| Title | : | Southern Mail |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | - |
| ISBN-10 | : | 9780156839013 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 132 |
| Publication | : | First published January 1, 1929 |
Southern Mail Reviews
-
Courrier Sud = Southern Mail = Southern Carrier, Antoine de Saint-Exupéry
Southern Carrier, is the first novel by Antoine de Saint-Exupéry, published in 1929.
Encouraged by the publication of his short story The Aviator, Saint-Exupéry followed up with this work based on his pioneering flights for the French airmail service.
A structured novel, it has three sections, the shorter outer sections being set in the heat and daylight of the Sahara Desert, the long central section in France at night and in pelting rain.
The story thread consists of an investigation into the disappearance of an aviator in the Sahara.
تاریخ نخستین خوانش سال 1988میلادی
عنوان: پست جنوب؛ نویسنده آنتوان دوسنت اگزوپری؛ ت‍رج‍م‍ه کاظم سادات اشکوری، بهروز دهزاد؛ تهران، بزرگمهر، 1366؛ در 178ص؛ چاپ دیگر انتشارات دوست؛ 1380؛ در 141ص؛ شابک 9647177038؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 20م
عنوان: پیک جنوب؛ نویسنده آنتوان دو سنت اگزوپری؛ برگردان: پرویز شهدی؛ تهران، نشر مجید، به سخن؛ 1392؛ در 142ص؛ شابک9789644530975؛ چاپ دوم 1395؛
عنوان: پست جنوب؛ نویسنده: آنتوان دو سنت اگزوپری؛ مترجم سیدمهدی قریشی؛ ناظر ویراستار: سید‌ابراهیم آخوندی، ویراستار نصیر پور‌علی؛ تهران، پشتیبان، 1396؛ در 253ص؛ شابک 9786008794325؛
نویسنده ی جاودانه «آنتوان دوسنت اگزوپری»؛ «پیک جنوب» را در سال 1927میلادی بنگاشتند، و در سال 1928میلادی آن را منتشر کردند؛ برخی این کتاب را هم، یکی از ماجراهای «شازده کوچولو» به شمار میآورند، اما نکته اینجاست: ظهور نویسنده ای در عرصه ی ادبیات که خلبان هستند، و نویسنده نیستند، و شور و اشتیاق ایشان برای هوانوردی، بر هر چیز دیگری در زندگیش می‌چربد، چگونه است؛ نباید فراموش کنیم که همگی نوشتارهای «آنتوان دوسنت اگزوپری» به ویژه همین کتاب، و کتابهای «پرواز شبانه»، «زمین آدم‌ها»، «خلبان جنگی» و حتی «شازده کوچولو»؛ به پرواز، و فراز و نشیب‌های آن میپردازند؛ «دوسنت اگزوپری» به راستی «ایکاروس» بوده اند، در بند این هزارتوی زندگی خاکی، اندیشه شان هماره رهایی از زندان تن خویش، و راه چاره اش نیز پرواز، و وسیله ی پرواز نیز، هواپیما بوده است؛ آنگاه که در پهنه ی بی‌کران آسمان، و جنگجویانش «باد»، «توفان»، «مه»، و «ره گم کرد��» در دل صحرایی، که همه جایش یک‌سان است، و خلبانی راوی داستانهای خویش میشود، داستان‌هایی که داستان نیستند، راست هستند و ماجراهایی که برای خود ایشان، و رفقای هم پیشه اش رخ داده اند، و از آن جان سالم در برده، یا حتی گاهی جان خویش را نیز باخته اند؛ اما این آدمیان که با ماشین، مکانیک، پرواز، و خطرها، و مشکلات آن، دست به گریبان هستند، مگر نباید اهل اندیشه، و سیر و سلوک و کشف و شهود نیز باشند، ایشان چون اهل این حرف‌ها هستند، پس به هوانوردی روی میآورند؛ زمین برایشان قفس تنگی، همانند بدن برای روحشان بوده است، برای اندیشیدن، و سیر، نیاز به فضای بی‌کران داشته اند، چه جایی بهتر از صحرا و آسمان؛ صحرا با سکوت و انزوایش، هماره فرد را به سوی اندیشیدن می‌کشاند؛ جایی که جز صدای ملایم، یا زوزه ی شدید «باد»، صدای دیگری نیست، و گاهی هم سکوت حاکم و فرمانرواست؛ و آسمان نیز چنانست که خود میدانید
نقل از متن برگردان پرویز شهدی: (با بی سیم؛ ساعت شش و ده دقیقه؛ از «تولوز» به همه ی ایستگاهها؛ هواپیمای پستی «فرانسه ـ امریکای جنوبی»، «تولوز» را در ساعت پنج و چهل و پنج دقیقه ترک کرد؛ نقطه؛
آسمانی صاف مانند آب زلال، ستاره ها را در خود غوطه ور کرده، و یکی یکی آشکارشان میکند؛ سپس شب فرا میرسد؛ صحرا تلماسه هایش را زیر پرتوهای ماه میگستراند؛ این روشنایی چراغ که اشیاء را مشخص نمیکند، بلکه آنها را در هم میآمیزد، زیر پیشانیهامان، هر چیزی را با لایه ای نرم و ظریف میپوشاند؛ زیر پاهامان که صدایی از آنها برنمیخیزد پوشش شکوهمند و ضخیمی از شن نرم گسترده است؛ رها از سنگینی تابش خورشید با سر برهنه راه میرویم. شب: اینجا آشیان کرده...؛ اما چگونه میتوانیم آرامشمان را باور کنیم؟ بادهای منظم گرمسیری، مدام به سوی جنوب روانند؛ ساحل دریا را با صدایی ابریشمین میروبند؛ دیگر آن بادهای اروپایی نیستند که میچرخند، فروکش میکنند، همانند قطاری سریع السیر در حال حرکت بر ما میوزند؛ گاه، شب هنگام، چنان با خشونت به ما هجوم میآورند که ناچار میشویم رو به شمال به آنها پشت کنیم، با این احساس که دارند ما را با خود میبرند، سوار بر آنها به سوی مقصدی نامشخص روانیم؛ چه شتابی، چه دلشوره ای! ؛
خورشید میچرخید، روز را همراه میآورد؛ عربهای مغربی خیلی کم جابجا میشدند؛ آنهایی هم که دست به خطر میزدند و تا نزدیکی دژ اسپانیایی میآمدند، تفنگهاشان را مانند بازیچه ای با خود حمل میکردند؛ صحرا همچون پشت صحنه ی یک نمایش بود: قبیله های شورشی، حالت رازگونه شان را روی صحنه از دست میدادند و میشدند مانند سیاهی لشکرهایی بی اعتبار
ما تنگاتنگ هم، رودرروی تصویر خودمان و با فاصله ی هرچه کمتر زندگی میکردیم؛ از اینرو نمیتوانستیم در صحرا تنها و منزوی بمانیم: باید به خانه هامان برمیگشتیم تا به مفهوم دور بودنمان پی ببریم و آنرا در چشم انداز خودش بازیابیم؛
بیشتر از پانصد متر از قرارگاهمان دور نمیشدیم، از آن به بعد قلمرو شورشیان بود؛ هم اسیر خودمان و هم اسیر عربهای مغربی؛ نزدیکترین همسایگانمان، ساکنان «سیسنروس» یا «پورت اتی ین»، هفتصد تا هزار کیلومتر با ما فاصله داشتند؛ آنها نیز در صحرا همچون صدفی در پوسته اش، گرفتار بودند؛ از دور و بر دژشان تکان نمیخوردند؛ آنها را با اسم کوچکشان و با عادتهاشان میشناختیم، اما میان ما هم همان سکوت ژرفِ میان سیاره های مسکونی حکمفرما بود؛
امروز صبح دنیا به خاطر ما شروع کرده به برانگیخته شدن؛ بی سیم سرانجام تلگرافی برایمان فرستاد: دو آنتنی که در دل شنها کاشته اند، یکبار در هفته ما را با این دنیا پیوند میداد: هواپیمای پستی فرانسه ـ امریکای جنوبی، ساعت پنج و چهل و پنج دقیقه از تولوز حرکت کرد نقطه؛ ساعت یازده و ده دقیقه از «آلیکانته» گذشت
تولوز حالا به سخن درآمده بود، تولوز پایانه ی آغازین، فرشته ی نجاتی در آن دوردست ها؛ ظرف ده دقیقه خبرها از «بارسلون»، از «کازابلانکا» و از «اقادیر» به دستمان میرسید و بعد به «داکار» گزارش میشد؛ به همه ی فرودگاههای سر راه در طول پنج هزار کیلومتر مسیر پست هوایی هشدار داده شده بود؛ ساعت شش بعد از ظهر که شد، تلگرام دیگری به ما مخابره شد: هواپیمای پستی ساعت بیست و یک در «اقادیر» به زمین خواهد نشست، ساعت بیست و یک و سی دقیقه به سمت «کابو ژوبی» حرکت میکند، با مخزن «میشلن» آنجا به زمین خواهد نشست نقطه؛ کابو ژوبی روشناییهای همیشگی را آماده خواهد کرد نقطه؛ دستور داده میشود با اقادیر در تماس باشید؛ امضا: تولوز)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 05/04/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
thơ quá thơ, đọc vài cuốn của Antoine de Saint-Exupéry là đủ hiểu ông là người mơ mộng như thế nào. Cảm giác đọc sách của ông như được phiêu lưu trên bầu trời đầy gió và sao, dưới là mặt đất hoang vu trải dài tít tắp nhưng không hề cô độc bởi luôn có thiên nhiên và giấc mơ bầu bạn.
-
تعبیر پرویز شهدی از اگزوپری به عنوان"((ایکاروس))ی در بند هزارتوی زندگی خاکی,که فکر و ذکرش رهایی از این زندان است"را دوست داشتم.
پیک جنوب سومین اثری که از اگزوپری میخوانم..و تا به اینجا بهترین آنان...
اگزوپری یک نویسنده نیست,یک خلبان است..پرواز جزلاینفک هرچه است که او نوشته.."صحرا و آسمان با سکوت و انزوایش فرد را به سوی اندیشیدن و سلوک سوق میدهد"
سلوک و سوقی که خلبان را به نوعی از اهل زمین بیگانه تر میکند..البته این نوعی بیگانگی در اوج قرابت است,اگزوپری خلبانی ست که هرگاه به زمین بازمیگردد انسان ها را کمتر از انچه در اسمان از انسانیت در ذهن وی وجود دارد,انسانی میبیند..درون مایه داستان معروف شازده کوچولو ی اگزوپری هم همین است..خلبانی بر زمین نشسته که درمیابد انسان های زمین انسانیت را فراموش کرده اند,گویی انسانیت در اسمان است که جای انسان ها نیست..
در قسمت دوم پیک جنوب اما شخصیت پردازی و ساختار جالبی در طرح روایت به چشمم آمد..یک روایت سیال..با دوربینی در حال چرخش مداوم..ساختار جمله ها مدام بهم میخورد و بار دیگر شکل میگیرد..به نوعی سخت خوان است اما کششی از جنس زندگی عادی دارد..همان کششی که سبب میشود برای سوار شدن به تاکسی نوبت مان را به شخص دیگری ندهیم..
در قسمت سوم اما..گویی پرده ای از واقعیت بر همه چیز کشیده میشود,نور کثیف حقیقت..بر این پرده میفتد..مسائل بی اهمیت مهم میشوند و آنچه که باید مهم پنداشته شود فراموش میشود..و در پایان تصویری که بر پرده می افتد مانند نگاهی خالی بر چهره کسی که دوستش داشته ایم میماند..
"یک روز به من گفتی:زندگی ای را دوست داشتم که درست درکش نکرده ام,حتی نمیدانم به چه چیزی نیاز داشته ام؛عطشی بود اندک و زودگذر
آنچه را حدس میزدم پشت همه چیز پنهان بود,بنظرم می امد با تلاشی اندک درکش خواهم کرد,بازش خواهم شناخت و سرانجام به دستش خواهم اورد.در اندیشه حضور ایت دوستی که هرگز نتوانستم به ماهیتش پی ببرم,آشفته حال از اینجا می روم..." -
I must go back and tell of those past two months, for otherwise what would be left of them? When the last faint ripples of the happenings I am going to describe will eventually have spent their force in ever-widening circles and, like waters of a lake, have closed again over the lives they have blurred, when the emotions they aroused in me, at first so poignant, then less poignant, and finally almost tender, have been dulled, then all will once again seem right with the world.
*
But for fear of disheartening them, we also spoke to them of disappointments and the bitter taste that rest has after a useless action. And seeing the eldest of them lost in a reverie that pained us, we added that perhaps the only truth is the peace to be found in books...
*
The tender friendships one gives up, on parting leave their bite on the heart, but also a curious feeling of a treasure somewhere buried. What selfish love such flights occasionally attest ! One night, in a Sahara peopled with stars, as he was dreaming of these tender friendships, so distant, so warm, and now so covered by the weather and the night, like seeds, he suddenly felt as though he had stepped aside to watch someone sleep. Propped against the stranded plane opposite that curve of sand, this dip in the skyline, he had found himself watching over his past loves like a shepherd. -
An enchanting read of early flight over barbaric lands filled with mystery and possibility. Stories like this one need to be read in order for us to remember how far society has advanced, and to illuminate how far we still need to advance.
HIGHLY RECOMMENDED -
There are times when one reads a book for the sheer joy of the words and how they flow together to form sentences and how the sentences rush to form a river of words which carry us to the source.
Southern Mail is such a book and even though the translation isn't perfect, I have to remember this was written and translated in 1933 when English language readers were much more literate than they are today and the meaning of words could be reasoned out. This was a time, in a part of the world where this takes place, when instant communication was not even dreamed of. Information was communicated via telegram once or twice a week. And those telegrams had a sole purpose: to inform the mail station that a plane was coming in with the mail.
The book is a diary of a wanderer; one who sails above us trapped in a cocoon but free as the wind. It is the story of his friend and their mutual friend and the tragedy that surrounds them. It is ultimately a story of lonliness but more intensely, aloneness.
Even though the writing is spectacularly beautiful, even though the story is heart breaking, I only gave it three stars because the pathos dates it, at least for me. -
Was not my cup of tea. The story was very fragmented and therefore very hard to follow. Seems like there are several stories going on at the same time, but are not connected one to another. Even when I was done reading it, I still could not understand the idea of this book.
-
Southern Mail preceded Night Flight by only two years, yet the latter work was by far the better and more focused. The pilot in Southern Mail flies a mail plane from Toulouse through Spain and along the West Coast of Africa to Dakar before heading across the Atlantic to Buenos Aires.
Antoine de Saint-Exupéry is more fixated on his pilot, Jacques Bernis, here than in Night Flight. There is as much about Bernis' adulterous relationship with his girlfriend Genevieve than there is on the flight. There seems to be some wildly inconsistent points of view, ranging from first person plural (we are never told who belongs to this group), third person singular, and first person singular. If a greater emphasis had been placed on the pilot himself, Southern Mail would have been a tighter novel.
As it is, it is still worth reading -- although nowhere in the same class as Night Flight, which remains perhaps the greatest classic of the early days of flying. -
„…единствената истина е може би спокойствието на книгите.“
„Южна поща“ е първият роман на Сент-Екзюпери – доста кратък, но все пак по френски фин, поставяйки основите на майсторство и гениалност в писането, с които роденият в Лион летец и писател ще създава бъдещите си творби. Историята е някак семпла и непретенциозна, разделена на три отделни части, вдъхновена от живота, личния опит и вълнения на автора. Хареса ми, но си признавам, че макар и скромна по обем книга, четенето ми вървеше малко бавно и трудно.
„Тоя човек показва пред другите лице, което сам си е съчинил. Не поради суетност, а за да вярва в себе си.“ -
Чиста поезия! Авторът, чието име дори само звучи като поезия, събира толкова омагьосваща нежност със сладка болка от носталгия... Всяко изречение е шепот, който се носи трепетно по струните на меланхолията. Скоро някой ми каза, че "Цитаделата" е неговият Голям принц, за нея не знам, но на "Южна поща" толкова приляга това определение.
Плаче ти се от изяществото на израза и този далеч вик на тъгата... и това е толкова красиво.
А краят - измамно предвуксван толкова пъти - те стиска за гърлото и те изцежда. -
Пустинята е място на изпитания. Място на миражи и илюзии. Пътуването през нея е пътуване към себе си. Романът е биографичен, с оттенъци от 19 век. Изключително изкусно написан, в него може да се различи бъдещия гении на автора. Всичко е обрано и минималистично. Добро четиво, на което му липсва мащаба на "Малкия принц".
-
Çeviri kaynaklı mı yoksa yazarın dilinden mi bilmiyorum ama okurken kafam epey allak bullak oldu. O yüzden puan vermekte zorlanıyorum. Belki ileride tekrar bir şans verebilirim.
-
I'm not really sure what to rate this, since at times it was amazing and at other times it was really horrible. I'll give it a four stars, though, since it was a very interesting horrible when it wasn't good.
-
Tựa tiếng Việt là Chuyến thư miền Nam, NN vừa phát hành.
Mình vẫn mê những câu văn rất tình của tác giả Hoàng tử bé. Bản dịch cũng khá mượt dù đã có cách đây nửa thế kỉ.
(review đàng hoàng viết sau vậy) -
Il y a deux histories liées dans Courrier Sud celle d’un pilote, Jacques Bernis qui fait des allers-retours de la France vers l’Afrique, et celle de ce même pilote et son rapport avec une amie d’enfance Geneviève. Une partie de l’histoire est dédiée à la description des vols que Bernis entreprend en Afrique, les paysages qu’il voit, ce qu’il ressent quand il vole. L’autre partie est de son « temps à terre », où il essaie de mener une vie ‘normale’. Mais il est très clair que Bernis ne sent pas aussi vivant à terre que quand il est parmi les nuages avec le grand étend de la terre et la mer loin au-dessous de lui. Mais il y aussi un troisième point de vue dans cette histoire, celui de l’ami de Bernis, qui n’est jamais nommé que je me souviens, et qui était avec Bernis un ami d’enfance de Geneviève.
Je pense que j’ai lu ce livre sans être dans le bon état d’esprit pour le faire, car j’ai eu plus du mal que d’habitude de garder mon attention sur ce que je lisais mais aussi sur le fil de l’histoire. Pour ce dernier, je ne suis pas complètement en faute : Saint-Exupéry bascule d’un point de vue à un autre, souvent, très vite, et même si chaque pdv est assez différent, parfois on ne se rend pas compte qu’on vient de changer de pdv que plusieurs lignes plus tard. Surtout quand on a l’esprit et les pensées qui vaguent comme les miennes pendant cette lecture. N’empêche que j’ai quand même lu tout le livre en deux grandes parties, essentiellement dans une matinée.
Je trouvais l’histoire du pilote en avion aussi beau avec ses descriptions que ce que Saint-Exupéry nous a offert avec Vol de nuit, avec comme grand différence le changement de scène autour, du paysage. On avait échangé les montagnes et les nuages pour un ciel bleu et un dessert ensoleillée dessous. Saint-Exupéry était vraiment fort en capturant les émotions, les images, les sensations d’un pilote en vol. Par contre, l’histoire, disons amoureux, de Bernis et Geneviève, avec leur évasion suite à la tragédie dans la vie familiale de Geneviève, était biens moins accrochant pour moi. Mais peut-être c’était en partie le but de Saint-Exupéry : Bernis est un pilote en premier et avant tout, sa vie fleurit parmi les nuages, en plein ciel, il se sent le plus vivant quand il vole loin au-dessus de tout. À terre, il ne comprend plus rien (ou presque), il est incapable de mener une vie complètement terrestre même pour une femme qu’il adorait, même pour la sauver de sa détresse.
Je devrais relire cette histoire un jour, quand mon esprit est plus dans l’histoire et mes pensées moins distraites, car je pense qu’il y a quelque chose de tirer de cette histoire entière, en plus de ce que je viens de noter ci-dessus. (Comme quelque chose lié aux représentations de la femme dans cette histoire, liée à la première citation que j’ai notée dessous.)
Citations préférées:
Les homes, maintenant, penchant vers Geneviève leurs plastrons blancs et font leur métier de séducteurs, comme si l’on gagnait la femme avec des idées, avec des images, comme si la femme était le prix d’un tel concours. Son mari aussi se fait charmant et la désirera ce soir. Il la découvre quand les autres l’on désirée. Quand, dans sa robe du soir, son éclat, son désir de plaire, sous la femme a brillé un peu la courtisane. Elle pense : il aime ce qui est médiocre. Pourquoi ne l’aime-t-on jamais tout entière ? On aime une part d’elle-même, mais on laisse l’autre dans l’ombre. On l’aime comme on aime la musique, le luxe. Elle est spirituelle ou sentimentale et on la désire. Mais ce qu’elle croit, ce qu’elle sent, ce qu’elle port en elle…on s’en moque. Sa tendresse pour son enfant, ses soucis les plus raisonnables, toute cette part d’ombre : on la néglige. – page 46-47
Nous étions perdus aux confins du monde car nous savions déjà que voyager c’est avant tout changer de chair. – page 122 -
Although only 150 pages this is not an easy read. The opening was difficult to understand and it was only as Genevieve comes into Bernis life that we have a recognisable story thread. It takes time to understand how the story moves - the form.
The quality of this short novel is actually in the dreamy shifting of passage to passage , from point of view to point of view in defiance of conventional writing, and the dreamy romantic language of love, youth and idealism. The writing really is beautiful at times I found. Wistful and making one recall ones youth and ones hopes and dreams. We don’t know who the narrator is at certain times, Bernis or the admiring friend but I don’t think this matters - the writing is “impressionistic”, no fine lines but lots of smudgy approximation.
The story shifts from Africa to Paris to provincial France and back again without necessarily any formal link other than it is a series of cameos about Bernis or Genevieve.
By the end of the novella I had bought in to the style and the language and I thought it a beautiful evocative read.
Read in French whilst staying in Provence, a perfect backdrop -
A melancholic work. I think it would have been much better if I could read the book in its original language. It is filled with flowery phrases that must be difficult to translate to Bahasa Indonesia. Too bad I know nothing of french. The book tells about a journey of a man who works as a pilot for a fench air postal service in africa. Seasoned with self-thoughts and roman, this book presents a pov of a man looking at his (short) journey in life and love, typical of Saint-Exupery. But sometimes the voice of "I" changed unnoticably and made me confused. :p
-
Huomattava osa lukuprosessista meni niin, että en ymmärtänyt:
- kuka puhuu
- kenestä puhutaan
- missä ollaan
- miten tapahtumat liittyy muuhun kirjaan (ajallisesti tai muutenkaan)
- miksei tässä lennetä postilentoa etelään vaan kerrataan jotain joutavaa ja hyvin outoa rakkaustarinaa (no lennettiin sentään alussa ja lopussa)
Silti jotain miellyttävää tässä oli, annetaan kolme tähteä. -
J'ai eu l'occasion, en lisant son premier roman, de voir l'origine de quelques motifs obsédants de Saint-Exupéry : les roses, les moutons et, bien sûr, le désert et le vole. Toutefois, en dehors des passages romantiques avec Généviève, les autres moments (sur l'aérodrome) et les dialogues avec les autres pilotes font défaut de la consistance spécifique.
-
"Dessa vidder, dessa städer, dessa ljus som avlägsnade sig, det var han själv som övergav dem. Som klädde dem av sig. Om en timme skulle Tangers fyr lysa."
Dom band som binder honom där, ska han långsamt lösa upp. Monsieur Bernis kör postflyg till Dakar och funderar över sitt liv. -
Neprimjereno je izraziti se sa "koji k****" je bilo ovo, ali čini mi se da ne postoji drugi opis.
Šta je tema knjige? Nekakvi gradovi bibiću jedan drugome, neka žena umire dok neki Berni sluša zapovijedi...
Šta? I zašto ode dan života na ovo? -
(i tried)
-
Отпътувания, раздели с хора, места и неща. И за "крехките" думи в писмата, за които трябва да се полага грижа.
-
Saint-Exupéry’s first novel doesn’t quite have the lyricism of his later work, but the foundation is there in terms of themes: overcoming suffering, finding connections in an isolated world, the waste of war, flight as a symbol of the search for meaning, etc. As with his other fiction, this one feels like it is highly autobiographical. I am unsure of the facts surrounding the writing, but I wouldn’t be surprised if it was just a lightly fictionalized account of a friend he knew in the past. I would recommend starting with some of Saint-Exupéry’s other fiction first and then working back to this one.
-
If there was a metaphor here, it was lost on me. I didn't stop reading mostly because I was stuck on a plane with only this book with me and I finished it because I wanted to find out how many times (and in how many different words) he could call women sad, pathetic, weak, and how their necks reminded him of cows.
Review samo za moniku <3 -
Antoine de Saint-Exupéry
Pesawat Pos Selatan
Komodo Books
190 halaman
4.3 -
اگزوپری در پیک جنوب بار دیگر توانایی خودش رو در غوطه ور شدن در دنیای داستان به رخ مخاطب میکشه.
پایان کتاب عالی بود و واقعا خوانش رو به یاد موندنی میکرد.
در این کتاب که اولین کتاب اگزوپری هم هست میشه رگه هایی از شکل گیری شازده کوچولو در ذهن نویسنده رو هم دید.
پرواز جزء جدا نشدنی آثار اگزوپری است که در این کتاب هم با تبحر ازش در راستای گسیل کردن احساسات مخاطب به سمتی که داستان در آن سمت در جریان است استفاده شده است.
در مجموع تجربه خوبی بود از اگزوپری که هر چند خوانشش زمانبر، ولی لذت بخش بود.
3 ستاره امتیاز منصفانه ای به کتابه -
If I had been someone looking for a novel like Ernest K. Gann’s The High and the Mighty, I would be sorely disappointed. However, since I am reading the same author who wrote about a little prince stranded on a star, I know the book is to be about one who loves the skies in a different way. The novel is divided into three parts: In the brief Part One, readers encounter French pilot Jacques Bernis, who flies a mail plane on a route south to northern Africa and back, sometimes his clients not receiving mail for up to six months. In Part Two, a flashback to the prior two months, Bernis tells of his love affair with a very young woman named Geneviève. And he’s not entirely satisfied with his life on earth, referring to himself as a “sorrowful archangel” (24). In perhaps the author’s subconscious nod to his novel, Le Petit Prince, Bernis says, “Two minutes later, standing on the grass, I felt young, as though put down on some star where life begins anew” (26). Exupéry seems to have used his experience as an aviator for all kinds of miracles and metaphors. In Part Three, Bernis is back in the air. Italicized reports of his progress informs us, on the last pages: “Saint-Louis du Sénégal to Toulouse: France-America located east Timeris stop Bullet holes in controls stop Enemy forces in vicinity stop Pilot killed plane smashed stop Proceeding to Dakar” (119-20).
