Иуда Искариот by Leonid Andreyev

Иуда Искариот Reviews

• 
  Sidharth Vardhan

  Most underrated book I have ever read!
  
  

  
  "if any one in this world was ever deceived, it was Judas"
  

  
  Judas is one of my favorite characters in Bible. There is always that assumption in religious books that what is divine must also be beautiful and persuasive. Jesus, for example, just tells total strangers to follow him and, without any questions or need for proofs, they do. There must be something very convincing in very persona of Jesus. But than how come Judas, one of twelve hand-picked by Mr. Christ himself betrays him? How does he remain unimpressed by all that should be good and beautiful in Jesus? Of course, religious folks will blame the poor Devil and be done with it.
  
  Andreyev does better. Judas, here, actually loves Jesus:
  

  
  "You wish to buy Jesus for thirty pieces of silver? And you think that Jesus can be betrayed to you for thirty pieces of silver?"
  

  
  It is his character that makes him do such a thing:
  

  
  "Judas was an habitual liar, but they became used to this, when they found that his lies were not followed by any evil conduct; nay, they added a special piquancy to his conversation and tales, and made life seem like a comic, and sometimes a tragic, tales."
  

  
  A lot of people are misled to believe that my lies are of similar nature. But anyways,
  

  
  "what is a lie, my clever Thomas? Would not the death of Jesus be the greatest lie of all?"
  

  
  Judas, as you might have guessed by now, is a cynic. Now, people are often cynical in their opinions on cynics. Cynicism is just a way of looking at the world, which doesn't in itself harm anyone, and is often developed by a person who haven't received much good from the world.
  
  Judas' bad looks, double face, were probably enough to give him a terrible childhood in a heavily prejudiced society. He lives in continous impression that everybody, everything is mocking him and thus while once alone in mountains, when in an accident, he "suddenly rolled down in a grey ball, rubbing off his skin against the stones" his response was somewhat simlar to betrayed Ceasor, "he jumped up and angrily threatened the mountain with his fist—“You too, damn you!"
  
  And, so, he felt betrayed by the whole world and, like Frankenstein's monster, became what society expected him to be.
  
  Still, his cynicism didn't extend to Jesus, whom he loved and believed in. He saves His life and that of His apostles but since it is done by lying - he only gets everybody's disapproval. Including His. Those who refuse to show their anger on their loved ones from time to time, often end up destroying all their love and are left with a feeling of indifference which is often crueler to the beloved. Jesus too turns indifferent towards Judas, though like most disappointed parents, he still refuses to throw Judas out.
  
  Having failed to regain Christ's affections any other way, despite his best efforts, he betrays him in frustration, somehow believing he might be doing Christ a service - he asks Jesus to stop him before doing so through telepathy but Jesus is our of reach so he thinks Later approves.
  

  
  "Judas! Is it with a kiss you betray the Son of Man?"
  

  
  He comes to regret it quickly, tries to protect Jesus in every way possible but fails to. He ends up committing suicide the day after crucifixion.
  
  But here is the strongest part of the book. His cynic views about others come out to be true. Not one of Jesus' apostles protest when He is taken away by soldiers, sentenced or punished. They prefer to let Barabbas go free instead of His Holiness. It is as if they want Him dead.
  

  
  "People always love their teacher, but better dead than alive."
  

  
  (So true!)
  
  And, thus betraying by inaction, Apostles and Christians end up being more Judas-ians than Chrstians.
  

  
  "ye will soon be kissing the cross on which ye crucified Jesus! Yes, yes, Judas gives ye his word that ye will kiss the cross!"
  

  
  
  (Read
  online.)
• 
  Hazal Çamur

  Tarihe damgasını vurmuş kötülüklerde, hikayeyi olaya adını kapkara harflerle yazdıranların ağzından dinlemeyi seviyorum. Yahuda da, Kabil’den sonra, bence tarihin ilk büyük kötülerinden biri. Peki motivasyonu neydi?
  
  Kitapta bir şey vardı ki hiç beklediğim gibi çıkmadı: Quasimodo tarzı bir Yahuda beklemiyordum. Oysaki resmedilişi bu denli çarpık ve çirkin değildi. Ancak buna alıştıktan sonra yalancı, ikiyüzlü, iftiracı Yahuda’nın belki de İsa’nın en sadık havarisi olduğunu düşünmeye başladım.
  
  Kim seviyordu gerçekte İsa’yı? Öğretmenleri öldüğünde gerçekte yanında kim yer alacaktı? Yahuda’nın İsa’yı çarmıha götüren ihanetinin arkasındaki sınav bence okunmaya değer. İnsanı düşüncelere sürüklüyor. Üstelik onca parlayan havarinin arasında Yahuda gerçekten de kirli bir karaktere sahip. Ama İsa’ya duyduğu aşka varan sevgi ne olacak?
  
  Dil (dolayısıyla çeviri ve editörlük) çok güzel. Edebi yanı insanı alıp götürüyor. Kısa yapısıyla da bunu destekliyor. Ancak Yahuda’nın sonlara doğru iyice kontrolden çıkan sayıklamaları bazen anlamamı güçleştirdi.
  
  Aradığımı (Yahuda’nın görünüşü dışında) bulduğum bir kitaptı. Andreyev’den okuduğum ilk kitaptı. Kendisinden başka kitaplar da okumak istiyorum artık.
• 
  Sinem A.

  "Yahuda ya göre İncil" de beni en çok sürükleyen hikaye Yahuda ve İsa nın ilişkisi ve Yahuda ya bakış olmuştu. Bu nedenle bu konuda bir kitap daha okumak istedim.
  İyi ki okumuşum Andreyev gibi bir yazarla tanışmış oldum. Belki biraz da konunun aynı olması sebebiyle bana biraz Kazancakis in "Günaha son Çağrı" sını hatırlattı. Ama tek benzerlik bu değil, kullanılan dil ve bakış açısı da aynı sadelik ve güzellikteydi. Bu konularda taraf tutmadan edebi anlatım gücü yüksek kitapları sevenlere öneririm. Tabi bir de sayfa sayısının az olmasını sevenlere :))
• 
  ioannis. anst

  Ο Ιούδας του Αντρεγιεφ μπορεί να ακολουθεί την επίσημη ιστορία των Ευαγγελίων όσον αφορά τον περιώνυμο βίο και τα σημαίνοντα γεγονότα που σφράγισαν την ζωή ενός από τους μαθητές του Ιησού, ωστόσο η αρχική διείσδυση, καταγραφή και χρησιμοποίηση των Εκκλησιαστικών πηγών αποτελεί μονάχα την αναγκαία βάση, τα χρειαζούμενα εκείνα λογοτεχνικά υλικά για την ψυχική διερεύνηση ενός εκ των αμφιλεγόμενων, απεχθέστερων και πιο μισητών προσώπων της ανθρώπινης Θρησκευτικής Ιστορίας, αν όχι το ποιο μισητό.
  
  Ο Αντρεγιεφ παρουσιάζει, ως προς την εμφάνιση, τον Ιουδα ως μια τερατώδη φυσιογνωμία, καχεκτικό, ξερακιανό και αρρωστιάρικο με ένα παραμορφωμένο κρανίο γεμάτο εξογκώματα και γρόμπους, ένα δύσμορφο πρόσωπο με δυο διαφορετικά μάτια, το ένα νεκρό, παγωμένο, ανήμπορο, αδρανές, το έτερο ζωντανό, διορατικό, πανούργο, δραστήριο, μάρτυρας ορατών κ αδιόρατων ερεθισμάτων, επικυρίαρχο του πρώτου.
  
  Ο Ρώσος συγγραφέας θέλοντας να αποδώσει στα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Ιούδα και μια παράλληλη εικόνα του ψυχισμού του εμφανίζει τον Ιούδα από την μια ως έναν υπερφίαλο, υποκριτή, δολερό χαρακτήρα που είναι ικανός για κάθε είδους ραδιουργία και από την άλλη ένα τραγικό πρόσωπο όπου οι ατέλειωτες σκέψεις, μια τραυματισμένη συνείδηση και τα ψυχοφθόρα βάσανα συνυπάρχουν σε έναν ταλαιπωρημένο ψυχικό κόσμο. Ευσχήμως, σε κάποιο σημείο της αφήγησης η απελπισία και οι βαριές σκέψεις του Ιουδα αντιπαραβάλλονται με συμβολικό τρόπο σαν κάποιες ασήκωτες ογκώδεις πέτρες μιας ερημικής (ψυχικής) χαράδρας.
  
  Ωστόσο ο Ιούδας ως ανυπόστατο μέρος μιας κοινωνίας καλυμμένης με το λεπτό πέπλο της υποκρισίας αποτελεί ένα γνώριμο είδωλο της. Είναι ένας μικροαπατεών��ς και άτιμος αλλά δεν είναι περισσότερο από έναν καθημερινό έμπορο της Αγοράς, είναι καταχθόνιος και δολοπλόκος αλλά δεν είναι λιγότερο διαβολεμένος από το Συμβούλιο των ιεραρχών της Ιερουσαλήμ, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ονομαστής Προδοσίας αλλά ελάχιστα διαφέρει η διπροσωπία του από εκείνη των υπολοίπων μαθητών του Ιησού που τον απαρνήθηκαν όταν τους χρειάστηκε, όταν φοβηθήκαν να κουβαλήσουν ο καθένας τους ξεχωριστά το μαρτύριο της αγάπης που ακούει στο όνομα Θυσία. Η επίσπευση του μοιραίου, η συγκλονιστική πράξη της αφαίρεσης ζωής, φαντάζει η τελική λύση για μια τυραννισμένη συνείδηση είναι το τελευταίο και το πρώτο βήμα για την λύτρωση της Ψυχής από τις αμαρτίες και τα ατέλειωτα βάρη και την επανένωση με την αγνότητα, την αγιότητα, τον αγαπημένο Δάσκαλο.
  
  Υ.Σ : ‘Ο Ιουδας ο Ισκαριώτης’ μαζί με ένα άλλο μικρότερο διήγημα τον ‘Λάζαρο΄ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΄Ροές΄ σε μετάφραση από τα Ρωσικά της Σταυρούλας Αργυροπούλου και επιμέλεια της Νάσια Ντινοπούλου.
  
  
  http://www.printa-roes.gr/index.php/2...
• 
  zahraa esmaile

  #رحلات2022
  #يهوذا
  نوفيلا بتحكي عن الخائن الأشهر في التاريخ"يهوذا الإسخريوطي" أحد الحواريين للمسيح، اليهودي الذي باع المسيح مقابل 30 قطعة فضية في صفقة بائسة، النوفيلا بتحكي على لسان يهوذا القصة كاملة، بداية من التفكير حتى التنفيذ، بنسمع منه مبرراته للفعل الشنيع، كمان بنشوف بعيونه باقي الحواريين وموقفهم من الخيانة، بشكل ما يهوذا بيلقي اللوم على الجميع
  
  النوفيلا مكتوبة حلو، بس الفكرة اني مدرستش الموضوع او اهتميت بيه قبل كدة ف مكنتش مستمتعة، فكرت طول النوفيلا اني لو قرأت عن الحواريين اكتر هتبسط أكتر، اللي خلاني كملت كان صدقاً الترجمة، الترجمة ممتازة والهوامش ف مكانها قوي
  
  ف المجمل، نوفيلا مختلفة، تصلح أكتر للمهتمين بالتاريخ المسيحي أو قرأ عن الفترة دي
  #الكتاب_رقم116
  #ضيوف_فين
  116/120
  18-ديسمبر
• 
  Anna

  I am not a religious person but even I know the story of Judas who betrayed Jesus. For me, however, Judas has always been an interesting character. I felt that without him there would be no Christianity as we know it so his betrayal was necessary and might have even been a sacrifice in itself. It might be that my view of this story has been influenced by Andreyev's rendition for so long that I can't separate what I should have known from the canonical version to what I know from this one. What I do know, however, is that unlike many of the books I'd read when I was younger this one stayed with me and I quite often thought of rereading it, which is what I did presently. I have to say that it still has the strongest impact. The language and the way the story is told are magnificent. Andreyev forces you to think and re-think and re-think again. Highly recommended.
• 
  Anna Kļaviņa

  It's the same old story, Jesus is betrayed by Judas Iscariot.
  
  But what if Judas betrayal was an act of love, faith and devotion? What if Judas was the best and most loyal follower Jesus had? What if Judas betrayal proved that he, Judas Iscariot, was the most deserving of Jesus apostles?
  
  
• 
  Mehmet B

  "Yahuda! İnsanoğluna öpücükle mi ihanet edeceksin?"
  İhanetle özdeşleşmiş, 13 sayısının uğursuz sayılmasının nedeni, çirkin Yahuda, İsa'ya ihanet eden tek havari o mudur? Günümüzdeki dinlerin kökenlerinden nasıl uzaklaştıklarını da anlamak için düşünme imkanları sunan, psikolojik bir kısa roman...
• 
  Gözde

  "Peki ölmenizi de mi yasakladı? O ölüyken, siz neden hayattasınız? O ölü, kıpırtısız ve sessizken neden sizin ayaklarınız hareket ediyor, diliniz sefil şeyler söylüyor, gözleriniz kırpışıyor? [...]
  İşte cevap veriyor Keriyotlu cesur ve muhteşem Yahuda: Ölmeli. Yola yatıp askerlerin kılıçlarını, kollarını tutmalıydınız. Onları kendi kanlarınızda boğmalı, ölmeli, ölmeliydiniz! Hepiniz oraya girdiğinizde Babası bile dehşetinden çığlık atmalıydı!"
• 
  Stenoch Taw

  "-მაგრამ მათ ხომ უყვართ ის!შენ თვითონვე არ��� თქვი?-
  -თავიანთი მოძღვრები მათ ყოველთვის უყვართ,მაგრამ უფრო მკვდრები,ვიდრე ცოცხალნი.როდესაც მოძღვარი ცოცხალია,მან შეიძლება გაკვეთილი ჰკითხოს,მაშინ კი ცუდად იქნება მათი საქმე.ხოლო როდესაც მოძღვარი კვდება,ისინი თვითონ ხდებიან მოძღვრები და მაშინ სხვების საქმეა ცუდად!ჰე!-":
• 
  Ermina

  Odavno sam stava da je Juda centralna figura kršćanstva, bez koje ne bi bilo glorifikacije Isusa. To se već vidi i u njegovom evanđelju, a Andrejev, srećom, piše ovu priču ne izmišljajući mnogo toga. Kažem srećom jer je Juda u pomamnom čitanju Biblije čisti ekvivalent zlu/Sotoni , dok se, zapravo, može shvatiti kao Isusov najvjerniji učenik sa poprilično radikalnim načinima obožavanja.
• 
  Evgen Novakovskyi

  Неожиданно сложная интерпретация образа Иуды из Кариота. Он здесь не просто обиженный мужчина с туманными мотивами, к которому мы все привыкли, а сломленный, раздираемый противоречиями, человек с глубокой психологической травмой. Люди всегда были предвзяты к Иуде: из-за его внешнего вида, скверного характера, грязных слухов и всякой подобной фигни. По умолчанию все относятся к нему довольно паршиво и даже “светлые” апостолы – не исключение. Каждый ожидает какой-нибудь подлости, а нежно любимый Иисус так и вовсе игнорирует, вот Иуда потихонечку и плавится, чтобы окончательно съехать с катушек в знаменитом финале. По сути, Андреев предлагает трактовку самого известного предательства в истории человечества через самоисполняющееся пророчество. Да, написано очень высокопарно, но тогда так принято было. В остальном это 90 прекрасных страниц (читалки) нестандартного взгляда на привычные вещи.
• 
  Piruza Petrosian

  Ռուս էքսպրեսիոնիստ Լեոնիդ Անդրեևն այս ստեղծագործությունը գրել է 1907թ․-ին՝ արյան, դավաճանությունների ու մատնությունների հետհեղափոխական շրջանում։ Հարակարծությամբ հրապուրված հեղինակը ներկայացնում է Հուդայի աստվածաշնչյան նկարագիրն ուրույն դիտանկյունից՝ ներթափանցելով հերոսի հոգեկերտվածքի ետնախորշերը։ «Ցավով ու տառապանքով լցված Հուդան» իր ապականված կյանքում առաջին անգամ լույսի ջերմություն է զգում, սակայն մի՞ թե «նորից խաբեցին Հուդային, խեղճ, դյուրահավատ կարիովտացի Հուդային»։ Վերջինիս հակասական մղումները հոգու խորքում հանգում են լոկ սիրո և ընդունման անիմանալի երազին։ Ամենևին չնվազեցնելով Անդրեևի գրչի արժանիքը և իր կերտած հերոսի հոգեբանության ինքնատիպությունը, մերթընդմերթ կարելի է զգալ Դոստոևսկու «ընդհատակից» փչող քամին։
  
  Այս «դավաճանության հոգեբանության մասին գրվածքը» տարանջատում է դավաճանությունն ու մատնությունը՝ որպես ներքին և արտաքին հասկացություններ։ Չնյութականացած դավաճանությունը միևնույն է դավաճանություն է, իսկ մատնությունը միայն կիրառական արտահայտում կարող է ունենալ։ Դավաճանության և ատելության մեկնաբանությունը կարծես արվում է հավատարմության և սիրո լույսի ներքո՝ ընգծելով մարդկային բնության երկակիությունն ու մեղսավորությունը։
• 
  TarasProkopyuk

  "Иуда Искариот" очень и очень сильная книга, пусть даже очень небольшая!
  
  Автор великолепным образом показал демонов и тщательно скрытые пороки, которые скрываются в умах даже самых светлых людей, на которых большинство возможно никогда бы не обратило внимание. Речь идёт конечно же о апостолах.
  
  И даже если вы не религиозный человек прочитать её будет очень полезно...
• 
  Nik Kane

  Hauntingly disconcerting.
• 
  Tanya

  about time for a re-read
• 
  selbi

  Должна была взглянуть на библейский сюжет глазами Андреева, но только ещё больше запуталась и может даже разочаровалась, хотя я далека от религий и мало что понимаю.
  Апостолы, те самые «идеальные парни», предстают невыносимо глупыми и эгоистичными, неприятными людьми. Неприятный Иуда не предстаёт никем для меня, так как он своего рода Раскольников. Опять одни и те же вопросы : « можно ли оправдать?». Двигаем чуть-чуть понятие морали и оправдываем всё спокойно) а если вам не нравится оправдание, то просто гнём линию что оппонент бесчеловечен и блаблабл.
  
  Произведение скучное и монотонное.
  
  Понравилась цитата: « сегодня утром ты назвал меня: вор. Сегодня вечером ты зовёшь меня: брат. А как ты назовёшь меня завтра?»
• 
  Gizem Çetin

  Kitabın yorumuna geçmeden önce şunları bilmekte yarar var: Yahuda, Hz. İsa'nın havarilerinden biridir, onu otuz gümüşe düşmanlarına teslim ederek ihanet eder. İslam'a göre, Allah Hz. İsa'yı katına yükseltir, düşmanlarının onu yakalamasına izin vermez. Başka bir kişiyi - muhtemelen Yahuda'yı - onlara Hz. İsa gibi gösterir, inkarcılar da o başka kişiyi çarmıha gererek öldür­ürler. Hristiyanlığa göre ise öldürülen Hz. İsa'dır. Haç sembolü de oradan gelir. İşte kitap bu olay üzerinden ihanet psikolojisini işliyor.
  
  Yahuda... Yüzünün iki yanı farklı görünümde çizilmiştir kitabın kelimelerinde. Bir gözü kör, yüzünün bir yanı kıpırtısız ve çizgisiz... Diğer gözü kurnaz bakışlı, yüzü ise kırışıklarla dolu. Andreyev'in Yahuda'sının kişiliği de yüzü gibi iki parçalıdır. İsa'yı sever, delice sever, en çok kendisinin sevdiğini kanıtlamak ister. Sırf bu yüzden ona ihanet eder. Diğer havarileri sınar, acaba onu kurtarmak için bir şeyler yapacaklar mı? İnsanlığı sınar, acaba onun yüceliğini anlayacaklar mı? Garip, hastalıklı, çelişkili, bir parça da kibirli bir ruh hali ihanete taşımıştır Yahuda'yı.
  
  Kitabın geneline baktığımızda ne kötü ne harika. Orta karar. Diyaloglar ya da ilk kısımlar zorlama gelebilir biraz. Fakat tasvirler... Muhteşemdi. Kitabı yaşatan, canınızı yakacak kadar canlı tasvirler var, özellikle sonlara doğru. Psikolojik tahlil seviyorsanız, modern klasiklere ve teolojik tarihi olaylara ilgiliyseniz tavsiye edebilirim.
• 
  dely

  Story can be found online for free:
  http://www.classicreader.com/book/2209/
• 
  Ozkan Kose

  Ayağıyla kenardan kendini ittirip sallamadan önce Keriyotlu Yahuda dikkatle bir kere daha uyardı İsa'yı,:
  - Beni şefkatle karşılamayı unutma, çok yoruldum, İsa.
• 
  Jelena Jonis

  Sukurtas prieš 112 metų, rusų rašytojui Andreevui gyvenant Kaprio saloje, šis pasakojimas grįžta prie Judo išdavystės, tiksliau, jo motyvų. Parašytas iš Iskarioto perspektyvos, kūrinys kvestenuoja ne tiek pačią išdavystę, kiek kitų apaštalų bei minios neveiksnumą, apatiškumą, susitaikymą su šia lemtimi.
  
  - Ką gi mes galėjome padaryti? Pats pamąstyk.
  - Kas myli, tas neklausia, ką daryti. Jis eina ir daro viską. Jis verkia, jis kandžiojasi, jis smaugia priešą ir kaulus jam laužo. Kas myli! Kai tavo sūnus skęsta, argi tu eini į miestą ir klausi praeivių: “Ką man daryti? Mano sūnus skęsta!” - o ne puoli pats į vandenį ir neskęsti kartu su juo?
  
  Biblijiniame juoda-balta, gera-bloga pasaulyje, Judo išdavystė yra aiškus blogio pavyzdys. Tačiau Andreevas šį požiūrį laužo ir Judo motyvus pristato kaip meilės Jėzui motyvus. Ne Iskarioto bučinys į skruostą už 30 sidabrinių, bet Jėzų mylinčių žmonių pasyvumas yra didžiausia išdavystė.
  
  Jis buvo toks ryškus savo tyrume ir nekaltybėje, kad tik aklasis, kuris nemato pačios saulės, nebūtų to pamatęs, tik beprotis nebūtų to supratęs. Ir tylėjo minia - taip tylu tapo, kad girdėjo Judas, kaip kvėpuoja priekyje stovintis kareivis. “Taip. Viskas baigta. Tuoj jie supras”, - pagalvojo Judas, ir kažkas keisto, panašaus į akinamą džiaugsmą krentant nuo aukščiausio kalno viršūnės į melsvą, spindinčią bedugnę, sustabdė širdį jo. Ir visa minia surėkė, subliovė, užstaugė tūkstančiais laukinių ir žmonių balsų: - Mirtis jam! Nukryžiuok jį! Nukryžiuok jį!
  
  Nepavaldžios laikui yra tos knygos, kurias skaitai praėjus šimtui metų, o jos tokios pat aktualios šiandien ir liks aktualios ryt. Tokia ir ši knyga - žvelgianti ne į tą, kuris žengė žingsnį, bet į tuos, kurie galėjo, tačiau nedarė nieko, kad šį žingsnį sustabdytų.
• 
  Mina Luiz

  هنا القصة ليست مطابقة في تفاصيلها لقصة يهوذا، فيهوذا حواري و من ١٢ تلميذ الذين سميوا رسل. و لكن أندريف أستخدم شخصية جميع العالم يعرفها و يحكم عليها ليخلق قصة توافق تخيلنا. يهوذا لم يكن القبيح المقيت الذي تم رسمه و لكن كان عيبه الطمع و حب المال. أستخدم أندريف البعد عن القصة و الشخصية و حتى اغفل مواضع مهمة للقصة و بعد عنها ، و منها دخول المسيح أورشليم و التي أستخدمها كثيرا كأسدلال في مواضع متقدمه.
  درة العمل في النهاية و الخيانة ... هنا يظهر قوة عمل ليونيد أندريف بحق و تظهر وجهة نظره ....
  العمل قوي و لكن الكاتب أظن أنه قصد البعد عن القصة بحذافيرها حتى لا يكون مرجع تاريخي و لكن رواية فلسفية.
• 
  vera urtashvili

  "მაგრამ შენ ხომ უწყი, რომ მიყვარხარ. შენ ყველაფერი უწყი. რატომ უყურებ ასე
  იუდას? დიდია შენი მშვენიერი თვალების იდუმალება, მაგრამ განა ჩემი თვალებისა
  ნაკლებია? მთხოვე დავრჩე! შენ დუმხარ, სულ დუმხარ. უფალო, უფალო, მე
  ამისათვის გეძებდი შენ. მთელი ჩემი სიცოცხლე ტანჯვითა და წამებით გეძებდი და
  გიპოვე! გამათავისუფლე. მომხსენი ტვირთი, ის მთაზე და ტყვიაზე მძიმეა. ნუთუ არ
  გესმის, როგორ ტკაცუნობს მის ქვეშ იუდა ისკარიოტელის მკერდი?
  უკანასკნელი დუმილი, უძირო, როგორც მარადისობის უკანასკნელი მზერა."
• 
  Nourhan Tarek

  أول مرة اقرأ عن يهوذا ، تجربتى فى الترجمة كانت رائعة حيث قوة الكلمات جعلت التشبيهات و الوصف بارزين أمامى .
  كقصة قصيرة : أراد أن يطرح الكاتب وجهه نظره عن "يهوذا" برؤية و منظور مختلف عن إدعاء ناس كثيرون بوصفه "الخائن"…ف ما كلمة "الخائن" و من الحق أن يطلق تلك الكلمة إذا لم يشاهد المشهد كامل من كل الزوايا و دخل جوه الحدث …و طرح أيضًا أن الحواريين الآخرون يحملون نفس تلك الكلمة أثقالًا على ظهورهم حيث منهم خاف فهرب و منهم حمل الصمت …ف إذن الكل خونة و الكل لم يكرسوا حياتهم فداء المسيح
  -أعجبنى فكرة طرح المشكلة من منظور آخر …و لكنى لست اعلم بالحقيقة و إذا أراد أى شخص المعرفة أكثر عن الموضوع يبحث عنه أكثر و لكن من الممكن تلك القصة القصيرة تكون مدخل لمعرفة "من يهوذا" إذا لم تسمع عنه بالقبل.
• 
  Özge Tokat

  Finished in one day.
  Andreyev's tone makes this one a captivating read, not to menon the great translation by Mustafa Kemal Yılmaz.
  It tackles timeless subjects like loyalty, recognition, acceptance and of course, betrayal.
  The lines are more blurry than they may seem at the first glance.
• 
  g.ç.

  İsa'yı ele vermiş olan havari Yahuda'nın ruh geçişlerini ve ihanetin vicdanen getirilerini ele alan bir yapıttı Yahuda İskariot. Andreyev'den okuduğum üçüncü kitaptı kendisi. Ancak beni anlatım ve kopukluğu bakımından fazlasıyla hayal kırıklığına uğrattı. Üzdün Andreyev. :(
• 
  Kamil Karadeniz

  Göz önünde bulunan bir o kadar da bilinmeyenli bir durumu farklı bakış açısıyla okuyunca insanın hoşuna gidiyor. Bir de yazarın süper akıcı dili ile birleşince bu durum ortaya işte bu güzel eser çıkıyor.
• 
  Jelena

  Mali zbornik (da tako nazovem ovu majušnu knjigu) u sebi sadrži 6 priča. Dvije sa biblijskom temom, tri sa temom boljševičke revolucije i jednu zasebnu koja odiše jezom priča Edgara Alana Poa ali odnosom sa smrću svojestvenom samo Rusima.
  
  Priča po kojoj zbornik nosi naziv Juda Juda Iskariotje fenomenalna. Zaista. Odavno me nešto nije tako oduševilo i zajedno sa Smrću Guliveračini moje omiljene priče iz ove knjižice.
  
  U Judi Iskariotu Andrejev piše o opštepoznatoj priči: kako je Juda izdao Isusa. Ali on to eradi na potpuno drugi način, on popunjava praznine priče koju svi znamo. Zašto je Juda izdao Isusa i kako je došlo do njegovog pada? Judin opis je kao potez četkice, on ga slika na osnouv njegove reprezentativne karakteriste: njegove, u najmanju ruku, groteskne glave u kojoj se mogu samo zle misli vitlati. I to je sve što saznajemo o Judi ali se on dalje razvija kroz svoje akcije (isto je radio i Sima Matavulj <3 ).
  
  Juda je bio sitni lopov i lažljivac, osoba kojoj niko nije vjerovao ali eto, našao se čovjek u društvu Isusa pa odlučio da ga prati. Juda je centar ove priče i Andrejev nam polako slika kako se on mijenja. Kako postaje toliko opčinjen, zavidan i ljubomoran na apostole koji su u Isusovoj milosti (iako zapravo kroz čitavu priču Isus ne govori ništa loše protiv njega. Avaj, progovori možda 2-3 puta i to samo u trenucima koji su ključni za Judine dalje postupke. Sin božiji, šta može jedan Juda?).
  
  Onom univerzalnom razlogu da je Juda izdao Isusa zbog 30 srebrnjaka, a koje on smatra malom sumom (nije znao jadničak da će to postati jedan od najvećih motiva i simbola u književnosti), pridružuje se još jedna: Juda izdaje Isusa iz ogromne ljubavi želeći time da pokaže da je on zaista onaj za koga se izdaje. Ta ljubav je tolika da on vjeruje da će ga apostoli i narod spasiti. I sad! Drama! (svi znamo kako je Isus završio ali je interesantan prikaz apostola). Andrejev je ostavlja širok prostor za tumačenje (ne)akcije apostola. S druge strane tu je Jovan koji govori da je to ono što je Isus želio, iskupio se za naše grijehe, i zato ne treba činiti još jedan a i treba dalje širiti njegovo učenje. A opet oni su kukavice koji nisu toliko voljeli i vjerovali u svoga Učitelja da su ga jednostavno napustili. Morate priznati, nije to ona slika o vjernim apostolima kojoj nas uče od pelena.
  
  Andrejev je odlično obradio poznatu priču i obukao je u realnije odjelo. Da li je Juda nepravedno žigosan kroz čitavu istoriju hrišćanstva? Da li je on onaj koji je najviše volio Isusa? Da li su apostoli izdali svog Sina Božijeg? Šta je zapravo prava ljubav i predanost?
  
  Zanimljivo kratko štivo(kako moja baka kaže) za razmisliti.
  P.S. Prikaz apostola Petra je jedan od najuspjelih po mom skromnom mišljenju. Kako mu i ime govori čovjek je stijena. A i najljudskiji od svih njih i nesiguran, i spreman da se žrtvuje(iako nema blage veze kada to treba uraditi), u jednu ruku i povodjiv. Čovjek je.
  P.S.S. Interesantno je do kakvog belaja mogu dovesti te, avaj, čovjekove najjače strasti.
  
  Smrt Gulivera se unekoliko nadovezuje na ovu priču, ako je čitamo u biblijskom ključu i ona govori o Isusovoj smrti (prikazanoj kroz lik Gulivera- znači ogromnog čovjeka) i izdaji(prikazanoj kroz likove Liliputanaca- možemo reći naroda jevrejskog koji je tako lako osudi, predao čovjeka za koga su se molili da dođe). Njegova smrt je beznačajna. Tvrde da Guliver nije postojao, a njegovo ogromno tijelo se hladi pored njih i oni žele pobjeći od nejga jer to pobija njihove tvrdnje.
  Priča se završava rečenicom: svijet je napustilo ogromno čovječije srce i nastupila je tišina. I na kraju to ogromno srce oplakivali su oni najmanji i najniži na ljestvici.
  
  Tri priče koje govore o revoluciji u osnovi imaju te promjene i prevrtljivost do koje dolazi kada se čovjke nađe pred tim nekim odlučujućim odlukama, kada je vođen predanošću jednoj ideji, jednom cilju.
  
  Posljednja priča On-priča nepoznatog je za sebe i predstavlja pravi mali triler/horor. Sa duhovima i ženom na tavanu. I mrtvima. I u svemu tome izbačeni student sa fakulteta. Šta će vam više xD
• 
  Aleksandrina

  İlk sayfalarda biraz hayal kırıklığına uğradım. Bu kitabı seçerken beklentim, Yahuda'nın yaptığıyla ilgili yeni bir perspektif kazanmaktı ve sanki kitap böyle bir şey sunmuyormuş gibi geldi bana başlangıçta. Fakat ilerledikçe ve özellikle sona doğru bir aydınlanma yaşamışım gibi hissettiğimi itiraf etmeliyim - roman gerçekten yeni bir bakış açısı kazandırdı bana, üzerinde ileride de düşünebileceğim, geliştirebileceğim bir bakış açısı.
• 
  Damla

  Sıkça anlatılan, bilindik ihaneti Andreyev'in gözünden, onun canlı tasvirleri ve etkili kurgusuyla, ayrıca Mustafa Kemal Yılmaz'ın başarılı çevirisiyle okumak çok güzeldi. Aşina olduğumuz bir hikâye olsa da heyecan ve merak duygusu hiç eksilmiyor. İnsan bir durup düşünüyor bazı yerlerde.