß ist sich nur der Ich-Erzähler in seiner andauernden Liebe und Verständnis für Marie. Er kennt ihre Wahrheit. Ist es nicht genau das, was eine vertrauensvolle Beziehung ausmacht? Das man den anderen in und auswendig kennt? Seine Marotten und Vorlieben kennt und schätzt? Man verliebt sich in die Liebe des Ich-Erzählers zu Marie.
  
  Warum der Autor sein Buch in drei Teile teilt, in denen jede in eine Katastrophe führt, ist mir auch am Ende nicht klar. Auch die Symbolik des stürmischen Wetters in allen drei Teilen läßt viel Interpretationsspielraum, aber damit kann ich prima leben. Ein Buch, bei dem Stil über Inhalt ging, einfach wunderbar erzählt. Ich freue mich auf weitere Werke von Toussaint.
• 
  Jeff Bursey

  Sensual, evocative, unpredictable, The Truth About Marie is a novella that features a female artist who the male narrator is deeply in love with. To find out why, you'll have to read the book. A good introduction to Jean-Philippe Toussaint's work.
  
  Long review available in Centring the Margins.
• 
  Vipassana

  I could reconstruct that night in the mental images with the precision of dreams, I could cover it in words with a formidable power of evocation, all in vain, I knew I'd never reach what had been the fleeting life of the night itself, but it seemed to me that I could perhaps reach a new truth, one that would take its inspiration from life and then transcend it, without concern for verisimilitude or veracity
  
  Isn't that what we do with those who find our affections? They use one clever phrase and we give it more weight within their personalities than they do. A lover in our minds is a projection of some fantasy, of some kind of perfection we believe he or she can attain, never the truth. A lover lives in the past and the future, in the present rarely. In the present they cease to be lovers. In the present, they only represent the distance from their corresponding images in the past and future.
  
  Such is Marie for our unnamed narrator. Marie has broken up with him and like the end of all relationships, the end of this one has no sense of finality. Their relationship evolves by creating and destroying spaces, unnatural distances.
  
  Our unnamed narrator meets Marie thrice in the course of this novel, and you are presented with the circumstances of those meetings as well. Those circumstances is where you see the skill of Toussaint as a writer. With ease he switches between the first person of Marie's ex and the seemingly objective third person narrator.
  
  Marie's ex is still in love with her. Sort of. He says, "I loved her, yes. It maybe imprecise to say I loved her, but nothing could be more precise". Marie's emotions exist in a limbo according to him, contradictory impulses, desire and self restraint. This might look like the biggest cliche, but it isn't. Cliches perpetuate through time because of the truth embedded beneath layers of banality. The usual folks will drunk dial their exes, cry to them, put up passive aggressive messages on social media and maybe engineer situations to bump into them. Nothing of that sort happens in this story because there is nothing hackneyed about Toussaint. He examines that motive that causes people to do seemingly juvenile things. He reminds you of the world inside your head, not the perception from the outside.
  
  Jean-Philippe Toussaint understands the emotions a scene can create within a reader. He chooses when your pulse will race and when you'll stroll along with his words. Don't read the blurb for this one. The plot isn't essential, the nitty-gritty of The Truth About Marie is the form Toussaint has created. Let the form reveal itself to you.
• 
  Adam Dalva

  The strange, elliptical structure of Toussaint's tetralogy comes into view here, as The Truth About Marie fills in the quiet cliffhangers that ended the first two books. This was the least effective stand-alone novel in terms of narrative - it's essentially three disconnected sequences with some muted thematic similarities - but also featured the strongest language. Each of the 50 page segments builds towards a spectacular, bizarre set piece (most notably the second section, which was initially the worst part of the book but has as strange an airport sequence as I've ever read), and I always reading happily. Frustratingly, the fourth volume hasn't been translated yet, but at least the story as it stands is relatively intact. This book is also by far the funniest of the cycle - keep your eye out for the parentheticals, which are always the laugh lines.
• 
  Edouard

  "Il est peut-être très imprécis de dire que je l'aimais, mais rien ne pourrait être plus précis."
• 
  Sini

  Ik heb in korte tijd de vier Marie-romans gelezen van Jean Philippe Toussaint: "Liefde bedrijven", "Vluchten", "De waarheid omtrent Marie" en "Naakt". In alle vier romans vertelt een raadselachtige en naamloze ik-figuur in meanderende en tastende lange zinnen over zijn even hopeloze als onblusbare liefde voor Marie, een mooie kunstenares en modeontwerpster die hij als een boven de realiteit verheven muze bezingt. Of als een zinnebeeld van liefdevol verlangen dat hem in de realiteit steeds ontglipt, en dat hij alleen maar kan benaderen via de kronkelwegen van zijn onnavolgbaar associatieve fantasie. Dat levert dan vier even vervreemdende als gepassioneerde liefdesromans op, doordesemd van intens verlangen en vol spectaculaire gebeurtenissen, maar tegelijk totaal plotloos en ongrijpbaar, vol van exuberante verbeelding en vreugde over de kleurenpracht van deze wereld, en tegelijk vervuld van weemoedige treurnis over de leegte en het niets. En ik vind deze vier romans echt prachtig, vooral de laatste twee.
  
  Toussaint blinkt ten eerste enorm uit door zijn stijl, door zijn gewoonweg geniale scènes en sfeerbeelden. In paginalange zinnen tovert hij ons bijvoorbeeld voor ogen hoe de ik- figuur, weemoedig omdat het weer eens 'uit' is met Marie, midden in de nacht het totaal verlaten zwembad bezoekt in zijn hotel en hoe hij dan door het glazen dak naar de eindeloze zwarte nacht staart en door de grote ramen voor hem tuurt naar de verlaten metropool Tokyo. Beide taferelen worden echt prachtig filmisch beschreven, in al hun immensiteit en wezenloosheid. Toussaint bereikt met woorden wat de film "Lost in translation" bereikt met beelden: je kijkt naar het immense nachtelijke Tokyo, en je raakt tot in je poriën doordrongen van de verlorenheid die je in die stad als westerling kan voelen. En meer en meer besef je dat die zo filmisch geschetste wezenloosheid, vervreemding en verlorenheid ook precies weergeeft hoe de ik-figuur zich voelt. Zo doet Toussaint dat steeds: wat de ik-figuur voelt wordt steeds opgeroepen via filmische beschrijvingen van een lege nachtelijke hemel, een eindeloze grijze en regenachtige dag, een volkomen onbekende stad waarin iedereen een andere en onbegrijpelijke taal spreekt. Steeds tovert de ik-figuur ons dus een scène voor ogen die volkomen overtuigt als in woorden omgezet vervreemdend filmbeeld, en die tegelijk indirect en via omwegen een verbeelding is van bewegingen in zijn gemoed.
  
  Vooral de laatste twee romans staan bovendien vol met scènes die de ik- figuur duidelijk verzint waar we bij staan: prachtig beschreven, vol realistische details, erg overtuigend, maar de hoofdfiguur was er niet bij en MOET het dus verzonnen hebben. Een lange, uiterst spannende beschrijving bijvoorbeeld van hoe een paard in bijzijn van Marie ontsnapt op een vliegveld, of een meeslepende beschrijving van de hartaanval van een van Marie's minnaars tijdens een liefdesnacht met Marie, of een opwindende beschrijving hoe Marie als toonbeeld van elegantie en rouw te paard de rouwstoet volgt van haar overleden vader. Scènes die ook weer op zichzelf volkomen overtuigen dankzij Toussaints schrijfkunst. Maar hun werkelijke kracht is dat ze TEGELIJK verzinsels zijn van de ik- figuur, of liever: ultieme pogingen van die ik- figuur om zich belevenissen van Marie waar hij zelf niet bij was TOCH voor te stellen. Om dus via zijn verbeeldingskracht toch aanwezig te zijn bij scènes uit Marie's leven waarbij hij in werkelijkheid afwezig was. Zodat hij via zijn verbeelding nog enigszins verbonden is met Marie, juist ook op de vele momenten dat ze door een breuk gescheiden zijn. Dat geeft aan deze beschrijvingen nog extra intensiteit. De passages over het ontsnappende paard bijvoorbeeld waren al retespannend: de redeloze furie en angst van dat dier en de paniek van zijn begeleiders slepen je als lezer al heftig mee. Maar tussen de regels door proef je dus ook de treurnis van de verteller, die er zelf niet bij kon zijn en vooral niet bij Marie kon zijn. En alle furie van het op hol slaande paard is tegelijk wellicht ook een beeld van de angst en wanhoop die de verteller daarover voelt.
  
  Een soortgelijke dubbelzinnigheid en spanning zit trouwens soms ook in scènes waar de verteller WEL bij was: daar was hij weliswaar niet afwezig, maar is hem naar zijn gevoel toch veel ontgaan, en DAT poogt hij dan achteraf met zijn verbeelding te reconstrueren. Dat leidt bijvoorbeeld tot uiterst minutieuze beschrijvingen van alle door Marie ontworpen jurken: op zichzelf al prachtig door alle kleurenrijkdom, maar extra spannend door de voelbare passie van de ik-figuur om alle vergeten en veronachtzaamde kleuren, stemmingen, geuren en andere nuances TOCH weer op te roepen. Om dus achteraf de rijkdom van de ervaring, die op het moment van die ervaring onvoldoende opviel, ALSNOG recht te doen. En precies dezelfde intensiteit zit in de beschrijving van een brand op Elba die hij samen met Marie meemaakt, of in de waarneming van allerlei geurnuances van een verbrandde chocoladefabriek, en in nog veel andere beschrijvingen. Het lijkt wel alsof de ik- figuur in al zijn beschrijvingen, zowel van de belevenissen samen met Marie als van belevenissen van Marie in zijn afwezigheid, steeds minstens de helft erbij verzint. Alsof hij steeds met zijn verbeeldingskracht blijft tasten naar iets wat hem ontglipt, maar waar hij naar blijft verlangen.
  
  De vier Marie- boeken van Toussaint zitten helemaal vol met dit soort passages, en dat maakt ze ongemeen spectaculair en rijk. Maar ook meanderend en plotloos, ook al omdat in de ene scène soms motieven worden hernomen uit andere scènes, zodat soms heden, verleden en toekomst samensmelten in een raadselachtig beeld. De romans blijven bovendien tastend, omdat de ik-figuur nooit zijn geliefde Marie helemaal doorgrondt en door een fundamentele kloof van haar gescheiden blijft. En trouwens ook van de realiteit, want de ik- figuur voelt steeds een soort scherm tussen hemzelf en de wereld. Dat besef gaat samen met angst, weerzin en lijden aan de leegte: de verbeelding van de ik- figuur is dus vol pijn vanwege de ontoereikendheid. Maar tegelijk is die verbeelding ook vol passie, en vol vervoering: het wordt gevoed door brandend verlangen om ook in gescheidenheid verbonden te zijn met Marie, al is het maar in zijn verbeelding, en alleen die poging al levert een enorm aanstekelijke vervoering op. Een vervoering die misschien wel des te intenser is omdat Marie voor hem altijd een raadsel blijft, en door haar afstand altijd zijn verlangen blijft voeden. Want alleen iets wat zich aan onze greep onttrekt kan ons blijven vervoeren met nieuwe verrassingen, kleuren, stemmingen en ervaringen.
  
  Vooral vanwege die vervoering en de zo rijke verbeeldingskracht heb ik deze vier romans met veel plezier gelezen. En eigenlijk heb ik de neiging meteen opnieuw te beginnen. Hopelijk is Toussaint nog niet uitgeschreven over Marie: alle volgende delen in deze cyclus zal ik met pretogen begroeten en direct gaan lezen!
• 
  Jan

  Een uit de hand gelopen oefening in observeren en verzinnen. Spreidt Toussaint zijn kunstjes ook in zijn andere Marie-boeken zo tentoon, op het ostentatieve af? Het vervelende is dat ik toch wel eens wil weten waar die waarheid omtrent Marie nog meer om draait, alsof ik in de ban ben geraakt van een soap. Als lezer bevind ik me in een netelige positie: Toussaint lust ik (nog) niet, maar de impact van een Marie op een man, en omgekeerd, gun ik iedereen.
  
  Toussaint/de verteller had het boek kunnen beperken tot één paragraaf: "Ik wist dat er een objectieve, feitelijke waarheid moest zijn - wat er die nacht werkelijk is gebeurd in het appartement in de rue de la Vrillière -, maar dat die werkelijkheid me altijd onbekend zou blijven, ik zou er alleen maar omheen kunnen dwalen, haar vanuit verschillende hoeken kunnen benaderen, eromheen kunnen lopen en een nieuw offensief kunnen inzetten, maar altijd zou ik ertegen stuklopen, alsof wat er die nacht werkelijk was gebeurd per definitie onbereikbaar voor me was, buiten bereik van mijn verbeeldingskracht en niet tot taal te herleiden". (p. 160-161) Maar helaas, even twijfelt hij nog, maar zelfs in die twijfel ligt de kromme taak vervat die hij zich heeft gesteld. Toussaint/de verteller vervolgt: "Ik kon die nacht dan wel reconstrueren in beelden die ik voor me zag in mijn geest en die de scherpte van dromen zouden hebben, ik kon hem bedelven onder woorden die een formidabele evocatieve kracht zouden bezitten, ik wist dat ik nooit in de buurt zou komen van wat even het leven zelf was geweest, maar [en nu komt het] toen kreeg ik opeens het gevoel dat ik misschien tot een nieuwe waarheid zou kunnen komen die zou uitgaan van wat het leven was geweest en zou ontstijgen, zonder zich te bekommeren om waarschijnlijkheid of waarheidsgetrouwheid, en die alleen zou trachten tot de kwintessens van de werkelijkheid te komen, tot haar sensibele, levende, sensuele kern, een waarheid verwant aan artistieke creatie, of zuster van de leugen, de ideale waarheid." (p. 161)
  
  Onzegbaarheid herleid tot een overtrokken stijlmiddel, een farce... Mijn excuses voor deze 'spoiler'. (Als ik aan dit boek zo'n hekel blijf hebben, wordt het misschien nog een handvol sterren meer waard :-)
• 
  Fabrice Conchon

  Voici donc le troisième volet de la tétralogie de Toussaint sur sa vie avec "Marie", après Faire l'amour et Fuir.
  
  Les mêmes commentaires que ceux pour les opus précédents s'imposent ici. Toussaint est l'un des plus merveilleux stylistes de la littérature française à mon avis. Il n'y a guère que Marguerite Yourcenar qui le dépasse, et encore dans un registre différent.
  
  La scène d'ouverture de La vérité sur Marie est sublime. Ces deux là faisant l'amour pas ensemble mais en même temps à quelques centaines de mètres d'intervalle, leur connection inconsciente et la catastrophe qui s'en suit. Tout cela est décrit par Toussaint avec une minutie, un choix des mots qui en font un récit à la fois vivant et profond. C'est vraiment lorsqu'il décrit les sentiments et les relations entre les êtres que Toussaint est à son meilleur et à cet égard, la scène finale à l'île d'Elbe et la manière insidieuse avec laquelle ces deux là vont se remettre ensemble est du même tonneau.
  
  Je suis un tout petit peu plus réservé sur la partie centrale avec le cheval. Il ne s'agit pas de décrire les relations entre les personnes mais simplement une mini épopée du cheval qui s'échappe avant de monter dans l'avion. Le style est toujours le même, délicieux, mais il s'adapte mal à ce genre de récit plus picaresque et c'est pourquoi j'ai un tout petit peu moins accroché. La même remarque s'applique à la première partie de Fuir qui m'avait fait le même effet.
  
  Enfin, toujours un très grand livre d'un très grand écrivain. Je lirai le dernier opus avec plaisir.
• 
  Bert

  "Ik wist dat er een objectieve, feitelijke waarheid moest zijn (...) maar dat die werkelijkheid me altijd onbekend zou blijven, ik zou er alleen maar omheen kunnen dwalen, haar vanuit verschillende hoeken kunnen benaderen, eromheen kunnen lopen en een nieuw offensief kunnen inzetten, maar altijd zou ik ertegen stuklopen, alsof wat er die nacht werkelijk was gebeurd per definitie onbereikbaar voor me was, buiten bereik van mijn verbeeldingskracht en niet tot taal te herleiden. Ik kon die nacht dan wel reconstrueren in beelden die ik voor me zag in mijn geest en die de scherpte van dromen zouden hebben, ik kon hem bedelven onder woorden die een formidabele evocatieve kracht zouden bezitten, ik wist dat ik nooit in de buurt zou komen van wat even het leven zelf was geweest, maar toen kreeg ik opeens het gevoel dat ik misschien tot een nieuwe waarheid zou kunnen komen die zou uitgaan van wat het leven was geweest en het zou ontstijgen, zonder zich te bekommeren om waarschijnlijkheid of waarheidsgetrouwheid, en die alleen zou trachten tot de kwintessens van de werkelijkheid te komen, tot haar sensibele, levende, sensuele kern, een waarheid verwant aan artistieke creatie, of zuster van de leugen, de ideale waarheid." (p.160-61)
  
  
  https://woordjes.wordpress.com/2014/1...
• 
  Pino Sabatelli

  È il terzo volume di una tetralogia dedicata al personaggio di Marie Madeleine Marguerite de Montalte (composta anche da: Fare l’amore, 2003; Fuggire, 2007; Nudo, 2013 inedito in Italia),  tetralogia da cui è stata tratta una pièce, andata in scena nel 2016. Un romanzo davvero strano, dalla trama quasi inesistente eppure sviluppata con una scrittura elegante, ipnotica, che dilata episodi apparentemente non funzionali all’intreccio, incurante di qualsiasi “regola” narrativa.
  
  Che dire, talvolta capita di imbattersi in libri che si apprezzano senza che si riesca a spiegarne compiutamente il perchè: per me questo è uno di quei libri.
• 
  Lee Thompson

  A masterful little novel, Toussaint is very much a writer's writer. Three sections, three extended scenes, each in vivid, dream-haunted detail. Toussaint knows how to paint scenes with strokes that convey not just colour, but emotional intensity of something recently lived. Highly recommended if your mind is captivated by storms, horses, and the sound of feet moving above you in the night. Read the English translation by Dalkey Archive Press.
• 
  Justin Evans

  A three part review of Toussaint's 'Marie' novels, excluding the first one, 'Making Love,' which is out of print and would have cost me over eighty dollars second hand--here's hoping the current copyright owners will let Dalkey bring it out and keep it in print.
  
  Running Away was a very pleasant surprise; a bit like a Javier Marias novel with most of the thinking taken out. It's all spectacular scenes in wonderfully interesting writing, and ever so slightly silly--the narrator is always out of his depth, and there's nothing he can do about that fact. The book is also perfectly structured; if nothing else, Toussaint's work here will do prospective writers as much or more good than a semester at an MFA. My only complaint--and this will echo through the other volumes--is that when Marie is present, the book becomes less interesting. It's hard to avoid in this one: we start with a near-love scene on a train, move onto the best chase scene I've ever read, and then... well, then Marie is just kind of there, being supposedly irresistable, but actually falling prey to the all-too-common 'Anna Karenina' syndrome, in which the supporting female character is far more interesting and alluring than the 'sexy,' 'mysterious' lead.
  
  The Truth About Marie has scenes as wonderful as RA's, but with the special bonus of actually including Marie and making her ever-so-slightly interesting, provided you can nget interested in a woman who is really sad because her horse has died. I'm sure it's very sad when your horse dies; but really, if you own a horse, and hang out with people who own racehorses, my sympathy levels start pretty low. But the Marias comparison holds here, too: great, silly, but affecting and funny and spectacular scenes, but done much more efficiently (for better and worse).
  
  Naked was, after all that, a bit of a let-down. There are no wonderful scenes here, really; the opening gambits are far too silly and, unfortunately, actually feature Marie, who is... just not interesting. Anna Karenina rules this book, and without the spectacle or intelligence of the second and third books in the series, I can't help thinking that Toussaint just wanted to wrap it up and move on. Alternatively, he wanted to write something beautiful and romantic, but there's more love and tension in any given page of RA's train romance than in this entire book.
• 
  Anthelia Amazes

  Après lecture, et après m’être interrogée sur les intentions de l’auteur j’ai découvert sur la quatrième de couverture (que je ne lis jamais avant d’ouvrir un roman) que «La vérité sur Marie» est une sorte de troisième volet d’un tout.
  Je ne peux qu’imaginer la déception des lecteurs avertis qui attendaient donc de trouver dans ce «prolongement» une quelconque vérité sur cette fameuse Marie.
  On ne découvre rien dans ce roman, on perds vaguement 40 pages à parler d’un cheval, le reste consistant à relater de manière un peu prétentieuse trois événements que rien ne relie, si ce n’est d’être vécus par la même Marie.
  J’ai quitté provisoirement instagram pour lire plus, mais je me demande sincèrement si ce genre de littérature vaut mieux que la vie de mes amis et un semblant de vie sociale.
  Si on veut se donner bonne conscience en tout cas ça se lit vite et facilement.
• 
  Nadia Costa

  Troisième volet de l'histoire entre le narrateur (on imagine Toussaint lui-même) et Marie Madeleine de Montalte. Un récit rempli de tableaux visuels inoubliables d'ou émane la sensorialité des paysages et des émotions, des hommes comme des animaux. Et l'Île d'Elbe, minérale et aquatique, ou je me suis literalement sentie emportée par la plume de Toussaint, est ici scenario de la mort et du retour à la vie, un passage qui n'est possible que par l'existence de Jean dans la réalité de Marie et de Marie dans les rêves de Jean.
  Une histoire d'une beauté "outre-catégories", qui pour moi consacre Toussaint comme un génie du récit de l'éxpérience (des liens).
• 
  Rémy

  « J'aurais beau reconstruire cette nuit en images mentales qui auraient la précision du rêve, j'aurais beau l'ensevelir de mots qui auraient une puissance d'évocation diabolique, je savais que je n'atteindrais jamais ce qui avait été pendant quelques instants la vie même, mais il m'apparut alors que je pourrais peut-être atteindre une vérité nouvelle, qui s'inspirerait de ce qui avait été la vie et la transcenderait, sans se soucier de vraisemblance ou de véracité, et ne viserait qu'à la quintessence du réel, sa moelle sensible, vivante et sensuelle, une vérité proche de l'invention, ou jumelle du mensonge, la vérité idéale. »
• 
  Simon Bate

  The cover of this Dalkey Archive Press book is dreadful; nobody would be sucked in to purchase it full price, fortunately I found it for $1 and was enticed by the fact of being published by the aforesaid DAP.
  This novel is in three chapters, the first set in Paris where Marie is sleeping with Jean-Christophe de G, the second a flashback to meeting J-C d G in Japan and the third where Marie reunites with the unnamed narrator on Elba.I enjoyed the first and third chapters but the second (and longest)seemed to mostly consist if getting a racing horse onto a plane, which I found extremely dull.
  Ho hum.
  
  
• 
  Pseudo

  Un roman prétentieux et creux. Marie est agaçante et d'ailleurs on n'a aucunement le sentiment qu'une quelconque vérité sur elle se fasse jour au fil du roman. Rien n'avance, et l'immobilité tient plus du manque d'imagination que d'une volonté analytique d'arrêt sur image. Certes, le style bénéficie d'une précision narrative qui, mise au service d'un sujet plus construit, eût été un atout littéraire. Mais toute cette précision est gâchée, on se noie bourgeoisement dans l'intimité sans intérêt d'un trio de personnages médiocres. Les vices de la littérature contemporaine s'étalent complaisamment dans ce récit accablant de fadeur, dont l'érotisme pesant cherche à masquer l'inanité crasse sous couvert de littérarité.
• 
  paperborn

  Oh boy... Ce genre de littérature, disons assez expérimentale (honnêtement je n'ai pas l'impression qu'elle fasse partie d'un courant et je ne sais pas comment la décrire), ce n'est vraiment, mais alors vraiment pas ma tasse de thé... Et puis l'épanchement de l'auteur sur sa vision de la femme frivole et lunatique, très peu pour moi.
• 
  Eulate

  Aún no sé qué me han contado. No tiene ni pies ni cabeza. Una muerte anecdótica, una anécdota de un caballo en Japón y unos desamoríos insoportables. No hay más. Ni interés ni historia ni ideas, nada: tiempo perdido.
• 
  François

  ik hou van de prachtige taal van Toussaint.
• 
  Joshua Line

  Indebted to Marias with all the fancy footwear, fashion and high culture references, but none of the intrigue or narrative wit.
• 
  Jennifer

  The slim size of these books (there are three books in the "marie series) belies the depth of the prose and sly wit deployed while telling a love story.
• 
  Louis-Serge

  « La main et le regard, il n'est jamais question que de cela dans la vie, en amour, en art. »
  (p. 58)
• 
  Tiphaine

  on se fait chier, en bref.
  un style qui essaie de se suffire à lui même et une intrigue si barbante que je n’en ai rien retenu.
• 
  Andrea

  Ho spesso un problema, un fastidio, quando il narratore-protagonista racconta eventi di cui non è stato testimone e non c'è ragione che sappia i dettagli che racconta. Ho avuto questo fastidio per metà di questo libro, e solo dopo quando alla fine il narratore si mette in gioco (in maniera molto delicata e mai sfacciata) e spiega esattamente perché lo sta facendo e cosa significa che lo faccia... beh lì ho capito che tutto filava: non era un ingenuità (lo scrittore in questioni è tutt'altro che ingenuo), non è un bluff, è un modo intricato per parlare di cosa sia raccontare, al di là degli schemi 'classici' dei romanzi che hanno inizio, fine, intrigo...
  
  Mi sono avvicinato a questo autore dopo aver letto
  un ottimo pezzo su di lui su di lui scritto da un altro scrittore,
  Tom McCarthy. E in effetti, se avete letto Reminders, capirete che i due condividono l'intento di portare il romanzo contemporaneo un po' più la.
  
  Mi sa che tornerò agli altri volumi della tetralogia su Marie, che ha appena concluso, per darne un giudizio unico.
• 
  Colin Cox

  Like Running Away, the predecessor to this book, The Truth About Marie may not necessarily offer dynamic ways to think about the perils and foibles of contemporary culture. However, The Truth About Marie presents a charming, engaging picture of one man's doomed search for truth in a world that offers little (once again, few new ideas here). While Toussaint traffics in overwrought existentialist ideas, he does so with a prose style that meanders but disarms with a flourish of contradictions. In reference to a particularly important night, Toussaint's unnamed narrator says that he can "reconstruct that night in mental images with the precision of dreams" (131). Dreams are elusive and enigmatic, right? Not for Toussaint. This reconstruction allows Toussaint's narrator the opportunity to "reach a new truth, one that would take its inspiration from life and then transcend it, without concern for verisimilitude or veracity, its only aim the quintessence of the real, its tender core, pulsing and vibrant, a truth close to invention, the twin of fabrication, the ideal truth" (131). Like many ideas in Toussaint work, this idea is not explicitly expounded upon; Toussaint just alludes to with deft and precise ambiguity.
• 
  Scribd

  This is my second time meeting Marie—I read Running Away, to which this is a loose sequel (but by no means required in order to appreciate this book), almost ten years ago. Before that, I had discovered Toussaint via his earlier novel Television and fell in love with his work because of his almost eerie ability to write at a very high level about society and at a very intimate level about a singular relationship with the same delicate sensibility, the same poetic yet raw language, and the same nuance of detail in every scene.
  
  While Running Away is about the moment of Marie and the narrator’s breakup, The Truth About Marie is about a series of moments afterwards. Marie haunts him—you get the sense that they can never really be apart. Some of the scenes the narrator describes purely from imagination, while he plays an active role in others. All of the scenes feel spectral—inhabited by the ghosts of their past love, their other lovers, Marie’s father, and a horse. But perhaps what struck me most is the duality between moments of intense eroticism and the bedrock of their connection—so unwavering it’s almost platonic.