| Title | : | Twee vrouwen |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 9023405315 |
| ISBN-10 | : | 9789023405313 |
| Language | : | Dutch; Flemish |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 156 |
| Publication | : | First published October 1, 1975 |
In 1975 verraste Harry Mulisch zijn publiek met een ogenschijnlijk traditioneel vertelde roman over de liefde tussen een gescheiden kunsthistorica en een jong meisje. Maar Twee vrouwen vertoont ook parallellen met de Oedipus- en Orpheus-mythen en loopt af als een klassiek noodlotsdrama.
Twee vrouwen Reviews
-
Lees 'Drie vrouwen' van Lisa Taddeo.
-
Al verwijs je nóg honderd keer naar de Oudheid, het blijft een kutverhaal.
-
Hum... en dan is het nu, volgens de cover, de bedoeling dat ik er 'ook met anderen over praat; thuis, op school, met vrienden, collega's ... om zo de sociale cohesie te vergroten'! :)
(Nederlandleest.nl - Boek.be)
Eens kijken: ik moet vandaag nog naar de fietsenmaker, een winkel, een oudercontact, de orthodont,...
Het belooft dus een erg interessante dag te worden :)
Ik start, denk ik, met iets 'laag-drempeligs' als
'U straalt iets hetero uit, maar hebt u toevallig ooit ook een lesbische relatie gehad?' :) -
Ik zou dit boek echt nooit vrijwillig hebben opgepakt als ik het niet voor school had moeten lezen en ik verwachtte ook totaal niet dat ik het wat zou vinden, maar... ik vond het echt heel goed! Het leest onwijs vlot en de verhaallijn is zo bizar intrigerend en goed neergezet dat het me van begin tot eind heeft geboeid, evenals de personages. Echt heel erg interessant en goed en een heel erg aangename verrassing, zeker wat betreft de ijzersterke mythologische intertekstualiteit. Hier blijf ik mijn hersens nog wel even op kraken.
-
ooit eerder gelezen toen ik 15 was en had toen 2 sterren review gegeven blijkbaar, dacht na de ontdekking van de hemel nog eens lezen want zo slecht kan het toch niet zijn:::: wel dus
ik ben niet iemand die de woorden male gaze gebruikt voor mijn plezier maar jeuzus wat een onzin dit boekje
echt blij dat ie in de ontdekking van de hemel de vrouwen gwn geen persoonlijkheid gaf(/hele boek in coma liet liggen) want hij snapt er geen hond van -
A typical Dutch book. At times it goes from 1 to 100 in a few pages. Throw in some curse words and unusual subjects for the time. Give it a weird twist and there you go, you found it in this book.
-
Changed my rating to 1 star last night, over six years after reading it, because this book is STILL pissing me the fuck off. To compare yourself to Thomas Mann, and have James Joyce's arrogance - to align yourself with authors who ACTUALLY know what they're doing - and then produce this sexist, but also forced, retelling of two myths? TWO myths, yes, in a 100-page novella. It's just him talking about lesbians in horrifyingly over-sexualized ways, having there be age differences, and then be like "ok so that's one Orpheus and one Oedipus for table one." He can go fuck himself, honestly.
2,5, more tending towards the 2. I mean, the ending was okay, the story could've been good but the telling made it so boring and it was unrealistic. I just got bored every time I read it, only the last sentence was beautiful, the last page was nice. It was a bit... Hmwh. To say so. -
"Ik weet niet wat voor substantie de ziel moet hebben, maar de hare deed mij denken aan een ei: een harde witte schaal, die niet meegaf, maar die plotseling breken kon en dan een massa vormloos slijm losliet." Harry Mulisch- Twee vrouwen, p.49
-
read this while sick at home. storytelling was good and nice, gorgeous at times, but the characters were lesbian stereotypes so that was sad. 2,5 stars.
-
Mijn Mulisch ontgroening en ik heb ervan genoten
-
In 1975 schreef Harry Mulisch de korte roman ‘Twee vrouwen’ over de liefdesrelatie tussen Laura en de veel jongere Sylvia, met als verdere hoofdpersoon Alfred, de voormalige echtgenoot van Laura. Daarnaast spelen de ouders van Sylvia en de moeder van Laura ook een rol in de roman. Ten opzichte van die ouders wordt de lesbische relatie verhuld. In de jaren zeventig was er veel aandacht voor de emancipatie van vrouwen, maar was deze zeker nog niet voltooid. Mulisch zou Mulisch niet zijn als hij niet allerlei dubbele bodems in het verhaal had aangebracht. Sylvia lijkt onberekenbaar maar ook berekenend. Ze wil de ultieme wens van Laura in vervulling brengen, een kind krijgen, waarvan zij de ‘vader’ is. Hiervoor gaat ze over lijken, wordt ze Laura schijnbaar ontrouw, maar wordt Alfred in haar spel gebruikt. De roman eindigt dramatisch, waarbij Mulisch er een Grieks drama van maakt. Het is zeker een spannend en verrassend boek.
-
Read this for my literature list. It's very unrealistic, Mulisch's writing style consists of sentences that I personally find way too long and unclear, and this specific book seems kind of... homophobic to me. Maybe that's on me for reading a book about a w/w relationship written by a man in the 20th century.
-
Een beetje sceptisch begon ik aan dit boek van Mulisch. De ontdekking van de hemel, overigens een geweldig boek, blinkt namelijk niet uit in interessante vrouwelijke personages. De personages waren echter niet het probleem hier. Het verhaal voelde gewoon niet genoeg uitgewerkt, alles ging zo snel dat het niet echt goed kon inwerken. Zeker geen slecht boek, maar ik had er meer van verwacht.
-
Mandatory school reading.
Read it this afternoon in one sitting to be done with it. Gosh that was so far fetched.
Plus can Mulish just stop wondering on why people don't realise that the sun goes from left to right in Australia or the other way around. He's made his point now (sort of) -
Harry Mulisch just really isn't my thing. Whether I'm not old enough yet to appreciate his work, or whether I never will at all, I can't tell you. I just know that I only turned the pages because I had to for school. Not one moment was it because I enjoyed it in the slightest
-
heel gay, leuk !
-
Ik had geen al te hoge verwachtingen van een boek over een lesbische relatie geschreven door een man... Maar wat een aangename verrassing! De setting voelde meteen vertrouwd en de beschrijvingen van de personages waren tegelijk poëtisch en realistisch. Het verhaal leest vlot en is spannend maar ook de momenten waarop het verhaal even lijkt stil te staan, blijft het boek boeien. Wat misschien nog het meest mijn aandacht trok, waren de fragmenten waarin Mulisch heel abstracte ideeën onder woorden brengt. Een voorbeeld hiervan is de beschrijving van hoe het hoofdpersonage de maanden van het jaar visualiseert in haar gedachten. Dit is iets waar ik zelf al wel eens over heb nagedacht, maar het leek mij onmogelijk om iemand die gedachtegang te laten begrijpen. Het feit dat Mulisch er in slaagt om dit zo mooi te verwoorden, toont aan dat hij echt weet door te dringen tot de diepere gedachtenwereld van zijn personages en van de lezer.
-
Het probleem is misschien dat ik dit meteen na 'De ontdekking van de hemel' heb gelezen.
Het hele boek 'Twee vrouwen' wist mij nergens te raken. Ik leefde met geen enkel personage mee.
Wat een rare liefde... -
wat the fuck
-
2 voor het verhaal
4 voor de klassieke referenties
5 voor de schrijfstijl -
'In de tragedie staat de menselijke waarheid tegenover de goddelijke. En aan die tegenspraak gaat de held te gronde, zij trekt hem uit elkaar.'
^ is volgens mij een goede beschrijving van dit boek
het heeft me in alle opzichten gesloopt en ik ben nog steeds bezig om mijn gedachten erover bij elkaar te rapen. zou ik het nog een keer lezen? waarschijnlijk niet, maar alleen omdat ik het nooit meer zal ervaren als de 1e keer. -
I'm not going to lie, I was very excited to read this novel, mainly because of the relationship between the two women. It was a nice enough book, very pleasant to read. I was expecting a bit more storyline for the progression of the relationship, as it was very 'insta love'. They moved in together on the first day of meeting??? Who on earth would do that?
This is the ultimate gay U-Haul story, fight me.
--
Anyways, here's some quotes:
"Om hen heen wandelen moeders met kinderen, die zijn niet meer zien; zij kijken omhoog in het heldere, doorzichtige groen van de platanen: in de bevende blaadjes zien zij taferelen, die voorgoed uit de wereld zullen verdwijnen met hen. Al die herinneringen, die zich in dat lover daar hebben afgespeeld! Scènes in herenhuizen, in serres, op bal-masqués, op huwelijksreis in Baden-Baden! Onder dat dak van beelden was zij voorgoed ingesluimerd."
"Het was zomer, dat wil zeggen een zomer in de jeugd, dus een warme zomer, een eindeloze warme dag daarin."
"Ik geloof dat ik onder hypnose raakte. De stenen cataract onder mijn voorband kwam geleidelijk overeind en verticaal moest ik daar tegenop fietsen. Toen ik Leiden naderde, was het of ik stilstond en met mijn pedalen de hele aarde onder mij aan het rollen moest brengen."
"Gelukkig is het geschrevene iets dat hoorbaar is zonder gehoord te hoeven worden. Zelfs het bescheidenste woordje dat ik neerschrijf, het woordje zwijgen bij voorbeeld, overstemt het inferno in die stenen put."
"Het waren niet haar intelligentie en haar brede belangstelling, waarvan ik hield, maar datgene wat die eigenschappen niet bezat en evengoed wel had kunnen bezitten, - datgene wat overbleef als alles van haar afgetrokken werd, datgene wat ik bij de eerste oogopslag aan haar rug had gezien."
"Op een avond legde zich een onbedaarlijke zonsondergang over het Leidseplein met de schouwburg, zoals ik nog niet eerder had gezien in de stad. De gebouwen en het verkeer werden opgetild naar een ademloos bestaan, waarin zij minutenlang veranderden in een sprookjesachtig proces. Dakramen zonden oranje signalen uit, tramrails werden van goud. Daar stond ik tussen en bewoog mij niet meer. Sylvia, dacht ik, Sylvia. Ik bleef staan tot alles belandde in een zacht violet, en toen plotseling teruggleed in het heldere grijs, waaruit het was voortgekomen."
"Hoe lang wil ik blijven? Ik heb niets meer te melden."
"In de kamer achter de mijne scharrelt de oude dame, tegenover mij staat het pausenpaleis; loodrecht onder mijn raam gaapt het gat als een wachtend graf. Ik kan eerder beneden zijn dan de echo van mijn schreeuw terug is van het paleis."
--
Assignment
Twee Vrouwen - Harry Mulisch
Kies de passage uit het boek die jij het meest aangrijpend/indrukwekkend vond.
"Eenmaal ben ik van huis weggelopen, ik was tien jaar. Niet omdat er iets onaangenaams was gebeurd, of omdat de toestand mij op een andere manier bedrukte, maar omdat ik plotseling weg wilde, misschien was het een bepaalde geur in de lucht, of een witte stapelwolk aan de horizon. Ik haalde mijn fiets uit de schuur en fietste de stad door, richting zon, vastbesloten om nooit terug te komen.”
Deze passage uit het boek Twee Vrouwen van Harry Mulisch had vrij veel indruk op mij. Ik vind de manier waarop Mulisch deze gebeurtenis omschrijft erg mooi en ook herkenbaar. Ik hield er enorm veel van dat Mulisch, ‘Weg’ als plek probeerde te vinden. Het was voor mij erg herkenbaar. Het gaat dieper dan even weg willen op vakantie. -
oke, ik heb dit boek voor Nederlands moeten lezen en keek er dus al tegenop. Voor school lezen geeft mij altijd een heel demotiverend gevoel en wilde er daarom ook maar snel mee klaar zijn. Een vriendin heeft mij dit boek ooit aangeraden dus een kleine hoop op een goed boek had ik nog wel, maar toch was dit niets voor mij.
Het boek begint al vaag, de hoofdpersonage krijgt een telefoontje dat ze naar Frankrijk moest omdat haar moeder was overleven, en die graag begraven wilde worden in Nice. Tijdens het lezen kwam ik er achter dat dit boek eigenlijk helemaal geen plot heeft. Ze moet naar Frankrijk en dat is het, maar tijdens de rit vertelt de hoofdpersonage, van wie we pas in de laatste paar bladzijdes achter haar naam komen, hoe ze hier terecht is gekomen. Het was voor mij super verwarrend om steeds van gebeurtenis naar gebeurtenis te gaan. Het gaf geen overzicht en het feit dat er geen hoofdstukken waren, maar alles een groot verhaal was, gaf mij ook geen rust. Ook zaten bijna alle personages in het boek me op een of andere manier wel op mijn zenuwen, ieder had z'n goede momenten, maar de slechte waren toch echt in merendeel. Wel vloog ik door het boek heen doordat ik het wel een fijne schrijfstijl vond en omdat de schrijver, ook al is het verhaal niet zo boeiend, je toch verder wilde laten lezen.
Toen ik dacht dat het verhaal misschien toch nog een reddend einde zou hebben, was ook dat helaas niet zo door het veelste "rushed'' einde. Het einde zag ik al aankomen maar had toch nog net iets beters verwacht.
Al met al, dit boek is niets voor mij, maar ik zie wel waarom andere er wel van kunnen genieten. Het is iig een beter boek om voor Nederlands te lezen dan eentje die je half traumatiseerd hahah. -
Toen ik begon aan dit boek wist ik niet goed wat ik kon verwachten, ik had geen verwachtingen. Wel wist ik dat er een moord aan te pas zou komen.
Tijdens het lezen en ook nu ik het boek uit heb, blijf ik mij afvragen hoe Laura en Sylvia zo overtuigd waren van hun liefde voor elkaar, hoe vanzelfsprekend het was dat ze gingen samen wonen en samen verder zouden gaan.
Toen bekend werd dat Sylvia ervan door is gegaan met Laura's ex-man Alfred was ik best geschokt, ik had deze wending niet verwacht en toen zij bij Laura terugkeerde met het nieuws dat zij zwanger was en het samen het haar wilde opvoeden was ik echt totaal de kluts kwijt.
Ik kon mij totaal niet plaatsen in Sylvia's karakter en kan ook geen begrip opbrengen voor haar drijfveren, echter kon ik deels wel begrijpen dat Alfred haar heeft vermoord - waardoor ook het kind. Hij is bedrogen en voorgelogen, werd overspoeld door het geluk dat hij een kind kreeg van zijn 'muze' en vervolgens ermee geconfronteerd dat zij met het kind terug ging naar Laura.
Ik vond de schrijfwijze van het boek niet heel prettig en ik kon mijn aandacht er ook niet heel goed bij houden, ik denk dat vooral de onverwachte wendingen ervoor hebben gezorgd dat ik dit boek enigszins interessant vond om te lezen en dus 2/5 sterren geef. Ik zou dit boek niet gauw aanraden en vind het zeker geen must-read -
I did enjoy some parts of the book, the way the narrative shifted in time, some of the beautiful descriptions. What I did not enjoy were some of the missing points - the way the main character and her love subject meet for example, the story given in the book was more like "lets get over with it so we can continue with the story". Their lovestory seemed superficial and stereotypical, Sylvia seemed like any other stereotypical love interest - beautiful but in a weird way, definitely skinny, a little crazy but oh so much more interesting, not very talkative but all the more interesting and deep because of it. I would really have wanted to know more about Sylvia but I think the author didn't really know that much about her as well, she was sort of unfinished. The ending of the book was a little bit too melodramatic for me, however I did enjoy the whole theory behind the obsession of childbirth and I do think the author went into depth with this one and I found it quite interesting. I guess every gay novel needs to have a depressing ending for some reason. Overall it was a good read!
-
Bah!!! Er zijn maar weinig boeken die ik echt niet mooi vind, maar dit is er dan toch één van...
-
Een over het paard getilde schrijver denkt overal vetstand van te hebben.
-
queer manic pixie dreamgirl shit... en waarom moest dat einde in 4 pagina's?
maar hij kan wel mooi schrijven
