| Title | : | Betrayal |
| Author | : | |
| Rating | : | |
| ISBN | : | 0571160824 |
| ISBN-10 | : | 9780571160822 |
| Language | : | English |
| Format Type | : | Paperback |
| Number of Pages | : | 144 |
| Publication | : | First published January 1, 1978 |
The classic dramatic scenario of the love triangle is manifest in a mediation on the themes of marital infidelity, duplicity, and self-deception. Pinter writes a world that simultaneously glorifies and debases love.
Betrayal Reviews
-
Betrayal, Harold Pinter
Betrayal integrates different permutations of betrayal relating to a seven-year affair involving a married couple, Emma and Robert, and Robert's "close friend" Jerry, who is also married, to a woman named Judith.
For five years Jerry and Emma carry on their affair without Robert's knowledge, both cuckolding Robert and betraying Judith, until Emma, without telling Jerry she has done so, admits her infidelity to Robert (in effect, betraying Jerry), although she continues their affair.
In 1977, four years after exposing the affair (in 1973) and two years after their subsequent break up (in 1975), Emma meets Jerry to tell him that her marriage to Robert is over.
She then lies to Jerry in telling him that, "last night", she had to reveal the truth to Robert and that he now knows of the affair. The truth however, is that Robert has known about the affair for the past four years.
تاریخ نخستین خوانش روز بیست و سوم ماه ژوئن سال 2018میلادی
عنوان: خیانت و دو نمایشنامه‌ی دیگر؛ نویسنده: هارولد پینتر؛ برگردان شعله آذر؛ تهران: نیلا، 1386؛ در 127ص؛ شابک 9789648573008؛ موضوع نمایشنامه های نویسندگان بریتانیا - سده - 20م
عنوان: ضیافت و چند نمایشنامه ی دیگر؛ نویسنده: هرولد پینتر؛ مترجم غلامرضا صراف؛ تهران، مانیا هنر، 1396؛ در 132ص؛شابک9786009803972؛
عنوان اصلی
Plays: Four (Old Time, No Man's Land, Betrayal, Monologue, Family Voices, A Kind of Alaska, One for the Road, Mountain Language)
عنوان: خیانت؛ اثر هارولد پینتر؛ برگردان نگار جواهریان، تینوش نظم‌جو، با همکاری مهشاد مخبری، آزاده پارسا؛ تهران: نشر نی، 1388؛ شابک9789643129453؛
عنوان: خیانت؛ نویسنده: هارولد پینتئر؛ ترجومه: خیاله مممدووا؛ حاضیرلایان: احد ناصری؛ بستان آباد: انتشارات سونا، 1398؛ در 113ص؛ شابک9786229650875؛ به زبان ترکی آذری؛
نمایشنامه ای که «هارولد پینتر» در سال 1978میلادی آن را نوشتند؛ «پینتر» از برترین نمایشنامه نویسان درام انگلیسی هستند، و در این اثر، به سراغ دیالوگ‌های ساده، عواطف مخفی شخصیت‌ها، انگیزه‌های پنهانی، رقابت‌های خودخواهانه، حفظ آبرو، دروغ و فریب رفته است
این نمایشنامه الهام گرفته از موقعیت دراماتیک، و مشکلات احساسی «انگلستان» در سال 1978میلادی است؛ «پینتر» با الهام از رابطه ی خود با مجری «بی.بی.سی»، «جوان بیکول» که از سال 1962میلادی تا سال 1969میلادی به درازا کشید، آن را نگاشته است؛ در این اثر، جایگشت‌های گوناگون خیانت در هم ادغام می‌شود، که در ارتباط با رابطه ی پنهانی هفت ساله است؛ ماجرای زن و مردی به نام «اما» و «رابرت» و دوست صمیمی «رابرت» به نام «جری» است؛ «جری» و «اما» به مدت پنجسال بدون آگاهی «رابرت» با هم رابطه دارند، تا اینکه «اما» بدون اطلاع «جری»، پیش «رابرت» به خیانتش اعتراف میکند (در نتیجه، به «جری» هم خیانت میکند)؛ در سال 1977میلادی، یعنی چهار سال پس از افشای رابطه (در سال 1973میلادی) و دو سال پس از پایان خیانت (در سال 1975میلادی)، «اما» با «جری» دیدار میکند و به او می‌گوید ازدواج او با «رابرت» به پایان رسیده است؛ سپس به دروغ به «جری» می‌گوید که «دیشب» حقیقت را به «رابرت» گفته است؛ اما حقیقت این است که «رابرت» در چهار سال گذشته، از آن خیانت باخبر بوده است
نویسند «هارولد پینتر» برای ساختاربندی اثر خود، از گاه‌شناسی وارونه سود برده اند، که کاری ابتکاری است؛ صحنه نخست پس از پایان خیانت و در سال 1977میلادی رخ می‌دهد؛ صحنه ی پایانی با آغاز خیانت و در سال 1968میلادی پایان می‌یابد؛ در این میان نیز، به ماجراهای سال‌های دیگر پرداخته می‌شود؛ «راجر ایبرت» در سال 1983میلادی، نقدی بر فیلم اقتباس شده از این اثر نگاشتند: «خیانت تمام ساختارهای معمول را کنار می‌زند؛ این نمایش با سنگدلی نشان می‌دهد که خودِ ظرفیت عشق، نه تنها بر عدم خیانت به عزیزان، بلکه به عدم خیانت به خودمان نیز، مبتنی است.»؛
تاریخ بهنگام رسانی 02/04/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی -
خیلی دوست داشتم و خوشحالم بعد از چند سال که دوست داشتم بخونمش بالاخره موقعیتش رو پیدا کردم!
-
This probably works better on the stage than it does on the page. Frankly, I was disappointed.
True to its title, Betrayal is a story about betrayal and deception. The play is centered on three people: Emma, Robert, and Jerry. Emma, who is married to Robert, has had a long-term affair with Robert's best friend Jerry. The opening scene is of Emma and Jerry meeting for a drink two years after their affair has ended. The play then works its way chronologically backwards in time, feeding us more details of their tangled relationships with each new scene.
The play provides a perspective into the way in which we might betray and deceive others, as well as the way in which we might betray and deceive ourselves. I thought it was an interesting look at the attempt to hold onto relationships even though they might not fulfill us or make us happy. Fear of change? Habit? Routine? Boredom? It was interesting watching the characters stumble through their relationships, sometimes as if on automatic pilot.
The best aspect of the play was in how it was structured: in reverse order from the end of the affair to the very beginning. I thought that was truly well done. In fact, what I found so interesting was how the characterizations were developed. By providing you with the ending first, the author allows you to make judgments about these characters, then challenges those judgments by providing more and more insight into their past.
Still, despite these interesting elements, I thought that overall the story was unremarkable.
Final Rating: 3 stars -
Seeing Tom Hiddleston play the part of Robert while I was in London was one of the highlights of my Europe trip. This was a great play and a reminder to self that I should watch and read more plays.
-
When I heard that Betrayal was going to be the first socially distanced play at the Theatre Royal, I dug out the book to remind myself why it remains one of Harold Pinter's most beloved and performed plays.
Sure, not having a packed auditorium just isn't the same, but with excellent Covid-safe measures put into place, I'm just pleased to see the theatre open again. The cast was great, especially Nancy Carroll. -
اولين اثر از اين نويسنده بود كه داشتم ميخوندم
و بينهايت دوسش داشتم
داستان زيبايي داشت
عكس العمل هاي شخصيت ها موقع شنيدن خيانت برام خيلي جالب بود
كاش جهان ما هم كمي تغيير ميكرد
كاش اين و درك كنيم كه همه آزاديم چه زن ،چه مرد!! -
Well, it’s nice, sometimes, to think back. Isn’t it?
-
وقتی توی غلتک نمایشنامه خوندن میفتی، انگار ذره ذره اعتیادت به این چرخش بیشتر میشه و دلت میخواد بیشتر بخونی.
خیلی خیلی خوب بود. از قشنگی های نمایشنامه ی خوب خوندن، کشش داستانه؛ اینکه یک‌بار کتاب رو دستت میگیری، و فقط با پایانش میتونی زمین بگذاریش... و به نظرم برای یه کتاب‌خون، این اتفاق از دلچسب ترین هاست.
خیانت، روایت جذابی از خیانت بود.
از عشقی که شعله ور میشه و شاید منطق و عقل رو در خودش می‌بلعه. میدونی؟ هرچقدر هم بگیم و تکرار کنیم خودت باید خودت رو دوست داشته باشی مهم نیست، ما محتاجیم به عشق... ما محتاجیم به اینکه یک نفر زیبایی های کوچیک شخصیتمون رو ببینه و برجسته شون کنه، ما محتاجیم به دوست داشتن و دوست داشته شدن...
به وقت بیست و ششم شهریور نود و نه -
داستان بسیار جذاب و پرکششی داشت که رو به گذشته و از انتها به ابتدا تعریف شد. یک‌سره خوندمش و لذت بردم.
-
The ripple effect of infidelity on two families is masterfully examined in this taut play. Emma and Robert start their affair by finding ways to meet during the day; they are both married and must be home by evening. Eventually they get a flat where they are able to spend time alone - afternoons spent in a dreamy world that will never be. Harold Pinter traces the arc of their affair; from the beginning to the end. The line between 'wanting' and 'desire' is explored in a very non linear way that allows the audience (reader) to be the proverbial 'fly on the wall' as they both realize the true cost of their affair. In the end there is a Prufrockian acceptance of the way things are - and the cost that choice always forces us to pay.
-
ماجرای خیانت روندی معکوس را طی میکند و در آخر به شب اول خیانت برمی گردد. 《خیانت》تنشی است که تمام داستان را به ارتعاش در می آورد. بنظرم پینتر سعی کرده جزئیات و احساسات درونی نقش ها را بیان کند تا خواننده در مقام قاضی قرار گیرد و با تجزیه تحلیلی که میکند، خوب و بد را خود، تشخیص دهد. در کل تجربه اول خوبی از این نویسنده بود.
-
From theconversation.com:
The word ruling this play is “when”. When did Jerry know that Emma had told Robert, her husband, of their affair? When did Emma know that Robert knew, and decide not to tell Jerry, but continue it? When did Jerry decide he would not leave Judith, his wife, and was this the catalyst for Emma to say, while pregnant with her son, Ned, that Robert was the father, not Jerry?
When was the moment of real betrayal? When Jerry drunkenly declared undying love to his best friend’s wife behind his best friend’s back? When Emma responded? When they slept together for the first time? When they carried on sleeping with their marriage partners?
Scene four: drinks at Robert and Emma’s; Emma offstage, with Ned, Jerry and Robert onstage, talking. What we don’t see, but will see later, is that Robert knows about the affair, and Emma knows he knows. What we don’t see, and will never see, is what this means exactly, because she has not given him up, and Robert tolerates this, and so does she – Robert knowing, Jerry not knowing he knows.
Casually Jerry says he will be taking a trip to America. He has not told Emma, and when he leaves it is clear this is devastating news for her. She then turns to Robert for … what? Punishment? Pity? Comfort? Is it possible – that a wife would turn to her husband for solace when her lover casts her off
And:
And a betrayal to the self. For admiting i dont love u anymore is much harder. Even when Emma is giving Jerry the news of her pregnancy she is yearning for a new start but cant say it out loud. And can Robert be also betraying his insticts when he says i preferred to be in a relationship with Jerry myself? And Judith? Living a secret life? -
نخستين موردي كه در حين خواندن كتاب نظرم را جلب كرد اين بود كه خيانت در اين كتاب قضاوت نمي‌شود و تنها روايت مي‌شود. روايتي بي‌طرفانه و بدون جانبداري. اما پينتر خواننده را به همراه اما و جري و رابرت در تاريكي صحنه تنها مي‌گذارد تا هر چهار نفر پيوسته رنج كشند. و به نظرم خواننده تنها كسي است كه به هر يك از سه تن ديگر نزديك مي‌شود و آن سه پيوسته از هم دور و دورتر مي‌شوند.
من روايت‌ها صادقانه‌اي اين چنين را بسيار مي‌پسندم و به نظرم حتا ساده‌ترين و رايج‌ترين‌شان حتا اگر با خونسردانه‌ترين روايت ممكن بيان شوند، مي‌توانند بسيار تاثيرگذار و تكان‌دهنده باشند. -
Luga par 50% sastāv no "Kā tev iet?" "Normāli. Kā tev?" "Jā. Atceries toreiz?..." "Ko?" "Nu." "Ā. Jā."
Un vienalga ir interesanti, ar labi uzturētu spriedzi. -
I actually listened to this as a BBC Radio Drama (
http://www.bbc.co.uk/programmes/b01kr71s) that starred Olivia Colman and Andrew Scott. I'd heard he'd won the BBC Audio Drama, Best Actor Award for it, and I liked him from BBC Sherlock so I thought it would be worth listening to.
This is a very interesting and thought provoking play. First of all, it's presented chronologically backwards... We meet the two people who have had an affair after their affair is over, as they are having a discussion over lunch. The woman reveals she has told her husband that she'd cheated on him with the ex-lover, who is his best friend. He's angry because she didn't consult him first, and then we hear his conversation with his friend...
It proceeds from there, slowly revealing various lies the friends/spouses/lovers have told each other over the years and highlights their reactions to the various "betrayals".
It is very thought provoking. I think my favourite moment of the play was when Andrew Scott's character, Jerry,
It was really a great moment, well acted... In a play full of moments worth listening to. Makes you think about all the different lies and different kinds of betrayals we have in daily life.
(Evidently the play was based on the author's real life affair with a famous female BBC broadcaster.)
Edited on December 17th, 2014 on rereading, after realizing I really should have spoiler warnings in several spots. At the time I originally posted I didn't know how to insert them- CRM -
ایده جالبی برای توصیف خیانت داشت.
نمایشنامه درواقع از آخر به اول میره. از لحظه تموم شدن یک رابطه عاشقانه اما خیانت بار شروع میشه و تا لحظه اولین خیانت تو چند سال قبل تموم میشه.
خیلی زود خوندمش. لذت بردم. -
I'm going to be honest with ya'll, i didn't get it. Didn't understand the significance and in general what would someone write this.
If i have to look at it in a Brechtian way, yeah it was as pointless as waiting for godot. But if not, i don't even know what it was. -
"خیانت" خیلی ساده شروع می شود. به قول خود پینتر در مصاحبه ی پایانی کتاب (این که مصاحبه و توضیح های مربوط به کتاب در سری نمایشنامه های «دور تا دور دنیا» در پایان کتاب می آید، نکته ی مهمی است. چه این که به نظر من روش درست خواندن یک اثر آن است که اول خود اثر را بخوانیم و بعد نکته های پیرامونی آن را. تا نکته های پیرامونی روی خود اثر، تاثیر اولیه نگذارند) «یک زن و یک مرد در یک بار انگلیسی پس از مدت ها هم دیگر را می دیدند» تصویری بوده است که بدون دانستن ادامه ی آن و این که دو نفر با هم چه کاری دارند در ذهن پینتر نقش می بندد و او کم کم خودش کشف می کند که این دو چه ماجرایی با هم داشته اند.
این روش داستان نویسی، من را یاد حرفی از نادر ابراهیمی می اندازد که گفته بود داستانی را که آخرش را می دانی در سطل آشغال بینداز. آن هم نه سطلی در نزدیکی خودت. سطلی دور که هیچ وقت نتوانی برگردی و چنین داستانی را دوباره برداری! به نظر من روش مناسب داستان نویسی هم همین است. گرچه شاید در برخی شرایط نتوان این جوری نوشت. (یا بعضی ها نتوانند)
به هر حال در طول داستان با همین موضوع «خیانت» سر و کار داریم. هر چه پیش تر می رویم، این موضوع گسترده تر و عمیق تر می شود. اما جالب این جاست که داستان «پیش تر» نمی رود! ما داریم به گذشته بر می گردیم. و تا پایان هم «فلاش فوروارد» نداریم. همان ابتدای کار می دانیم چه اتفاقی افتاده اما جزئیات اتفاق را نمی دانیم. موضوع به خودی خود کنجکاوی برانگیز است. با این حال، هنر نویسنده در به تصویر کشیدن جزئیات اتفاق هایی است که ما از کلیت آن باخبریم. این جزئیات است که باعث می شود هر چه داستان بیش تر در گذشته فرو می رود ما چیزهای بیش تری کشف کنیم. و این کشف حتا بیرون از داستان هم ادامه می یابد! چرا که نویسنده فضایی را به تصویر می کشد که «خیانت» در جزء جزء آن دیده می شود. ومسلمن خیانت های بسیار دیگری هم هست که نویسنده نیازی به بیان آن ها ندیده است.
صحنه ای را از نمایشنامه خیلی دوست داشتم که دو تا از شخصیت ها با هم حرف می زنند و یکی سعی دارد غیرمستقیم نفرت خود را نسبت به دیگری (که در ظاهر دوست اوست) نشان دهد. جوری که دوستی آن ها پابرجا می ماند اما این نفرت هم به شکل جالبی منتقل می شود!
مصاحبه ی پایانی هم خوب و تامل برانگیز بود. به ویژه در موردش روش نمایشنامه نویسی پینتر.
از «
تینوش نظم‌جو» (یکی از مترجمان کتاب) پیش از این، «
داستان خرس‌های پاندا: به روایت یک ساکسیفونیست که دوست‌دختری در فرانکفورت دارد» را خوانده بودم. از پینتر مطمئن نیستم. فکر می کنم «
جشن تولد و تک‌گویی»ش را خوانده باشم. یعنی مطمئن نیستم آن چیزی که با این موضوع در ذهن دارم، همین نمایشنامه ی پینتر بوده یا نه.
چند نکته در مورد کتاب:
1- نام «نگار جواهریان» به عنوان یکی از مترجمان روی جلد، جلب توجه می کند. این، همان نگار جواهریان معروف است! متولد سال 1360
2- ابتدای کتاب، شعری از «ویلیام باتلر ییتس» آورده شده است. نام این شاعر در طول کتاب «ییتز» ترجمه شده.
3- قطع کتاب (در کل قطع این سری کتاب ها) برای در مسیر خواندن مناسب است. -
بی کم و کاست! اولین و تنها نمایشنامه‌ای که از پینتر خوندم و فقط می‌تونم بگم بی‌نظیر بود! فرم کلی نمایشنامه شگفت‌زده‌م کرد. داستان از لحاظ زمانی به صورت ریورس اتفاق میفته و حتی در همین حال هم پیوند داره و اگر به تاریخ‌ها دقت نکنید اصلا متوجهش نمی‌شید.
-
کشش خوبی داشت. نحوهٔ روایت از حال به گذشته هم جالب بود برام. و به نظرم خیلی انسانی و طبیعی بود دیالوگ‌ها.
-
"Jesus. I'm not trying to say anything. I've said precisely what I wanted to say."
This particular dialogue captures the very essence of this play. Words can be interpreted in so many different ways and they can mean thousand different things. But that is not for the writer/speaker to explain. They said what they wanted to say. It is the reader/listener who makes it more through their experiences, insecurities, dreams, doubts, aspirations, and guilts. It is upon us to bring a meaning out of it.
Naturally, this is a play about betrayal. What happens when your wife, mother of your two children betrays? Betrays with your best friend? What happens when you trust people with loving you and they toss that trust into a gutter as if it was nothing? Well, we don't know. 'Cause Pinter never shows us that. Rather he takes us into the affair, tells us a story of it in backward. We start with the end of the relationship and end with the beginning.
And in all its glory it shows us a tale that leaves us to decide what is right, who is the wrong one here.
I hope one day, somewhere, someplace I can see it on stage. One day! -
3.5 כוכבים.
חביב. ריאלי להכאיב. כמו אור פלורסנט לבן שמאיר על ניתוח פתולוגי. -
i fucking stink at reading plays
-
There are different kinds of betrayal in this play. The betrayal of friendship,of love,of time, of memory and self-betrayal. There is also adultery and guilt.
Through the play we see Jerry and Emma have embarked on a 7 affair, but the action starts on a date two years after their relationship is over and ends at the party where the spark was first ignited. Emma and Jerry are both married with kids- in fact Jerry was best Man at Emma's wedding-but they are hopelessly drawn to each other,although time is not a good companion to lovers.
Everybody keeps appearances and wears mask. There is a coldness to the play as the characters are icemen/woman. They are not particularly likeable constantly hiding emotions, manking them with intelectual pseudo narcissistic dialogues and making everything uncomfortable around them. I like more reading between the lines, deciphering their silences, what lies beneath their stone-like skins.
I'm not usually into Mr Pinter, but I got curious after some feedback and now I'm eager to watch Jeremy Iron's performance in the 80's movie. It will sure improve my Rating. -
Betrayal is a play about a woman, Emma, who is cheating on her husband, Robert, with his best friend, Jerry. Ok, so the story's been done before, but Pinter gives it his signature twist and has a way of making the characters very, very uncomfortable.
The structure of the play is unique, as the story is not told in chronological order, but time is scattershot throughout the piece. I would be very interested in seeing this play live, as I don't know how they would let the audience know when the specific events take place.
Pinter gives us the end of the affair between Emma and Jerry first; their first intense meeting last. TSome of the scenes could be very emotional. Pinter leaves a lot of room for the actors to build on and develop. Just reading it probably does not do it justice, as I had problems at times trying to figure out why these two were so drawn to each other. Their relationship seemed at times to be just as sterile and superficial as their marriages. Perhaps that is the point. Definitely one to think about. -
پلات کتاب از جهت بازی زمانی برام جالب بود، انگار شخصیت‌هایی که همه در حال خیانت به دیگری بودن، گذشته و سیر این خیانت‌ها رو مدام و مدام به یاد میاوردن و در زمان به عقب می‌رفتن تا به یاد بیارن از کجا شروع شد.
اما در مجموع برای من کتاب معمولی‌ای بود.
__________________________________________
من دیگه نمی‌تونم صبر کنم، من ویرانم، من لت و پارم، شما من رو کور می‌کنین، شما یه الماسین، الماس منین، من دیگه هیچوقت نمی‌تونم بخوابم، نه، به من گوش بدین، این حقیقته، من دیگه هیچوقت نمی‌تونم راه برم، من برای همیشه چلاق شدم، من سقوط می‌کنم، من چغر می‌شم، من به کل فلج می‌شم، زندگی من توی دست‌های شماست... و شما دارین من رو به یه جهنم کاتاتونیایی تبعید می‌کنین، شما می‌دونین حالت کاتاتونی چه حالتیه می‌دونین؟ می‌دونین؟ حالتیه که توش آدم... پادشاه خلائه، پادشاهِ نیستی، پادشاه ِ حرمان. من دوستتون دارم -
Really good stuff! The scenes are told in reverse chronology with the theme being an affair - where Jerry is Robert's best friend, and he has an affair with Robert's wife, Emma. It's not just the plot that makes it, or the subliminal tension of each scene, but the combination of that with the structure and returning motifs throughout the play that really take it to the next level.
-
An attempt at creating an amphitheater for the psychological and social implications of betrayal. For an ageless and universal archetype, the play yearns to describe an immense topic it does not quite have the genius to articulate.
-
Considering that Pinter’s serial adultery left his family in tatters and led his first wife to an early grave, you’d at least expect the semi-autobiographical play dedicated to one of the affairs to be relatively interesting. Spoiler: it isn’t.
