Podróż ludzi Księgi by Olga Tokarczuk

Podróż ludzi Księgi Reviews

• 
  Valeriu Gherghel

  Îndemnuri din toate părțile: nu ești om dacă nu citești imediat acest roman. Degeaba faci recenzii, degeaba te dai star, degeaba faci umbră pămîntului. Tolle lege!
  
  Iaca l-am citit a doua oară. Cartea m-a derutat cu totul. Nu e nici bună, nici rea. E banală. Tema pelerinilor care caută „caliciul sacru” are o vechime remarcabilă. În Romanele Mesei Rotunde toată lumea caută ceva (asta e ocupația principală a cavalerilor!), nimeni nu muncește, și numai unul singur, Cel Pur și Inocent, accede într-un sfîrșit la Graal.
  
  Construcția romanului Olgăi Tokarczuk e tradițională, etapa și capitolul, popasul și discuția, hanul și vorbăria. Mult mai interesante mi s-au părut personajele. Acțiunea se petrece pe la 1680. Un grup de „inițiați” își propune să găsească o Carte (foarte importantă, nu ni se spune de ce) ascunsă undeva în Pirinei, pe locul unei foste mănăstiri, nu știm precis unde.
  
  Pornesc la drum. Cîțiva, firește, renunță. Își pierd entuziasmul, energia, cheful. Căutarea finală are loc în doi: un bărbat (Marchizul) și o curtezană (Veronica). Plus vizitiul trăsurii (se înțelege de la sine: el este Cel Pur, cel Fără Pată, cel Inocent). Marchizul suferă de melancolii și angoase, e obsedat de timp, de finitudinea omului, de influența planetelor asupra minții, de liberul arbitru sartrian, de impersonalul Se. Într-un cuvînt: de Absolut. Femeia, bineînțeles, e obsedată de posibilitatea unei iubiri definitive. Fiecare cu obsesia lui. Personajele sînt, așadar, antinomice (yin + yang, teluricul / hylicul + pneumaticul) și tocmai de aceea se potrivesc. Eroii sînt încă pe drum, ajung în munți, se face un frig strașnic, întîlnesc un pustnic, un soi de alchimist dezabuzat, locuitor în subteran. Încă un popas. Încă un schimb de subtilități. Iată un pasaj, ca să ne facem o impresie cu privire la tonul cărții:
  
  „Toți copiii lui Saturn... trăiesc sentimentul mărginirii. Cînd se trezesc dimineața, mai întîi se miră că nu au murit noaptea. Apoi se miră că soarele a răsărit și că ziua a început. Resemnarea proprie doar obiectelor moarte îi face să revină în fiecare dimineață în lumea în care continuă să existe uși, încuietori, lanțuri, granițe, pașapoarte și limitarea oricărei măsurători a timpului Ei resimt dureros ticăitul amenințător al ceasului și fîșîitul nisipului care curge în clepsidră. Se lasă furați de cuvinte, care ne despart perfid experiența de existență” (pp.127-128). Din păcate, astfel de fragmente sînt rare.
  
  Cred că știți deja ce urmează. Marchizul și curtezana mor în pragul paradisului ascuns după creste. Doar inocentul ajunge la Carte. Dar el, desigur, nu știe să citească:
  
  „Gauche răsfoi mii de pagini, întrucît cartea era uriașă, pînă ce ochii îi obosiră. Poate greșise, poate nu se uitase bine... Își plimba degetul pe șirurile de litere, dar la capătul șirului nu găsea nici o explicație... Gauche începu să plîngă în hohote, iar lacrimile îi curgeau pe obrajii murdari și-i picurau pe mîinile încleștate” (pp.209-210).
• 
  Marius Citește

  Mi-a placut mult. Superbă. Recomand.
• 
  Tijana

  Olga Tokarčuk piše sjajno i vrlo osobeno (kaže vam neko ko se zaljubio u nju na prvoj strani Beguna), i to je vidljivo već i u ovom romanu-prvencu. A vidljivo je i da je u pitanju prvenac. Jer u prvi roman ili prvi film mladi autori često žele da stave SVEEEE do čega im je u životu stalo i da nam OBJASNE smisao svega postojećeg (ili to da ga nema, ok) i od te silne želje i volje i ljubavi prema stvaranju na kraju poklekne samo delo tj. zaplet se ugasi kao vlažan fitilj.
  Ali to se da izuzeti baš zato što u ovoj knjizi imamo SVEEE, dakle i učene markize i lepe kurtizane i opozivanje Nantskog edikta i progon hugenota i sukob racionalizma i misticizma i masone (kao) i alhemiju (ali kroz jungovsku prizmu, naravno) i kabalu/gnosticizam (i tu opisivanje Knjige prosto vrca od Šulca) i snove i ljubav i putovanja i raspravu o estetici i perspektivi kod Učela i filozofske razgovore i malecni uticaj Ziskindovog Parfema i smisao života i postojanja i odnos čoveka prema Bogu, dakle zbilja !sve! na manje od dvesta strana. Za ponovno čitanje.
  
  Mala napomena: ako ikad nađete ovo srpsko izdanje - prisetite se sami da je u pitanju stvarno dobra knjiga, jer vas omot i oprema ničim na to neće podsetiti, mnogo su drljavi :/ Srećom te je prevod Milice Markić standardno pouzdan.
• 
  Ioana

  4,5 pentru acest roman devorat cu lăcomie datorită stilului poetic al scriitoarei poloneze.
  
  o lectură desăvârșită unde cartea joacă rolul unui drog menit să ascundă sensul vieții, cu deșertăciunea și îndoiala unor personaje creionate după tiparul omului de rând.
  
  “Cel mai mare vis al lui Gauche era să poată spune cândva: „Sunt Gauche” şi să se scoată în felul acesta pe sine din abisul indefinitului. De aceea grajdul, caii, rândunelele erau deseori martorii încercărilor lui de a vorbi. Gauche deschidea gura şi aştepta până ce vreun cuvânt ţâşnea prin ea spre lume. Ceea ce reuşea era un fel de expiraţie bolborosită, un sunet de durere sau de singurătate, iar Gauche nu credea că în el se poate ascunde cheia lumii.”
• 
  Vderevlean

  Poveste clasică despre sensul creației, divinitate, magie, cartea cărților, ezoterisme și tot traseul inițiatic în căutarea unor răspunsuri finale. Povestea e lejeră, fără să surprindă cititorul și fără multe profunzimi, scriitura destul de simplă pentru cadrul istoric ales. Paginile de final mi s-au părut bune, și finalul bine ales în ironia lui.
  
  Una peste alta, un volum obișnuit, potrivit pentru studenții secțiilor de comparată. Sunt câteva teme aici care se pliază bine pe studiile de mit faustic etc.
• 
  inga

  4.25 ⭐
• 
  Miroslav Maričić

  „Некада сам размишљао: да живим или да посматрам живот. Био сам тада, сине, у твојим годинама. Бити у временским струјама, живот трошити и искусити, или свет посматрати с дистанце. И тако, на крају сам дошао до закључка да сав људски очајдолази из посматрања. Немаш за шта да заденеш око, интелект, осећања. Када само стојиш и све осматраш, то је као да си укопан у плитку реку, где вода допире једва до глежњева. А у реци, зна се, ништа није постојано. Боле очи, дух се мучи и прикрада се очај. Када у воду уђем поврх главе, својим телом јој дајем постојаност и смисао. Река тече поред мене, али и кроз ме, а окусити реку значи и доћи до њене суштине. Зато сам одабрао живот, а не посматрање.“
  
  У потрази за књигом дочепао сам се прве књиге у списатељском раду вољеног ми аутора Олге Токарчук, а самим тим и ризиковао да све елементе књижевности који су ме до сада, у неким њеним зрелијим делима, одушевљавали овде дочекају у још увек недовољно уобличеном издању. Олга која инспирацију црпи из митова и наслеђа, како словенског тако и наслеђа других народа и митологија, религије и људских веровања и заблуда, и у свакој књизи неизбежно укључује утицај астрологије и екологије на живот и понашање људи и живих створова, ни овога пута није одступила од своје матрице, а места за страх заправо није ни било, Олга је од прве књиге представила себе као формираног писца.
  У потрази за Књигом као полазну основу има путовање и то путовање које за циљ има трагање за сопственом свешћу и самоспознајом. Сви јунаци ове књиге трагају за свеукупним истинама и знањима које владају у овом свету и васиони, које је могуће осетити своји чулима, доживети их, али трагају и за истинама које су недоступне људском поимању стварности, које се налазе у надсвести и метафизици ума. Потрага за Књигом је потрага за нечим непознатим, неслућеним, то је потрага за Гралом, за знањима алхемије и науке, за материјалистичким знањем и знањем које негира постојање материје, за религијским догмама и магијом постојања органског и мисаоног света. У потрагу за Књигом полази група људи који у свом трагању Књигу доживљавају на различите начине. Једни је замишљају као идеју и чисту духовност, другима Књига је мудрост и светост, док за неке представља нешто изван времена и простора у коме се тренутно налази и као што се не слажу у мишљењу око тога шта Књига заправо представља од Књиге, односно од потраге, и очекују сасвим различите ствари, а то су сходно људском поимању света, моћ, љубав, знање, мудрост и људски глас. У потрази провејава и слутња о суђеним и несуђеним јер Књига је замишљена као света тајна која неће бити доступна оним непосвећенима већ само носиоцима истине. Књига ће свету донети спасење, она симболише општи смисао, истину, духовност, просветљење и спасење. Они који трагају за моћи и љубављу, са свом себичношћу људског ума у својим отвореним очима и у тренутку када мисле да су је нашли, схватају у тренутку да је истина у коју су веровали била само привиђење и лаж, док је Он који жуди за говором, за људском речју и тиме не излази из граница истине и захвалности заправо једини који је у могућности да види знак Књиге и пронађе је и бива обгрнут срећом.
  Олга је даривала дело препуно симболике која је поткрепљена и историјским датумима које је лако повезати са одређеним религијским догађајима, дело које упућује на њен будући рад, дело које је најавило до којих ће висина заправо ићи или путовати њена имагинација и њен књижевни рад. Олга заправо представља Гоша који је трагао за говором док је трагао за Књигом, а заправо и није знао да трага, и њој је, као и њему због истине дата срећа, дата реч. Разноврсност и богатство речника у књизи је изванредно, а сам процес грађења приче може се подвести ��од класичну уметност. Попут словенских вила русалки из Памтивека Олга још једном препуна божанских мисли преточених у митско дело прилагођено савременом човеку.
  
  „Размишљао је тада за кога је отворена та књига, чему она треба да служи. Подигао је поглед и видео да је небо од ње веће милионима пута и зато и јесте многоструко у њему садржана. Књига је била отворена за небо.“
• 
  Gabby

  Za przepis na homunkulusa
• 
  Matiiiii

  Zakończenie uratowało tę książkę. Jak sama autorka napisała- w tej pozycji nie są ważni bohaterowie i historia sama w sobie. Jest to tylko tło do rozważań na wiele różnych tematów. Jak zawsze Tokarczuk nie zawodzi pod względem odkrywczości swoich twierdzeń i barwności stylu pisania.
  
  Wydaje mi się, że głównym przesłaniem książki jest to, że nie doceniamy podróży samej w sobie. Kiedy chcemy coś osiągnąć, to dążymy do tego, lecz skupiamy się tylko na tym, czy nam się uda. A nie powinniśmy, bo w pewien sposób sama droga do tego celu powinna być naszym celem, bez względu na to, czy uda nam się osiągnąć to, co zamierzaliśmy, czy coś innego. Ponieważ to te "podróże" nas najbardziej rozwijają, a nie osiągnięcie samo w sobie.
  
  Polecam, ale nie jest to prosta książka i jest dość inna w porównaniu do pozostałych tytułów Tokarczuk.
• 
  Sebastian

  Mystical, enchanting, engrossing. A very unique listening experience for me due to a great performance in the audiobook of Danuta Stenka - highly recommended for all Polish readers. I am looking forward to more English translations of Olga's work so that also the international audience can get a grasp of her full creative journey.
  
  This short novel is a kind of a fairytale presenting the travels of a group of lost souls searching for a mythical Book. Drawing inspirations from history, art, numerology, myths this story is highly engaging, sad and extraordinary. Numerous sentences and sometimes even full paragraphs are brimming with interesting observations on human condition, our struggles, desires, needs and wants. Listening to this novel felt like entering another, parallel universe that I just wanted to continuously visit and re-visit. The ending is a bit abrupt but I do not think it is the most important part of this novel. It is definitely the journey that matters the most.
• 
  mati : D

  disclaimer: przed przeczytaniem posiadłem uprawnienia do czytania Książek noblistki.
  
  pierwsze konkretniejsze wrażenie jakie ta książka wywołała to to, że Pani T. naczytała się za dużo fantasy targetowanego w nastolatków (więc spóźniłem się z tym tytułem jakieś 8 lat). pewnie, że mogło się z tego miejsca wykluć coś niezwykłego, ale (ekhem) nie do końca się udało. wykluło się bowiem coś prawie boleśnie zwykłego, tym gorzej, że z widocznymi ambicjami.
  
  żeby nie było tak niemiło - autorce niejednokrotnie udaje się zahaczyć o intrygujące i ważne tematy, które śmiało można było rozwinąć lub chociaż dać im głośniej wybrzmieć, na przykład gdy pojawia się mowa o "piętnie płci". szkoda, że trwa dosłownie zdanie. całość tak bardzo skupia się na podawaniu coraz to kolejnych zdarzeń i skakaniu od rozdziału do rozdziału, że nie daje sobie chwili na rozwinięcie myśli. musiałbym skłamać mówiąc, że powierzchowność nie zaczyna z czasem po prostu irytować.
  
  prosty język to żadna ujma, niektórym wychodzi to nad wyraz dobrze. problem w tym, że tutaj prostota jest bez wyczucia zderzana z wynikiem wyszukiwania w Google: "lista mądrych słów". i tym sposobem zamiast robić wrażenie, efekt bywa kuriozalny. dodatkowo, Tokarczuk ma tendencję do supłania prostych myśli, co prędzej działa na nerwy i tworzy wrażenie sztuczności, niż zmusza do jakiegokolwiek intelektualnego wysiłku.
  
  wiedziałem, że nie będę zachwycony, gdy okazało się, że to historia pchana lokacjami i bohaterami (zamiast relacjami między nimi [tylko czasem, za rzadko]), ale jak już przyszło do kreowania tego świata... dawno nie czytałem tak płaskich opisów. "zielona trawa kołysała się na wietrze, słońce jasno świeciło na błękitnym niebie" - możliwe, że właśnie przypadkiem zacytowałem fragment. może lepiej nie sprawdzać. najgorzej, gdy zdania wręcz krzyczą "ja ci to wyjaśnię!", jak gdyby po przeczytaniu ostatnich czterech czytelnik nie potrafił dojść do najoczywistszych wniosków na własną rękę.
  
  przebłyski ge-- udanego pisarstwa pojawiały się, gdy książka zbaczała z wyznaczonej ścieżki i można było uświadczyć kilku ładnych, empatycznych w wydźwięku zamysłów nad: książkami, miłością, cielesnością czy podróżowaniem. a skoro wszystko, co dobre, szybko się kończy, to i te docierały do ostatniej kropki nim zdążyłem się w nich rozgościć.
  
  lśni i błyszczy, jeśli mowa o poszukiwaniu tożsamości, bo do tego sprowadzić można tytułową podróż. tylko kto ma tej tożsamości poszukiwać? ktoś tam i ktoś tam przypominają chodzące idee; Weronika jest albo infantylizowana, albo [redacted]. najlepiej wychodzi to niememu Gauche, którego (oczywiście...) jest za mało przez większość książki. przynajmniej zadane na początku pytanie, czy w końcu uda mu się powiedzieć "Jestem Gauche." nie znika z horyzontu i pozostaje zagadką prawie do ostatnich stron.
  
  to w gruncie rzeczy szkoda, że najdrobniejsze elementy muszą wynagradzać dziesiątki paragrafów smakujących powietrzem. malarz zafiskowany na punkcie perspektywy czy starzec chcący "przedestylować każdą rzecz". bywa zabawnie, ale dla tych kilku zabawnych chwil raczej nie chciałbym tego powtarzać. tu są pomysły, są ambicje, może brakło po prostu doświadczenia, umiejętności, zorientowania na konkretny efekt. ale myślę, że jeszcze się z Tokarczuk spotkamy i może kolejne spotkanie będzie bardziej udane.
• 
  Michał Gajewski

  Even though I liked the language of the novel, it seems to me that it isn't finished. The book seems cut in the middle of the story, as if the author had to do something more important and decided to somehow resolve the plot..
• 
  Sorin Hadârcă

  În fine, o poveste. Plăcută, dar cumva fără noimă. Călătoria i-a oferit Olgăi Tokarczuk un fundal romantic pe care a vrut să-l populeze cu idei la limita banalității. Îi lipsesc erudiția lui Eco și brevitatea lui Borges, deși tot încolo bate. Asta e.
• 
  Alina Cristea

  My reading goal for this year is to discover a new Nobel laureate in literature every month. There are over 100 such authors, and so far I have read books from only about 1/4 of them, so I thought I should do something about it. :-)
  
  I started with Olga Tokarczuk, the Polish writer who received the Nobel prize in literature for 2018. I read and enjoyed her debut novel, "The journey of the Book-people", which recounts a journey in search for the meaning of life.
• 
  toolie

  Przecudowność absolutna.
• 
  Marta (Bibliofilem być)

  Kiedy debiutujesz taką powieścią, Nobel jest ci po prostu pisany. Nie wszystko mi się w tej książce podobało, ale narracja i sama „magiczność” tej opowieści są zachwycające.
• 
  Magda

  Chce sobie powróżyć z tarota
• 
  Kelli Pullisaar

  Ebareaalne! Maagiline muinasjutt täiskasvanutele.
• 
  Dominika

  Ale to było magiczne!!! Wątek historyczny na ogromny plus, aleeee sama książka jest trudna i chyba zrobię reread za kilka lat, może zrozumiem ją inaczej lub znajdę w niej coś innego
• 
  Ana Todor

  Journey of the People of the book is a metaphorical initiation journey whose final aim is to uncover the sense of life. The three characters that end up on the journey to find the primordial Book, or the supreme Truth, are metaphors of three ways of life. The Marquis is scientific understanding touched by alchemical mysticism, science devoid of feeling that finds its limits in the inexplicable. Veronica is the eternal feminine, who tries to explain life through subconscious dreams and to cling to love as the way to absolution. Gauche, the mute boy forever yearning to speak his name and thus proclaim his existence, is just one step above animal instinct. We follow this uncanny trio through France and the mountains of Spain, all along the way listening to meditations upon the nature of reality, analyses of Uccello’s paintings and explanations of alchemical treaties. All are imbued with a thick Jungian influence. I will not spoil who makes it to the end, you will have to find that out for yourself. As the narrator themselves mentions, in the grander scheme of things, that might not even matter, as history crystallizes around done deeds and not unfinished happenings.
• 
  Anna P

  Olga Tokarczuk este o scriitoare poloneza cu un stil inventiv care imbina in carticica sa de debut pasaje filozofice cu fragmente desprinse parca dintr-un roman fantastic. <> mi-a placut foarte mult. In Franta secolului XVII cateva personaje convinse ca lumea in care traiesc este doar un surogat al celei adevarate pornesc in cautarea Cartii ascunse intr-o manastire in munti si de aici o poveste despre indoiala, timp si puterea cuvantului.
  
  
• 
  Alina Postolache

  “Cand omul scrie o carte se depaseste pe sine, pentru ca savarseste o incercare curajoasa de a numi si a se autodepasi. [...] Daca Dumnezeu a scris Cartea, in ea s-a depasit atat pe sine, cat si propria opera de creatie [..] Se gandi atunci pentru cine era deschisa cartea, cui ii servea. [...] De ce cartea nu putea vorbi de-a dreptul - prin glas, imagine -, de ce cuvanta prin semne pe care el nu le intelegea?”
• 
  Dasein

  Lectura este una ușoară cu o tema nu prea originală. Cursivitatea frazei și ușurința cu care uzează metafora sunt de apreciat. Pe alocuri cartea mi-a părut plictisitoare, deși începutul este promițător, iar finalul destul de plăcut - revine la calitatea începutului romanului. Subiectiv judecând, personajul feminin și așa-zisa poveste amoroasa mi-au părut anexe nereușite ale cărții.
• 
  Amelia

  Hi
  Szczerze to nie wiem, początkowo byłam zakochana w całokształcie tej książki, dialogi, opisy, bohaterowie, wszystko było w niej cudowne i szybko się ją czytało. Później pojawiły się schody. Zgaduję, ze taki był zamysł, stopniowego wzrostu niesmaku dla bohaterów. Jednak samo zakończenie, było zadowalające, nie chce spoilerowac, jakbym zaczęła to opisałabym cała książkę. Podsumowując jest okej, myślę, że nie jest to pozycja za która tyle osób podziwia pióro Olgi, dla mnie przynajmniej nie jest.
• 
  Daniela Raboj

  ,, Ne-am putea imagina cunoașterea de care vorbim ca pe un copac. Magicienii îi înțeleg rădăcinile, dar nu și ramurile. Însă, oamenii de știință (...) îi înțeleg coroana, dar nu izbutesc să-i înțeleagă și radacinile. Știința nu are nevoie de magie, după cum nici magia nu are nevoie de știință. Dar oamenii simpli au nevoie de amândouă. "
• 
  Ola

  piękne
• 
  Alexandra Gallusz

  Imadtam. A Pendragon Legendara emlekeztetett, tobb filozofalassal es gyonyoru leirasokkal.
• 
  Alexandra

  O călătorie inițiatică, cu pierderi și dorințe.
  Interesant stilul ei și povestea care se încheie cu un mesaj pentru fiecare cititor.
  La mine a ajuns renunțarea, să nu lupți pentru visele altora și să alegi tu calea ta. Nu trebuie și nu pe umerii tăi stau dorințele neindeplinite.
• 
  zbrodnia Ikara

  Pierwsze spotkanie z polską Noblistką; czy udane?
  
  „Podróż ludzi księgi” to powieść niezwykle skromna, a jednak nasycona bogactwem klasycznych motywów, wybudowana na żyznym kanonie filozofii. Prosty język idzie w parze ze swoistą bizarnością, mistycyzmem. To szczególny rodzaj literackiej dziwaczności, który z powielanych deliberacji egzystencjalnych czyni otwartą księgę nieoczywistości.
  
  Autorka posługuje się motywem drogi i podróży, która nie tyle formuje możliwość dotarcia do celu, co jest celem sama w sobie. Poznanie wszechprawdy i źródła mądrości ostatecznej musi jednak ustąpić chęci odkrycia sensu własnego istnienia, udzielenia odpowiedzi na wątpliwości, których, raz zasianych wraz z grzechem pierwotnym, nie da się wytrzebić. Tutaj człowiek napotyka mur, gdyż trud poznania obejmuje także te intymne myśli i lęki, niemożność przekroczenia własnych ram bez uprzedniego odkrycia boskiej woli i planu, bycia spętanymi przez pragnienie poznania, które pozornie winno jawić się jako przyrodzona wolność.
  
  Wprowadzanie do narracji alegorii tworzy szeroki margines interpretacyjny; to jedno z tych dzieł, którego nie warto rozpatrywać w kategoriach „zrozumieć/nie zrozumieć”, należy raczej ofiarować pole do popisu swojej intuicji, poddać się zadumie i zastanowieniu.
  
  Od powieści tak ścisłe traktujących o duchowości, religijności i egzystencjalnych zapytaniach szczególnie oczekuję, że pozwolą mi je odczuwać, a nie tylko czytać i uznać, że kilka fragmentów w istocie podkreśla ważność i wielowymiarowość , przymus zamknięcia oczu i wsłuchania się, zamiast otwarcia ich szeroko i czczego wypatrywania, bo nie tak szuka się rzeczy nienazwanych. Cenię sobie zatem możliwość zawiązania pewnej więzi z autorem poprzez spisane słowa i rozważania, by uszczknąć coś na te własne wewnętrzne potrzeby poszukiwacza. Tutaj tego nie znalazłam, co nie stanowi zarzutu, a jedynie podsumowanie mojej krótkiej podróży z tą historią.
  
  Ze spokojem zatem mogę tę lekturę docenić i odłożyć na półkę z tą świadomością, że nie chcę budować intymnej czytelniczej relacji z twórczością pani Olgi Tokarczuk.