| Title | : | Enoch Soames: A Memory of the Eighteen-Nineties |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 1419117939 |
| ISBN-10 | : | 9781419117930 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 48 |
| Publication | : | First published January 1, 1916 |
Enoch Soames: A Memory of the Eighteen-Nineties Reviews
-
I first came across this wonderful version of the Faust myth forty years ago and have reread it several times since, but when I looked it up on Wikipedia the other day I discovered some interesting things I hadn't known. Not only did Beerbohm really have a painter friend called Rotherstein, Rotherstein really created a pastel portrait of the hapless Soames, the one that "existed so much more than its subject".
Even more astonishingly, Soames did indeed turn up in the Reading Room of the British Museum in 1997. Some incurable sceptics will no doubt claim this was a stunt organised by an American magician called Teller who is known to admire Beerbohm's story, but nothing will convince these people, not even first-hand eyewitness reports. It is as plain as day that Beerbohm is just telling us the truth: Soames, who had always been convinced that he would sooner or later be recognised as the genius he knew himself to be, inadvisedly sold his soul to the Devil in exchange for five hours in the future and was cruelly disappointed. I cannot help thinking that a few self-published authors here on Goodreads might learn something from this incident.
Together with our Canberra friend Kirsten, another fan, I have put together a LARA version of Enoch Soames which you can find
here; Kirsten has supplied the voice, and I have added French glosses to the words. Our little contribution towards Beerbohm's noble project of convincing the world that Soames really did exist.
__________________
[Update, Nov 16 2020]
Soames fans who don't already know about it (I didn't) should look at Enoch Soames: The Critical Heritage. Among other tantalizing details,
four copies of Fungoids have (nearly) been located. -
“Όταν ένα βιβλίο για τη λογοτεχνία της δεκαετίας του '90 δόθηκε από τον κ. Χόλμπρουκ Τζάκσον στον κόσμο. Κοίταξα ανυπόμονα στο ευρετήριο του Σόουμς Ήνοχ Ήταν όπως φοβόμουν: δεν ήταν εκεί. Αλλά όλοι οι άλλοι ήταν. Πολλοί συγγραφείς τους οποίους είχα ξεχάσει, ή θυμήθηκα αλλά λιγάκι, έζησα ξανά για μένα, αυτοί και το έργο τους, στις σελίδες του κ. Holbrook Jackson. Το βιβλίο ήταν τόσο διεξοδικό όσο γράφτηκε λαμπρά. Και έτσι η παράλειψη που βρήκα ήταν όλα τα θανατηφόρα ρεκόρ της αποτυχίας του φτωχού Soames να εντυπωσιαστεί στη δεκαετία του. "
Η βιογραφία στην λογοτεχνική έκφανση της αναφορικά με τον Ήνοχ Σόουμς γραμμένη βιωματικά ίσως απο τον Μαξ Μπήρμπομ( 1872-1956) απέχει αιώνες χρονολογικά απο την το «Βιβλίο του Ενώχ», είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα υπάρχοντα αποκρυφιστικά έργα της Βίβλου. Εκτιμάται ότι έχει γραφτεί γύρω στο 300 π.Χ., αυτό το αρχαίο εβραϊκό θρησκευτικό έργο αποδίδεται από την παράδοση στον Ενώχ, τον παππού του Νώε.
Πρωταγωνιστής εσαεί, απο καταβολής κόσμου και κατοπινά ο Διάβολος και τα υπαρξιακά του παιχνίδια με τα ανίκητα όπλα του που αψηφούν ή προσδιορίζουν τον χρόνο. Που χαρίζουν αιωνιότητα σε οτιδήποτε έχει να ανταλλάξει ποινές ή ψυχές μαζί του. Καθορίζει το υπερφυσικό και ο καθολικός διαβολισμός είναι ανίκητος στο Γκραν πρι της φόρμουλας « φαύλος κύκλος».
Το παρόν το παρελθόν και το μέλλον είναι τώρα, δυο βήματα μπρος ή δυο βήματα πίσω και ο χωροχρόνος τόσο αναξιόπιστα ευρήματα ανθρώπινης εξέλιξης που αυτοπυρπολείται κάθε φορά που το καλό πήρε το προνόμιο του θριάμβου για να το χάσει αμέσως μετά αφού ο κόσμος πρέπει να καταστραφεί.
Ο Max Beerbohm είναι ένας αρκετά δημοφιλής ποιητής, ωστόσο ο συνάδελφός του, Enoch Soames, δεν είναι δημοφιλής στο ελάχιστο. Ενώ ο Ήνοχ αισθάνεται ότι είναι λαμπρός και τα ποιήματά του είναι αριστουργήματα, μέχρι στιγμής όλα τα βιβλία του έχουν απαξιωθεί τρομερά. Ο Ήνοχ είναι πεπεισμένος ότι η ιδιοφυΐα του είναι απλά παρεξηγημένη στον πραγματικό χρόνο που ζει και ότι στο μέλλον θα μεγαλουργήσει η φήμη του.
Η υστεροφημία ήταν η αρρωστημένη του εμμονή. Καθώς έχει αυτήν τη συνομιλία με τον Max, ο Enoch λέει ότι θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για να περάσει εκατό χρόνια μπροστά στο μέλλον της αδιαμφισβήτητα λαμπρής υστεροφημίας του.
Και φυσικά ο Διάβολος μπαίνει στην συμφωνία του λογοτεχνικού χρονοντούλαπου.
Ραντεβού 100 χρόνια μετά στην εθνική βρετανική βιβλιοθήκη.
Ωστόσο, αυτό είναι εξαιρετικά παραπλανητικό. Οι πρώτες 15 σελίδες αφορούν τον Max ως συγγραφέα, μιλώντας με άλλους ποιητές και ο Enoch για ποιήματα, στη συνέχεια ο Μαx κατέρριψε μερικά ποιήματα του Ήνοχ για να προσπαθήσει να δει τι είναι τόσο υπέροχο γι 'αυτά… ώστε να μείνουν στην παγκόσμια κληρονομιά της τέχνης. Δεν βρήκε κάτι,εκτός απο ελεγειακό διαβολικό αισθητισμό στο λογοτεχνικό χρηματιστήριο όπου οι ήσσονος σημασίας καλλιτέχνες με πάθος πολεμούν πίσω απο ευφάνταστα σκηνικά για να κερδίσουν την απονομή καταξίωσης και την κατάργηση της βίας απο τους ανθρώπους των γραμμάτων στην λογοτεχνική ιστορία.
Τελικά την λύση σε αυτό το σατιρικό γοτθικό παραλλήρημα θα την δώσει η παρουσία και η δύναμη του διαβόλου, αργά, ακατανόητα και βασανιστικά σαν την κόλαση.
Αυτή η αργή, και περιττή αφήγηση ιστοριών μπορεί να είναι ένας παράγοντας της χρονικής περιόδου στην οποία γράφτηκε - χρονολογικά, πάνω απο εκατό χρόνια.
•Η πεζογραφία του Beerbohm, τα ιδιωματικά του, η διάλεκτός του, το αφηγηματικό του στυλ -
"είναι ο τίτλος μιας διηγήσεως του Βρετανού συγγραφέα Max Beerbohm. Ο Enoch Soames είναι επίσης το όνομα του κύριου χαρακτήρα.
Το κομμάτι δημοσιεύθηκε αρχικά στην έκδοση Μαΐου 1916 του περιοδικού The Century Magazine και αργότερα συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία του Beerbohm, Seven Men (1919). Είναι μια κωμική τραγωδία, που περιλαμβάνει στοιχεία τόσο της φαντασίας όσο και της επιστημονικής φαντασίας. γνωστή για την έξυπνη και χιουμοριστική χρήση των εννοιών του ταξιδιού στο χρόνο και των συμφωνιών με τον Διάβολο.
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί έναν πολύπλοκο συνδυασμό γεγονότων και μυθοπλασίας για να δημιουργήσει μια αίσθηση του ρεαλισμού. Αν και ο κ. Soames είναι φανταστικός χαρακτήρας, ο Beerbohm συμπεριλαμβάνεται στην ιστορία, την οποία αφηγείται επίσης. και το γράφει ως αναμνήσεις μιας σειράς πραγματικών γεγονότων που παρακολούθησε και συμμετείχε•
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς. -
Μια από τις πιο γνωστές ικανότητες του Διαβόλου είναι να εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη ματαιοδοξία και κενοδοξία προς όφελός του. Πολλές φορές μάλιστα έχει κατορθώσει με απάτη και δόλο να υποδουλώσει στα πάθη και την αμαρτία τον άνθρωπο...
Έτσι λοιπόν και ο Ήνοχ Σόουμς πέφτει θύμα του διαβόλου και κατ' επέκταση των προσωπικών του φιλοδοξιών.... Ο ήρωας του Μπήρμπομ είναι ένας συγγραφέα ο οποίος επιζητά την αναγνώριση και εν τέλει υποκύπτει σε μια δελεαστική πρόταση του Μεφιστοφελή με αντάλλαγμα τι άλλο; Την ψυχή του...
Αν και η υπόθεση φαίνεται απλή και κάπως τετριμμένη το τέλος είναι αρκετά ευρηματικό, ενώ κατά κάποιο τρόπο δικαιολογείται και το βιβλικό όνομα του κου Σόουμς!!
Ο Μαξ Μπήρμπομ γράφει μια περίεργη ιστορία γεμάτη σαρκασμό για τον καλλιτεχνικό χώρο, ψευδεπίγραφα, συμβολισμούς, στοιχεία γοτθικού τρόμου ενώ παράλληλα το διήγημα του λειτουργεί σαν πεδίο δράσης πραγματικών και φανταστικών χαρακτήρων!
Το επίμετρο του Αριστοτέλη Σαΐνη είναι άκρως διασκεδαστικό και αρκετά "μπορχεσιανό".
ΥΓ: Μην διαβάσετε το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Είναι γεμάτο σπόιλερ και χαλάει όλη την μαγεία του διηγήματος. Εκεί στην Άγρα πρέπει να προσέχουν λίγο πιο πολύ.
ΥΓ2: Εξαιρετική η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη -
Ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία, η οποία μεταφέρει τον αναγνώστη στον ωραίο και ιδιαίτερο κόσμο των νεαρών καλλιτεχνών (κυρίως συγγραφέων) του Λονδίνου της δεκαετίας του 1890. Η όλη αναπαράσταση της εποχής είναι πολύ ωραία, οι αναφορές σε λογοτεχνικά ρεύματα και υπαρκτά πρόσωπα προσφέρουν έντονη αληθοφάνεια, ενώ μπορεί να παρατηρήσει κανείς στοιχεία σάτιρας για τον κόσμο των συγγραφέων, για την έντονη ανάγκη τους για αναγνώριση και τον διαρκή αγώνα ελασσόνων συγγραφέων να ξεφύγουν από τη λογοτεχνική αφάνεια. Φυσικά τα στοιχεία υπερφυσικού που συναντάει κανείς στην ιστορία κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την όλη αναγνωστική εμπειρία και δίνουν την ευκαιρία να περάσει ο συγγραφέας κάποια μηνύματα. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πολύ καλή, με μια κάποια κυνική διάθεση. Προτείνεται!
-
Included as a short story in
The Time Traveller's Almanac: The Ultimate Treasury of Time Travel Fiction - Brought to You from the Future. Take it from me, don't bother with this. There was so much waffle and for a short story it took an age to get to the point of the story. Plus, self-insertion of the author can sometimes work well but here it really doesn't. Essentially, it's a variation on
Doctor Faustus and honestly other versions are so much better. -
Failure, if it be a plain, unvarnished, complete failure, and even though it be a squalid failure, has always a certain dignity.
-
Very enjoyable slice of life circa 1890's among young artists. The reasons for writing are many but arguably always include a hoped for bit of immortality. This theme is rendered in a wonderfully British way, full of self deprecation but not at the expense of honesty. Oh and the Devil makes an appearance.
-
Un escritor novato conoce a Enoch Soames y entabla una serie de encuentros con él en un bar. De Soames sabemos que es un escritor - aunque él no se dé por enterado - mediocre, cuyos escritos han logrado el vacío de la crítica. El narrador trata de quitar hierro a esa falta de éxito, aduciendo que muchos escritores solo encuentran reconocimiento después de muertos, hasta que Soames desea saber de forma tan desesperada si eso será cierto en el futuro que acaba haciendo un insólito pacto con el diablo.
El libro nos transporta a la incómoda sensación de intentar hacer sentir bien a un escritor que es indudablemente un fracasado, por quién únicamente quien nos narra parece sentir lástima de su fortuna. El tono es muy sencillo y directo en todo momento. La trama se cierra de una forma humorística, pero no tan original como pudiera parecerlo, ya que a medida que se va leyendo se torna muy previsible. -
Great read for a sleepless night.
-
Pocas cosas tan gratificantes como terminar de leer un cuento y darse cuenta inmediatamente que uno acaba de leer uno de los mejores cuentos que se hayan podido escribir.
Enoch Soames fue publicado por primera vez en 1916 y aparece en la “Antología de la literatura fantástica” de Borges, Bioy Casares y Ocampo traducido por el propio Borges.
Es un cuento muy “Borgeano” que trata básicamente sobre un escritor de fines del siglo XIX que no consigue tener éxito con sus libros y acaba pactando con el diablo a cambio de viajar exactamente 100 años al futuro y pasar una tarde en la sala de lectura del museo británico para saber si la posteridad fue generosa con su obra y finalmente tuvo una buena acogida por el público y la crítica.
Un cuento maravilloso e imperdible de 1916. -
Buen relato alrededor del tema de Fausto, Un escritor de escaso éxito hace un pacto con el maligno para ver si en las bibliotecas del fúturo su obra será recordada. Corto pero muy substancioso.
-
Buscaré más
-
GENIAL🤩
•
No había leído nada aún de este autor británico. Me he estrenado con este cuento (que me he comprado en vacaciones), y me ha gustado bastante. Muy entretenido.
•
💬Enoch Soames es un escritor que busca, que ansía, la fama, ser reconocido. En la actualidad y en la posteridad, tras su muerte. Tiene escrito tres libros pero casi sigue pasando desapercibido, una y otra vez. Pero un día de 1897 se topa con el diablo que le ofrece un trato: Estar durante unas horas en la Biblioteca del Museo Británico, pero dentro de cien años, es decir, 1997, para así ver él mismo con sus propios ojos su futuro. ¿Aceptará? ¿Le gustará lo que ve? ¿Habrá conseguido triunfar?
•
CURIOSIDADES: El narrador de esta historia es el propio escritor, Max Beerbohm. ➰Me ha resultado muy curioso dos cosas que pasan durante el “futuro” (1997) en el libro y que coinciden con nuestra actualidad: 1.- Que el autor acierte en que estará prohibido fumar en el interior de la Biblioteca. 2.- Y que también acierte en que se escribirá distinto (al modo que usan muchos en RR. SS.).
•
¿Qué encontraréis en este libro? La entretenida historia de Enoch Soames. El hombre que quiso saber si sería inmortal.
•
Erratas encontradas: 1 {🤦🏻♀️ ¡psicoanalista ven a mí!}
•
FRASES SUBRAYADAS:
•
«Un muerto no sabe que los vivos visitan su tumba y su lugar de nacimiento, que le ponen placas para recordarlo e inauguran estatuas suyas».
•
«El Tiempo… es una ilusión. Pasado y futuro están siempre tan presentes como el propio presente […]».
•
Lectura para 2 de los #24retosdelectura:
14.- Obra que puedas leer en un día
15.- Donde el/la protagonista va de viaje
•
#LeoYComparto #bookish #DimeUnLibro #bookaholic #booklover #instalibros #bookworm #bookstagram #Acantilado #AcantiladoEditorial
•
#Libros / para #blogloqueleo / #EnochSoames @acantiladoeditorial #MaxBeerbohm / #ColecciónCuadernosDelAcantilado / Traducción: #JavierFernándezDeCastro
•
#HastaElTotoDelCoronavirus -
Es un relato largo que vuelvo a releer cada vez que necesito leer algo GENIAL así con mayúsculas. Está incluído en la Antología de la literatura fantástica de Borges, Bioy y Ocampo y es realmente una obra fantástica en todos los sentidos.
-
A sad yet self-important writer sells his soul to the Devil in return for a glimpse of his presumed posthumous fame. Nicely done.
-
-
Καταπληκτικό!
Μη το προσπεράστε -
λεπτή αίσθηση του χιούμορ.
-
Excelente en el retrato de un tipo que, salvando las modas y los tiempos, sigue siendo de plena actualidad.
https://liblit.com/max-beerbohm-enoch... -
Dit verhaal is echt fantastisch. Voor de liefhebbers van Belcampo en Dahl. Ik ga het zeker nog eens lezen.
-
I’m not quite sure what Beerbohm tried to accomplish in such a short space because first of all, it is actually a bit of a shock that the narrator/protagonist of the short story is Max Beerbohm himself. Yes. That’s right. Beerbohm created a story about himself with fictional characters doing made-up things. It’s all very experimental if you ask me and fell a bit flat.
Soames tries to be a comedy in the classic sense as well as a tragedy and then there is the aspect of time travel which is NOT that apparent. In fact the allusion to time traveling is more confusing than anything which did not help with the all-over aspect of the story. Characters would break out in to French or drop Latin phrases to sound more worldly. Awkwardly placed poems were sort of thrown in to the story line. It was just a mess.
That being said I can see where Beerbohm is going and or coming from in this short story. It reminded me of the style that Russian novelists like Dostoevsky, Tolstoy, Anton Chekhov, and Gogol sort of have. I’m not quite sure how to describe it other than that there seems to be this competition but lack of competition amongst Beerbohm and his peers as far as being published and this sort of pretending to have far more knowledge of things than what they actually do.
And what I suppose Beerbohm tried to make was a story about real people that were, in addition, also fictional. I definitely had to read some parts twice just to make heads or tales of what was going on and in the end I think Beerbohm sold himself short—no pun intended—when it comes to Soames. There were far too many ideas expressed but never explained or extrapolated and there were too many extraneous characters that bogged down the reader. I find that the whole portion with the Devil is the strangest part of the whole short story and is wildly out of place.
The other rather confusing thing, at least for me, are the very real references to actual places and journals and things. I imagine that Soames works on a whole other level if you’re very aware of Beerbohm as a person and of London in 1896. It was sort of like being told a bunch of pop culture jokes without any context. -
Date read: 05.04.2018
Date of review: 10.05.2018
Rating: 3.5/5
This was one among twelve short novels I read, within a book entitled 'Twelve Modern Short Novels'. I have saved each book individually on Goodreads, as I am unable to find the entire book on the site.
“Throughout, in fact, there was a great variety of form; and the forms had evidently been wrought with much care. It was rather the substance that eluded me. Was there, I wondered, any substance at all? It did now occur to me: suppose Enoch Soames was a fool! Up cropped a rival hypothesis: suppose I was! I inclined to give Soames the benefit of the doubt. I had read L’Après-midi d’un Faune without extracting a glimmer of meaning. Yet Mallarmé—of course—was a Master. How was I to know that Soames wasn’t another? There was a sort of music in his prose, not indeed arresting, but perhaps, I thought, haunting, and laden perhaps with meanings as deep as Mallarmé’s own. I awaited his poems with an open mind.”
Enoch Soames, written by Max Beerbohm seems like the stuff of intelligent creative writing, and I have a chuckle on my lips just looking back to it. Published originally in 1916, it comprises Max Beerbohm relaying incidents from his own life, where he met a peculiar poet named Enoch Soames, who claimed to write for the sake of writing, and who felt he knew best about good taste and understanding. As Max befriends him and gets to know him, he realizes an additional fact about the gentleman with every meeting. The theme of the book, however, is a fantastical incident which happened in the life of Enoch Soames, and which affected by Max Beerbohm, to some extent. I say no more, for I fear giving away any details I must not.
This book is just exceptionally smart, is all I am going to say. It just fills me up with delight to think of it, and I do hope you give it a read. It's a book that conveys much through the power of humour, and I really think one should not miss out on it.
Happy Reading!
- Love, Devashree -
Intertextualidad:
Menciones directas:
* La siesta del fauno, de Stéphane Mallarmé.
* Poemas, de Percy Bysshe Shelley.
* La máquina del tiempo, de H.G. Wells.
* Hernani, de Víctor Hugo.
* Mención a Fausto, personaje del folclore alemán aparecido por primera vez en la obra de teatro Fausto, de Christopher Marlowe, y hecho célebre por Fausto, de Johann Wolfgang von Goethe.
* The Eighteen Nineties: A Review of Art and Ideas at the Close of the Nineteenth Century, de Holbrook Jackson
* The Yellow Book, publicación periódica literaria (Londres, 1894 a 1897).
* Menciones a los escritores Auguste Villiers de L'Isle-Adam, Thomas de Quincey, John Keats, John Milton, Catulle Mendès, Charles Baudelaire, François Villon y Paul Verlaine.
Indirecta:
?
* Lugares:
-Londres, Inglaterra, Reino Unido (Chelsea, Museo Británico, Westminster).
-Oxford, Inglaterra, Reino Unido.
-París, Francia.
* Ambientes: Café, literario.
* Eventos (m.): Jubileo de 1900.
* Figuras fantásticas: Diablo. -
To anyone who comes across this book I recommend you persist. It actually is quite clever and has a touch of humour to add to its tragedy. Well worth the read.
-
Esta novelita corta trata, sobre todo, del ego del atuor. Muestra los círculos literarios de la Inglaterra de finales del XIX y como el clasismo, imperante en toda esa sociedad, no hace de menos entre creadores. Soames se nos describe como alguien borroso, ni siquiera su presencia física es bien percibida. El pobre diablo intenta acoplarse en las tertulias y hacerse leer sin mucho éxito (¿a alguien le suena?). El propio Beerbohm, que es narrador testigo de la historia, entre la lástima y la sincera curiosidad, le da una oportunidad e intenta ver lo bueno que pudiera haber en Soames. Todo da un giro cuando aparece Mefistófeles, tal cual, aprovechando un momento de bajón para proponer un viaje al futuro en el que Soames pueda ver si realmente su legado literario superó las modas de su época.
El texto es bastante ligero y ágil en cuanto a ritmo, con toques de humor sutil. Es un poco la crónica de un fracaso anunciado. Se muestra el ambiente artístico, los grupitos y el acomodo de opiniones para encajar…, y, por supuesto, la ceguera de un autor que no puede ser objetivo con su criatura y se lamenta de la ceguera del resto del universo, incapaz de percibir su grandeza.
La peripecia del viaje en el tiempo y las suposiciones que hace el narrador sobre su efecto en el mismo, ya que al publicar este texto está o puede influir en los lectores futuros de llegar él a ser reconocido por la Historia, es en parte reflejo del ansia de inmortalidad de Soames que el narrador, en cierto modo, también sufre, como debemos sufrir todos los que nos creemos tan importantes como para dejar por escrito nuestras mierdas creyendo que pueden interesar a alguien más.
Léase, sobre todo, por escritores y désele una vuelta. -
Ah! Eighteen pages in and it's a delightful Greenwood Hat & Sixpence on Thursday :)
---
"Catholic Diabolist"? lol
---
3
Oh, the dangers of "taking copy"...!
The apathy! The nihilism! The futurism! The inevitable tragedy! *Did* he exist?
I love!
Read in one evening with red wine and hot tea.
---
Also, I love Soames' taxonomy of reading spaces - the club vs the British Museum reading room, etc. How lively spaces allow the reading of dull books, etc.
This is the perfect book to be read by the fire of the Hope Club when you've snuck away from the pretentious crowd and have a great deal of wine to drink and evening to fill. You're allowed to be there, even supposed to be there, but don't quite belong there, and retreat to an armchair. Yet I'll always retreat...This was the most perfect cozy friend to spend the evening with. -
La historia de un escritor totalmente desconocido en el ambiente cultural de la época, que tiene la particularidad, y tal vez todos tengamos algo de eso, de querer reconocimiento, considera que su obra es injustamente marginada que no tiene la acogida que merece, y por ello vive con la duda que si en la posteridad tendrá el tan ansiado reconocimiento negado en su tiempo.
Un buen dia el diablo se le aparece y le dice que lo puede llevar cien años en el futuro para que el mismo pueda descubrirlo, el acepta pero a su vez se condena.
Es un cuento entretenido pero con varias referencias que no llegué a entender del todo, el asunto en concreto es el trato con el diablo, y si vale la pena condenarse eternamente para saber o para sacarse una duda, moraleja la curiosidad mató al gato, pero el gato murió sabiendo. -
I was tipped off to this when I read James Gleick's "Time Travel", I wrote it down for reading later. It took me a while to get through it as it started off rather slowly. I wasn't sure when or how the time travel aspect would come into play, and it didn't come until nearly the end, with the (rather stereotypical and obvious) appearance of the devil. Once the time travel comes into play, every seemingly unimportant detail from the beginning comes together to make sense. The light bulb moment happened. Overall, I enjoyed the story.
-
A bit of an unusual read, mixing gothic elements and fantastical/sci-fi elements. It's fairly short and has mostly to do with artistic ego and the more commonly known trope of selling your soul to the devil and the aftermath. It reminds me vaguely of The Marble Faun by Nathaniel Hawthorne, which had nothing to do with the devil but has similar theme of personal desire and perception warping into an affliction.
