De Elementen by Harry Mulisch

De Elementen Reviews

• 
  Eliasdgian

  Με αναφορά στα τέσσερα βασικά στοιχεία της οντολογικής θεωρίας (γη, νερό, αέρας, φωτιά), από τα οποία θεωρείται ότι δομείται ο κόσμος μας, ο Χάρι Μούλις αποδομεί τις ανθρώπινες σχέσεις στο πλαίσιο της σύγχρονης πυρηνικής οικογένειας. Ως κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματός του διαλέγει ο συγγραφέας έναν ομοεθνή του ευκατάστατο διαφημιστή, ο οποίος, όπως κάθε επιτυχημένος αστός, νυμφεύτηκε μια μικρότερή του γυναίκα (πρώην μοντέλο), κι απέκτησαν δύο υγιή και έξυπνα παιδιά. Στα σαράντα του, τότε που, όπως λένε, αρχίζει η ζωή, ο διαφημιστής θα επιλέξει για τις διακοπές της οικογένειάς του την Κρήτη. Σ’ αυτό το παραδεισιακό κομμάτι γης, που το περιβάλλει καταγάλανο το νερό της Μεσογείου, o αέρας θα αποκαλύψει την αληθινή ταυτότητα των πραγμάτων και θα παραδώσει το όνειρο της ευτυχισμένης οικογένειας στη φωτιά.
  
  Εξαιρετικό στις πρώτες σελίδες του (το ποιητικό ύφος του συγγραφέα συμπλέκεται αριστοτεχνικά με τη στοχαστική και φιλοσοφική του σκέψη), καταλήγει περισσότερο σε μια παραδοξολογία και λιγότερο σε μια αλληγορική θεώρηση της σύγχρονης ζωής.
• 
  Chris_P

  Harry Mulisch - De Elementen
  
  So, this shadow of a person said to me one day: "Murakami again, really? Do yourself a favor. Write names of countries on little pieces of paper, put them in a bowl, draw 2 per month, google what you drew, and discover new authors from around the world. Reading authors whose names you've never heard before is a necessity!"
  
  So, like the well known lazy-ass that I am, I went to that online random country generator, and the first country that came up was the Netherlands. At first I thought: "That's easy". I kind of expected something more exotic like Ghana or who knows what. When I tried to bring to mind one Dutch author, however, I realized I knew none. Zero. And thus began my quest whose outcome was a mix of what stroke me as good and what was available in bookshops here in Greece.
  
  The title of this book in English would be The Elements but as far as I know, it's never been translated in English, and what a shame that is! It's written in 2nd person and takes place in Crete where the protagonist (that's you) spends his holidays with his family. By means of a bold, if not exactly original, writing style, Mulisch succeeds in putting the finger in several wounds every person over a certain age has. Right from the start, he literally challenges the reader to follow him on a ride through a tunnel with images on its walls, that are insufferably personal, and a destination that (for once) is as important as the journey itself. In the end, we can't say we weren't warned.
  
  The immediacy with which Mulisch treats his readers, makes the experience quite intense. This means that, although it's a rather short novel, in the end you feel full. The closing lines sent shivers down my spine and, since that's rare for me lately, I feel my little experiment kicked off to a great start.
• 
  Κατερίνα Μάγνη

  Ιδιαίτερο βιβλίο. Από εκείνα που σε πείθουν ότι πρόκειται για συγγραφέα προορισμένο να γράψει ακόμη σημαντικότερα από αυτό.
• 
  José Van Rosmalen

  De oude Grieken zagen vier elementen in de natuur: aarde, water, lucht en vuur. Harry Mulisch verwerkte deze in de korte roman ‘ de elementen’ die je meeneemt op een vakantie naar het Griekse eiland Kreta. Het boek verscheen in 1988. Uniek is de wijze waarop Mulisch de lezer als een personage het verhaal binnensleept. Je krijgt de gedaante van een veertigjarige man, getrouwd en met twee kinderen, werkend in de reclamewereld met een hang naar glitter en glamour en de Beau monde van de internationale jetset waar je nooit echt toe zal behoren. Het verhaal begint heel aards, het huwelijk is niet al te best, de kinderen lopen te klieren. Dit eerste deel neemt al ruim de helft van het boek in beslag. Dan volgen het water, de lucht en het vuur om te eindigen in de quintessence waarin Mulisch als de grote regisseur de lezer, nadat hij bijna ten onder ging, ruimhartig weer aan zichzelf teruggeeft. Het boek kun je gezien de thematiek van de eindigheid en de oneindigheid van het leven zien als een voorstudie voor ‘De ontdekking van de hemel’ dat enige jaren later zou uitkomen, in 1992. Mulisch heeft het zelfs over een komend meesterwerk met de voor hem kenmerkende ‘bescheidenheid’. Het boek heeft het karakter van een roman, maar er wordt ook nogal in gefilosofeerd. Bij Mulisch weet ik nooit precies wat authentieke wijsheid is en wat intellectuele kitsch. Want een poseur was hij zeker ook. Maar eerlijk is eerlijk, zeker ook een begenadigd schrijver!
• 
  Tieme

  laat ik eerst vertellen hoe ik dit boek uit heb gezocht: de vakantie was begonnen en ik zocht naar een manier om mijn tijd door te brengen. toen ik die gevonden had, kwam ik er echter nog achter dat er ook nog wat gelezen moest worden. ik ging, gewapend met een pasje en eer boek dat mijn moeder al uit had, naar DOK Delft centrum. het enige probleem was dat ik niet meer wist wat er bij het befaamde "boekenhoekje" was aangeraden en ook had ik niets uitgeprint van de bookshelf v4. de enige boeken die ik kon verzinnen waren Zomerhitte van Wolkers en de ontdekking van de hemel van Mulisch. zomerhitte was uitgeleend en ik vond de ontdekking van de hemel toch wat te dik. ik stond dus bij de M van Mulisch en ik pakte, uit gewoonte, een van de dunste boeken uit de kast. dit was "de elementen". ik las de achterkant om er te weten of het iets was, maar dit bleek een review te zijn van K.L. Poll van het NRC Handelsblad. toen besloot ik de eerste bladzij te beginnen. dit vond ik meteen zo grappig dat ik de tweede ook las en daarna het boek leende.
  
  zo.
  nu het echte werk
  
  ik vond het dus meteen erg grappig geschreven. dit komt doordat het niet in een afgezaagd hij- of ik-perspectief staat, maar in een heel ander perspectief. de eerste zinnen zijn namelijk:
  
  Neem het vogende.
  
  Stel, je hebt het hele jaar hard gewerkt en nu ben je met vakantie op Kreta.
  
  toen ik dit las, dacht ik eerst dat ik nog in de proloog zat te lezen, maar dit gaat het hele boek zo door. nu zul je denken: dit leest vast niet lekker, je denkt de hele tijd:"nee, dat ben ik helemaal niet". het leuke is dat ik nu ook denk dat het niet te lezen moet zijn, al heb ik het net gelezen. het tegendeel is waar. het boek is, vooral op het einde, razend spannend en het loopt verrassend af. verder komen er veel dingen uit het begin van het boek op het einde terug. ik geef wat voorbeelden: op bladzijde 23 gebruikt de hoofdpersoon (ik dus eigenlijk) het smelten en harden van lood als een metafoor voor het leven. in Duitsland heb "ik" ooit oud en nieuw gevierd. dit deed "ik" door een loden pijp te smelten en het gesmolten metaal in het water te laten stollen. in het stolsel kon je een danseres of een inktvis herkennen. aan het eind komt dit terug in vallend water, dat de vorm heeft van een danseres, maar soms ook die van een inktvis.
  verder loop "ik" door het hele boek te zeuren dat mijn vrouw haar peuk uit moet doen. later start zij een bosbrand met haar peuk, met alle gevolgen van dien. het is alleen een beetje raar dat Mulisch in een relatief kort boekje enorm veel feitjes weet te proppen door middel van mijn briljante zoon. voor een deel kon ik dit begrijpen doordat het in het verhaal daar ook over ging, maar toch leken veel feiten vrij random. dit kan natuurlijk aan mij liggen, dat ik gewoon de context niet snap, het kan ook aan Mulisch liggen, dat hij gewoon teveel weet en dit graag laat merken. maar goed, aan wie het ook ligt, ik vond het niet erg storend, omdat ik wel hou van random facts. al met al dus een erg leuk boek om te lezen en een goede keuze, want: Als je hier goed doorheen komt, staat alles voor je open (qua boeken dan!)- John van Lit.
  
  deze review is vrij lang en er zit een hoop onnodige informatie bij. dit komt door een gevaarlijke combinatie van te veel tijd en te weinig leven. maar het valt alles mee, gezien ik nog 16663 characters remaining heb.
  
  Tieme Witte
• 
  Charlotte

  3,75
  
  Bij wijze van studeerpauze. Ben niet slim genoeg voor dat einde, Mulisch, sorry.
  
  “Als een Nederlander aan zijn eigen terechtstelling kon verdienen, deed hij het.” Heh.
  
  Behapbaarder en meer down to earth dan De Procedure, da’s al fijn. Goede thema’s
  
  
• 
  Daphne Jaspers

  3,5 stars
• 
  Hannes

  “De Elementen” is de reden waarom ik Mulisch ben beginnen lezen. Hopelijk begrijpt u bij of na het lezen ook waar het eigenlijk om gaat. Het laatste hoofdstuk is niet louter een ongelukkig voorval, maar een veelbetekenende metafoor - die ik natuurlijk niet verklap. Ik gebruik het woord “voorval” bewust omdat het verwijst naar een andere, jongere novelle van Mulisch.
• 
  Joost

  hoe ver sta je van de realiteit af als je als auteur denkt dat iemand ‘pecuniaire mystica’ zou kunnen zeggen in een scheidingsruzie met zijn echtgenoot
• 
  Astrid

  Het duurde even, maar na het eerste hoofdstuk Aarde, zag ik natuurlijk heus wel hoe ongelooflijk knap dit boek in elkaar zit en hoe briljant dat einde. En de symboliek, en de metaforen.. Bovendien houd ik wel van een bijzonder perspectief, zoals hier een verteller die de hoofdpersoon gedurende het hele verhaal aanspreekt met "je".
  Maar ik blijf toch, denk ik, vooral een lezer die graag meegenomen, liefst meegesleurd wil worden in een verhaal en dat had ik hier pas helemaal aan het eind. En tja. Dat had nou net die vijfde ster geweest.
• 
  Jolijn Verhoeven

  ik blijf gwn van Mulisch houden
• 
  Olivera

  Za prvi susret sa Mulišem, jako razočaravajuće.
• 
  Thomas

  Βαθμολογία: ★★★
  
  [Προσοχή spoilers] Με δίχασε λίγο αυτό το βιβλίο. Σαν ιδέα είναι υπέροχο. Ένα ζευγάρι στα πρόθυρα διαζυγίου πηγαίνουν διακοπές μαζί με τα παιδιά τους στην Κρήτη. Εκεί παράλληλα με τις διακοπές τους μας δίνονται οι σκέψεις του αφηγητή για το πώς έχ��υν φτάσει σε αυτή την κατάσταση. Η νουβέλα (και όχι μυθιστόρημα όπως ισχυρίζονται στο εξώφυλλο) είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, ένα για κάθε στοιχείο της φύσης. Οι περισσότερες σελίδες αφιερώνονται στο πρώτο μέρος (Γη), όπου περνάνε τις ώρες τους οι χαρακτήρες, έπειτα ο πρωταγωνιστής πάει στη θάλασσα να κάνει κατάδυση (Νερό) και τον περιμαζεύει κατά λάθος ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο (Αέρας), το οποίο τον ρίχνει καταμεσής κάποιας πυρκαγιάς στο δάσος (Φωτιά), όπου όλα τα στοιχεία δένουν μεταξύ τους και αυτός γίνεται κάρβουνο. Η γραφή μου φάνηκε αρκετά όμορφη και η αφήγηση στο δεύτερο πρόσωπο όπως σχεδόν πάντα μου άρεσε πολύ. Σε γενικές γραμμές, όμως, ένιωθα μονίμως ότι κάτι λείπει από το βιβλίο. Κάτι που θα με εντυπωσίαζε. Νομίζω τρία αστέρια είναι ικανοποιητική βαθμολογία.
• 
  Elien

  Harry Mulisch continuously breaks through the willing suspense of disbelief. He is constantly reminding the reader that he is making this story up.
  It reads like a Greek tragedy: a man feels stuck in his life but never seems able to bring himself to act until the very end. Throughout the story Mulish weaves in a lot of references to the end. The story is constructed around the four elements: water, air, earth and fire.
  At the same time, the content of the story is very mundane: a middle-aged man goes on vacation to Greece with his family. He feels estranged from his wife and doesn't know how to connect to her anymore. Very recognizable.
  An excellent read filled with beautiful imagery.
• 
  Sandra

  Niet een boek dat ik me lang zal herinneren, maar het was vluchtig te lezen, ook al was het verhaal af en toe een beetje bizar. Het echte verrassende aan het boek is echter het jij-perspectief dat Mulisch gebruikt. Ik had nooit gedacht dat een jij-perspectief echt zou kunnen werken, maar Mulisch bewijst dat het kan, en nog grappig kan zijn ook.
  
  Ik heb altijd een hekel gehad aan Mulisch (jeugdtrauma's met dank aan de basisschool, wie behandelt er dan ook in godsnaam De Aanslag in groep 7/8?), maar ik zou nu misschien toch overwegen iets meer van zijn werk te lezen.
• 
  Flien

  I didn't understand it and therefor also didn't like it
• 
  Noah

  Short and a bit bizarre but fun reading.
• 
  Reinout

  One in a line of Mulisch' books where he experiments with the position of the narrator and involving his idea of the writing proces in the story itself. This book has as its novelty that it's written in the second person, you are adressed as being the protagonist, and the author describes to you what you are doing. The introduction to the book, in which he tries to warm you up to this format is a bit clunky and definitely doesn't match up to the kind of narrative breaking narrator perspectives in 'the Procedure'. However as the book moves along the second person style starts to become more natural and Mulisch style of writing characters who are both mundane and ridiculous does its magic. Thematically it links most to 'the Pupil' in its setting on a Mediteranean island, with the remnants of antiquity and the primordial forces of nature exercising a strange psychological force on the characters. The pupil is however in my opinion much more succesful in both its themes and its writing.
• 
  Anja

  Eher eine lange Kurzgeschichte, als ein Roman. Mulischs Schreibstil finde ich einfach großartig. Fast während der gesamten Geschichte fragt man sich, was man da eigentlich gerade liest. Und die Auflösung kurz vor Ende liest sich fast wie eine BlackStory.
  Als kurze Nachmittagslektüre definitiv geeignet
• 
  Veerle Laevaert

  Dat einde!!!!
• 
  Æde De Jong

  Ik ben absoluut geen fan van Mulisch, maar dit vond ik toch een heel aardig boekje.
• 
  Cirrus Minor

  Ich fürchte, die Quintessenz der Geschichte ist bei mir nicht angekommen. Das war nicht so mein Geschmack.
• 
  Anthea

  Tot ongeveer de helft van het boek vond ik er niet veel aan. Het jij-perspectief is uniek, maar ook irritant. Ik zou de eerste helft 1 ster geven. Het einde van het boek vond ik echter wel verrassend en goed uitgewerkt, dit zou ik zo'n 3 sterren geven. Gemiddeld 2 sterren: wel oké.
  Misschien viel het ook tegen omdat ik hoge verwachtingen koester als ik een Mulisch lees. Dit boek voldeed daar niet aan.
• 
  Meltem Erdogan

  Selten aber nicht schön. Das Einzige was zum Weiterlesen animiert hat, ist der Blick auf die ungerechte Verteilung von Geld in der Gesellschaft und die Auswirkungen des Kapitalismus. In der Hinsicht hätte der Roman auch gerade erst geschrieben worden sein...
• 
  Bert Stoffels

  Een boek uit een andere tijd, een boek dat wij nu niet meer zo lezen.
• 
  Lazaj Ermal

  This book is wierd and have an endoscoping point of view. You see how a person lives and dies without any plot. It is intersting.
• 
  Ronald van Duivenboden

  Prachtig typisch Mulisch verhaal.
• 
  Laurine

  *read for school*